Ik merk dat ik veel behoefte heb om erover te praten, maar het nog niet helemaal kan plaatsen allemaal.. Ik zou het fijn vinden om te lezen over ervaringen, mensen die dezelfde vermoedens hebben bij hun kind en vooral wat ze ermee doen of willen doen. Wel begeleiding zoeken? Niet? Zo niet, hoe gaan jullie hier mee om? Ik heb al een hele lange tijd het vermoeden dat er iets speelt bij Mira.. Wat er precies is/was kon ik niet zeggen, maar dat ze anders is dan andere wist ik wel zeker. Na wat gesprekken met de leidster op het psz en een vriendin/omgeving kwam ik op het term; Hoog sensitief / Nieuwetijdskind. Ik ben aan het googlen en googlen geslagen en echt alles, maar dan ook alles herken ik.. Zo erg, dat ik er best van schrik. Alle puzzelstukjes vallen op zijn plek. Ik ben niet zo van het in hokjes stoppen, maar ik denk dat het voor ons, maar ook vooral voor Mira heel veel rust zou kunnen geven als we weten wat er met haar is en hoe we haar verder kunnen helpen.. Dingen waar ik nog niet eens echt bij stil stond komen nu ook allemaal naar boven.. Dingen die bij Mira heel kenmerkend zijn, ik kan echt hele waslijsten maken, maar wat het meest opvalt zijn de volgende dingen beginnend bij het begin; - Het huilen toen ze geboren werd, abnormaal veel, lang en hard wat nu nog steeds niet opgehouden is.. Wat het ergst was tussen 0 en 10 maanden. Dit 9 van de 10 keer na een drukke dag, visite, verjaardagen, een verandering in haar schema of patroon. - In zichzelf keren en niemand om zich heen willen tijdens het huilen / het zelf willen verwerken van de dag, niets kan je dan voor haar betekenen.. - Haarfijn aanvoelen van emoties van anderen. - Pijn veel erger beleven dan andere kinderen. (Voorbeeld; Ze valt buiten tijdens het lopen, je kan het eerder struikelen noemen en ondanks dat we weten dat ze pijn intenser beleefd kijken we serieus of ze haar been heeft gebroken.. Zo hard huilt ze...) - Niet tegen felle licht en harde geluiden kunnen.. (Voorbeeld; Als baby mocht er al geen zon in haar ogen komen, of wind in haar gezicht.. Nu nog smeekt ze me alsjeblieft het licht uit te doen als ik haar wakker maak voor de Psz, dit doe ik echter pas als ze helemaal wakker is, ze even rustig bijgekomen is en ik haar wil gaan aankleden.. Uiteindelijk doe ik het binnen licht maar aan en haar kamer licht uit zodat ik haar toch kan aankleden. Bij harde geluiden zoals sirenes doet ze gelijk haar oren dicht, maar zachte geluiden die wij niet eens opmerken hoort ze ook al, maar dan ook altijd..) - Ze kan niet tegen 'kriebelende' kleren of natte plekken. Ze stootte gisteren een glas drinkenom, op haar broek en raakte helemaal van slag. Ik zei gelijk (omdat ik weet hoe ze kan reageren) het geeft niet Mira! Kan gebeuren! Maar toch raakt ze in een woedeaanval waar ze zelf van schrikt en het duurt even voor ze weer 'normaal' wordt. - Een enorm grote woordenschat, ze maakt zinnen zonder fouten en op de goede volgorde. Ze praatte ook al heel vroeg. - Als baby deed ze dingen zonder te oefenen, ze kon het gewoon.. Van de één op de andere dag. Omrollen / tijgeren / kruipen / optrekken / lopen. Met niks nam ze genoegen, als ze iets kon zag je dat ze meer en meer wilde. - Details ziet ze altijd. Ik hoef maar een andere kleur haarelastiekje in mijn haar te doen en ze heeft het door. Opa die een andere sjaal draagt ook, als we een nieuw kledingstuk hebben ook en ook als er iets in huis veranderd. We hebben de jongste zijn bed omlaag gehaald en dat zag ze vanochtend gelijk.. Dan zegt ze; Zijn bed is omlaag! Nu kan ik beter bij hem. Ik zie hem beter, heeft papa dat gedaan? Als ik dan vraag hoe het bed dan eerst was zegt ze Hoog! En laat zien hoe hoog hij eerst in bed lag. - Dit hierboven sluit weer aan op het vertellen van de waarheid. Ze zegt altijd dingen dat waar is, nooit praat ze onzin of zegt ze iets wat nergens op slaat. Ook als wij iets verkeerds zeggen corrigeert ze dat. Als ik kleren aan het ophangen ben onderscheid ze alles van elkaar "Dit shirt is van papa" "Die in jou hand is van jou" "Dat is Mira's jurk" en wat ze zegt klopt altijd. Je ziet haar denken voor ze dingen zegt, ze zegt dingen niet zomaar. - Ze kan zich inleven in iedereen. Wij waren laatst op vakantie en mijn vader was mee. Ze heeft een hele goede band met mijn vader (vooral omdat hij heel rustig met haar is) ze is echt dol op hem. Alleen is mijn vader 5 weken langer gebleven dan ons. Ze heeft iedere dag om hem gevraagd en iedere dag wilden ze met hem praten, er is geen dag geweest dat ze niet om hem vroeg. Toen hij terug was en ze hem voor de deur de auto zag parkeren gilde ze met tranen in haar ogen Mama ik ben zo blij! Opa is terug! Toen hij binnenkwam zei ze dit ook tegen hem (en de dagen erna ook nog) maar ze vroeg hem direct erna: Maar nu is oma (mijn oma) daar alleen! Jij bent bij ons, maar oma dan? Die is nu verdrietig.. Niemand heeft het hier met haar over gehad.. Ook als iemand zegt dat ie zich niet lekker voelt kan ze daar uren om vragen, zich echt zorgen maken en er dagen later nog over praten. - Als baby van 8 maanden zijn we met haar op vakantie geweest en zijn we na 1,5 dag terug gevlogen, ze was zo van slag dat ze zich helemaal afsloot van de wereld, ze wilde niet drinken, niet slapen en niet eten. Ze was he-le-maal kapot.. Toen we thuis kwamen, in haar vertrouwde omgeving was alles per direct goed. - Ze observeert dingen altijd en vergeet nooit wat ze ziet, ook maanden later niet. Zoals een auto dat van haar afgepakt is, de ziekenhuisopnames van onze jongste, een kindje dat lief voor haar is geweest, wat iemand heeft gezegd, maar ook 'enge' dingen.. Zo gingen we met haar naar het zwembad en lag er op het sauna huisje een dolfijn. Maanden later gingen we met haar naar hetzelfde zwembad en zagen we haar ergens naar zoeken.. We vroegen waar ze naar keek en ze zei; Vis is weg!! Wijzend naar het sauna huisje.. Hier was ik zwanger van de jongste, dus ze was hooguit 1 jaar en 8/9 maanden. Ook als je denkt dat ze lekker tv aan het kijken is kan ze ineens tegen je zeggen; Zei jij dit en dit tegen papa. Alles, maar dan ook alles neemt ze in haar op.. - Op dagen na de psz is ze helemaal van slag. Zo kon ze gisteren niet in slaap komen, hoe moe ze ook was.. Ik liep haar kamer binnen en zei; Je bent zo moe meis.. Ga toch even lekker slapen.. Ze gaf me 3 antwoorden die helemaal niets met elkaar te maken hebben. Zoals; Is papa al thuis? Mag ik een broodje met .. als ik straks wakker ben? Juf S. Is echt lief he! Haar hoofd zit bom en bomvol met informatie.. Ze wilt wel slapen, maar ze KAN het gewoon niet.. Dit was dus ook het vele huilen als baby. De dag niet kunnen verwerken, overprikkeld zijn.. Hoeveel structuur ik haar ook probeerde aan te bieden. - De leidster op het psz ziet ook dat ze patronen niet kan doorbreken, dingen observeert en van slag raakt als iets 'anders' gaat dan normaal. Ook vindt ze dat ze zichzelf nu al reflecteert (als in: Mira heeft dit en dit gedaan, dat was lief/niet aardig en de volgende keer zal ze het op deze manier anders aanpakken) dit alles merk ik zelf thuis ook. Het is alsnog een waslijst geworden en ik kan nog uren doorgaan.. De leidster en mensen om ons heen vinden het dus ook opmerkelijk gedrag. Het heeft negatieve kanten, maar ook positieve. Zo is ze een heel sociaal kind, energievol en ontzettend gezellig! Ik ben alleen zo bang voor de negatieve kant.. Ze maakt het leven ontzettend moeilijk voor zichzelf, heeft woedeaanvallen waar ze zelf ook enorm van schrikt en je ziet soms dat ze worstelt met haar gedachtes en zichzelf. Soms denk ik dat we hier begeleiding in moeten zoeken.. Ik probeer alles zoveel mogelijk te begrijpen, er voor haar te zijn en erin mee te gaan.. Maar dit alles kan me ook onzeker maken, terwijl ik helemaal geen onzeker mens ben. Vooral toen ze nog een baby was vroeg ik me af of ik het wel goed deed? Waarom kon ik haar niet troosten? Waarom huilde ze zoveel? We hebben ziekenhuizen, kinderartsen, pedagogen gezien, niemand kon ons helpen. Het CB vond dat we haar moesten laten huilen, wat ben ik blij dat we dit nooit hebben gedaan. Wat ben ik blij dat we hier niet naar hebben geluisterd en ervoor hebben gekozen er voor haar te zijn. Ik heb maandenlang met haar door de woonkamer gelopen, dag en nacht.. Het was slopend, maar nu weer besef ik dat mijn moeder gevoel altijd gelijk heeft gehad, ik moest er voor haar zijn.. Maar wat nu? Hoe ik haar het beste kan helpen weet ik niet.. Ik zie dat er cursussen zijn, misschien moeten we die eens bijwonen. Het lucht in ieder geval op het eens helemaal uit te typen.. Ik zou het zo fijn vinden er met anderen over te praten. Bedankt voor het lezen in ieder geval.
Jeetje dat klinkt wel heftig zeg! Ik weet dat jezelf al een achtergrond hebt waardoor ze denk ik blij mag zijn met een mama zoals jij. Ik heb er geen ervaring mee en kan je daarmee niet helpen. Misschien dat er ook cursussen zijn in groepsverband? Plekken waar ook andere ouders zijn die hetzelfde meemaken. Ik denk dat dit altijd bijna leerzamer is als bijvoorbeeld een een cursus van een pedagoog want die kennis heb je zelf denk ik veelal al.
Dankje Stefanie! Ik ben gelukkig de rust zelve als het om mijn kinderen gaat, dus kan ook een hoop van ze hebben. Gelukkig! Want bij een baby en peuter zoals Mira is dat echt meer dan nodig. Ik merk alleen dat ik haar soms niet meer KAN helpen. Dan huilt ze zo ontzettend veel, wat uren kan aanhouden.. Ze laat me dan ook niet toe. Ik probeer er dan naast te gaan zitten en vertel haar dat ik er ben als ze me nodig heeft. Na het huilen is het over en zie je ook echt dat ze dingen op die manier verwerkt heeft. Ik heb inderdaad gezocht op cursussen in groepsverband. Ook mijn man vindt dat we dit moeten proberen, ik ga me er in ieder geval voor inschrijven. Misschien leren wij dan hoe we er het beste mee om kunnen gaan en kunnen we dit weer overgeven aan haar.. Want ik weet wel zeker dat dit haar karakter is, hier is ze mee geboren.. Overgaan zal het voor mijn gevoel nooit, maar verbeteren zou moeten kunnen.
Ik moest denken aan Carla Kerklaan, zij is psychologe/orthopedagoge en astrologe. Je kunt bij haar de horoscoop van je kind laten trekken en advies/coaching daarop gebaseerd. Je krijgt een factuur die je kunt declareren bij je (aanvullende) ziektekostenverzekering. In Voorschoten. Zie: Kernwerk Astro, spirituele astrologie en loopbaanbegeleiding » Opvoedingsondersteuning
20% van de wereldbevolking is hoogsensitief. Dus komt heel veel voor. Al zal het ook wel in gradaties zijn. Ik heb zelf thuis een boek, het hoogsensitieve kind van ??? weet ik zo snel even niet. Mij is destijds ook verteld door iemand (cranio sacraal therapeut) dat mijn zoon hoogsensitief is (ik dacht zelf aan ASS, maar het is de veelvoorkomende combi). Ik herkende mijn zoontje namelijk bijna niet in het boek. Wel de kleding, het eten, geluid, licht ed, maar gewoon net even anders. Het leek er wel op, maar net niet. Mijn zoontje is behandeld door een cranio sacraal therapeut en is daardoor wel beter gaan functioneren. Hoe zweverig ook. Een hele reeks aardingsoefeneningen om met zijn lichaam in contact te komen, prikkels beter te kunnen verwerken. Ook hij kon uren huilen als we op visite geweest waren, en dan mocht ik ook niet aan hem komen. Nee, logisch, je bent al overprikkeld en dan gaan ze ook nog aan je zitten, weer een hele reeks prikkels die je weer moet verwerken. Je kunt best voor een gigantische uitdaging komen te staan. Ik denk dat je er wel goed aan doet om hulp in te schakelen. Het is niets nieuws, maar in deze drukke tijden valt het wel veel meer op en levert het ook steeds meer problemen op.
ik heb ook een sterk vermoeden dat mijn oudste zoon hoog sensitief is. heel veel punten die jij noemt herken ik bij mijn zoon. zelf heb ik contact met een pedagoog, omdat ik.soms gewoon even niet weet hoe ik op hem moet reageren en hoe ik hem kan helpen. ik probeer het heel positief te benaderen, maar vind dit soms heel moeilijk. ik zit soms dagen met m'n gordijnen dicht omdat de zon anders naar binnen schijnt. een dagje weg of een verjaardag resulteert in 2 dagen erna alleen maar huilen en heel slecht slapen. binnenkort ga ik weer langs bij de pedagoog en ga ik even vragen wat ik kan doen voor hem.
Hallo, Mijn oudste had ook veel van dezelfde klachten. We zijn er na twee en een half jaar achter gekomen dat ze last had van het Kiss syndroom. Voor informatie zou je kunnen kijken op: Welkom op KISS-Kinderen.nl - Uw bron van informatie over het KISS syndroom en het KIDD syndroom En Welkom bij de Stichting KISS- en KIDD-Syndroom Nederland Misschien vind je je kind daar ook in terug. Het is maar een idee. Succes in elk geval!
Ik vind eigenlijk alles wat je noemt normaal peuter gedrag, maar als je het gevoel heb dat ze er echt last van heeft zou ik haar laten testen.
Bedankt voor jullie ervaringen! Ik ga de links die jullie geplaatst hebben morgen met een leeg hoofd bekijken en doorlezen... Of ik heel erg in het zweverige geloof weet ik niet, maar ik zal het eens doorlezen. @MamaenMini; Het is alles behalve normaal peutergedrag. Ik heb de opleiding Pedagogische Medewerker en een deel HBO Pedagogiek gedaan en veel in de kinderdagverblijf gewerkt.. Daarnaast hebben we ook veel peuters om ons heen. Mira is altijd een heel stuk extremer geweest dan 'normaal'.
Hier hebben we toen ze nog een baby was veel over gelezen, maar hier herken ik Mira niet in. Toen ook niet en nu ook niet.. Bedankt voor de link en het meedenken!
Hoe oud is je zoontje? Vervelend zeg.. Ik weet soms ook echt niet meer hoe ik moet reageren. Heel herkenbaar! Ook de gordijnen/dagjes weg etc herken ik.. Wat voor tips geeft de pedagoog als ik vragen mag?
mijn zoon is net 3 jaar. ik moest, hem voorbereiden op dingen zodat het duidelijk is voor hem. en vooral zelf rustig blijven. hem zijn ruimte geven als hij dit nodig had. het laatste gesprek is alweer ruim een half jaar geleden. die mijn zwangerschap, veranderingvan opvang enz was het even kijken hoe hij zou reageren en hoe zijn gedrag zou zijn. dus maar weer een nieuwe afspraak maken.
Ik herken veel van je verhaal. onze dochter heeft ook veel symptomen. als baby tot 3,5 sliep ze heel veel door alle prikkels. ook extreme driftbuien het niet kunnen bereiken van. wij hebben nu een pedagoog over de vloer en zelf lees ik veel op inet. boek wil ik nog gaan halen. onze dochter ziet ook geesten, we hoeven met haar niet naar een kerkhof te gaan.
Wat hier erg goed werkt is dat ze een eigen plek heeft waar ze zich eventueel even kan afzonderen. Even boos of verdrietig kan zijn zonder dat iemand d'r stoort. Ook toen ze nog klein was dus Ze zit graag onder tafel maar ook achter haar bed bijvoorbeeld. En inmiddels hebben we afgesproken (Nouja, ze heeft het medegedeeld) als er iets roods aan de deur hangt mogen we d'r niet storen. Tegen de tijd je dan de muziek aan hoort gaan zit ze meestal prins(Es') heerlijk te spelen en kun je het rode wel negeren. Voor die tijd... Begint dan het hele riedeltje weer opnieuw. Je leert er wel mee om gaan.. Luisteren naar je kind. Daar draait het om. Vandaag nieuw bed.. Eerste wat ze zei nadat ze 3x de kamer rondsprong van vreugde: "Hmm nu kan ik m'n bed niet meer verschuiven" (Anders kon ze er niet achter) Dus ik "nee, je hebt nu een bed waar je altijd onder kunt." Niu dat was echt helemaal goed "En dan kan ik ook m'n vissen nog zien mam!"
Het wordt wel beter als ze ouder worden. Ze leren zelf wat ze nodig hebben aan ruimte en als jij in staat bent dat te geven gaat het steeds beter. En als ze klein zijn zul je ze er nog veel bij moeten helpen. Op feestjes veel bij mama zitten? Lekker laten doen. Te veel lawaai? Even vantevoren waarschuwen en evt even je handen op z'n oren. Hier ook altijd 3 dagen gedoe na een verjaardag... Toen ze heel kleine was soms wel een week. Nu is ze meestal gewoon een dag chaggie en erg op zichzelf. Gaat ze lekker boven spelen met d'r playmobil en komt enkel wat te drinken halen. Decembermaanden zijn enerzijds natuurlijk groot feest... Anderzijds een drama We plannen dan ook altijd in het weekend maar 1 verjaardag... Inmiddels gemerkt dat we daar onszelf eigenlijk ook wel heel prettig bijvoelen. We zijn gewoon alledrie heel moe na een dag (of minder) socializen. Hoe gezellig het ook is... Dingen als bijv de sinterklaasintocht wil ik d'r natuurlijk niet onthouden. Maar we gaan wel in een dorp verderop waar het nooit echt druk is maar wel gezellig. Alsnog staat ze de helft van de tijd met mijn hand op 1 oor en d'r andere oor tegen mijn been. En na 2 uur is Sint aangekomen, dansje op het plein is geweest en ze is er dan ook wel echt klaar mee. Topmiddag, maar ze slaapt voor we het dorp uit zijn
Ik herken een hoop van jouw verhaal in onze jongste dochter. Al is het bij ons wel minder extreem. Onze dochter is nu net 5 maar wij liepen tegen problemen op toen ze naar de basisschool ging. Voor die tijd zocht ze wel veel de rust op zeker met verjaardagen ook ging ze met regelmaat op haar kamer zitten spelen. Hard geluid, maar vooral de stofzuiger kon en kan ze nog steeds moeilijk verdragen. Ook het doortrekken van de wc is echt een drama, nog steeds kost dit haar veel moeite. Haar emoties heeft ze niet goed onder controle. Zo kon ze bijvoorbeeld op zwemles alleen maar huilen. Niks hielp, praten, boos worden, stickers verdienen helemaal niks. Ze vindt zwemmen heerlijk, de juf heel aardig en ze ging ook met plezier maar zoda ze er was.... De drukte en de herrie bleek een probleem en ze gaf dan aan dat er dan tranen komen vanuit haar buik en ze die niet kan stoppen. Ze zegt mama ik ben dan niet verdrietig maar ze komen en ik kan ze echt niet tegenhouden. Wil altijd precies weten wat we gaan doen op een dag. Niet dat ze anders in paniek raakt maar ze begint de dag met wat gaan we allemaal doen en onthoudt ook alles. Ze ziet echt alles, vergeet niks en ziet elk detail en kan ook dingen heel goed met elkaar combineren. Ze legt linken sneller als dat wij ze leggen echt heel bijzonder. Alles wat ze doet/probeert lukt ook direct. Ze kroop vroeg, liep met 11 maanden, was met haar tweede verjaardag zindelijk, vroeg toen ze nog net geen drie was of ze zonder zijwieltjes mocht proberen en fietste direct weg. Maakte een koprol eerder dan haar 3 jaar oudere zus.haar zus oefende en zij zei, oh kijk, zo moet dat. Ze sprak al vroeg, duidelijk en met een enorme woordenschat. Ze is begonnen met zwemles en gaat als een speer, kan echt hele mooie tekeningen maken, al lezen en woordjes schrijven. Alles wat ze wil doen lijkt haar ook zonder problemen te lukken. Wij hebben de tip gekregen van een vriendin (is kinderverpleegkundige geweest en inmiddels juf) om haar groot te behandelen. Haar de dingen te laten doen waar ze om vraagt, ze kan haar eigen kunnen goed inschatten en dat werkte echt enorm. Prijzen dat ze zo'n grote meid is en daardoor is ze in enorm tempo gegroeid. Om haar tranen onder controle te krijgen kreeg ze van diezelfde vriendin een foto van een clown en een clownsneus. Deze draagt ze bij spannende dingen bij zicht. Mijn vriendin zei, een clown maakt iedereen aan het lachen, als je de tranen voelt, denk dan aan de rode neus dan verdwijnen ze meteen en dit help super!
Ik denk.. Ook dat dat deel van het probleem is. Als je alles ziet, alles hoort.... En het niet (goed) kunt uitsluiten... Dan is het toch allemaal veel te veel in 1 keer? En dat dan continu, altijd.... Hier ging het op kinderdagverblijf prima... Overstappen naar peuters wilde ze zelf heel graag maar was in de praktijk heel lastig. Ze liep continu over... Maar eenmaal daar bleef ze vooral toekijken en vond ze al die peuters maar druk. (Uiteindelijk ging ze een half jaar eerder dan gebruikelijk officieel over naar de peutergroep.. ) Heeft zeker een half jaar geduurd daarna nog... Voordat ze zich er echt vrij voelde. Ruim een half jaar voordat ze naar de basisschool mocht.. Verveelde ze zich dusdanig bij de peuters dat ze elke kdv-dag mee mocht naar de bso. Ging meteen een stuk beter weer Op school de kleuterklas... De beloofde ca 20 kinderen per klas viel in het water doordat een school vlakbij dreigde te moeten sluiten. Vrij grote school waarvan ineens heel veel kinderen naar onze school kwamen. Alle klassen zaten dus stampvol. 30+ kinderen. Nu in groep 3 gaat het veel beter. Favoriete juf? Dat is de strengste juf. Gelukkig is haar eigen juf ook van het juiste type... Streng, duidelijk en rechtvaardig. Ze zegt wat ze bedoelt en ze bedoelt ook daadwerkelijk wat ze zegt. Fijn zo'n vriendin trouwens Haar tips werken bij ons ook. Alleen hebben we een gelukssteen ipv een clown
Nou dat is het ook wel, het valt me met regelmaat op maar zij heeft het idd elke dag. Zo hadden we visite en zette ik een bord op tafel met 3 verschillende soorte koekjes/chocolade. Ik zet hem neer en zegt ze eigenlijk vrijwel direct, iedereen kan er twee nemen, dan blijven er 3 over, we zijn met 3 kinderen dus dan hebben wij er 3. Ze hoeft ergens maar 1 keer geweest te zijn om te kunnen zeggen waar iets is en hoe je er kan komen. Mijn vader komt met regelmaat hier maar door omstandigheden zijn we niet heel vaak bij hem thuis (woont ook in een andere stad dan wij) Ze was nog maar heel klein toen we naar het centrum gingen in die andere stad. Reden we vlak langs de wijk waar mijn vader woont en zegt ze als je die kant op gaat en dan die kant dan moet je nog een klein stukje en dan parkeren oversteken en dan kom je bij opa. Ik kan zo niet even snel een ander voorbeeld noemen maar ze zegt soms dingen dat ik en mijn man of ik en mijn moeder die hier elke dinsdag oppast elkaar aankijken en denken hun..... Wow....hoe kom je erbij. En die clownsneus, zij is met regelmaat clown in het ziekenhuis en dat weet onze dochter en heeft sindsdien de wens later ook clown te worden. Vandaar dat ze een neus kreeg. Maar een gelukssteen had ws dezelfde werking gehad.
Wat ontzettend fijn om eindelijk eens verhalen te lezen en ze te herkennen!!! Ze gaat inderdaad op haar kamer zitten als ze zo'n huilbui heeft of zichzelf wilt afzonderen, dit wilt ze zelf. Haar kamer is naast de woonkamer (alles op 1 verdieping) dus dat scheelt al. Ik vind de rode kaart een goede tip, zodat wij weten dat ze alleen wilt zijn. Mijn probleem is echter dat ik er voor haar wil zijn.. Als ik haar zo laat heb ik het gevoel dat ik haar niet kan helpen en dat vind ik zo moeilijk.. Daarom ga ik er altijd maar naast zitten en zeg dat ik er ben als ze me nodig heeft en wacht dan echt tot het over is. Ik bedenk me alleen dat op momenten dat het niet mogelijk is om bij haar te zitten (bezig met de jongste bijvoorbeeld) het veel sneller over is.. Misschien moet ik dat (leren) anders aanpakken. Als in wel steeds vertellen dat ik er ben als ze me nodig heeft, maar niet bij haar blijven als ze de ruimte nodig heeft... Bedankt, ik ga hier zeker wat mee doen Saskia! Ik ben het ook eens met het stukje over details zien.. Dat is inderdaad de kern van het probleem, ze zien alles - denken van alles - hebben 5 antwoorden op 1 vraag etc etc.. Dit is veel en veel te vermoeiend.. Ik probeer me soms in haar te verplaatsen en alles om me heen te zien, direct (goede) antwoorden te geven op dingen die ik zie - hoor - voel.. Dat is gewoon bizar veel voor mijn hersenen, laat staan voor die van haar.. Daarnaast herken ik alles van wat jullie typen. Om een voorbeeld op jou auto verhaal te geven Twinkle star; mijn vader heeft een nieuw huis gekocht waar ze nog niet heel vaak is geweest, alleen heeft dat huis 2 kanten. Een kant waar je op het treinstation kijkt en een kant waar we parkeren en naar binnen gaan. We zitten in de auto (mijn vader zelf is er ook) en rijden langs de kant van het station, we rijden nooit via deze weg.. Het eerste wat ze zegt is zonder dat wij hierom vragen; hier is opa's huis. We gaan bij de stoplichten de hoek om en dan zijn we er. Ze moet dat via de andere kant onthouden hebben als treinstation - stoplicht - andere kant opa's huis.. Want ze heeft die kant zelf nog nooit gezien en het is vanaf de parkeerplaats eigenlijk veel te ver om op te vallen, laat staan op te slaan. Ook gingen we gisteren naar mijn schoonvader waar we ook niet heel veel komen en al maaaanden niet zijn geweest. De jongste wat was aan het jengelen; dus ik zei tegen hem; We zijn er al lieverd.. Waarop Mira direct (de waarheid willen horen en spreken zie je ook weer terug) nee hoor Ediz, we moeten nog een stukje rijden. We zijn er nog niet zegt.. Mijn man vroeg haar te laten zien hoe we er dan komen en ze heeft het helemaal verteld, en ze zegt bij de deur, stop hier maar... Kijk dat is opa's huis en daar staat zijn auto. Ook het koekjes verhaal herken ik.. Drukke December maand (hoe leuk ze het allemaal ook vindt) idem.. De leidster zei dat ze bijv als jongste het meeste wist van Sinterklaas en Kerst, wij waren de hele maand November op vakantie, dus veel heeft ze qua intochten en voorbereidingen niet meegekregen, maar 1x tv kijken of 1x iets van mij horen is genoeg om ALLES te weten en nooit meer te vergeten. Je ziet haar ook vooral naar alles staren en je ziet dan dat ze dingen in haar opneemt en opslaat, soms observeer ik haar een hele dag, echt tot in haar blik etc. Ik ben na een paar uur al moe alleen al als ik kijk wat ze allemaal doet, logisch dat het voor haar allemaal zoveel is.. 'Snachts slaapt ze altijd van 19.30 tot minimaal 09.00.. Niet gek ook, het is haar enige moment rust. Op psz dagen leg ik haar om 19.00 in bed en moet haar alsnog wakker maken om 7.30... Ze is echt dood en doodmoe aan het einde van de dag. Ben wel blij om te lezen dat het beter kan worden of dat we ermee leren te leven.. Hebben jullie begeleiding gehad hierin Saskia?