twijfels over tweede kindje, wanneer?

de een vind het heel fijn dat ze niet te veel verschillen in leeftijd de ander vind het juist helemaal niks.
mijn persoonlijke keus is dat ik er niet aan zou moeten denken om ze weinig in leeftijd zouden verschillen.
nu heb ik er zelf wel een behoorlijk groot gat tussen zitten maar ik vind het juist een heel fijn idee dat onze dochter niet meer zo heel afhankelijk van ons is.
de meeste zeggen ja dan hebben ze wat aan elkaar omdat ze niet al te veel schelen maar dan denk ik weer na over dat ik juist helemaal niet overweg kon met mijn broer die 1,5 jaar ouder dan mij is en ml kon totaal niet overweg met zijn zusje die weer 1,5 jonger dan hem is.
er zullen ook vast genoeg kids zijn die juist wel goed met elkaar kunnen opschieten.
uiteindelijk zijn jullie de enige die de keuze kunnen maken om er voor te gaan of toch nog even te wachten.
en dat je dochter de eerste tijd veel gehuild heeft wil natuurlijk niet zeggen dat de volgende dat ook doet.

 

geen tips maar ik begrijp helemaal wat je bedoelt! wij "worstelen" momenteel met hetzelfde "dilemma"

Ik weet het gewoon echt niet (onze dochter is wel al iets ouder als jouw kindje)

er zitten voor ons evenveel voor als nadelen aan (als het je gegund wordt natuurlijk, laten we dat voorop stellen)

dus geen tips, wel herkenbaarheid!

 

Wij hebben er, door huil- en slaapproblemen van de oudste en een aantal miskramen, uiteindelijk bijna 4 jaar tussen zitten. Ook dat was zwaar, maar gewoon op een andere manier dan mijn zus, die er anderhalf jaar tussen heeft zitten.
Elk leeftijdsverschil heeft voor- en nadelen. Als je dus graag een kleintje erbij wilt, zou ik daar gewoon voor gaan, zonder te plussen en minnen over leeftijdsverschil

Jongste was hier ook een huilbaby en juist doordat de oudste alles al heel erg snapte, vond ik dat weer loodzwaar: de oudste heeft echt fors in moeten leveren die periode en was zich daar erg bewust van.

 

Ik zit ook heel erg te 'dubben'.
Ik ga van de zomer eerst nog verhuizen en ik denk al maanden, zullen we na de verhuizing er direct weer voor gaan of zal ik nog een jaartje extra wachten?

Waarom ik erover twijfel.
Ik kan heel erg slecht tegen hormoonschommelingen, dus ik kan er bijna zeker vanuit gaan dat ik bij de tweede zwangerschap weer net zo ziek wordt als bij de eerste. Ik ben dan echt niet in staat voor zo'n kleintje te zorgen en heb ik liever dat ze wat zelfstandiger is. Waarom ik nog meer wil wachten is omdat de eerste jaren me het leukste lijkt van een kind, ze ontwikkelen zich zoveel en er gebeurt zo ontzettend veel. Dat wil ik dan het liefst zo lang mogelijk meemaken ipv tegelijkertijd.


Waarom ik er wel voor wil gaan aan het eind van de zomer is omdat je niet weet hoe lang je erop moet wachten en veel langer dan 3.5 jaar wil ik er toch niet tussen laten zitten. Ik ben 31 en weet ook niet zeker of ik een derde wil. Ik wil liever niet na mijn 35ste bevallen, dus als ik met de tweede heel lang wacht en ik wil nog een derde moet ik wel heel erg opschieten haha.

Ja het zijn allemaal lux problemen, maar ik heb dus dezelfde twijfels

 

Ik heb zelf 2 dochters, van 2,5 en eentje van 13 maanden.
Ik denk achteraf dat ik nog liever eventjes had gewacht met de 2e.
Niet alleen de geboorte periode is erg zwaar maar ook de zwangerschap. Mijn oudste sliep niet zoveel meer overdag en als je zwanger bent heb je er wel behoeft aan om overdag even een uurtje te gaan liggen.

Ik denk als je wat langer wacht, is jouw oudste wat meer zelfstandig en kan ze het beter begrijpen wat er allemaal gebeurt.

Natuurlijk is een klein leeftijdsverschil ook wel weer erg leuk, nu ze 2,5 en 1 jaar zijn kunnen ze steeds beter met elkaar spelen en dat is ook wel erg fijn.

Het ligt het natuurlijk ook aan wat voor kinderen jij hebt. Mijn beide dochters zijn erg koppig en de jongste was een huilbaby,
daarom maakte het ook zo zwaar denk ik.

 

Tussen mijn 2 mannen zit 25 maanden leeftijdsverschil. In het begin best zwaar, absoluut. Maar dat had weer als voordeel dat ze na een x aantal weken een beetje in hetzelfde ritme zaten en ze nog even tegelijk gingen slapen etc. Dan heb je toch een momentje voor jezelf.

Een vriendin van mij heeft nu een baby en een kleuter van 4. Dat is op een andere manier weer heel zwaar. De oudste moet naar school dus de jongste wordt telkens overa mee naartoe genomen.

Wij overwegen nu voor een derde te gaan. Bewust wat later zodat het wellicht wat makkelijker gaat.

Alles heeft zijn voor- en zijn nadelen.

 

De tweede kan je ook 'overkomen'
In het begin even paniek, en zal best pittig worden met maar 14 maanden verschil maar we zijn er uiteraard enorm blij mee.

Ik denk dat elk leeftijdsverschil zijn voors en tegens heeft... en het moet ook maar net lukken. Wie weet ga je ervoor en duurt het nog een jaartje. Je weet het gewoon niet.

 

Onze kinderen schelen 20 maanden, dus toen ze 11mnd was raakte ik weer zwanger. Ik vind het heel fijn leeftijdsverschil, we zaten nog volop in de luiers, het ritme van optijd thuis voor middagdutjes, gesleep met luiertassen en dat soort dingen. De box stond nog in huis, we kookten zoutloos en de eettafel zat altijd besmeurd onder stukken warm eten,

Nu zijn de kinderen bijna 3 en 4,5. We zijn (grotendeels) uit de luiers, uit de speciale maaltijden, ze eten van gewone borden, drinken uit gewone bekers, als we een dagje weg gaan hoef ik niets speciaals mee. Ze zijn heel lief voor elkaar en ik vind het heel fijn. Ik zie een aantal klasgenootjes van mn dochter die een kindje van 5 hebben en een baby/dreumes thuis. Dat lijkt mij zelf heel heftig, dan ben je uit al het kleine, kind op school, en weer een baby thuis, weer slaapjes, baby wakker maken om oudste te halen, pas op de baby slaapt etc. Maar je hebt anderzijds ook veel tijd voor je jongste kindje als de oudste op school is. Als er hier nog een kindje komt dan zal de jongste al op school zitten en dan bedenk ik me juist; wil ik nu nog weer terug naar die babytijd?

Wat ik het voornaamste vind; manlief heeft een groot gezin thuis, bijna 2 handen vol broers en zussen. Het is bij hem absoluut niet het leeftijdsverschil wat de band met zn favoriete broers/zussen bepaald. Zo is de oudste 24 jaar ouder als de jongste van de broers en zussen. Hij heeft met allen een andere band, onafhankelijk van leeftijdsverschil.

 

Wat ik nog niet zie in bovenstaande reacties; hoe gaat het met jou? Als je niet meer moe en het als zwaar ervaart met je oudste, lijkt mij dat je er eerder aan kunt beginnen. Het valt mij met mijn 3,5 mnd oude baby nog behoorlijk zwaar, moet er niet aan denken!

 

Hier ook 20 maanden ertussen...
Ik vind het erg pittig, al heb ik wel 2 medische kindjes wat dus vermoeiender is..
Voordeel, geen jarloers gedrag oudste, zijn super gek op elkaar, groeien echt samen op, slaapjes beetje hetzelfde, je zit nog in de kleine kindere ritme
Nadeel, dubbel zoveel luiers, weinig zelfstandig, druk met ergens heen gaan, peuterpubertijd en baby samen erg pittig...

Maar zou het wel zo weer gedaan hebben juist omdat ze na mijn idee meer met elkaar hebben nu.
Maar ja, pittig is het, maar denk dat over een half jaartje al een stuk uitgeruster bij zit

 

Niet alle reacties gelezen, maar ze zeggen altijd "Bij twijfel niet doen!". Maar alle gekheid op een stokje, het is heel persoonlijk of en wanneer je voor een tweede kindje gaat. Wat is de reden dat je er maar 1 jaar tussen zou willen hebben? Bij ons zit er bijna 4 jaar tussen en dat hebben wij vrij bewust zo gedaan. Ik heb mijn handen dan wat meer vrij voor onze zoon, als onze dochter straks naar school is. Ook kan ze al goed helpen en je kunt dingen uitleggen, zoals even stil zijn want de baby ligt te slapen. Nadeel is misschien wel dat je al helemaal uit de luiers bent en weer "van voren af aan" begint. Anderen laten er korter tussen omdat ze denken dat de kinderen dan meer aan elkaar hebben. Zelf geloof ik daar niet zo in, maar het is dus heel persoonlijk!

 

Geen tips voor je maar wel herkenbaarheid! Mijn man wil heel graag een tweede, maar ik twijfel op dit moment nog. Vond de eerste maanden heel pittig en vind het nu geweldig. Moet je weer van voorafaan beginnen. Het lijkt me fijner als er wat meer leeftijdsverschil tussen zit (minimaal 3 jaar). Dan is de oudste wat zelfstandiger. Ik moet bij wijze van rustig naar de wc kunnen gaan, en ik zou mijn dreumes nu niet alleen met een baby kunnen laten.
Maar ik denk dat dat echt wel ieder voor zich is. De ene vind 1,5/2 jaar ertussen geweldig, mij lijkt het verschrikkelijk

 

Voor als je alle pros en cons van verschillende leeftijdsverschillen eens naast elkaar wilt zien .

The Alpha Parent: What no one tells you about child spacing

Persoonlijk: wij hebben voor krap 3 jaar verschil gekozen en ik ben hier achteraf (jongste nu bijna 9 mnd) heel erg blij mee! De oudste is nu zover dat ze redelijk zelfstandig is en ook begrip kan opbrengen voor haar zusje. Ze kan me zo nu en dan echt helpen, door bijvoorbeeld haar zusje even te vermaken, terwijl ik kook, snel even wat van boven te halen of wat voor me op te ruimen. Daarnaast is ze nog jong genoeg om het oprecht leuk te vinden om met haar zusje te spelen en ziet ze dit ook als vermaak. Het eerste wat ze s 'ochtends roept is, is ....(naam) al wakker? Voor iedereen is het anders, maar ik zou het niet meer anders willen.

Succes met de beslissing!

 

Denk dat het ook aan je oudste ligt...
Hoor vooral met meer leeftijd verschil dat de oudste kan helpen...
Mijn oudste is 2 maar haalt ook dingen voor mij, helpt met verschonen en fles geven.
Huilt de baby komt hij het speentje in doen, en spelen samen op de Speelmat...
Mijn oudste loopt wel wat voor in ontwikkeling, maar zo kan het ook...
Vind vooral de bayfase gewoon zwaar, maar dat zal je ook hebben met 3/4 jaar ertussen.

 

2 kids is heerlijk maar vergeet niet dat er een peuter pubertijd aankomt tussen 2 en 3 jaar was t alleen maar opvoeden en corrigeren. Niet echt handig met baby die 16u per dag huilde

Dus er is geen antwoord en niks te voorspellen

Maar t is heerlijk om je vollop te storten op de oudste. Aandacht is straks 50/50 en je mist best veel

 

Wij hebben overal precies 4 jaar tussen zitten.Geen spijt van. Hebben alle kids alle aandacht kunnen geven omdat de ander weer naar school ging.heb het geluk dat mn man smorgens de kids naar school brengt.de oudsten zijn stapel op elkaar .hebben hun eigen vriendjes en kunnen ook goed samen.Kort op elkaar geeft niet altijd garanties dat ze elkaar ook leuk vinden.Voor mij is dit ideaal.Heb gewoon alles heerlijk op regel.Geniet op en top.En de oudste 2 zijn nu ook stapel op hun kleine zusje . Ik zie hier de voordelen aan..nadelen nog niet gevonden.uit de luiers duurt langer maar daar heb ik nooit geen problemen mee gehad.Succes ermee)

 

Na een pnd bij de eerste heb ik mezelf belooft nooooooooit aan een tweede te beginnen. Na 9 jaar begon het toch te kriebelen. Bij mijn tweede kreeg ik weer een pnd, en kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan (ook al hou ik suuuuuper veel van mijn zoon). Het gevoel van "waarom doe ik mezelf dit aan" overheerste enorm!
Nu, ben ik eindelijk weer mezelf. En zó blij met mijn 2 kindjes!
Maargoed, ik was er dus pas na 9 jaar aan toe!

 

Ingewikkeld he?

Hier ook langere tijd twijfels. Ons zoontje is dan nog 'maar' bijna 10 maanden, maar manlief en ik wilden voor zijn geboorte eigenlijk graag onze kindjes snel op elkaar (als ons dat gegund is!). Over zoonlief deden wij ruim een jaar, dus de zorg is aanwezig dat het nu weer lang kan duren.

Echter, zoonlief was de eerste drie maanden een huilbaby door verborgen reflux en ik heb zelf een helse bevalling met extreem bloedverlies gehad. De eerste vier maanden waren overleven, maand zes en zeven eindelijk die rose wolk en nu voelt het zo normaal en vertrouwd en heerlijk! Maar door alles hierboven begon ik erg te twijfelen. Twee kindjes snel op elkaar? Is dat niet te zwaar? Wat als dat weer een huilbaby wordt? En ik durf niet meer te bevallen...

Verder kwakkelde ik nog steeds met mijn gezondheid en sinds twee weken weet ik dat ik waarschijnlijk de auto immuunsiekte Graves heb, een ziekte waardoor mijn schildklier te snel werkt. De behandeling kan wel een jaar duren en ondertussen mag ik niet zwanger raken. De internist zei dat, als alles goed verloopt, ik pas over 8 maanden mag denken aan een zwangerschap. Dat sloeg nogal in als een bom.

En nu? Nu wil ik niets liever dan weer gezond zijn. En weer zwanger mogen worden. Zelf de keuze mogen maken om er weer voor te gaan. Als ik zwangeren zie in de stad, aankondigingen op facebook.. Ik wil oooook! Pff... Mijn twijfels zijn weg. Nu alleen mijn lijf nog...