Lieve meiden, Op een site over ongenste kinderloosheid kwam ik deze brief tegen. Ik neem aan dat hij is bedoeld om te verspreiden...want die persoon had hem ook weer van een andere site gehaald. Misschien kan het jullie helpen in de omgeving en misschien helpt het alleen jezelf. Het biedt herkenning en steun. Lees het op je gemak....ik was sprakeloos. "Ik wil mijn gevoelens over mijn ongewenste kinderloosheid met je delen, want ik wil graag dat je mijn strijd begrijpt. Ik weet dat het moeilijk is om te begrijpen wat ongewenste kinderloosheid nu werkelijk betekent, er zijn momenten waarop ik het zelf ook niet begrijp. Deze strijd heeft intense en ongewone gevoelens bij mij losgewoeld en ik ben soms bang dat mijn reacties hierover door jou verkeerd begrepen worden. Ik hoop dat mijn vermogen om dit te dragen en jouw vermogen om dit te begrijpen zullen toenemen omdat ik mijn gevoelens met je deel. Ik wil graag dat je me begrijpt. Jij zult me misschien zien als: geobsedeerd, humeurig, depressief, jaloers, te serieus, onaangenaam, agressief, vijandig en cynisch. Dit zijn geen bewonderenswaardige karaktertrekken, geen wonder dat je mijn ongewenste kinderloosheid moeilijk te begrijpen vindt. Ik beschrijf me zelf liever als: verward, bang, geïsoleerd en alleen, schuldig en beschaamd, boos, verdrietig, moedeloos en van streek. Ongewenste kinderloosheid maakt me bang. Ongewenst kinderloos zijn zit vol onzekerheden en ik heb toch definitieve antwoorden op mijn vragen nodig. Hoelang duurt mijn verdriet? Wat moet ik met mijn leven als ik geen moeder word? Hoelang moet deze vernedering nog duren? Hoeveel pijn moet ik nog verdragen? Waarom kan mijn lijf niet doen wat ik wil? Waarom doet het zoveel pijn? Ik ben bang voor mijn emoties, bang voor mijn onbetrouwbare lijf en bang voor mijn toekomst. Door ongewenste kinderloosheid voel ik me geïsoleerd en alleen. Overal word ik herinnerd aan baby's. Het lijkt wel of ik de enige ben die aan deze onzichtbare vloek lijdt. Ik neem afstand van mensen met kinderen, omdat het pijn doet met hen te communiceren. Niemand weet hoe afschuwelijk mijn verdriet is. Alhoewel ik normaal verstandig kan denken, ben ik nu achterdochtig. Verlies ik mijn vermogen te relativeren? Ik voel me zo alleen en ik vraag me af of ik dit zal overleven. Ik voel me schuldig en beschaamd door mijn ongewenste kinderloosheid. Regelmatig vergeet ik dat onvruchtbaarheid een medisch probleem is en alszodanig behandeld zou moeten worden. Het onvruchtbaar zijn vernietigt mijn zelfvertrouwen en het voelt alsof ik faal. Waarom word ik gestraft? Wat heb ik gedaan dat ik dit verdien? Ben ik het niet waard om een kind te hebben? Is dit het eind van mijn familielijn, is dit het eind van mijn bestaan? Het is gemakkelijk je zelfvertrouwen te verliezen en je beschaamd te voelen. Ongewenste kinderloosheid maakt me boos. Alles maakt me boos, en ik weet dat ik mijn boosheid bij de verkeerde mensen neerleg. Ik ben boos op mijn lijf, omdat het me in de steek laat, ondanks dat ik altijd goed voor mijn lijf heb gezorgd. Iedereen heeft wel een simpele oplossing voor mijn probleem. Iedereen denkt zo veel te weten over ongewenste kinderloosheid. Soms zegt men te veel en luistert te weinig. Ik voel me verdrietig en moedeloos door mijn ongewenste kinderloosheid. Ik heb mijn toekomst verloren, en niemand kent de intensie van mijn verdriet. Ongewenste kinderloosheid ontneemt me m'n energie. Ik heb nog nooit zo veel en zo gemakkelijk gehuild. Ik ben verdrietig omdat mijn huwelijk hierdoor onder zo veel meer druk staat. Ik ben verdrietig omdat kinderloosheid me dwingt om egoïstisch te zijn. Vrienden met kinderen prefereren het gezelschap van andere mensen met kinderen. Ik ben omringt met baby's, vrouwen die in verwachting zijn, kinderspeelplaatsen, geboortekaartjes, verhalen over bevallingen, kraamvisites, kinderfilms, kinderverjaardagen en meer waar ik geen zin in heb om mee geconfronteerd te worden. Ik voel me verdrietig en moedeloos. Mijn kinderloosheid maakt me wankel. Mijn leven staat in de wachtstand. Beslissingen nemen over mijn leven lijkt onmogelijk. Ik kan maar niet beslissen over mijn carrière, welke hobby ik wil, of ik op vakantie ga en meer van zulke dingen. Hoe meer ik worstel met het kinderloos zijn, hoe minder controle ik er over lijk te hebben. Deze worsteling kent helaas geen termijn en lijkt zonder einde te zijn. Ik wankel omdat ik geen duidelijke, gemakkelijke antwoorden op mijn vragen vind. Soms voel ik de paniek wegglijden en leer ik stukje bij beetje met kinderloosheid om te gaan. Ik leer te luisteren naar mezelf en ik leer assertief te vragen wat ik nodig heb, in plaats van agressief te zijn. Ik probeer meer te zijn dan een kinderloos mens, door al worstelend het plezier in het leven weer terug te vinden. Dat valt soms niet mee. Jij kunt me helpen. Ik weet dat je om me geeft en ik weet dat kinderloosheid onze relatie beïnvloedt. Jij hebt verdriet omdat ik verdriet heb, wat mij pijn doet, doet jou ook pijn. Ik geloof dat we elkaar kunnen helpen, want samen zijn we sterk. Misschien kunnen de onderstaande hints jou helpen mijn ongewenste kinderloosheid te begrijpen. Je hoeft alleen maar naar me te luisteren. Laat me weten dat ik met mijn verhaal bij je terecht kan. Doordat ik over mijn verdriet kan praten, worden dingen duidelijk voor me. Ik krijg inzicht in mijn eigen verdriet. Praten is voor mij moeilijk als ik voel dat jij eigenlijk geen tijd hebt om te luisteren. Dus zeg het me als je geen tijd hebt. Vertel me geen succesverhalen van andere paren die te kampen hadden met ongewenste kinderloosheid en hoe gemakkelijk hun probleem was opgelost. Ieder geval is weer anders en je helpt me er beslist niet mee. Geef me geen advies, maar stel me belangstellende vragen. Vertel me dat je in vertrouwen naar mijn verhaal zult luisteren, zo win je ook mijn vertrouwen. Ik heb je steun nodig. Begrijp dat mijn beslissingen niet zomaar zijn genomen, ik heb er nachten over wakker gelegen. Zeg me dat je mijn beslissingen respecteert, ook al ben je het er zelf niet mee eens, want je weet dat ik ze weloverwogen heb genomen. Vraag me niet: "Weet je het wel zeker?", maar zeg me dat je begrijpt dat omgaan met ongewenste kinderloosheid hard werken is. Voel je niet ongemakkelijk in mijn aanwezigheid. Door te praten over ongewenste kinderloosheid kun je je ongemakkelijk gaan voelen. Ben je bang de verkeerde dingen te zeggen? Vertel me als je bang bent dat je me zult kwetsen met wat je zegt. Vraag me of ik over mijn verdriet wil praten. Soms wil ik er namelijk helemaal niet over praten en op andere momenten lijkt het wel of ik niet kan stoppen met vertellen over mijn verdriet. Door te vragen laat je ook weten dat je nog steeds met me meeleeft. Blijf correct in je opmerkingen. Ik maak wel eens grapjes over ongewenst kinderloos zijn, dat is een manier om met dit verdriet om te gaan. Maar het is absoluut niet grappig als anderen hierover grapjes maken. Kwets me niet door opmerkingen te maken als: "Weet je wel hoe je "het" moet doen?" Bagatelliseer mijn strijd niet door te zeggen: "Neem maar een van mijn kinderen." Ook help je me niet als je zegt: "Je weet maar nooit, geluk zit in een klein hoekje." Dwing me niet op kraamvisite te gaan als ik dat niet wil. Verwacht niet van me, nu ik zelf geen kinderen heb, dat ik die van anderen maar moet vertroetelen. Ik voel me al verdrietig en schuldig genoeg, en ik heb geen behoefte me hierover ook nog schuldig te voelen. Blijf eerlijk tegen mij. Zeg me als je tijd nodig heb om te wennen aan de beslissingen die ik heb genomen. Als je iets niet begrijpt, vraag het me dan. Verzwijg geen zwangerschappen van jezelf of van anderen voor mij. Ook al word ik verdrietig als je me dit vertelt, het maakt me verdrietiger als je het verzwijgt. Ik wil graag dat je goed geïnformeerd bent over ongewenste kinderloosheid. Laat niemand je wijs maken dat het verdriet van ongewenst kinderloos zijn wel over gaat als je een kind adopteert of dat je vanzelf zwanger raakt als je er maar niet zo veel mee bezig bent. Zeg nooit dat het Gods wil is, dat ik geen kinderen heb. Bekritiseer niet mijn keuzes, of hoe ik mijn leven invul. Wees er van verzekerd dat ik zelf meer dan voldoende informatie heb verzameld om de keuzes te kunnen maken die ik heb gemaakt. Wees geduldig. Onthoud dat ongewenste kinderloosheid een rouwproces is. Het heeft tijd nodig, veel tijd. Er zijn geen garanties, geen juiste antwoorden, geen handige gereedschapjes, over hoe te rouwen. Elk rouwt op z'n eigen manier. Mijn behoeftes kunnen wisselen. Terwijl ik gisteren privacy nodig had, kan het zijn dat ik vandaag jou steun zeer nodig heb. Jij hebt ook emoties over ongewenste kinderloosheid en ik ook. Sta me toe boos, verdrietig, blij of hoopvol te zijn. Bagatelliseer mijn emoties niet, geef me de ruimte om deze emoties te voelen, en geef me tijd. Moedig me aan om mijn gevoel voor humor te gebruiken. Wijs me op dingen waar ik blij van word. Herinner me er aan dat ik meer ben dan een onvruchtbaar mens. Help door jouw kracht met mij te dele Weet dat mijn verdriet over mijn ongewenste kinderloosheid nooit helemaal over zal zijn, omdat het mijn hele leven heeft beïnvloed. Ik word nooit meer de persoon die ik was, door de strijd die ik heb gevoerd. Dank je wel dat je deze reis met me wilt maken, door je begrip te tonen." ......
Ik kan me nog niet overal in vinden, maar dat komt vast omdat ik nog niet zo ver ben als jullie. Verder vind ik het wel heel goed gezegt. voel me op veel vlakken net als in die brief. groetjes
Heel herkenbaar, ben hem aan het uitprinten om het te laten lezen aan me omgeving. Niet alles is van toepassing maar het staan wel pakkende dingen in..
Klopt wel voor een groot gedeelte met mijn gevoelens, maar idd niet alles Is ook heel persoonlijk natuurlijk!
Ik kende hem al. Heb hier een aangepaste versie liggen die ik een maand geleden aan mn zus heb gestuurd.. Het origineel schijnt vertaald te zijn uit het Engels. Erg mooi!
Aha...weer wat geleerd Ja, vooral die agressie he...zie je Elmo al gaan ...op gympies...hihihi Iedereen kan zelf inderdaad wat knippen en plakken...of gewoon alleen lezen uiteraard
Kende hem ook al, maar is alweer een tijd geleden dat ik hem gelezen heb. Merk wel dat ik hem nu anders lees nu we alweer een tijd verder zijn. Ook niet alles is geheel herkenbaar, maar bepaalde dingen zijn zo treffend en correct omschreven. Fijn dat je hem hier nog een keer geplaatst hebt Elmo! Hoe gaat het met jou?
Hihi...ik als toch wel die hard IVF'er had deze brief dus nog nooit gezien...hihi Hier gaat het wel goed! Het is toch nog best een dreun als de laatste ICSI dan definitief mislukt. Gelukkig hebben we nog 2 kansen...maar wat zijn 2 kansen....pffff Het benauwd me, het kan maar zo zijn dat we met zijn tweetjes blijven...ik kan me dat nog niet echt voorstellen. Emotioneel heb ik dus mijn ups en downs maar we moeten door he. Nu even rust (op wat gesprekken na) en dan in februari vol gas er tegenaan! Lief dat je er naar vraagt! Kus Elmo
wat een pittige brief er staan voor mij heeeel herkaanbare dingen in. mensen lijken het niet te begrijpen liefs lyd
I'm speechless... Mooie brief en wat kan ze het ook goed verwoorden de schrijfster... Ik herken mezelf wel in bepaalde dingen!
Ik vind sommige dingen een beetje TE maar kan me wel in veel vinden, ik vind bij iemand anders niet op kraamvisite gaan omdat je zelf geen kids kan krijgen (of moeilijk) een beetje ego, je gunt toch iemand anders wel zijn geluk (ook al is dat moeilijk voor jou?) maar ik denk dat het wel goed is om mensen in je omgeving een brief te schrijven maar dan in je eigen woorden...
Ik kan me best voorstellen dat je moeite hebt met op kraamvisite gaan. Ik denk dat we moeten proberen een ieder in zijn waarde te laten. Dit heeft namelijk niet met egoisme te maken, maar meer met onmacht- en angstgevoelens van je eigen kant. Het kan soms heel hard zijn, als anderen zwanger raken, terwijl je er al heel lang mee bezig bent. Zit je zelf ook in de malle molen?
Sluit me als reactie op Ponyville helemaal aan bij Prinses....het is zeker geen kwestie van niet gunnen. Mijn beste vriendin is nu eindelijk na 4 jaar zwanger middels ivf en dat ging allemaal met de nodige complicaties....als ik het iemand in mijn omgeving wel het hardst gunde om zwanger te raken waren zij het wel. Maar dat neemt niet weg dat je dan weer met neus op feiten wordt gedrukt dat het bij jezelf nog niet zover is en die onzekerheid blijft bestaan of het wel voor jou is weggelegd..............dat doet soms zo intens pijn! Mijn naaste vriendinnen zijn helemaal op de hoogte en heel erg begripvol. Zo goed als al mijn vriendinnen zijn inmiddels al zwanger of moeder. Ik ga echt braaf op kraamvisite en kan ook zeker wel genieten voor hun, maar ik merk wel hoeveel energie het me kost....als ik thuiskom heb ik het vaak zwaar en ben emotioneel soms helemaal leeg..........hoe moet je het uitleggen...?
Ook ik heb moeite met kraamvisites...ik ga wel...maar soms wat later of op momenten dat ik zeker weet dat er geen andere visite is. Ik vind het gewoon erg moeilijk en eindig altijd snikkend in de auto. Mensen in de omgeving hebben er begrip voor en geven me alle ruimte. Egoisme heeft er echt helemaal niks mee te maken naar mijn mening..ik vind dat ook een beetje vreemde opmerking. Elmo
Nee ze zit niet de molen zelfs net nog maar van de pil.. vind dat eigenlijk dat je daar helemaal niet over kan oordelen..