Ik zit al heel lang te twijfelen of ik hier een topic aan moet wijden of niet, maar ik wil zo graag mijn verhaal kwijt... Al wekenlang lees ik hier mee en geniet van alle borstvoedingsverhalen, de foto's en de goede adviezen die hier gegeven worden, en toch doet het pijn, zo'n pijn, omdat het hier mislukt is en ik zo graag lang had willen voeden... Ons manneke is 18 september geboren, op precies 42 weken, na een inleiding die 3 dagen heeft geduurd... Uiteindelijk bleek na anderhalf uur persen dat hij niet voorbij de bocht kwam en moesten er hulpmiddelen aan te pas komen, hij is dus uiteindelijk met de vacuüm gehaald en daar is behoorlijk veel kracht bij gebruikt... Na flink wat duw en trekwerk is ons manneke geboren, 4280 gram schoon aan de haak! Hij werd na de geboorte gelijk op mijn buik gelegd en kroop zelf naar mijn borst waar hij na enige hulp ook gelijk goed aanhapte... Zo hebben we anderhalf uur gelegen totdat ze klaar waren met hechten en hij nagekeken werd door de kinderarts... Oordeel: prima in orde, heeft de bevalling goed doorstaan, maar ivm het tuutje op zn hoofd moest hij pcm en moesten we anderhalve dag in het ziekenhuis blijven... De volgende dag is hij opnieuw nagekeken door de kinderarts en ook nu weer prima scores... Ik heb hem in het ziekenhuis iedere keer aangelegd en dat ging hardstikke goed, volgens de verpleegkundigen was het echt een borstenkind, ik had niet trotser kunnen zijn... Daarna naar huis, toen begon de ellende... Hij huilde veel, wilde niet meer aanhappen, en viel af... We hebben gelukkig heel veel begeleiding gehad van de kraamzorg, waardoor ik door kon zetten... Tepelhoedje kwam er aan te pas, daarna fingerfeeden, volledig kolven, weer terug aan de borst met tepelhoedje maar het bleef problematisch gaan... Op dag 5 na zijn geboorte merkte ik dat zijn armpje er maar wat bij hing, dacht zelf aan een erbse parese (ben kinderverpleegkundige dus weet er wel het eea vanaf), huisarts ingeschakeld en deze beaamde mijn vermoeden... We moesten voorzichtig oefenen met het armpje zodat zijn spieren gestimuleerd zouden worden en de kans op restschade zo klein mogelijk zou zijn... De borstvoeding ging weer heel slecht, hij wilde niet meer aanhappen, ook niet met tepelhoedje, dus toen de beslissing genomen om fulltime te gaan kolven, want ik wilde zo graag doorzetten met de borstvoeding! Uiteindelijk werd het huilen zo erg, dagen en nachtenlang dat mijn productie door de stress zienderogen achteruit ging en ik het niet meer bij kon houden met kolven... Na 3 weken stopte dus mijn borstvoedingstijdperk al en zijn we overgestapt op kunstvoeding tot mijn grote verdriet... Hoe slecht het met de productie gesteld was bleek wel nadat ik binnen 3 dagen niets meer uit mijn borst gekolfd kreeg en ik dus zonder stuwing al volledig afgebouwd was, terwijl toen het goed ging in het begin ik na het aanleggen nog 150cc nakolfde... Opnieuw langs de huisarts gegaan, er werd gedacht aan (verborgen) reflux en kma, dus uiteindelijk gestart met medicatie en nutramigen... Maar waar mijn grootste verdriet nu vandaan komt... Het had allemaal niet zo 'fout' hoeven te gaan als de artsen zich maar goed om mijn jochie hadden ontfermd en hem echt goed na hadden gekeken... Wat blijkt, hij heeft tijdens de bevalling zijn sleutelbeentje gebroken, dus niks geen pijnloze erbse parese, mijn mannetje had een gebroken botje en moet heel veel pijn hebben gehad... Daar kwam dus dat huilen vandaan, het niet aan willen / kunnen happen omdat het pijn deed, de zogenaamde oefeningen die we moesten doen, alles heeft ervoor gezorgd dat mijn lieve kleine ventje een hele moeilijke start heeft gehad en dat mijn wens, heel lang borstvoeding geven is mislukt... Hij had op een andere manier aangelegd kunnen worden, hij had pijnstilling moeten krijgen, en wij hadden onze handeling aan kunnen passen aan zijn pijn... Ze zijn er pas met 5 weken achter gekomen, de 5e arts die hem onderzocht heeft het geconstateerd, en toen viel alles op zijn plaats, 2 weken nadat ik gestopt was met borstvoeding geven... Ik heb er zoveel verdriet van... Wat wil ik met mijn verhaal, ik weet het niet, gewoon even van me afschrijven... In mijn omgeving zijn er weinig mensen die weten dat het me nog steeds zo hoog zit en degenen die het weten zeggen allemaal: ja, maar op flesvoeding worden ze ook groot! Ja, dat weet ik wel!!! Maar ik had het zo graag anders gezien, had mijn dieet aan willen passen aan zijn kma, had fulltime willen blijven kolven, alles had ik er voor over gehad, maar daar heb ik de kans niet voor gekregen... Ik heb gekeken naar mogelijkheden om te relacteren, heb zelfs contact gehad met LLL, maar dat is praktisch gezien niet mogelijk, ik heb te weinig backup van mijn omgeving om dit te laten slagen omdat het zo'n intensief proces is... Ik weet dat ik het moet laten rusten, maar ik kan het nog (steeds) niet... Dank jullie voor het lezen, ik ben blij dat ik even mn ei kwijt kon hier... Liefs...
Oh wat vreselijk! Mijn zoon kwam na een mislukte vacuum uiteindelijk via een keizersnede ter wereld. Maar hij kon in het begin niet aan de borst. Zodra iets zijn hoofd naderde begon hij te krijsen. Pas jaren later hoorde ik hoeveel hoofdpijn een kind kan krijgen van een vacuum. En hoe simpel dat op te lossen is: paracetamol. Ik voelde me daar al zo rot over. En als ik dan over jouw jochie lees, wat moet die een ontzettende pijn gehad hebben! Ik vind dat je niet verdrietig moet zijn. Maar BOOS! Dit had meteen opgemerkt moeten worden. Lieve help, zo'n arts haalt toch zeker wel vaker een kind na een moeilijke bevalling?
Ik ben ook boos geweest, heel boos...:x Volgende week heb ik nacontrole in het ziekenhuis en dan zullen ze het horen, dat is 1 ding wat zeker is! Heb zelfs nog getwijfeld om een klacht in te dienen, maar dat heb ik uiteindelijk niet gedaan... En dan beval je dus in het wkz, of all places... Als ze het zelfs daar niet opmerken, hoe is het dan gesteld met onze gezondheidszorg? Ik heb een rotkraamperiode gehad, en de weken daarna, en dat had voorkomen kunnen worden, dat vind ik het ergste van alles... Edit: en over dat krijsen... Mijn mannetje kwam krijsend ter wereld, de artsen maakten nog een opmerking, zo die heeft een flinke stem, laat goed van zich horen... Tsja, vind je het gek als je op deze manier op aarde landt...
Nou om eerlijk te zijn, ik vind dit wel een klacht waard hoor! Als er niet geklaagd wordt (officieel) dan zal het nooit veranderen!
Daar heb je ook wel gelijk in... Ik moet eerlijk zeggen dat ik er vanwege alle onrust thuis niet verder mee ben gegaan... Afhankelijk van het nagesprek kan ik alsnog besluiten wel of geen officiele klacht in te dienen want het zit me heel hoog...
Ik snap hoe moeilijk het is. Je hebt eindelijk rust in huis, en dan rakel je het weer op. En als je zelf uit de beroepsgroep komt is het nog moeilijker, je wilt je collega's niet afvallen...
Jeetje wat heftig!! Ik kan me je verdriet en boosheid ook zo goed voorstellen.. Hier is t door diverse omstandigheden ook niet gelukt bij mijn oudste dochter om haar aan de borst te krijgen. Ben dus ook gestopt, maar ik heb uiteindelijk toch gerelacteerd dmv kolven. Mag ik vragen waarom dit niet mogelijk zou zijn bij jou? Als je t echt wilt kan het echt hoor! Het is in het begin even flink investeren, maar t is het zo waard..! Ik weet natuurlijk niet hoe je backup is in je omgeving, maar met wat goede hulp van je partner kan het echt. Mocht je willen weten hoe ik t destijds gedaan heb, laat maar weten Ik lees namelijk zoveel verdriet in je verhaal dat ik denk dat het je goed zou doen als je toch nog borstvoeding zou kunnen geven..? Wat betreft een klacht indienen.. Ik zou het wel doen! Idd wat Dirksmama zegt; als je t niet doet kunnen ze er ook niks mee. Maar ik begrijp dat t lastig is, helemaal omdat je er zelf werkt.. Moeilijk
Eigenlijk laat de situatie thuis het niet toe... In principe zou ik over 1,5 week alweer moeten beginnen met werken... Daarnaast moet ik eerst een halve week koemelkvrij eten voordat ik hem de voedingen kan geven ivm heftige kolieken en dat betekent dus volledig kolven opstarten (en weggooien) en daarna kolven, buffertje opbouwen, live-voedingen proberen terwijl ik die week ip ook weer aan het werk ga... Mijn man werkt ook in de zorg en draait soms onregelmatige diensten waardoor het lastig wordt om alles in mn eentje klaar te spelen... Familie die het eea kan opvangen (honden / huishouden) wonen absoluut niet in de buurt dus daar kan ik niet op rekenen... Hoe snel is het bij jou gelukt om te relacteren en hoe lang was je toen gestopt met de borstvoeding?
ach meid, ik zit met kippenvel je verhaal te lezen. Ik kan me indenken dat je het kwijt wil. Echt heel naar. Ik hoop echt dat je het een plekje kan geven. Sterkte, hoor!
Nou, ik kan me voorstellen dat je er hartstikke verdrietig over bent. Juist omdat het allemaal niet zo had hoeven lopen. Ik heb verder geen wijze woorden, of relactatie-tips voor je, maar wilde je wel even laten weten dat ik je helemaal snap. KNUF!
verschrikkelijk je verhaal! Ik kan me helemaal voorstellen hoe rot je je voelt.. Hoe is je mannetje nu dan? is hij wel vrolijk? wat erg dat hij met zoveel pijn ter wereld is gekomen.. ik kan je geen tips geven, maar misschien als je alles op alles zet (evt. nog vakantie opnemen of de ziektewet in gaan oid) kan je wens om bv te geven nog uitkomen! Aan je verhaal te lezen wil je het zo graag en heb je er helemaal geen vrede mee om geen bv te geven..
Hoe korter de tijd tussen stoppen en relacteren, des te groter de kans op succes (maar ik ken ook vrouwen die voor hun adoptiekindje gerelacteerd hebben hoor, onmogelijk is het niet). Daarnaast: relacteren hoeft niet te betekenen dat je je kind volledig aan de borst krijgt. Een aantal momenten op een dag, kun je ook al als succes ervaren. Ik ken ook moeders die voor of na een fles aanleggen. Op die manier heb je toch het gevoel en kind krijgt de antistoffen. Koemelkvrij eten is niet zo moeilijk. Als je vandaag begint kun je op woensdag je melk al aan je kind geven.
Wat vervelend voor je dat het allemaal zo anders is gelopen als je had gewild... Ik hoop dat het je lukt een beslissing te maken waar je volledig achter kan staan en iedereen in je gezin zich goed bij voelt! *dikke knuffel*
Oh, het is best herkenbaar en ik snap je verdriet. Mijn zoontje bleek vast te hebben gezeten in mijn buik en daarbij het kiss-syndroom te hebben opgelopen. Dan zit er een nekwerveltje niet goed. Na de bevalling werd hij met veel geweld op mijn borst geduwd en al heel snel weigerde hij en krijstte hij het uit. Ja logisch, hij had gewoon ontzettend veel pijn. Anyway, hier ook snel gestopt en spijt van gehad. Schuldgevoel gehad en nog steeds wel eens. Het slijt gelukkig wel, maar nog voel ik mij wel eens schuldig. Mijn zoontje was ook vaak ziek etc. Nu is het wat minder geworden doordat hij al 4 is en het gelukkig harstikke goed doet. Misschien speelt ook mee dat mijn dochtertje nu al ruim 2 jaar wel de borst krijgt. Ik vind het overigens zeer zeker ook een klacht waard!! Sterkte met het verwerken van dit verdriet.
Jeetje meid! wat een verschrikkelijk verhaal! en wat moet jullie mannetje een pijn hebben gehad! Ik vind dit ook zeker wel een klacht waard hoor en ik vind het verschrikkelijk voor je dat hier je BV door is mislukt! Wil je heel veel sterkte wensen en onthoud, het is niet jou schuld! En je doet nu alles zo goed mogelijk voor je kindje en daar gaat het om! *knuffel*
Tjonge meid, ik krijg tranen in mijn ogen als ik je verhaal lees. Je verdriet en machteloosheid komt zo duidelijk naar voren...... En inderdaad, het had dus helemaal niet hoeven mislukken, dat is nog wel het ergste. Wat akelig dat je zoontje zoveel pijn heeft gehad die eerste tijd op deze wereld. Echt tips voor je heb ik niet. Wat betreft relacteren, je kunt het natuurlijk proberen maar je moet er wel echt achter staan denk ik. Probeer ook rust te halen uit het feit dat je door het doen van jouw verhaal anderen moeders kunt waarschuwen, zodat het bij hen niet hoeft te gebeuren. Daar heb jij en je zoontje natuurlijk niets aan, maar dan levert het toch iets goeds op! Dikke knuffel!!
Bedankt voor alle lieve reacties, doen me echt goed... Ik weet dat het niet mijn schuld is geweest dat het borstvoeden is mislukt, maar toch bekruipt me af en toe een gevoel van falen en 'wat... als...' maar daar kom ik niet verder mee... Ik heb er gisteren goed met mijn man over gepraat en ga de komende 2 dagen alles goed op een rijtje zetten om te kijken of ik denk dat ik het aankan om te relacteren en wat ik daarvoor allemaal moet regelen... Na het lezen van jullie reacties ben ik idd overtuigd dat ik toch een klacht in moet gaan dienen bij het ziekenhuis... Komende week moet ik voor nacontrole naar de gyn en ga dan ook even informatie opvragen over hoe ik mijn klacht het beste bij het ziekenhuis neer kan leggen... Het heeft me heel goed gedaan om mijn verhaal hier te doen, het lost niets op, maar het lucht wel op!
och meid dat is idd echt heel verdrietig. wat rot voor je en wat zielig voor je kleine ventje dat hij zo'n pijn heeft gehad. ik zou zeker een officiele klacht indienen hoor. ik hoop dat je het een plaatsje kunt geven
Ooooh, wat een verdrietig verhaal, ik krijg het er koud van! Verdrietig omdat jij zo graag wilt voeden, verdrietig omdat je kindje enorme pijn moet hebben gehad! Schrijf het maar van je af, dat mag! Heb je je omgeving nodig om te relacteren? Hoezo staan ze niet achter je, dat klinkt zo naar! Wat vindt je man ervan? Je hebt zo'n verdriet en bent er nog niet overheen, maar geef het alsjeblieft nog een kans! Heel veel sterkte en succes!
Tjonge, wat een verdrietig verhaal zeg! Ik herken me zo goed in jouw verhaal; hier zijn er verder geen dingen gebeurd waardoor het borstvoeden zelf niet goed ging; op de één of andere manier leek ons meisje niet vol te raken als ze bij mij aan de borst lag, waarom: ?? Toen ook besloten fulltime te gaan kolven, maar ook bij mij liep de productie eerder terug dan op. Ik heb vorige week ook de beslissing moeten maken om ook flesvoeding te gaan geven, alleen kolf ik nu nog 's morgens en 's avonds, al word de productie 's avonds ook al minder. Ik probeer het zolang mogelijk vol te houden, maar ik herken me goed in jouw verhaal: iedereen zegt: 'ze worden wel groot op de fles!', maar ik heb me ook heel verdrietig gevoeld dat ik het borstvoeden heb moeten beeindigen! Ik vond het zo'n intens gevoel als ons meisje bij me aan de borst lag te drinken! Ik mis het ook bij tijden echt erg! Bij mij geeft het ook een verdrietig gevoel, bij jou dan dubbel zo erg denk ik, omdat het bij jou niet heeft hoeven te gebeuren! Sterkte hoor!