Zware start - gevolgen gehad?

Ja, ik herken het wel een beetje.

Ik had een zware zwangerschap met HG, waardoor ik vanaf 6 weken niet meer kon werken en mijn contract is daardoor niet verlengd. Maar ik ben daarna een tijd bewust thuisgebleven, ik wilde genieten.
Met mij ging het na de bevalling prima, maar dochter huilde ook veel en claimde me behoorlijk, enige waar ik dr stil mee kreeg, was BV. Met 2 jaar ging ze pas goed slapen.
Ik heb 15 maanden BV gegeven, toen werd ik ziek, door een 'virusje'. Waar ik niet meer van ben hersteld. Ik was constant misselijk en vreselijke maagpijn.
Uiteindelijk gaat het qua klachten nu best goed, maar met veel medicatie en een bizar dieet, wat ik zelf heb moeten uitvogelen. Ik kan nog maar heel weinig voeding verdragen. Dit gaat ws ook nooit meer helemaal beter worden.
Ik denk dat het ook wel veroorzaakt is door alles wat daarvoor gebeurd is. Verwerken van de zwangerschap, stress om een huilend kind dat niet wilde slapen en 15 maanden (véél) BV.

Maar buiten alles, heb ik altijd wel heel erg bewust genoten van onze dochter. Ik heb zeker niet het idee dat ik iets gemist heb.
Toen ze jonger was, heb ik nog wel een tijdje het gevoel gehad dat ik het 'over' wilde doen en dat een 2e waarschijnlijk een makkelijk kind zou zijn.
Maar zo kijk ik er nu echt niet meer op terug. Ik heb alles heel bewust meegemaakt en ook bewust van de leuke dingen genoten.
Nu ben ik wel echt behoorlijk klaar met de baby/peutertijd en vind ik het heerlijk dat ze naar school gaat. Ik ben ook weer begonnen met werken, wat nu ook weer gaat (qua tijd en gezondheid).

 

Ik vind dit wel een mooi en open topic en taboe doorbrekend ook. Soms lijkt het wel alsof je alles maar mooi en prachtig moet vinden met de komst van een kleintje. En hoewel het ook mooi en prachtig is, wil het niet zeggen dat het een enorme verandering is.

Ook wij hebben de tropenjaren wel gehad geloof ik. VL stortte direct na mijn bevalling in elkaar. Er kwam bij hem zoveel boven uit zijn jeugd.. laten we het er maar op houden dat ik niet eens een kraamtijd had, maar wel met een ontstoken keizersnede rond liep. Een prachtige meid die vanaf dag een al niet sliep, zeer snel ontwikkelde en echt veel opstart dingen had. Reflux, vaak verkouden en toen ze anderhalf was, heeft ze dik een maand in het ziekenhuis gelegen. Dubbele longontsteking, rotavirus, nierbekken ontsteking, uitdroging. Dat is echt een vreselijke tijd geweest en onze relatie heeft enorm onder druk gestaan. Tijdens de zwangerschap raakte ik mijn baan kwijt. Kun je alle opvang enzo weer opzeggen. Toen ze ziek werd, had ik werk en daarin had ik gelukkig een heel begripvolle werkgever. Ondertussen heb ik de ziekte van pfeiffer gehad, wat bleek uit heel veel onderzoeken toen ik met spoed in het ziekenhuis kwam met een aangezichtsverlamming (dat wisten we op dat moment nog niet.. ). Ik ben toen de complete medische molen ingegaan en ben twee maanden lang zo ongekend ziek geweest. Ik kon helemaal niets meer, behalve liggen op de bank. Ik kon geen licht verdragen, geen geluid. Helemaal niets. Ondertussen werkte VL gewoon door en deden we het met handen en voeten m.b.t. de hulp in de omgeving (familie niet bij machte om ons te helpen). Dat is een hele nare tijd geweest om eerlijk te zijn. Afgelopen december is het hier enorm geknald omdat we allebei zo op waren. Zo niet meer aan elkaar toe konden komen. We hebben hulp gezocht en vertrouwen op de liefde voor elkaar dat het goed komt. Het gaat al stukken beter.

Dus ja, al met al is het fijn dat de rust nu terug lijkt te komen. Ik heb wederom geen werk meer en ik verveel me een ongeluk. Heb ook soms het gevoel ontzettend veel ingeleverd te hebben op mijn totale leven. Alle veranderingen, alle gebeurtenissen. Het is veel geweest. Maar nu, heel langzaam aan, merk ik dat het weer wat terug begint te komen. De balans, het plezier, de aandacht voor elkaar. Ook ik heb met name de eerste twee jaar het gevoel alsof ik in een film zat. Het was hier trouwens al heel snel duidelijk dat we het willen houden bij één kindje. Dat gaat goed en het risico om in herhaling te vallen m.b.t. de eerste zwangerschap en het hele verloop én mijn leeftijd, vind ik groot genoeg om bij deze keuze te blijven. Hoewel ik me heus heb afgevraagd hoe het zou zijn om een broertje of zusje voor onze dochter erbij te krijgen. Het is goed zo.

 

Oh, heerlijk; een legitiem klaag-topic! Best lekker op zijn tijd.

Ik herken wel en geen dingen uit de verhalen van anderen.

Ik ben nog steeds niet op mijn oude niveau van voor de zwangerschap. Op gezondheidsgebied, werk, activiteiten en relaties. Of ik dat zie als opoffering of gemiste kansen? Nee. Zo denk ik niet. Ik heb nu een kind, wat voor mij zo'n enorme verrijking is, dat ik die gevoelens van gemis kan relativeren.

Mijn zwangerschap was zwaar. Op de helft kreeg ik ernstige bekkeninstabiliteit met symfysiolyse. Ik kon nig amper lopen en zat aan huis gekluisterd. Bij 36 weken kreeg ik zwangerschapsverrgiftiging; mijn man trof mij half bewusteloos aan in bed; ik kon haast niet zien en praten, ik ben met de ambulance naar de IC gebracht. Ik bleek eclampsie te hebben. Toen mijn bloeddruk was gestabiliseerd werd ik ingeleid met gel. Na 6 dagen braken mijn vliezen en heb ik 18 uur helse rug- en beenweeën gehad. Ik kreeg een ruggenprik, die niet alle pijn tegen hield. Ik mocht niet van bed af omdat ik overal infusen en draadjes had zitten. Toen ik mocht persen kwam er niks en bleek mijn zoon een sterrenkijkertje. Omdat ik nu wel erg achteruit ging, volgde een spoedkeizersnee.

Met mijn zoontje ging alles goed, hij was alleen erg moe en misselijk. Na even gedronken te hebben aan mijn borst, ging hij slapen, slapen en nig meer slapen. Hij kreeg dorstkoorts en ging geel zien. Hij moest bijgevoed worden met kunstvoeding. Hij hoefde gelukkig niet naar de kinderafdeling.
Op dag 5 had ik melk en mochten we naar huis.
Daar stortte ik volledig in. Ik had nog steeds een te hoge bloeddruk en de bevalling had veel van me geëist, ook emotioneel. Op dag 3 kreeg ik de liefste beste kraamhulp die ik me maar kon wensen, zij kreeg zoon aan mijn borst en toen kon ik eindelijk stoppen met kolven en fingerfeeden.
De verpleging had mij in het ziekenhuis aan een dubbele elektrische kolf katen zitten en mijn linkertepel was half afgescheurd.

Toch ga je door, je moet wel, je hebt geen andere keuze. Vond ik dan; kunstvoeden was voor mij geen optie.

Toen mijn man weer aan het werk ging en de kraamhulp vertrok, heb ik 7 weken met een clusterende baby op de bank gezeten. Hij huilde zodra ik hem weglegde. De fysio kwam thuis; het was vast kiss. En inderdaad, hij bleek kiss te hebben en tevens erge last van zijn darmen. Ik had ook erg veel melk. Het viel me toen nog niet op dat zoon zo veel en zo vaak wou drinken. We gingen naar de osteopaat die de scherpe kantjes eraf haalde bij zoon. Zijn nekproblemen werden opgelost, zijn darmen werden ietsje beter, maar hij bleef maar huilen en krijsen. De huisarts zei: niks aa te doen, je hebt een huilbaby. Ik gooide een balletje op van verborgen reflux, maar de huisarts zag geen spuug en dus was het geen reflux.
Zoon was oververmoeid en sliep niet, hij maaide zichzelf wakker en overstrekte zich erg. Hij kreeg tevens een afplatting vanwege voorkeursligging. De babymassage-mevrouw zei: ga maar klassiek inbakeren en verrek; hij ging slapen!

Met 4 maanden (achteraf gekkenwerk!) gingen we met huilbaby en twee honden met de auto naar Zuid-Frankrijk. Zoon heeft de hele weg gekrijst, om gek van te worden! Levensgevaarlijk ook. Zo vermoeid als ik was, ridj ik bij de tolpoortjes tegen de trekhaak van mijn voorligger met als gevolg een dikke deuk in de bumper, verder niks.
In het kasteeltje waar we overnachtten konden we even op adem komen.
Terug was nog een tikkeltje erger en bij thuiskomst hebben de de kinderafdeling gebeld. Er was toevallig een kinderarts in de buurt die zoon hoorde gillen en die zei: nu komen!
Zoon bleek een ontstoken slokdarm te hebben. Dank u huisarts, dat je ons daar al die tijd mee hebt laten tobben!
We kwamen allebei enorm op adem. De medicijnen sloegen meteen aan en ik lag naast zoon op een stretcher en dat was geen straf.

Het ging zo goed dat we met 6 maanden de Nexium mochten stoppen en we met bijvoeden mochten beginnen. Een heerlijke tijd brak aan met eindelijk een vrolijk kind dat een enorme sprong doormaakte! Hij at lekker, ging omrollen en tijdens de kerst toen we op vakantie waren, ging hij tijgeren en hadden we een gelukkige tijd.

Niet voor lang. Ik kreeg in de nacht ernstige kramp op de borst. De ambulancebroeders dachten aan een hartaanval en zo belandde ik 48 uur op de hartbewaking. Daar kreeg ik ook weer steeds aanvallen die bestreden werden met een pethedineprik in mijn been.
Ik werd ontslagen, met mijn hart was niks mis.
Die nacht thuis kreeg ik echter wéér zo'n aanval en werd ik weer opgehaald. Op de SEH werkte een jonge arts die zei: zijn het geen galstenen? En jawel hoor, na een echo bleek ik grote stenen en vooral veel galgruis te hebben. Dat gaat in je galgangen zitten en dat veroorzaakt die kolieken. Ik had een alvleeksklierontsteking en toen die bestreden was, werd ik geopereerd. Helaas is de operatie verlopen met complicaties; er was gal gelekt, het was of ik in de brand stond! Helse pijnen in mijn buikholte had ik! Ik kreeg extra morfine.
En juist toen het allemaal zo goed bleek te gaan, was ik weer twee maanden uit de running.
Al die tijd ben ik gewoon blijven voeden.

Toen zoon 1 jaar werd, ging het allemaal prima, alleen had zoon vreselijke last van zijn darmen. Hij had mosterdgele spuitluiers en vreselijke darmkrampen. We kwamen bij de kinderarts en die dacht aan coeliakie; er werd bloed geprikt en de ontlasting werd getest op parasieten, maar daar kwam alleen een ei-allergie uit. We kwamen terecht bij K leintjes voor advies en die gaf wat richtlijnen. Hij stelde me enorm gerust dat het nog vele drinken normaal was, ook in de nacht.

Het vele poepen veranderde in een totale verstopping. De reis door ziekenhuisland begon. We gingen van die therapeut naar die arts, van die medicijnen naar die. Als hij ernstig verstopt zat, at hij ook niks en wou hij alleen nog maar borst. Tegen de twee jaar dronk hij 3 a 4x per nacht, ook als troost tegen de pijn. Hij was soms uren wakker 's nachts, aan laten huilen doen wij niet en dus zaten we midden in de nacht beneden met een oververmoeid kind, wat ook onze tol eisde.

Toen zoon 2,5 jaar oud was, crashte ik. Ik zat bij de tandarts die een grote amalgaamvulling verving en ik bleef maar brullen. Vrschrikkelijk! Ik was zo moe dat autorijden bijna onverantwoord was, ik kon niet uit mijn woorden komen (ook een ergenisje van de PE en de vele narcoses die ik de afgelopen jaren heb gehad) en ik had migraine. Mijn nek zat muurvast en ik had een peesplaatontsteking in mijn voet. Moe, moe, moe en zúlke zere benen en mijn man en ik waren snibbig tegen elkaar. Wat een toestand!

Op mijn verzoek mijn schildklierwaardes laten testen. Ja, ik had hypothereoïdie, een te trage schildklier. Ik kreeg medicijnen en langzaamaan voelde ik me een beetje beter. Maar ik bleef maar van die zere benen houden. Enig gegoogel leverde me op dat ik weleens een te laag vitamine D-gehalte te hebben. Dat bleek en tevens bleek ik Hashimoto te hebben. Kaa-uu-tee.

Toen zoon 3 jaar werd ging het redelijk met mij. Zoon was inmiddels gestopt met de nachtvoedingen, mijn medicijnen en therapieën sloegen aan en we hadden een perfecte vakantie in Zuid-Europa.
Zoon bleef echter zo'n last van zijn darmen houden. Nu naar een AC ziekenhuis voor verder onderzoek en daar ontdekten ze dat zoon te kange en te kronkelige darmen had. Door de zindelijkheidsdruk die ons gevoelige mannnetje ervaarde op psz en kdv ging hij helemaal niet meer poepen. Hij kon zijn ontlasting 10 dagen ophouden. Hij moest gespoeld worden. 3x per week. Ik had mentaal erg veel moeite met de pijn en verdriet die ik bij mijn zoontje zag.
En opeens, tijdens de herfstvakantie, als donderslag bij heldere hemel, ging zoon op het potje poepen, was hij binnen enkele dagen compleet zindelijk en viel er een heel zware last van onze schouders!

Kort daarna stopte hij met de borstvoeding. Onze zoon was 'af' zeiden we tegen elkaar. De eerste 3,5 jaar zijn omgevlogen. Ik heb te weinig slaap gehad, ben teveel ziek geweest en heb totaal geen tijd voor mijzelf gehad. En ja, dat was op zijn zachtst gezegd allemaal enorm pittig, maar ... ik voel dat vele geven niet als opoffering, mijn zoon heeft mijn en ons leven enorm verrijkt, het is ook zo'n compeet lekker jong! Door hem zie ik nieuwe dingen, nieuwe kansen, nieuwe mogelijkheden.

De reden dat er hier geen tweede komt heeft slechts een klein beetje te maken met de roerige tijd die we met zoon hebben meegemaakt. De hoofdreden is dat ik een te zwakke gezondheid heb en inmiddels 40+ ben.

Ik ben 6,5 jaar geleden ernstig ziek geweest. Mijn man is me twee keer bijna kwijt geweest. Ik zou heel graag een tweede kind willen, maar een baby maken daar kies je samen voor. Ik ben het aan mijn man verplicht daar rekening mee te houden. Hij denk ook, gezien mijn zwakke gezondheid dat ik een tweede kind met zoveel issues niet aan zou kunnen. Dat is een verdrietig strijdpunt, maar het is niet anders.


Dank je Moni voor het openen van dit topic! Het is heerlijk om af en toe je ei kwijt te kunnen en alles weer in perspectief te kunnen zien, fijn!

 

Ik sta ook te kijken van alle verhalen. Zoveel dames eigenlijk, terwijl het vaak lijkt of je alleen bent. Verwerken ga je volgens mij ook pas doen als het rustiger is. En net als Moniponi gaat het mij uiteindelijk ook om dat acceptatieproces. Veel praten, ervaringen delen en vooral; de taboe eraf zien te halen. Want dat vind ergens nog het meest lastig; je mag het niet zwaar vinden. Maar ook het gebrek aan steun, waarvan ik achteraf nog wel boos kan worden. Zeker toen onze meid in het ziekenhuis lag, heb ik dat gemist. Gewoon even iemand die 's avonds een kop koffie kwam drinken in de ouderkamer bijvoorbeeld. Of een keer niet uit het restaurant eten.

Juist omdat er van alles gebeurde, leek er helemaal niets meer op dát wat voor mij vertrouwd was. Ik bedoel; je vent gaat gewoon nog naar zijn werk. Maar voor mij stopte er een compleet leven, door geen werk meer te hebben. Daar heb ik nu nog moeite mee, helemaal nu ik ook geen werk heb en de godganse dag thuis zit, geen kant op kan en ook nog eens werktechnisch afhankelijk ben van de diensten van mijn man. Eigenlijk ben ik van super zelfstandig naar behoorlijk afhankelijk gegaan. Alsof ik mijn identiteit in heb moeten leveren. Op zoek naar mijn andere, oude ik. Zoiets. En ondertussen draaf je maar door. Was ook even vergeten dat ik ook nog even tussendoor een galblaasoperatie heb gehad, nu net ook weer een zeer ongemakkelijke operatie gehad en nog onwijs moe van de narcose. Maar ondertussen zit ik dus wel buiten aan tafel mijn kind te entertainen. Terwijl ik eigenlijk gewoon mijn bed in moed om te rusten en misselijk ben van de pijn. Great.

 

Ik denk zeker dat klagen af en toe oplucht, maar dat het niet goed is om in het verleden te blijven hangen. Ik ben op niemand boos en neem niemand wat kwalijk voor die tijd. Gedane zaken nemen geen keer, ofzo. Ik denk wel dat dat het makkelijker maakt. Ik ben wel boos geweest hoor: de vk die de alarmsignalen heeft genegeerd omtrent de zwangerschapsvergiftiging, de gyn die daags voor de inleiding op de groeiecho heeft gezien dat zoon een sterrenkijker was en dat vergat te vermelden, de verpleegkundigen die mijn zoontje kv gaven, de twee kraamhulpen die mij niet steunden in de bv en niet probeerden zoon aan de borst te krijgen, de huisarts die bleef zeggen dat zoon geen reflux had en zo zijn er nog meer.
Ik heb jaren geleden al een revalidatieprogramma gevolgd dat mij geleerd heeft hoe met chronische pijn om te gaan. Natuurlijk baal ik dat ik van alles mankeer en nu weer een nekhernia heb, maar ik voel me niet beter als ik mezelf heel zielig ga vinden.
Mijn motto is uithuilen, schouders eronder en doorgaan!

 

Herkenning!

Ik heb een perfecte zwangerschap gehad maar een helse bevalling en nasleep. Dochter is met een spoed ks geboren en na een dag bleek dat ze een hersenbloeding had. Met gierende sirenes naar het academisch ziekenhuis waarbij wij niet mee mochten. Op de Nicu moest ze direct allerlei onderzoeken ondergaan en wij stonden machteloos. Gelukkig mochten we vanwege mijn ks allebei in het zh blijven slapen en werd alles verzorgd voor ons beide.

Toen we thuis kwamen, was het zo ontzettend wennen! Gelukkig had ik nog wel een paar dagen kraamzorg.

Ik zou vier dagen gaan werken ( ik hoefde pas na 8 maanden te werken omdat ik mijn ouderschapsverlof allemaal achter elkaar op nam) maar ben direct drie dagen gaan werken (kon gelukkig ook).

Onze dochter is een pittig kind en daarnaast ontzettend slim. Dit zorgt geregeld voor dramagedrag en het niet kunnen van dingen terwijl ze het in haar hoofd wel kan. Gelukkig gaat het nu beter. Ze is al twee keer opgenomen geweest in het ziekenhuis vanwege uitdroging en dat hakt er ook in. Ze hing erg aan mij, maar ook dit is beter geworden.

We wilden graag een brusje maar helaas lukte dit niet, na twee jaar zh in en uit was manlief er klaar mee. Ik eerst ook maar toch kriebelde het weer. En na goed praten, bleek dat we het allebei goed vinden zo.

Dochterlief is nu vierenhalf en het wordt allemaal gemakkelijker. Ze kan heel veel zelf en dat is erg fijn voor haar en voor ons.
Ik hoef geen luiers meer, een gezonde dochter is een rijkdom!

 

Hier was mijn start van moederschap ook echt niet makkelijkste... Veel dingen liepen toch heel anders dan ik me had voorgesteld en veel dingen zijn (flink) tegengevallen.

Zwanger, vervroegd volledig in ziektewet (bekken, vermoeidheid, spugen), BV deels mislukt, fulltime gekolfd, toen ernstige leverontsteking waardoor intense jeuk (waardoor ik slechts 3 uurtjes per nacht gebroken slaap had) en geel zien, misselijk, afvallen, galsteenkolieken maar moeten wachten op operatie tot lever weer hersteld was. Toen dus galblaasoperatie (zoonlief was 5 maanden oud) en lichamelijk en emotioneel uitgeput. Herstel moeizaam, te snel (onder druk van bedrijfsarts) weer volledig gaan werken, verhuizen, starten op nieuwe baan (stond al een tijd vast). Binnen 2 maanden overspannen thuis (zoonlief was toen 8 maanden oud). Ander werk gezocht, gevonden en nog 2 lange maanden moeten uitwerken.

Toen zoonlief 15 maanden was bewust zwanger van 2e (wilde al veel langer, maar door omstandigheden dus uitgesteld). Ontzettend misselijk vanaf het begin, volledige ziektewet hierdoor vanaf 18 wkn, oudste toenemende achterstand in ontwikkeling en extreem peuterpubergedrag, driftbuien, slaapproblemen. Bevallen, BV matig geslaagd, baby matige groei, veel nachtvoedingen, weer fulltime kolven. Baby vaak ziek, waardoor nachten nog slechter. Maanden en maanden gefunctioneerd op 4 uurtjes gebroken slaap per nacht (gemiddeld 8 keer eruit voor de kinderen).

Toenemend gedragsproblemen van oudste, vrat echt enorm veel energie, dochterlief sliep pas door met 2 jaar, en ik heb langere tijd echt serieus getwijfeld aan mijn geschiktheid als moeder, omdat ik het (op deze manier) echt niet leuk vond en ik mijn oudste niet onder controle had/kreeg. Hulp gaan zoeken, met zoonlief aan een lang traject begonnen met onderzoeken. Weer overspannen geweest omdat het thuis zo heftig was. Na 10 maanden (al die wachtlijsten de hele tijd ) vermoeden van autisme uitgesproken en plaatsing op dagbehandeling, ontwikkelingsachterstand bleek 1-2 jaar te zijn. Werktijden en werkdagen moeten aanpassen, zelf moeten halen en brengen. Hard moeten werken om te leren om te gaan met zijn beperkingen, veel verdriet gehad om 'wat had kunnen zijn'.

Toen alles eindelijk goed op de rails (zoonlief 4,5 jaar) en gestopt met overleven, maar eindelijk weer kunnen leven. Fijn en ook geruststellend. Toen, tot onze schok, ongepland zwanger, tot onze nog veel grotere schok, miskraam, die fysiek en emotioneel heel hard heeft ingehakt. Veel hormonale klachten daarna, maar ook het besef dat we echt nog een kindje wilde. Er voor gegaan, meteen raak, helaas een HG zwangerschap, 9 maanden spugend en ellendig doorgebracht...

Maar nu? Ben ik de gelukkige moeder van 3 kinderen en geniet ik. Ik voel me energieker dan ik me jaren gevoeld heb, heb veel plezier op mijn werk en heb vooral ook erg veel geleerd door de zware periodes van afgelopen jaren.

Ik ben veel meer ontspannen, kan veel beter relativeren, kan veel meer genieten van kleine dingen, kan beter 'nee' zeggen en mijn grenzen bewaken, kan beter om hulp vragen, meer zelfvertrouwen, beter geworden in plannen/managen, makkelijker keuzes maken en loslaten. Leef veel meer en bewuster in het hier en nu.
Natuurlijk denk ik wel eens aan "hoe het ooit was" of "hoe het geweest zou zijn als", maar ik voel het niet meer als een gemis. Gedane zaken nemen geen keer en het leven veranderd nu eenmaal, wat er ook op je pad komt. Nothing stays the same...

Gevolgen? Voor mij eigenlijk dus vooral positief. Ik ben een ander mens geworden .

 

Goh, wat een verhalen. Dit lezende besef ik dat ik gezegend ben met een goede gezondheid. Desalniettemin heb ik de laatste jaren als pittig ervaren. Ik erd na een verzakt spiraaltje ongepland zwanger door de nuvaring heen. Ik studeerde aan de uni en woonde in een kraakpand. Vriendlief vond een baan en een appartement. Op de 20wekenecho werden korte beentjes en geen maagvulling gezien, dat zou op down kunnen duiden maar we konden pas 3 weken later voor een uitgebreide echo terecht. Hoop stress maar volgens de gynaecoloog had de 1e echoscopiste gewoon niet goed gekeken. 2 weken later kreeg ik bloedverlies (25w3d), nijks aan de hand volgens de verloskundige, we hadden vast seks gehad...de volgende ochtend werd ik in een bebloed bed wakker, vk en ambulance gebeld, weeen waren begonnen. Longrijpingsprikken, weeenremmers, morfine, ruggenprik. Alles om de baby binnen te houden, die wel al met zijn voetjes buiten de baarmoedermond hing. Ik voelde me licht in het hoofd worden, had continu bloedverlies gehad. Paniek, niemand had bijgehouden hoeveel bloed ik had verloren. Oh, bijna 3 liter, snel vocht om aderen te vullen en er kwam een arts. Ik zei tegen mijn moeder dat het niet erg was als ik nu zou gaan... en schreeuwde tegen de arts dat "dat kind er nu uit moet anders is er straks en geen kind en geen moeder meer" Arts voelde dat ik het meende en zoon werd geboren. 26w, 840 gram. Na 3 weken nicu werd hij ziek, sepsis en hersenvliesontsteking, erg kritiek maar herstelde snel. Verder deed hij het wonderbaarlijk goed en mocht met bijna 35w zwangerschapsduur naar huis. Slecht 1 controleecho van de hersenen gehad. Thuis werd het een huilbaby, 14u per dag krijsen, opgenomen ter observatie, hij zou wel reflux hebben. Ondertussen hadden wijbesloten in het kader van de rust op een zorgboerderij in het buitenland te gaan werken. Daar aangekomen kwamen we op de eerste hulp terecht, hij bleek geen reflux te hebben maar een bloeding tussen schedel en hersenvliezen met een ontsteking en waterhoofd tot gevolg (toen 6 maanden oud). Ik kwam bij een artsencommissie terecht op vermoeden van kindermishandeling. Protocol, u had immers een huilbaby. Uiteindelijk werden er excuses aangeboden, bloeding was wss het gevolg van eerdere hersenvliesontsteking en premature geboorte. 8 weken ziekenhuis, slechte prognose. Linkerkant van het lichaam deed niets, mss zou ons zoontje nooit gaan lopen. Na een half jaar onzekerheid herstelde dit en kwam er rust. Project buitenland liep niet goed af en we keerden terug. Weer geen huis en ik woonde 4 maanden alleen met zoontje terwijl vriendlief bij zijn moeder woonde en daar tijdelijk werkte. Hij kreeg zijn oude baan terug en we vonden een huisje. bedrijf ging failliet maar gelukkig is mijn vriend een harde werker en kunnen we het hoofd boven water houden, deze maand begint hij voor onbepaalde tijd bij een nieuw bedrijf, een zorg minder. In april kreeg ik de diagnose ADD en mijn studie is nog steeds niet afgerond, eigenlijk is dat nu het enige resterende klaagpunt. Ik heb de moeilijke start echt wel achter me kunnen laten en geniet met volle teugen van het moederschap. Zoonlief doet het goed, is erg lief maar net zo chaotisch en afgeleid als zijn mama en vraagt veel aandacht. De tijd zal leren of dat problemen op gaat leveren, het is volgens de gastouder ook een apart kindje.

Wij willen voorlopig geen 2e, ik ben blij dat het met de 1e goed gaat en wil het risico niet nemen. Daarbij weten we ook van hem niet wat er ev. Nog komen gaat en dan spaar ik graag mijn energie.

Qua gemis, dat voel ik niet meer. Ik had dolgraag bv willen geven maar dat mocht niet zo zijn. Een normale zwangerschap zal ik toch nooit meer hebben, het voelt nooit meer vanzelfsprekend. Acceptatie blijft het sleutelwoord en het genieten van het hier en nu.

 

jee wat een heftige verhalen zeg ! Wat een bikkelmoeder ... echt respect..

Hier volgens mij een stuk minder heftig verhaal dan de meeste van jullie en toch wordt ik er erg emotioneel van dit topic. De roze wolk was hier ook niet helemaal wat hij moest zijn.

Mijn zwangerschap al niet. Ongepland overigens, maar wel heel blij uiteindelijk na van de eerste schrik bekomen te zijn. Na een week of 5 ben ik gaan spugen en dat heb ik tot 16 weken gedaan. Niet alleen in de ochtend maar de hele dag zo ongeveer.. Daarna was het ineens over. Een paar hele fijne zwangerschapsweken gehad. Tot ongeveer met 20 weken mijn bekken gingen opspelen. Niet gek heb al heel mijn leven bekken klachten dus natuurlijk ook in mijn zwangerschap.. vanaf ongeveer 25 weken steeg mijn bloeddruk en af en toe wat eiwitten in mijn urine. Maar niet zorgwekkend, maar genoeg om me toch zorgen te maken Met 30 weken mocht ik niets meer .. hoge bloeddruk bekkenklachten een beknelde zenuw bij mijn ribben allerlei klachten.
Met 35 weken aan de medicijnen om mijn bloeddruk onder controle te houden en iedere 2 dg naar het zh voor controle. Uiteindelijk met 36 weken ingeleid. ( 28 uur weeeen/ ruggenprik hoge koorts waardoor we uiteindelijk in het ziekenhuis moesten blijven na de bevalling en na ruim 1,5 uur persen een spoedkeizersnede waarbij ik hartriteme stoornissen kreeg en de eerste nacht op de IC doorgebracht heb zonder kind en man.... ) daarna de eerste week in het ziekenhuis. Sanne op de kinderafdeling.. vriendjelief thuis en ik op de kraam..
Thuis huilde Sanne veel. Heel veel... Uiteindelijk bleek ze reflux te hebben en een extreme voorkeushouding. Na medicatie veel fysio en de osteopaat leek ze met een half jaar ongeveer langzaamaan wat beter in haar vel te komen en ik ook. Echter ik heb buikpijn blijven houden ( nu nog ) Na veel onderzoeken blijk ik ( w.s. altijd al ) Endometriose te hebben en er zit een cyste bij mijn littekenweefsel vd keizersnede te zitten die op mijn blaas drukt. Nu redelijk onder controle, maar een aantal dagen per maand veel pijn.

Met Sanne gaat het super goed en met mij ondanks de regelmatige pijn eigenlijk ook wel.. maar worden zoals het ooit was.. nee... nooit meer... En nee hier komt ook geen tweede

 

Ja ik herken wel wat...heb de afgelopen drie jaar ook een en ander moeten doorstaan...

Bevalling een maand te vroeg, kind in couveuse en tien dagen later pas thuis ( spoedkeizersnede). De vader van m'n zoontje was in t buitenland, dus deed t alleen... Ik woonde toen al tien jaar in Griekenland.

Borstvoeding ging super maar relatie steeds slechter. De vader van zoonlief was altijd weg of lag in bed. Deed vrij weinig. Is muzikant, dus nachtwerk maar steeds vaker ook buiten het werk om bleef hij weg. Ik werkte parttime deed studie parttime, best pittig in t Grieks ook nog...en relatie ging zo slecht dat we vorig jaar mei uit elkaar zijn gegaan na 11 jaar en ik ben vorige zomer weggegaan uit Griekenland. Met kind. Vader heeft op papier toestemming gegeven, maar na zware verhuizing en stress begon hij mij te beschuldigen van ontvoering wat juridisch niet eens kon...maar dit leverde veel stress op. Ik doe altijd mijn best om contact te bevorderen...betaal zelfs ticket voor de vader om naar NL te komen...

Nu nog niet officieel gescheiden, vader van m'n kind is al vier keer gekomen, is erg onverantwoordelijk persoon, maar ik hou contact nooit af. Ookal komt hij een uur later op de geplande afspraak...

Sinds februari heb ik een pittige baan in t onderwijs, moet noodgedwongen bij mijn ouders wonen, maar heb werk en met m'n zoontje gaat het heel goed. De vader flierefluit door t leven met z'n muziek en weinig inkomsten...

Leven is soms hard en onvoorspelbaar maar ik heb toch in deze drie jaar zoveel kunnen en mogen genieten van m'n ventje! We zijn n goed duo zo! Ik blijft doorzetten met werk en het weer volledig opbouwen van m'n leven hier...

Dus ja, chronisch moe en soms zit ik er flink doorheen maar straks weer voor de klas en studie..pittig maar ik denk aan de toekomst van m'n kind!that's all...

 

Er is niet 1 specifiek keerpunt aan te wijzen denk ik, het is toch de optelsom van alles dat gebeurd is wat mij gebracht heeft waar ik nu ben. Samenspel van accepteren, relativeren en je zegeningen tellen. Ik denk wel dat de beperkingen van mijn zoontje en alles wat daar (noodgedwongen) bij komt kijken een grote impact hebben gehad. Als je niet eens meer met je kind in een supermarkt kunt komen omdat hij dan gaat flippen vanwege overprikkeling... dat verandert je kijk op het leven echt.

Kan je wel vertellen waarom ik me nu zo goed voel:
- omdat ik na 9 maanden bedlegerig en beroerd te zijn geweest (HG) erg blij en dankbaar ben weer zelf te kunnen zorgen voor mijn kinderen, huishouden, weer te kunnen werken, weer leuke dingen te kunnen doen
- omdat mijn zoontje nu op een goede school zit, medicatie krijgt om zijn gedrag in te perken, wij thuis extra hulp krijgen voor hem
- omdat mijn baby een lieve en makkelijke baby is en de BV eindelijk een keer op rolletjes loopt
- omdat 3e kindje een lang gekoesterde wens is geweest, waarvan niet altijd duidelijk was of we die ooit in vervulling konden laten gaan (ivm zoontje), nu extra dankbaar en blij met mijn 3-tal
- omdat ik een leuke parttime baan heb die echt bij mij past, met leuke collega's
- omdat ik het, ondanks de tropenjaren, nog steeds heel gezellig heb met manlief
- omdat mijn lijf, naar mijn idee, zich aangepast heeft aan kortere (gebroken) nachten, ik slaap efficiënter of zo? Ik voel me nu met 6 uur gebroken slaap net zo fit als vroeger met 8-9 uur aan een stuk.

 

Jeetje meiden. Diep respect hoot!

Hier ook niet heel makkelijk gehad

Gehele zwangerschap (en rest van de relatie) emotioneel mishandeld door mn ex, stond overal helemaal alleen voor en dit leverde veel verdriet em stress op

Na de geboorte ging het niet veel beter, hij was boos dat dr kleine en ik meer aandacht kregen en dit liet die goed merken waardoor ik helemaal geen leuke kraamtijd heb gehad en er ook niet veel mensen op bezoek kwamen omdat hij ze afsnauwde.

Toen 3 x met de kleine meid opgenomen voor geelzucht en reflux met blauw aanlopen.

Heb altijd bv op verzoek gegeven alle nachten alleen gedaan net als al de rest. Ex nooit iets gedaan en nadat hij na ont te verwaarlozen ook nog eens al de spaarcentjes van de kleine stal voor drugs ben ik weg gegaan toen ze bijna 9 maanden was.

Na een super rottige periode zonder hulp van instanties, netjes bezoekjes naar ex kwam ik erachter dat hij allerlei schulden op mijn naam ool had gemaakt. Hem geconfronteerd, al mijn spullen uit het huis waar de gewoond hadden weggehaald en hij is vertrokken.

Later gehoord dat hij alle huisdieren die hij nog had heeft laten verhongeren en het huis van is ontruimd.

Na een maand of 6 eindelijk het geluk gevonden, een super lieve vriend en geweldige papa! Kleine is pas ff voordat ze 2 werdt echt door gaan slapen en mn vriend en ik zijn samen met haar al weer een jaar samen


Ik hoop dat het rustige vaarwater nu een beetje blijft want ik kan wel ff wat rust genruiken