Ik ben sinds een weekje opnieuw mama geworden van een heerlijk meisje en had zó gehoopt dat ik dit keer een fijn zwangerschapsverlof zou meemaken. Maar nee.....een aantal dagen na de bevalling begin ik opnieuw last te krijgen van mijn eeuwenoude vijand de paniekstoornis. Bij mij uit de paniek zich 's avonds in en 's nachts in bed. Mijn allereerste paniekaanval kreeg ik vanuit het niets in bed toen ik 16 was. Sindsdien heeft de angst om te gaan slapen altijd gesluimerd in stress situaties. Heb al meerdere malen therapie gevolgd maar ik kan het niet volledig van me af schudden. Toen mijn zoontje werd geboren kreeg ik een paar dagen na zijn geboorte weer last van spanningen en kon niet meer slapen. Ik dacht dat het te maken had met het feit dat hij een infectie had en 2 weken op de neonatologie moest blijven liggen. Heeft er behoorlijk ingehakt bij mij en daarom dacht ik ook dat de paniekaanvallen daar vandaan kwamen. Vijf maanden na zijn geboorte kwam ik erachter dat ik opnieuw zwanger was...niet gepland maar zeker gewenst! En ik dacht echt dat het me dit keer niet zou gebeuren omdat ik beter wist wat op me afkwam...mooi niet dus... Waar ik nu heel erg mee worstel zijn de avonden en de nachten. Ik ben zooooooooooo bang dat ik geen slaap zal krijgen omdat zij mss zal spoken, of ik door de paniekaanvallen gewoon niet in slaap zal vallen. En mijn zoontje is pas 13 maanden dus ik kan overdag ook niet echt bijslapen want zijn ritme gaat natuurlijk gewoon door. Iedere ochtend als ik wakker word zie ik al op tegen de komende nacht.. Ook merk ik dat ik erg gespannen raak van een nieuw kindje. Ik ken haar nog niet! Waarom huilt ze? Waarom spuugt ze? Waarom schudt ze zo met haar hoofdje? Wat als ze een huilbaby wordt? Wat als ze nooit zal doorslapen? Wat als ik nooit meer kan doorslapen? En zo gaat het maar door.......... Mijn man heeft drie weken vrij na de bevalling en ik moet er niet aan denken dat hij straks weer werken moet. Gelukkig heeft mijn moeder al aangegeven te wllen bijspringen maar toch.......die nachten!!! Hoe zal hij fatsoendelijk naar zijn werk kunnen gaan als hij ook steeds wakker wordt van mijn gewoel? En alleen slapen durf ik niet.... Ook voel ik me schuldig naar mijn man en zoontje toe.......deze weken waren bedoeld om van te genieten van ons complete gezinnetje!! Maar ik voel me emotioneel een wrak en mijn man moet de boel draaiende houden.... Bij mijn zoontje verdwenen de klachten geleidelijk toen hij door ging slapen en daarom ben ik nu ook zo bang.....wat als zij bv. over drie maanden nog niet doorslaapt? En dat terwijl zij er uiteraard helemaal niets aan kan doen en hier ook niet om gevraagd heeft... Weet niet zo goed wat ik precies met dit verhaal wil maar mss zijn er meiden die zich hier ook in herkennen? Wat hebben jullie gedaan? Hoe hebben jullie de angsten aangepakt?
Allereerst gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochter. Ik heken het volkomen. Heb zelf een paniekstoornis en ook die werd verergerd door de zwangerschap en ook na de bevalling kon ik niet stoppen met piekeren. Heb ook meerdere therapieën gevolgd en ik kan er nu redelijk mee im gaan. Je moet niet vergeten dat je bomvol hormonen zit en dat dit momenteel de grootste boosdoener is. Ga eens bij jezelf na of het reëel is wat je denkt. Stel nou dat ze een huilbaby wordt, dat kan, maar daar zal je je ook wel doorheen kunnen slaan. Stel dat ze met 3 maanden nog niet doorslaapt, daar moet je nu nog helemaal niet mee bezig te zijn. Stel dat het zo is, dan is dat zo en ook dat overleef je wel. Ik heb makkelijk praten hoor. Wat mij erg heeft geholpen is te bedenken dat al die gedachtes 'maar' gedachtes zijn. Jij kan zelf bepalen wat je met gedachtes doet; maak je ze groter dan ze eigenlijk zijn of laat je het bij gedachtes. Ik denk dat iedere moeder in het begin het allemaal spannend vindt en ook ik zat met de handen in m'n haar, vooral als hij spuugde. Maar lieve meid, bij je zoontje heb je het toch ook goed gedaan en gered? Voel je niet schuldig tegenover je partner en zoontje, jij kiest er ook niet voor om die gedachtes allemaal te hebben. Probeer voor het slapen gaan eens wat Ontspanningsoefeningen te doen. Hand op je buik en rustig ademen door je neus in en uit door je mond. Bedenk eens waar je nou eigenlijk zo bang voor bent. Houd jezelf in de gaten en mocht dit gevoel blijven, klop dan aan bij je huisarts. Wellicht kun je ook iets van St. Janskruid of iets anders homeopathisch innemen zodat je wat rustiger gevoel hebt. Mocht je nog mee willen weten of gewoon je hart willen luchten, dan mag je me een PB sturen. Voor nu hoop ik dat je toch een beetje kan genieten.
Je gedachten zijn idd niet reeël. Maar dat wist je vast zelf ook al. Ik herken het volkomen. Praat erover met je omgeving en schrijf je ireeele gedachten op, en daarnaast de gedachten die je ook zou kunnen hebben. Misschien handig om er met je huisarts/verloskundige/kraamzorg over te praten. Misschien helpt het je, als je weet dat je een slaaptablet achter de hand hebt. Dat hielp bij mij goed, ik hoefde hem dan niet eens te gebruiken hoor. Ik heb zelf veel gehad aan dit artikel/boek: Paniekaanval.nl :: Benadering van angst door een dokter
@Prinses: dat is idd een heel goed artikel. Ik heb 'm zelf ook meerdere malen al gelezen (je 'vergeet' het toch steeds weer helaas).
meid, zo herkenbaar. Kon mijn verhaal zijn (toch bij nr 1 en nr3). Kan je niet echt helpen, worstel er zelf ook mee. Wil je enkel een hart onder de riem steken en zeggen dat je niet de enigste bent. sterkte PS: meeste babies slapen door rond 3 maanden (toch een uur of 6/7) hoor, niet op wanhopen
Bedankt voor de reacties lieve meiden. Ik denk dat mijn angst met name bestaat uit het feit dat ik mss niet meer kan functioneren als ik te weinig slaap. Hulp heb ik gelukkig genoeg maar ik fok mezelf gewoon steeds op en zo begint de vicieuze cirkel steeds opnieuw. En steeds denken "nog maar 2 uur tot de volgende voeding, ik moet NU in slaap vallen" etc etc etc... Hebben jullie hier ook last van gehad?
Ik raad je aan om naar de ha te gaan. Ik had hetzelfde als jouw ik hoorde haar steeds huilen als ze niet huilde en die drang om te moeten slapen en dan lukt het niet. Ook in winkels enz raakte ik vaak in paniek als de kleine huilde. Ik heb medicatie gekregen om in slaap te kunnen vallen maar niet te sterk zodat ik haar wel een voeding kon geven. Ik ben na 6 weken pas na de huisarts gegaan. Ik bleek een PND te hebben. Ik had ook nog meer angsten na me dochter toe hoor maar alles bij elkaar. Ik heb er nu nog steeds last van helaas.
Dat herken ik ook. Ik MOET nu slapen, want ik heb maar 1u meer (of de kraamhulp gaat weg oid). Als ik niet goed slaap vannacht dan wordt het erger, ik ga nooit meer goed kunnen slapen, baby zal een huilbaby worden of nooit doorslapen enz... Na nr3 heb ik mijzelf zo in paniek opgefokt dat ik 4 dagen in een gesloten afdeling ben opgenomen( ik had een kraamhulp voor 4u en ik kon niet beslissen of ik in die tijd ging slapen of eens ontspannen en ik zag de tijd zo wegtikken en ik werd paniekeriger en paniekeriger.uiteindelijk heb ik mijn psychologe gebeld en ben ik dezelfde dag nog opgenomen). Was PND (weer dus, bij nr1 ook gehad). Zou dus HA bellen Kijk anders eens op de website van sint-camillus in st-denijs-westrem en dan zoeken op moeder-kind, staat bij depressie. Is wel belgisch ziekenhuis, maar er staat uitleg op over PND en ook links naar anderre websites
Nu al herkenbaar, ook al ben ik nog zwanger. Ik heb er medicatie voor gekregen om de aanvallen voor te zijn en een welkome bijwerking is dat je er goed van slaapt. Die neem ik indien nodig. Als ik jou was zou ik even met je HA gaan praten, want die cirkel kom je zelf erg moeilijk uit en straks ben je helemaal ver van huis..
Wat knap dat je het zo voor jezelf kan opschrijven. Lijkt mij ook verstandig om een keer met HA te praten over je paniek.. Succes meid en ik denk dat het allemaal goed komt..
Heej meis, je had in mijn topic gereageerd en heb de joune nu gelezen. Dat van dat slapen heb ik ook, ik kom altijd heel moeilijk in slaap en nu met de kleine is dat nog erger. Zodra ze de fles heeft gehad zit ik al weer met mn gedachten dat t klokje voor de volgende fles al weer tikt en ik echt moet gaan slapen om wat slaap te krijgen. Ik lig altijd heel lang te piekeren over van alles en nog wat en kom daardoor niet in slaap. Ik heb laatst 3 dagen niet geslapen en ben naar de dokter gestapt voor slaaptabletten om in slaap te komen. Heb voor 5 dagen temazepam gekregen en voor 30 dagen melatonine 2mg. Dat eerste hielp maar die andere werken echt niet bij mij. Heb nu van iemand anders oxazepam gekregen, en dat werkt gelukkig weer wel. Ik wil alleen niet verslaafd er aan raken dus ga dit ook zeker niet lang gebruiken. Maar je moet toch wat als je niet aan je slaap komt anders... Ben ook erg bang dat ik nooit meer normaal een nacht kan slapen, maar gelukkig hebben meerdere mensen me al duidelijk kunnen maken dat dat allemaal wel weer komt. Onze kindjes zijn nog erg jong en t komt straks echt wel weer. De eerste tijd is t gewoon heel zwaar (lichamelijk en psygisch) en daar komen we wel door heen. 't is soms gewoon even afzien. Ik hoop dat mijn meisje gauw een ritme krijgt zodat ik zelf ook wat rustiger word en beter kan slapen. Voor jou hoop ik ook dat je snel weer wat rustiger kan worden en lekker kan genieten
Heel herkenbaar dit! Op tijd aangeven dat je je niet goed voelt, en hulp inschakelen! Dat moet je doen hoor.. Ik heb er veel te lang meer doorgelopen, en heb na de 2e (1e ook een jongen, 2e een meisje, snel op elkaar) een PND gekregen! En dan geef je jezelf zo vaak de schuld van al dat gepieker en paniekerige! Ik kon nergens van genieten.. Oh de fles, oh, boodschappen, hoe doen we dat? Nee, niet gepoept toch, ja, wel gepoept, oh, de fles, huishouden komt nooit meer goed, ik heb te weinig slaap! Ik MOET s middags slapen, anders komt het niet goed.. Ik werd er HELEMAAL gek van.. En toen kwam de heftigste paniekaanval ooit, vorig jaar oudjaarsavond, met als gevolg een depressie, die een jaar heeft geduurd.. Ik denk dat ik nu weer de oude wordt, al gaat het wel heel langzaam! Dus meis, denk om jezelf.. je bent net bevallen.. je hebt nog veel hormonen. Maar als jij het nodig vind om rust te nemen dan doe je dat! Slik anders valeriaan oid! Ik kreeg antidepressiva en oxazepam uiteindelijk. Werd ik niet gelukkiger van.. maar misschien is het wel wat voor jouw?
@Smoothie: Jij ook bedankt voor je reactie. Ik hoop ook dat het allemaal wat beter zal gaan als er eenmaal een ritme komt. Dat is op dit moment nog een beetje zoeken. Maar ik heb wel veel gehad aan de site geenrozewolk.com Moet je maar eens kijken, wrs vind je daar ook wel wat herkenning! @Ninosz: ik heb al eens eerder AD gekregen na de bevalling van mijn zoontje maar de eerste weken ging ik me toen alleen maar slechter voelen. Zou het dit keer graag willen oplossen zonder medicatie......