Als er nooit meer een morgen zou zijn, wat zou jij doen?

ik denk daar helemaal niet over na... je kan er best over na denken, maar wat jij doet is best wel obsessief eigenlijk.. par ermee op hoor ! en geniet ook van de dingen zonder je dat denkt je ik moet genieten, alles vast leggen en de hele reutemeteut erbij..

 

Dat is ook iets waar ik nooit over nadenk.
Geniet van het leven, voor zover dat mogelijk is. En maak je geen zorgen, over de dag van morgen.

Het is natuurlijk in en in triest dat die vrienden al zo jong overleden zijn. Maar dat wil natuurlijk helemaal niet zeggen dat jij ook zo vroeg gaat.

 

Ik snap je gevoel en als ik niet uitkijk, zou ik precies hetzelfde zijn. Ik kies er echter heel bewust voor er niet te ver over na te denken, juist omdat het heel makkelijk een ongezond iets kan worden. Ik denk dat ik heel snel zou kunnen doorslaan hierin en dat wil ik niet. Ik wil genieten en herinneringen maken, zodat als ik er niet meer ben, in ieder geval mijn man of familie of vrienden dat nog hebben waar ze troost in zullen kunnen vinden. Ik merk namelijk zelf dat mijn verdriet om bijv. mijn opa sterk verminderde vanaf het moment dat ik de waarde ging inzien van de momenten die me dierbaar zijn die ik met hem heb gedeeld (bijv. de keer dat hij me -toen ik net op mezelf woonde en ziek was- een pannetje soep en een hele dikke knuffel kwam brengen).
Natuurlijk probeer ik veel na te laten voor mijn zoon, zodat hij later wel zal kunnen terugvinden wie ik ben, maar ik ga er toch maar het meest van uit dat ik pas zal gaan als hij oud genoeg is om me echt te kennen.

Ik heb trouwens wel dat ik steeds vaker bang word voor het overlijden van mijn ouders. Daar maak ik me wel zorgen over, of ik dat aan zal kunnen, ook al is het de natuurlijke gang van zaken om je ouders te verliezen - ik kan er nu al verdrietig om zijn dat ik ze op een dag niet meer zal kunnen bellen Maar dit is ook iets waar ik me voor af probeer te sluiten. Ik wil genieten van ze en later leuke herinneringen aan ze hebben, ook voor Sil, om hem te vertellen wie mijn ouders waren.

Wel lastig, hoor. Als je nou merkt dat je er echt té veel mee bezig bent, is het misschien slim om eens bij je huisarts langs te gaan om je verhaal te doen. Die kan je misschien (als het nodig is) doorsturen naar iemand die je helpt het een plekje te geven..?

Mijn tip: GENIET! Je leeft nú en dat is het belangrijkste. Wat de toekomst brengt weet toch niemand...

 

Ik snap je 'obsessie' wel, en op zich lijkt het me ook geen ongezonde levenshouding om elke dag te leven alsof het je laatste is. Dat betekent namelijk dat je je heel erg bewust bent van de mooie dingen die je in dit leven hebt, en van het effect dat jouw acties op andere mensen hebben (veel mensen laten bijv. een ruzie gewoon voortsudderen, maar jij dus kennelijk niet).
Ik denk dat het heel positief is om op die manier in het leven te staan, maar als je het alleen maar doet met het oog op je eventuele dood, kan het ook omslaan naar het negatieve... probeer het wel in het 'nu' te houden. Gisteren is geweest, en van morgen weet je nog niets, dus alleen het nu is belangrijk (wat klinkt dat zweverig)

 

Soms denk ik er wel over na maar verder dan dat gaat het niet.
Ik probeer zoveel mogeijk te genieten van elke dag en de mooie dingen die op mijn pad komen.
Het leven is al kort genoeg dus wil ik het ook niet al teveel negatieve lading gaan geven door over dat soort dngen teveel na te denken.

 

Persoonlijk denk ik dat je elke dag moet leven alsof het je laatste is. Even genuanceerd: dat je dus altijd zegt tegen hen waarvan je houdt, dat je van ze houdt, niet alles uitstelt tot enzovoort.

Maar inderdaad is het belangrijk om in het Nu te staan, want we leven nu en wat er nog komt is onbekend

 

ow daar denk ik niet over na. geen tijd voor hahaha. en niet nodig. we zien wel

 

ik ben wel bezig met een boek voor mijn kinderen, over mijn eigen jeugd.
Ik heb de ene bijna klaar, en de andere is maar een kwestie van over schrijven, want ze krijgen allebei hetzelfde boek.

Dat is iets wat ik graag wilde maken voor mijn kinderen

Verder denk ik er niet over na.
Niemand kan in de toekomst kijken, en dat is maar goed ook!!

 

Ik heb een vriendin verloren door een auto-ongeluk. Zo van het ene op het andere moment was ze er niet meer en ik ben zelf heel erg ziek geweest.
Die 2 dingen maken dat ik geniet van vandaag, want morgen kun je vandaag niet meer overdoen.
Mijn familie en vrienden weten hoe belangrijk ze voor me zijn. Ik zou ze daar niet ook nog een brief voor schrijven.
Ik maak wel veel foto's, plak ze in en schrijf dingen op die ik niet wil vergeten.
Maar ik wil nu nog geen gesloten boek zijn, mocht mij iets overkomen.
Ik sta juist volop in het leven en kies niet zoveel bezig te zijn met de dood. Niet nu al een gesloten boek zijn, want ik ben nog lang niet klaar hier.
Ik denk dat ik eerder een open boek wil zijn en zo geen vragen achterlaten bij anderen en in herinneringen blijven leven.

 

Ik denk hier ook regelmatig over na, zeker nu ik in behandeling ben bij een psycholoog voor een depressie. Ik kan momenteel niet genieten van het leven en dat vind ik heel erg, aangezien het feitelijk elk moment over kan zijn met het geluk (ietwat doemdenkerig, ik weet het...). Er kan iets met ons gebeuren, iets met de kinderen, noem maar op..

Meestal blokkeer ik het, omdat ik anders de dag slecht doorkom, maar het komt toch bovendrijven

Als antwoord op je vraag:
Wat zou ik doen?
- Ik zou voor beide jongens een hele uitgebreide brief schrijven (of film opnemen), waarin ik ze alles vertel wat ik ze wil vertellen en waarvan ik denk dat ze wat aan hebben in hun leven.
- Hetzelfde zou ik doen voor mijn man, en hem op het hart drukken dat hij een andere vrouw mag/moet zoeken op het moment dat de tijd daar rijp voor is.
- Ik zou mijn ouders en broer vertellen dat ik ze dankbaar ben en van ze hou.
- Verder zou ik de hele dag met de jongens en mijn man doorbrengen. Met ze knuffelen, spelen, vreselijk veel lol maken en lachen en ze constant vertellen dat ik van ze hou.

Dat is het wel eigenlijk... *pinkt even een traantje weg*

 

Ik ben me hier al heel lang van bewust, mede door mijn vorige baan (heb op de IC gewerkt).
Maar ik leef mijn leven bewust, ik geniet van de momenten dat het kan (dus naar buiten als de zon schijnt, poetsen oid doe ik wel weer de dag daarna of de dag dáárna). Het leven zit in de kleine dingen. Het is niet zo dat ik alles wil vastleggen op papier of foto hoor, maar denk ook: wie morgen leeft, wie dan zorgt.
Dat is een beetje mijn motto maar dat is het al een jaar of 15-20...

Dus wij gaan vaak op vakantie, weekendjes weg, avondjes uit... want wie zegt dat ik het over 20 jaar kan doen, wie zegt dat ik dan nog leef, niet hulpbehoevend ben of zo? Nee, ik leef NU, ben nu gezond en mocht ik (heel) oud worden, dan zorg ik ook NU voor een goede oudedagvoorziening maar leef mijn leven vooral vandaag!