marjolijn195, ik heb "maar" 1 kind, maar ook zie het als "one day at a time" - ik kijk niet verder vooruit dan vanavond. Mijn dochter huilt ook veel - we zijn al bij HA, KA, osteopat, fysio, noem maar op, geweest. Tot nu toe niks (volgende week weer naar KA praten over de verborgen reflux). Echt goede tips heb ik niet - wel zeg ik tegen mezelf - het is tijdelijk, er komen nog mooie tijden. En dan zie ik wat ik het volgende uur moet doen, soms niet verder dan dat. Zo kom ik de dag door. En dan nog de nachten... laatste week wordt mijn dochter elk uur wakker s'nachts
Ik heb het topic doorgelezen en wat een herkenning zeg! Hier ook een verschrikkelijke periode doorgemaakt met onze eerste dochter; alleen maar huilen huilen huilen, gemiddeld zo'n 20 uur per dag.. Uiteindelijk bleek ze heftige verborgen reflux en KMA te hebben.. Ik heb ook heel vaak gedacht "waar ben ik in godsnaam aan begonnen?" In die periode ging alles op de automatische piloot, je doet wat je kan om de dag door te komen en dat is t eigenlijk wel. Ik kwam zelf nergens aan toe, vergat vaak te eten/drinken, gewoon doordat ik de hele dag bezig was om mn meisje te troosten (wat niet werkte, maar dan had ik iig het idee dat ik iets deed). Moet ook zeggen dat ik echt een soort trauma overgehouden heb aan die periode. Toen het eenmaal goed ging met de goede voeding en medicijnen en ze weer een keer een huilbui had raakte ik meteen in paniek! Zo bang dat het weer opnieuw zou beginnen.. Eigenlijk wel gek, ik heb 3 maanden aan een stuk huilen doorgemaakt, maar toen het eenmaal beter ging kon ik het huilen ineens totaal niet meer verdragen.. Nu met onze 2e dochter ben ik zooo extreem op mn hoede. Ik ben preventief al op dieet gegaan (ik geef borstvoeding) zodat ze iig al niet ziek kan worden van een evt. allergie en we iig de eerste tijd rustig zouden doorkomen wat dat betreft. Maar ook zij heeft nu weer haar problemen waardoor ze op momenten erg veel huilt; ik raak meteen in paniek dan weer en ben meteen bang dat de geschiedenis zich gaat herhalen.. Alleen heb ik nu ook nog een dochter van 2 jaar rondlopen die mijn aandacht nodig heeft. Wij zijn, door ervaring, nu wel snel bij problemen, dus dat scheelt al een hoop! Zo is het huilen door een allergie nu sowieso al uitgesloten. Wel heeft ze, net als onze oudste, verborgen reflux, maar hier zijn we dus ook snel bij en op het moment gaat het goed door het gebruik van johannesbroodpitmeel. Ook heb ik een draagdoek aangeschaft waar ik haar in kan dragen. Zij valt dan lekker in slaap en ik heb mn handen vrij om mn oudste dochter de aandacht te kunnen geven Dus dat is wellicht een tip ook. Maar ik zou ook zeker verder kijken naar wat de reden kan zijn voor t huilen; denk iig niet dat je misschien overbezorgd bent oid en daarom misschien bepaalde evt. oorzaken gaat negeren. (Hier wel gedaan, had al langer het vermoeden van KMA, maar deed er niet zo snel iets mee, bang dat ik overbezorgd was oid)
@Kristel: ik zeg ook altijd dat het toch wel een soort van trauma is geworden, kan babygehuil ook slecht verdragen nog steeds... Zelfs van baby;s die de mijne niet zijn.
Weet je wat het ergste is, voorheen als ik dit soort dingen las deed het me weinig en dacht ik, hoe kan het nou zo erg zijn? Nu we zelf zo'n ongelukkig meisje hebben besef ik pas wat iedereen eigenlijk doormaakt. Dat trauma kan ik me goed voorstellen. Ik heb nu ook vaak dat ik haar hoor huilen, zelfs als ze niet huilt. Ik droom zelfs dat ze huilt. Voor iedereen die het moeilijk heeft en het moeilijk heeft gehad, jullie hebben het maar mooi doorstaan en jullie kindjes zijn er doorheen gekomen door middel van jullie moederliefde en goede zorgen.
@ Kristel: Dat bedoelde ik ook! Weken lang naar gehuil geluisterd en nu al onrustig worden van een paar minuutjes huilen...
Even als opsteker voor alle moeders die er nog middenin zitten: Thirza is hier echt een supervrolijk kind geworden. Als wij in de winkel lopen, loopt ze vaak knoerthard te zingen en dan vindt iedereen haar een superschatje En de arts op het CB blijft zich elke keer maar weer verbazen dat een kind dat zoveel heeft moeten doorstaan, zo'n vrolijk kind kan zijn toch, met zulke lekkere pretoogjes. Tja, ik weet het wel Ze is vanwege al het huilen zoveel bij mij geweest, dat ze echt superveilig gehecht is
thanks rozemarijke, dat geeft wat hoop . Ik pak haar trouwens ook lekker bij me hoor. Op het cb en in mijn omgeving wordt geadviseerd om haar te laten liggen en vervolgens komen die drie erren(rrr) weer de hoek om, tuurlijk moet een kindje regelmaat hebben, maar het is zo makkelijk gezegd he. Als zij rechtop tegen me aan ligt en geen last heeft van oprispingen dan ben ik blij dat ik haar kan helpen en laat ik haar niet in de steek met haar zure brandende keeltje. Je handelt toch vanuit je gevoel, gelukkig maar. Geniet je vrolijke noot :O)
Ik heb beide meiden ook altijd heel veel bij me gehouden en kan dus echt uit ervaring zeggen dat je zulke kleintjes echt NIET kan verwennen / gewennen, zoals CB's etc. nog wel eens willen beweren! Mijn meiden sliepen van het één op het andere moment gewoon in hun eigen bedje en konden op een gegeven moment niet eens meer op de arm in slaap vallen... Niks geen gewenning dus!
Ja, leuk, die RRR, maar dat werkt voor geen meter bij een huilbaby.... tenminste: er is een kleine groep baby;s voor wie het wel werkt, en die huilen gewoon vanwege een grote behoefte aan rust en regelmaat, maar voor de meeste huilbaby's is het devies vooral veiligheid bieden. En dat is toch vaak gewoon echt lekker bij jou.... Ik zweer echt bij draagdoeken!
Als Thirza niet in haar eigen bed wil slapen, si ze ziek of heeft ze pijn. Is er niets aan de hand, dan is het ook nog nooit enig probleem geweest om haar in haar eigen bedje te laten slapen. Enkel als ze niet lekker is, (wat de eerste anderhalf jaar vaker wel dan niet was ), wil ze bij mij zijn. Hier dus ook nooit wat gemerkt van gewenning of verwend-zijn.... Wat een kul: een kind moet zich gewoon veilig voelen. Als het zich veilig voelt, gaat het verder mee in de structuur die je het biedt. Een ziek kind zal zich vanwege de pijn niet veilig voelen en dus bij jou willen zijn. Het is zo simpel....
@Luna: Ook enorm herkenbaar dat je je kindje zelfs hoort huilen terwijl ze stil is..! Ik dacht op een gegeven moment echt dat ik gek aan t worden was.. Maar idd, hoe moeilijk het ook voor te stellen is als je er middenin zit, het wordt echt beter. Wanneer kan niemand zeggen, maar er komen betere tijden Yentle is echt een supervrolijk meisje nu en kletst de oren van iedereens hoofd Qua ontwikkeling is ze ook enorm snel (vooral qua spraak en (taal)begrip; vergeet hierdoor vaak dat ze pas net 2 is ). Toentertijd was ik bang dat het haar ontwikkeling zou schaden, maar dat is totaal niet het geval gelukkig! @RRR: Tja, leuk en aardig voor kindjes die niet ziek zijn oid, maar als een kind zich niet lekker voelt heeft t totaal geen zin! Idd gewoon je kindje zoveel mogelijk bij je houden; hier is de draagdoek ook echt een uitkomst! Helemaal vanwege de reflux; zo is ze en bij mij en ze wordt lekker rechtop gehouden waardoor ze minder last heeft ervan en ik heb mn handen vrij. Win-win situatie. Hier vannacht een herhaling vd geschiedenis gehad, vreselijk.. We zijn gisteren bij de osteopaat geweest en sindsdien is Philine erg onrustig. Ze zit echt niet lekker in haar vel nu.. Gisteravond veel gespuugd en vannacht was echt drama. Ik wist even niet meer waar ik t zoeken moest Ik heb de wallen momenteel echt op mn tenen hangen, dus even kijken of Yentle vandaag even een paar uurtjes naar opa en oma kan zodat ik even bij kan slapen (als Philine ook even kan slapen). Dat is ook iets wat ik helemaal niet graag doe, Yentle "uitbesteden", maar op momenten moet het gewoon even om het vol te kunnen houden
Wat herkenbaar! En ook het bij je houden, ik ben zó blij dat ik dat heb gedaan. Ondanks bijvoorbeeld mijn schoonmoeder en de huisarts die zei: leg haar dan verder weg, dan hoor je haar in elk geval niet huilen!! Ons meisje heeft de eerste 7,5 maanden overdag nergens anders geslapen dan in de draagdoek. 's Nachts sliep ze in haar eigen bed, maar werd ze tussen de twee en zeven keer wakker. Soms viel ze binnen tien minuten weer in slaap, soms duurde het anderhalf, twee uur, met wiegen, lopen, pinkje zuigen, melkje drinken. Van zes tot acht maanden sliep ze alleen maar weer verder als ze bij mij in bed lag (mijn man sliep op de bank...) Daarna ging het steeds makkelijker in bed, hoewel ze wel erg weinig slaap nodig heeft. Nu slaapt ze sinds twee weken 's nachts van halfacht tot vijf à zes uur en omdat ik bijtijds slaap (halftien) hoop ik een beetje te kunnen bijtanken. Een vraag aan de mensen wier eerste kind zo was: hoe durf je het nog een keer aan????
@kvinna: Moeilijke vraag De eerste tijd riep ik dat ik absoluut geen kinderen meer wilde, dat zou ik niet aankunnen. Maar uiteindelijk kreeg ik heel erg last van rammelende eierstokken (om t zo maar even te noemen ) Tja, toen ging ik dingen wat meer relativeren.. We zijn er doorheen gekomen en zijn flink wat ervaringen rijker. En die ervaringen maken je wijzer, je zult t bij een tweede sneller doorhebben als er iets is en wat je eraan/ermee kan doen. Hier was de grootste oorzaak de KMA, dus ik ben deze x met 36 weken zwangerschap al preventief op dieet gegaan (ivm borstvoeding) zodat een ziek kindje vanwege een allergie al onmogelijk zou worden. Ook zijn we deze keer vrij snel begonnen met inbakeren (bij Yentle heb ik dat pas met 5 maanden gedaan uit wanhoop op ee middag; ik was dagelijks namelijk gemiddeld zo'n 1-2 uur bezig met haar voordat ze een keer sliep en dan was ze na een half uurtje alweer wakker; uit wanhoop een keer ingebakerd toen en ze sliep ineens binnen 5 min en 2 uur lang!). Verder herkennen we bepaalde dingen gewoon veel sneller en hebben we dus voorzorgsmaatregelen genomen. Het gaat nog niet super ofzo, maar wel al 1000x beter dan bij Y dus ik ben al dolgelukkig! En ja, ik weet nu uit ervaring dat het echt beter gaat worden en ik weet dat ik het aan kan (je moet wel) Wat dit betreft ben ik aan de ene kant ook "blij" dat we het bij Y al zo moeilijk gehad hebben (ipv bij een 2e of 3e kindje oid pas), want nu kan het alleen maar beter gaan door de ervaringen en kennis die we nu hebben (ipv slechter als je eerste kindje bijv heel makkelijk is geweest)
Dat heb ik idd ook, zeker na de ervaringen van een neef van mij: zijn oudste dochter kun je precies naast Thirza leggen: hebben van precies dezelfde dingen last gehad. Zij hebben inmiddels een tweede en daar gingen gewoon weer dezelfde problemen spelen en toen wisten ze gewoon direct wat ze moesten doen en hadden toen alles veel sneller onder controle. Hier hebben we in eerste instantie steeds gezegd: we gaan pas voor een tweede als Thirza doorslaapt. Maarja, dat duurde en duurde en toen ging het verlangen naar een broertje of zusje voor Thirza toch wel steeds hoger opspelen en ging mij een oplopend leeftijdsverschil steeds meer dwars zitten. Dus toen Thirza 20 maanden was, zijn we voor een tweede gegaan en ben ik zwanger geworden ongeveer gelijk met het moment dat ze eindelijk door ging slapen, bij 23 maanden. Wat qua slapen dan weer niert handig was, want toen kon ik eindelijk 's nachts normaal slapen en toen werd ik weer steeds wakker vanwege de zwangerschap (vaak moeten plassen, bekkenklachten). Maar goed, dat is uitgelopen op een miskraam, vervolgens heeft het een half jaar geduurd voor we weer zwanger werden en dat is helaas ook weer uitgelopen op een miskraam. Al met al hebben we dus 4 rotjaren achter de rug, want Thirza's zwangerschap was erg zwaar door heftige misselijkheid en later bekkeninstabiliteit. Maar het positieve ervan is wel dat ik gemerkt heb dat als het erop aan komt, ik veel meer aan kan dan ik ooit zou hebben gedacht. Voor m'n zelfvertrouwen is het dus wel goed geweest, ik ben mezelf echt een bikkel gaan vinden....
Devin is niet echt een huilbaby meestal moppert en jengelt hij maar huilt ook soms idd. Oorzaken geen idee. Hij heeft iig kma en een pinda allergie. Nu gaan we over op het alternatieve omdat we niet verder komen op medisch gebied dan dit wat we gedaan hebben. En ik vind het mij toch een partij ZWAAR. Hij is (zoals je ziet) 1 van een tweeling en heb nog een zoontje van 4,5 jaar die ook zijn aandacht aan t opeisen is nu.
@Suenne: thanks Tja, je moet wat he? Het blijtje erbij neergooien heeft ook weinig zin.... En gelukkig is Thirza een geweldig vrolijke jongedame geworden, die heerlijke uitspraken heeft, dus daar kunnen we gelukkig erg van genieten
Waar ik me nog steeds zo schuldig over voel is dat ik zo vaak gedacht heb, hadden we het maar bij 1 kindje gelaten. Ik kan dit niet aan. Gelukkig kon ik het wel aan, maar ik merk inderdaad dat het diep zit, heel diep. En als ze weer een terugval heeft en ik bijv. iets verkeerds gegeten (ik geef nog bv, maar zit op dieet ivm allergieeen) kan ik eigenlijk alleen maar huilen. Maar wat ben ik blij dat ik haar niet heb laten huilen zoals veel mensen zeiden te doen, maar haar lekker bij me heb gehouden. (al heb ik daar wel een overbelaste schouder aan overgehouden )