De laatste paar weken is onze oudste (net 4) al heel opstandig maar de laatste dagen (vanaf net voor ze naar school ging) is het echt erg. Het is de hele dag huilen en nee zeggen. Het begint met opstaan al. Normaal gaan we naar beneden, ze trekt zelf haar kleren aan terwijl ik haar broertje en zusje aankleed, daarna samen eten en naar de opvang. Sinds een paar dagen wil ze niet meer alleen de trap af, ze moet een handje. Als ik nee zeg is het brullen en verzet ze geen stap meer. Als ik je zeg op een handje dan is het nee ik wil twee handjes. Aankleden wil ze ook niet meer zelf, ik moet alles doen terwijl ze eerst alles zelf deed. Ik probeer dan een compromis te sluiten dat ik help met de onderbroek en de broek en dat ze dan zelf haar T-shirt doet bijvoorbeeld, ook dat wil mevrouw niet en blijft huilend liggen. Als ze dan eindelijk de kleren aan heeft begint het gezeur over het eten (heeft ze nooit eerder gedaan) Alles vragen wat niet mag, ik wil ranja, ik wil heel veel hagelslag, ik wil het roze bord enz enz. Het moet alles gaan zoals zij het wil. Ze wil niet eten want de boterham is niet gesneden, ok, ik zeg eens niet nee en geef toe en snij de boterham, dat is weer niet goed en ze gaat wat anders zoeken waar ik dan wel nee op zeg zodat ze boos kan worden en kan huilen. Ik word daar zo moe van en bovenal vind ik het sneu voor haar dat ze zoveel verdrietig miet zijn (ook al doet ze het zelf) Toen ze nog naar dr opvang was dat niet zo erg want daar had je niet een vaste begin tijd. Nu ze naar school gaat moet ze wel in de klas zitten om half negen. Ik heb het geprobeerd te negeren maar dan ligt ze gewoon ren half uur op dd grond in dd badkamer te huilen. Ik heb geprobeerd om rustig met haar te praten en uitte leggen dat als ze luisterde dat ze dan niet zoveel verdriet hoeft te hebben en we niet zo hoeven te ruziën, dan zegt ze gewoon ik doe het lekker toch en ruzie en huilen vind ik leuk. Ook laat ik haar kiezen, wat ze aan wil, wat ze op de boterham wil enz, het werkt allemaal niet. Hoe krijg ik die negatieve cirkel doorbroken.
Misschien heeft het ‘gewoon’ tijd nodig? Naar school gaan en alles wat daar bij hoort is een hele grote verandering en dat kost veel energie. Veel kinderen reageren daar op de een of andere manier op. Mijn oudste dochter ging bv. weer in bedplassen, terwijl ze al een jaar volledig zindelijk was. Toen ze gewend was, ging dat weer over. Ik zou heel duidelijk en consequent blijven, maar haar tegelijkertijd ook wat extra aandacht en warmte geven. En niets doen is als consequentie te laat of in pyjama naar school. Ik heb mijn dochter ook wel eens in pyjama buiten gezet (niet boos, maar gewoon van ‘we gaan nu weg’), toen was ze ineens heel snel aangekleed. En daarna begreep ze dat ze zich gewoon aan moest kleden als ik het zei. Niet dat alles toen over was, maar dat heeft soms dus ook gewoon tijd nodig.
Hier ook zo'n periode gehad met dochter die eind september 4 word.. Gaat nu gelukkig weer een stuk beter, maar ze is gewoon heel erg toe aan school hier Hier helpt het om niet overal een discussie van te maken/ te voorkomen... ik pak bijv. geen bord, maar laat haar kiezen.(En sommige dingen zijn nou eenmaal gewoon zo..) Laatst bedacht mw ook dat ze niet meer van de trap kon lopen en ik weigerde haar te tillen (1× wel gedaan) wat resulteerde in een kwartier huilen/ overstuur boven aan de trap.. ik ben om de zoveel minuten naar haar toegelopen en gevraagd of het nu wel lukte, zolang het niet ging ben ik weer de kamer in gegaan. Hoe lastig ook helpt het hier om niet boos te worden, maar je eigen grenzen wel te respecteren.. En wat ik zelf altijd in mijn achterhoofd houd is het zinnetje 'choose your battles'. Nog even, dan beginnen de scholen weer, dat helpt vast
Waar ik veel aan heb gehad, is een andere aanpak bij mijn pittige jongste dochter (ik hoorde toentertijd van de gastouder dat ze zei dat 'mamma altijd boos is'). Probeer het om te draaien als je iets voor elkaar wil krijgen. In plaats van: 'op een handje de trap af', voorstellen: wil je de linker- of de rechterhand? In plaats van 'nu je jas aantrekken want we moeten naar school', een wedstrijdje maken wie het eerste de jas aanheeft. Of als reactie niet boos worden, lachen om wat ze doet. Niet uitlachen maar het 'leuk' vinden hoe ze doet. En pick your battles. Het doel is dat ze aangekleed is, help haar dan ermee. Er verandert al zoveel voor haar, waarom dan niet eventjes meebewegen? Probeer haar niet teveel te laten kiezen, maar geef haar keuze uit twee dingen. En blijf daar consequent bij. 'Wil je hagelslag of jam op je brood? Oh, wil je pasta? Daar kan je morgen voor kiezen.' Als je eenmaal uit die negatieve cirkel bent en de fase voorbij bent, gaat het stukken beter. Heel veel succes!
O herkenbaar.... ik kleed ze aan op schooldagen. Ik maak het ontbijt. Voor ze naar school gingen deden ze alles zelf. Dus ze kunnen het. Maar besef van tijd is er niet. Daarnaast heeft je kindje misschien het gevoel geen controle te hebben. Naar school is een grote en vaak spannende verandering. We gebruiken een planbord. Spreken door wat die dag gaat gebeuren zoal gym, buiten spelen of een les zoals muziekjes die komt. Op school hangen ook picto’s. Tja en soms moeten ze brullen. Dan zoeken ze het maar even uit als het een dram bui is. Heb er ook wel eens een in de bakfiets gezet zonder jas. Ze vond het mooi weer,de zon scheen (het vroor). Ze had snel haar jas aan. Soms moeten ze ook dingen ervaren hier haha. Nu na een jaar weet ik wel hoe het werkt. Ik heb de regie en geef kleine keuzes. Wil je jam of honing. De avond ervoor staat ook alles klaar. Zelf uitgezochte kleren. Fruit is gekozen. Hopelijk heb je wat aan de tips die hier werken
Zo hoe jij het zegt had ik het me al bedacht maar het lukt me nog niet. Dan laat ik haar bijvoorbeeld kiezen tussen hagelslag en pindakaas (wat ze allebei lust) en dan wil ze gewoon geen boterham. Heb ze deze week 2 keer zonder boterham naar school gedaan want ik kan ze niet dwingen om te eten maar ik zou graag hebben dat ze wel eet.
Als ik kijk naar jouw banner en kijk naar de eerste dingen die je noemde dan krijg ik het idee dat ze ook klein wil zijn. Dat ze het spannend vind om groter te worden en dat het krijgen van aandacht tijdens de verzorging ook wel erg fijn was. Heeft zij een speciaal momentje bijv savonds die de andere 2 niet hebben, of bepaalde privileges? Zo ja dan zou ik daarnaar proberen te verwijzen. ...(dan) gaan wij... doen, maar nu wil ik dat jij even... doet. Ik merk dat als mijn eigen kinderen het gevoel hebben iets minder aandacht te krijgen, dat ze dan hun best gaan doen om meer verzorgt/vertroeteld te worden. En dat ze minder 'zelf' willen gaan doen. Want ja als je iets niet kan dan is mama wel meer met je bezig. Als we wat 1 op 1 gedaan hebben dan is het makkelijker om iets te introduceren om zelf te gaan doen. Bijv uit jouw voorbeeld zelf de boterham snijden, zelf een bord pakken etc. Volgens mij vraagt ze gewoon om aandacht (die ze ook echt nodig heeft maar op een andere manier dan waar ze om vraagt).
Dat denk ik ook ja. Maar op de een of andere manier krijg ik het niet voor elkaar om dat op te lossen. Alles mond uit in dwars gedrag. Denk dat ik gewoon nog meer geduld moet hebben.
Lastig inderdaad zeg, hier ook in fasen met een bijna 4 jarige. Ik vind het zelf ook vaak erg lastig. Maar bij ons werkt vaak wel wat extra knuffelen, begin de dag anders eens met knuffelen met je dochter. Of als ze weer eens heel vaak nee zegt, weer knuffelen, kusjes geven, even gek doen. Dit vind ik zelf ook altijd wel fijn om mijn eigen frustraties uit te weg te gaan. Ik ben ook heel benieuwd hoe het hier gaat als ze naar school toe gaat. Heb al bedacht, dat Ik ruim de tijd moet nemen op de ochtend.
Kinderen willen altijd iets overbrengen aan de ouder en als zij aandacht willen, dan doen zij het tegenovergestelde. 1 op 1 contact met haar is heel belangrijk dat je alleen met haar bent, dat je dat iedere dag probeert in te plannen. Alleen samen met haar, al is het samen lezen of tekenen.
Klinkt inderdaad als of ze nog even klein wil blijven. Er veranderd zoveel wanneer je op school zit en iedereen wil van alles van je. Extra aandacht waar het kan met positieve punten. Wat knap dat je zelf je broek aantrekt. Extra kus en knuffel wanneer het goed gaat. Hier in huis is het wel niet piepen maar praten. Als je wil dat ik luister moet je wel praten anders weet ik niet wat je wil. Wil ze niet wat anders dan een boterham, pap, kwark, yoghurt, cracker etc. Wij zijn duidelijk en consequent, het geeft hem houvast. Hij mag waar het kan dingen mee beslissen. Geen beslissing dan kies ik. Smiddags na school rust in plannen, spelen met andere kan altijd nog. Eerst wennen en rust. Zoals altijd pick you're battles.
Vind ze school wel leuk? Bij mij wel en ik wil niet dat ze de deur uit gaan zonder dat ze gegeten hebben. Dus als ze lastig zijn zeg ik dat als ze niet eten ze ook niet naar school / peuterspeelzaal toe mogen. Nav jouw verhaal denk ik dat je dochter hunkert naar aandacht van jou en nu even niet meer weet hoe ze dat op een positieve manier moet vragen. Probeer haar dwarse gedrag eens op een andere manier te doorbreken. Gaat ze boos tegen je doen, kietel haar en als ze dan lacht een kus en een knuffel en zeggen dat haar lachend zoveel leuker en gezelliger vind dan wanneer ze boos is. En qua kleding en ontbijt, leg het in de avond al klaar, laat haar voor het slapen met jou samen alleen alvast dat bordje uitkiezen en kiezen wat ze op brood wil. Doordat je die strijd van het bordje/broodje niet hoeft aan te gaan en de kleding klaar ligt heb jij extra tijd en kleed je haar voorlopig toch even aan. En als ze meehelpt of het wel zelf doet de hemel in prijzen hoe goed ze bezig is.