Hallo allemaal, Inmiddels ben ik 28 weken zwanger en begin ik een beetje de lol erin kwijt te raken. Ik ben dolgelukkig zwanger te zijn, maar elke keer komt er wel weer wat anders langs wat tegenzit. En als ik de oplossing gevonden denk te hebben ( minder werken, niet meer tillen, dingen in t huis aan mn man overlaten) dan begint het na een paar weken weer. Ik werk inmiddels halve dagen, vervangend werk ( werk in de zorg) en dat ging eigenlijk heel goed. Nu had ik gister in de loop van de dag toenemend zeurende pijn tussen mn schouderbladen wat echt heel erg werd na mn werk. Thuis een paracetamol en een warm bad genomen, dat hielp wat. Vervolgens kreeg ik harde buiken en menstruatiepijn, wat echt wel 2/3 uur heeft aangehouden. Toen ik dacht ik ga zo toch maar bellen ( het was al wat later en ik heb afgelopen weken al 2 keer gebeld) Zakte het wat af dus heb t zo gelaten en best oke geslapen. Vandaag heb ik nog steeds een spierpijngevoel tussen mn schouderbladen en op en af harde buiken, daar zit geen patroon in gelukkig. Nu heb ik mij ziek gemeld op werk vandaag. Ik moet in totaal 2 uur reizen en op werk 4 uur zitten of staan, vandaag is naar de wc lopen al genoeg voor een harde buik. Werk net gebeld en daar werd weer niet al te enthousiast gereageerd. Ik sta al helemaal ziek gemeld en voor mij is dus vervanging, ik ben als extra gewoon halve dagen aanwezig. Maar toch is er totaal geen begrip, of zo lijkt het. ( ooh, ja. nou, hou me maar op de hoogte., meer kon er niet vanaf) Eigenlijk weet ik niet zo wat ik hiermee wil maar ik voel me zo klote er door. Ik voel me heel ongemakkelijk naar mn werk toe, terwijl ik van alle kanten te horen krijg dat als het niet gaat ik niet naar werk mag gaan ( verloskundige, bekkentherapeut, manlief) Verder weet ik niet wat ik met al die klachten elke keer aanmoet. Wanneer kan ik nou wel en niet de verloskundige bellen, ik wil ook geen zeur zijn,,, Ze zijn heel lief hoor en zeggen ook dat ik altijd mag bellen maarja, ze zijn ook gewoon aan t werk... hmm ik moest t ook ff kwijt denk! bedankt voor t lezen in ieder geval x
Ik had het ook met m'n eerste zwangerschap. Ook zoveel reizen etc voor m'n werk. Lichamelijk viel de zwangerschap me heel zwaar en zat vanaf 28 weken op de bank. Ik dacht dat ik gek werd; de vaatwasser uitruimen was bijna al teveel/pijnlijk. Moest volledig bed/bankrust houden. Voelde me zo onbegrepen. Ff kiezen op elkaar en doorzetten, het is voor een goed doel. Als je straks je kindje hebt en je bent weer hersteld dan vergeet je het echt!! Succes!!!
heej, thanks voor je reactie. ben je toen helemaal thuis gebleven?? Hoe reageerde je werk daarop? Ik krijg gewoon t gevoel dat t niet mag... slaat natuurlijk nergens op maar ik krijg al buikpijn bij t idee dat ik dat moet gaan zeggen.
Ik herken je situatie helaas deels. Ook ik werk in de zorg en tot week 26/27 ging het bij mij eigenlijk heel erg goed. Toen begonnen de harde buiken tijdens werk, tot het zo erg was en ik het niet meer kon negeren. Vanaf week 28 heb ik 2 weken thuis rust gehouden met de intentie weer halve dagen te gaan werken. Maar helaas, dat was echt geen optie. Ook hier ruim 2 uur reistijd op een dag. Sinds ik thuis zit en zelf mn dag kan indelen gaat het echt een stuk beter. Nog steeds af en toe harde buiken als ik een dag toch teveel achter elkaar heb gedaan, maar wat een verademing. Dus alsjeblieft denk aan jezelf en de kleine, hoe moeilijk dat ook is Jammer voor je werk, dat is er na je verlof ook nog !!
Ja ik vond het ook vreselijk om het te moeten zeggen maar de VK had wel echt gezegd dat de gezondheid van m'n kind en mijzelf belangrijkst was. Ik heb een verklaring van de VK meegenomen en zat ook met tranen in m'n ogen bij de leidinggevende maar gelukkig veel begrip! Daarna contact met de bedrijfsarts en die was ook vol begrip. Toch zat ik niet helemaal lekker thuis hoor, voelde me zo schuldig tegenover collega's. Kon het pas loslaten toen m'n verlof echt begon zeg maar.