Lieve allemaal, Wegens medische reden was het voor ons niet mogelijk om zonder medische hulp kindjes te krijgen. De afgelopen 4 jaar heb ik me dan ook helemaal gefocused op het krijgen van kindjes. Ik ben in die tijd gelukkig 3 keer zwanger geweest, en heb daarmee een dochter en zoon en een vlinderkindje gekregen. Ik heb twee heftige bevallingen gehad en 1 fijne en 1 minder fijne zwangerschap. En dus een miskraam. Emotioneel is het echt een achtbaan geweest en ik ben overgelukkig dat we nu twee gezonde kindjes hebben, onze wens is dus uitgekomen, we zijn compleet. TOCH? Maar nu staat er voor woensdag het plaatsen van een spiraaltje op de agenda om een eventuele spontane zwangerschap tegen te gaan (terwijl die kans vrijwel nihil is...) en dat geeft zo'n raar gevoel. 4 jaar enkel bezig geweest met dus zwanger worden en nu het tegenovergestelde. Ik kan me ook maar heel moeilijk voorstellen dat ik nooit meer zwanger zal zijn of zal bevallen, dat ik nooit meer zo'n klein babietje van mezelf in mijn armen zal houden... Mijn zoontje is nu bijna 3 maanden en ik merk dat ik het bijna eng vind hoe snel hij groter wordt...ik ga dat kleine zo missen. Dus wel compleet, maar toch ook ergens nog dat verlangen. Wordt dat minder of verdwijnt dat na de achtergrond? Komt er een moment dat verstand en gevoel echt op 1 lijn komen te liggen? Voor wie is dit herkenbaar en kan me geruststellen...of juist niet?
Volgens mij is dat heel normaal. Ik herken het nog niet zo, de tweede is hier nog op komst. Ik denk ook: daarna is het klaar en dat voelt tot nu toe ook oke. Maar ik kan me goed indenken dat het anders voelt als de kleine er eenmaal is. Want ik herken zeker wel je gevoel toen de eerste er net was: ik vond het heerlijk..! En ik vond het ook veel te snel gaan.. Maar volgens mij blijft die drang aan kinderen en zwanger zijn altijd wel een beetje. Is toch een natuurlijk iets. Maar het is niet het einde, je zou altijd je spiraal weer kunnen laten verwijderen en alsnog voor een volgend kindje gaan..! Ik hoop dat je snel wat rust vind met je gevoel. Probeer er niet te veel mee bezig te zijn, want straks vergeet je te genieten van alle mooie dingen die er staan te gebeuren.
Uitstellen? Je hoeft geen spiraal te nemen. Wij hebben ongeveer hetzelfde meegemaakt als jullie. Ik weet zeker dat we compleet zijn.....toch durf ik (en mijn man) geen verdere stappen te ondernemen. Dus gebruiken we de condoom totdat 1 van ons het flauw is.
UItstellen kan ik niet echt, ik moet vanwegen mijn PCOS iets doen aan mijn hormoonhuishouding en dit wordt geadviseerd door de gynaecoloog. Op korte termijn zou er geen kindje meer bijkomen (en als ik mijn man moet geloven nooit meer...). Het is wel zo dat ik inderdaad geen drastische stappen durf te nemen, stappen die niet meer teruggedraaid kunnen worden. Ik ben ook pas net 32, ik vind mezelf nog te jong voor iets definitiefs. En wie weet...ooit.... Ik ga er ook maar vanuit dat het logisch is dat ik me zo voel, maar schrik er wel wat van. Tijdens mijn zwangerschap was ik er echt helemaal klaar mee, de bevalling was hels en dan nu lijk ik dat allemaal vergeten te zijn en zou ik het zo weer doen...
Ik vind je verhaal wel herkenbaar! Ik ben d.m.v. ICSI zwanger geraakt en heb tijdens de zwangerschap vaak gezegd dat we het bij dit kleintje zouden laten, mijn zwangerschap was niet geweldig en ik was blij dat het in ieder geval gelukt was, dit wonder gingen we gewoon lekker door en door verwennen hihi! Maar nu, nu weet ik zeker dat ik alles nog een keer wil meemaken, hoe lastig ik het zwanger zijn soms ook vond en hoe hard ik tijdens de bevalling ook geroepen heb dat ik het nooit meer zou doen. Maar ik hoop dat ik er een volgende keer wat meer van kan genieten en wat geduldiger kan zijn en achteraf vond ik het toch zo bijzonder allemaal, dat ik hoop dat ik het nog een keer mag meemaken. Toch wil ik de komende 2 jaar (misschien wel 3) er echt nog geen kindje bij. Ik wil van ons meisje genieten en haar voorlopig lekker de onverdeelde aandacht geven... Maar ga ik dan nu weer aan de pil of laat ik een spiraaltje plaatsen? Terwijl de kans echt nihil is om op de natuurlijke weg zwanger te raken... Het staat mij zo enorm tegen, juist omdat we de afgelopen jaren zo hard bezig zijn geweest met het krijgen van een kindje! Ik begrijp dus wat je bedoelt en snap dat je gevoelens erg tegenstrijdig zijn. Maar ik denk dat het met de tijd wel went en minder wordt... en zo niet dan kun je altijd nog beslissen om toch voor die derde te gaan!
Maar als jullie over een paar maanden of zelfs jaren alsnog graag een kindje willen en dit willen proberen, dan is de spiraal zo verwijderd. Ik begrijp dat jullie hulp nodig hebben, maar de spiraal hoeft het niet langer te laten duren. (Ik was de eerste maand al zwanger na de spiraal. Na de pil pas na een jaar). Het is niet definitief meid..!