Goedemorgen, Na een heel emotionele zwangerschap ben ik ruim een week geleden bevallen van ons tweede kindje. Na mijn vorige bevalling heb ik al heel veel last gehad van kraamtranen en was ik ook bang voor een ppd, maar we waren er gelukkig op tijd bij. Maar nu is het allemaal nog veel heftiger. Ik huil al vanaf 2 dagen na de bevalling en het lijkt maar niet te willen stoppen. Gelukkig heb ik psychologische hulp aan huis met dank aan de vk die er op tijd bij waren. Hetgeen waar ik o.a. heel erg mee zit is het loslaten van de zorg van de vk. Ze hebben me zo fantastisch begeleid de afgelopen maanden waardoor ik me een beetje ben gaan hechten aan deze meiden. Mijn vraag is nu eigenlijk...maken jullie dit ook wel eens mee? Ik schaam me er heel erg voor omdat ik een volwassen vrouw ben en ik nu het gevoel heb dat ik mensen kwijt raak die ik niet kwijt wil raken, ik voel me hierdoor echt een klein kind. Het maakt me nog meer somber dan ik al ben en dat vind ik echt heel erg. Is dit een vreemde situatie of gebeurt het vaker? Komt het door hormonen? Ik ben zo bang dat dit ongelukkige gevoel nooit meer overgaat.
Hoi proudtobemom, weet je dat ik dit serieus vanochtend nog bedacht! Dat er mensen zijn die je door moeilijke en/of emotionele en/of vreugdevolle tijden in je leven heen loodsen (verloskundigen, kraamzorg, uitvaartbegeleiders) en die je, omdat díe specifieke zorg eindigt, ineens niet meer ziet. En hoe vreemd dat eigenlijk is. Dus nee, helemaal geen gekke vraag. En ik merk dat zelf ook. Wij als vk's krijgen dit best vaak te horen en dat is voor ons een teken dat we het goed gedaan hebben! Het is, zeker in bepaalde gevallen, heel gek dat je elkaar ineens niet meer ziet of nodig hebt. Het hoort voor een zorgverlener, technisch gezien, bij het afsluiten van een periode, maar voor veel mensen begint het dan pas of gaat het gewoon verder. Ik had er zelf trouwens na mijn bevallingen ook last van... . Er zijn veel mensen die hier moeite mee hebben en ik denk dat het juíst heel goed is dat je dit benoemt. Weet dat dit echt bij het verwerkingsproces hoort en dat ook dit echt een plekje gaat krijgen. Maar je zit er nu nog zó middenin. Dat kun je nu helemaal nog niet rationeel bekijken. Daarvoor moet eerst alles zakken en de hormonen moeten zich weer koest gaan houden. Al snap ik heel goed dat je dat nu wel zou willen. Maar echt, het komt goed. Dus, het ligt niet aan jou, je accepteert al hulp om alles op een rijtje te krijgen en je benoemt je pijnpunten. Geef jezelf de tijd en ook een schouderklopje. Je hebt het gewoon allemaal gedaan hoor en moeder zijn en worden is nu eenmaal best een dingetje ! Groetjes Brigitte
Dank je Brigitte! Het doet me goed te weten dat ik echt niet de enige ben die er last van heeft al lijkt het soms wel omdat iedereen in je omgeving verwacht dat alles tijdens zwangerschap en daarna geweldig is. Bij mij is het dat niet en ik heb ook helemaal geen zin om me tegenover mensen zo te gedragen. Benoemen is lastig, ik praat er alleen over met de psycholoog omdat ik me er dus voor schaam. Maar misschien is dat ook al wel genoeg en heb ik er over een paar weken geen last meer van. Nu zou ik iig nog zo graag even een kopje thee gaan drinken met de vk, maar helaas werkt het zo gewoon niet. Hopelijk wordt dat gevoel idd snel minder.