Ik kreeg deze opmerkingen al van familie toen ik op mn 18e liet weten dat als het aan mij had gelegen ik op mn 15e al moeder was geweest (natuurlijk kon het nog niet, maar stel ik had alles voor elkaar op die leeftijd) Ik ben op mn 22e moeder geworden, heb er zelfs mn studie voor afgeblazen destijds, ik vond kinderen krijgen een veel hogere prioriteit hebben en naar school gaan kon ik altijd nog! (ik wilde thuis blijven bij de kinderen dus een opleiding afmaken en dan jaren thuis zitten vond ik onzin ) Nog geen seconde spijt van gehad! Wel heb ik zo mn momenten gehad dat ik dacht "waar ben ik in godsnaam aan begonnen?" maar dat kwam voort uit zware opstartproblemen bij allebei mn dochters (extreem veel huilen door allergieen en verborgen reflux), op die momenten zat ik er wel even doorheen, maar verder? Nee, ik ben dolgelukkig met mn meiden en ik doe elke dag leuke dingen en maak elke dag weer iets byzonders mee die ik zonder kinderen niet mee zou maken
Ik vind het alleen zo jammer dat ze dit moeten ventileren als je zwanger en wel op je roze wolk zit . ----- Mijn leven is inderdaad anders, maar dat is wat anders dan voorbij. Hiervoor had ik ook een ontzettend leuk, maar ander leven. Ik heb veel gereisd, gestudeerd, gefeest en volop genoten, maar daar was ik op een bepaald moment ook wel klaar mee. Toen kwam de kinderwens en dat werden een paar mindere leuke jaren. Totdat ik zwanger raakte van onze dochter. Sindsdien is het leven weer geweldig en geniet ik weer volop. Anders dan vroeger, maar zeker niet minder. Eerder meer .
Ik snap dat soort opmerkingen eigenlijk helemaal niet... Ja ok, als je eenmaal kinderen hebt kun je iets minder spontaan wat gaan doen, even ergens naar toe gaan ofzo. Moet allemaal wat meer gepland worden. En als ze wat ouder worden moet je ook nog rekening gaan houden met tijden dat ze gebracht en gehaald moeten worden, eerst peuterspeelzaal, dan basisschool en (eventuele) clubs enzo. Dus ja, het wordt in zoverre allemaal wat minder spontaan. En heb nog tijd genoeg voor mezelf? Mijn kinderen liggen rond 8 uur uiterlijk op bed, heb ik de rest van de avond nog voor mezelf. Goed, ik kan niet meer zomaar op een druilerige zondag besluiten om m'n knutselspullen erbij te pakken en eens lekker wat te gaan scrappen, of een kaart te maken ofzo. Nu ben ik dan meer bezig mijn (oudste) dochter te helpen, omdat zij dan ook graag mee wil knutselen Maar kan dat altijd nog 's avonds doen. En ze worden ook vanzelf wel groter en zelfstandiger, dus dan krijg ik daar ook vanzelf wel weer meer tijd/ruimte voor. En opvoeden zwaar? Tja, dat is denk ik ook maar net hoe je het zelf benaderd. Natuurlijk zijn mijn kinderen ook heus niet altijd engeltjes en kan ik ze bij tijd en wijle ook heus wel eens achter het behang plakken, maar over het algemeen genomen vind ik het helemaal niet moeilijk of zwaar. Ik geniet er juist van dat ik ze mag helpen op hun weg naar volwassenheid. En vind het ook heel mooi om te ervaren dat het niet alleen een kwestie is van dat ik hen dingen leer, maar dat zij juist ook mij dingen leren en anders naar de wereld om ons heen laten kijken Dat van de zorgen ben ik het wel een beetje mee eens, maar dat is zeker niet iets wat mijn leven overheerst ofzo, laat staan dat het ervoor zou zorgen dat mijn leven nu zo'n beetje over zou zijn... Wel vind ik het met een 2e erbij allemaal net wat 'lastiger' dan toen we alleen onze oudste nog hadden. Maar dat komt vooral, denk ik, door de verschillende slaapschema's van de dames, waardoor je nog meer overal omheen moet zien te plannen. En de jongste laat zich (of liet zich, toen ze nog wat jonger was) wat minder makkelijk overal mee naar toe nemen, was/is wat gevoeliger voor prikkels. Daar moet je dan wel rekening mee houden natuurlijk en dat maakt het gewoon wat lastiger allemaal. Maar nog altijd zeker niet zo dat je leven nou ineens voorbij zou zijn ofzo. Bovenal geniet ik toch vooral heel erg van mijn meiden, elke dag opnieuw
Ik vind dat ook altijd bizarre opmerkingen. Sommige mense doen net alsof het de grootste fout is geweest die ze hebben kunnen maken. Ik moet wel zeggen dat het vooral emotioneel wel pittig is. Ik hou zo zielsveel van mij dochter, dat als haar ooit iets zou gebeuren, ik mij afvraag of ik nog wel verder zou kunnen leven. Ik weet dat dat misschien heel raar klinkt, maar als ik er alleen al aan denk kan ik al wel huilen. Je houdt zo zielsveel van je kinderen, dat het soms gewoon pijn doet ( op een goede manier ). Je maakt jezelf als mens kwetsbaarder dan ooit door kinderen te krijgen. Ik heb het er zeker wel voor over. Dus mij hoor je niet klagen. Vind het ook bloedirritant dan mensen aan het einde van een zwangerschap ( zoals in mijn geval) niet gewoon kunnen zeggen: goh succes en zet m op! Nee het is altijd iets in de zin van: NOu geniet er nog maar van, want straks heb je geen slaap meer. Ben je aan huis gebonden etc.. Waarom altijd de negatieve kant belichten?
Inderdaad, als ik deze opmerking opnieuw hoor dan zal ik ook vragen waarom ze zo negatief doen? Kijken wat voor antwoord ik krijg
Ja mijn leven ZOALS IK HET EERST HAD is voorbij...... een heel belangrijke gedeelte dat mensen weglaten.... je leven verandert (en naar mijn mening hoort te veranderen) als je kind(eren) krijgt..... en deze verandering heeft ook negatieve punten, MAAR VEEL MEER positieve punten.....!!!
Ik snap al die negativiteit ook niet zo, ik heb tegenwoordig een standaard antwoord: bij jou misschien!!
Oh dat heb ik ook... Verschrikkelijk Ik kan me niet voorstellen dat ik mijn dochters kwijt zou raken, ik wil het me ook niet eens voorstellen! Ik denk echt dat mijn leven dan geen waarde meer heeft..
Ik herken dit wel, en snap er ook niet veel van. Maar het irritantste is wat jij ook beschrijft, dat je nu je duidelijk een genietende mama (met een leven ) bent nu dan aanleiding geeft tot 'wacht maar tot je een tweede hebt'. :x Argh. Ik heb zelf wel eens het idee dat het vooral mensen met erg andere opvattingen over ouderschap zijn die dat soort dingen zeggen. Ik kan het mishebben, maar het zijn vaak ook de mensen die me <-- zo aanstaren als ik zeg dat onze dochter lekker bij ons in bed slaapt als ze dat wil, nogsteeds de borst krijgt, etc. Of ze hebben gewoon strontvervelende kinderen en wij niet Maar het irriteert me wel eens ja. Vooral omdat je er niet op zit te wachten. Geniet toch vooral van je opgroeiende kroost, zou ik zeggen. En accepteer de zwaardere kanten, ik ontken heus niet dat die er zijn. Wij hebben ook een peuter, zeg ik wel eens. Die is twee en weet heel goed raad met het woord nee. Maar een hoop zit in hoe je daar mee omgaat.
Daarom denk ik (bewust) niet na over "wat zou kunnen gebeuren" Ik wil er gewoon niet eens aan beginnen om te bedenken hoe ik me dan zou voelen en hoe ik dan verder zou moeten... De kans dat er zoiets ergs gebeurt is maar klein en zou het toch gebeuren, tja, dan zie ik het dan wel...
Hier 2 ervaringen. Mijn oudste kind is een zorgenkindje. Diverse psychische problemen, gedragsproblemen en deze waren al vrij snel zichtbaar. Ze is nu 10 jaar en mijn leven staat de afgelopen 8 jaar in het teken van hulpverlening voor mijn dochter. Rennen van de ene afspraak naar de andere voor haar, hulpverleners over de vloer voor haar, weinig visite over de vloer voor haar omdat ze dan over geprikkeld raakt, bijna nooit op visite omdat ze dan overgeprikkeld raakt... dus ja... hier is het (lees mijn) leven grotendeels gestopt met haar geboorte en staat mijn leven voornamelijk in het teken van (ver)zorgen, zelfs zo erg dat ik een jaar geleden volledig ben ingestort en zelfs niet meer kon functioneren op mijn werk. Na 9 jaar durfden we pas de stap te nemen om aan een tweede kindje te beginnen en deze is zo ontzettend makkelijk en is echt een verrijking van ons leven en heeft ons leven waardevoller gemaakt. We genieten zo van haar en zien weer de kleine dingentjes om ons heen (wat zijn vogeltjes leuk als je een kleintje ziet die helemaal opleeft bij het zien van een musje). Hier 2 uitersten dus.. bij de een zeg ik volmondig... Ja het leven is voorbij sinds ik een kind heb en bij de andere zeg ik Nee het leven is veel mooier geworden sinds ik een kind heb.
Nou, zo zie ik het ook Wat niet betekent dat ik niet erg heb moeten wennen ... dat ook wel weer, maar dat is niet per se vinden dat het 'over en klaar' is. Alleen dat het anders is, en ik mijn nieuwe rol ook moest leren nemen, zeg maar.
Ik weet niet wat voor type mensen dat soort rare opmerkingen maken hoor; ik heb ze echt nog nooit gehoord! Eerder andersom, maar ook dat vind ik raar: dat je leven pas begint als je een kind krijgt. Mijn leven is veranderd, verrijkt. Al doe ik minder voor mijzelf en samen met mijn man en heb ik best wel een zorgenkind; ik ben echt zielsgelukkig dat ik mama mag zijn, het moederschap past mij als een comfortabele jas!
Gewoon een lekkere opmerking maken die hen weer aan het denken zet: Oh, ìk geniet juist zo van mijn dochter, en hou zo veel van haar. Ik kan niet wachten tot de 2e komt, op wie ik net zo dol zal zijn. En ik verheug me op hen samen te zien. Wat jammer dat jij het ouderschap zo ervaart . Dan moeten ze wel terugkrabbelen . Natuurlijk kan het flink irriteren, dat soort opmerkingen. Niet positief om te horen, en niet leuk voor hun kinderen dat ze zo worden geportretteerd. Maar ik denk -en hoop- dat het enkel even ventileren is (wat ik ook stiekem ook wel eens doe na mijn 7e poepluierverschoning van de dag omdat ik twee héél-veel-poepers heb van wie ik ook heel veel hou ) Overigens ben ik heel blij voor je dat jouw zwangerschap ook nu weer goed gaat. Ik hoop dat je over een aantal weken een gezond tweede kindje krijgt, van wie je ook heel veel gaat genieten . En voor nu lekker wegzweven op jouw roze wolk!
Mijn leven is totaal niet voorbij nu ik een kindje heb!! Het is verrijkt!! En de dingen die ik voor die tijd deed?? Die doe ik nu ook nog!! Ik ga gewoon nog sporten, gezellig een dag of soms twee dagen in de week op visite bij mijn moeder!! Ik kan nog gewoon lekker gaan winkelen, mijn meisje gaat overal mee naartoe!! En als mijn man en ik een keertje weg willen samen dan passen opa&oma of oma op!! Heb niet alle berichten gelezen, maar in 1 stond: Ik word nooit chagrijnig wakker maar heel vrolijk!! Dit is heel herkenbaar, als ik bij mijn dochtertje haar bedje kom lacht ze naar me, grinnikt ze en als het haar te lang duurt voordat ik haar eruit haal trekt ze met haar lip... De hele dag door Aaaa en Oooo't mevrouw nu... Ze sjanst met onze hond, tot gillen en lachend aan toe... Ik geniet er enorm van!! En de dingen die ik moet laten?? Zijn echt op 1 hand te tellen!!
Tja, er schijnen mensen te zijn die lijken te denken dat OPvoeden pas begint als een kind 4 is... Ja, als je dan een onhandelbare peuter hebt, snap ik dat ook wel Ben het met je eens dat hoe je zelf overal mee omgaat al een groot verschil kan maken. Mijn oudste liep al heel vroeg los (10 maanden) en vanaf dat ze los kon lopen, lieten we haar bijv. ook in de winkel af en toe gewoon rondlopen. Hielden haar natuurlijk wel goed in de gaten Nou ja, ik snap nog wel dat veel mensen dan beetje raar opkijken, zo'n klein hummeltje verwacht je nog niet snel te zien rondstappen natuurlijk. Maar als je dan commentaar krijgt van "nou, dat zal wel zwaar zijn zo!", dan sta ík dus zo Echt, Maud is het makkelijkste meisje die je je voor kan stellen, heeft zeker zo haar eigen willetje (altijd gehad ook), maar niets "lastigs" ofzo aan. Vond het juist ook wel makkelijk dat ik haar niet meer steeds hoefde te dragen, eigenlijk Nee, heb dat dus echt nooit als "zwaar" ervaren ofzo, ook niet toen de 2e erbij kwam, maar kennelijk is het voor anderen maar moeilijk voor te stellen dat een loslopende 'baby' (met het gaan lopen was ze natuurlijk eigenlijk wel gelijk een dreumes, ook al was ze pas 10 maanden) helemaal niet moeilijker of makkelijker hoeft te zijn als elke andere baby...
Ik vind het heel erg voor jou dat je voelt dat je leven voorbij is na de geboorte van je eerste kind. Ik zeg dus dat ik het erg vind dat jij je zo voelt. Ik heb het ook echt niet makkelijk gehad de afgelopen 3 jaar, maar als ik alleen al naar mijn kindje kijk of hem om mij hoor roepen 's ochtends vroeg, dan ben ik gelukkig. Je vindt je leven waardevoller na de komst van de tweede, dus niet na de komst van je eerste kind? Dat doet mij wel pijn om te horen hoor, ik veroordeel je absoluut niet, maar zeg alleen dat ik zulke gevoelens heel moeilijk vind, ik denk jij zelf ook wel?
Dit wilde ik eigenlijk ook zeggen, maar wist niet goed hoe ik het moest verwoorden.. Gelukkig voor mij heeft Zogelukkig het kunnen verwoorden voor mij....
Wat een eerlijk en open verhaal dit. Petje af hoor. Ik kan begrijpen dat jouw zorgenkindje ervoor heeft gezorgd dat voor jouw gevoel je leven ophield. Jouw kindje kan/kon blijkbaar niet meedraaien in jullie leven waardoor jullie een beetje geïsoleerd zijn geraakt. En verder bestond jullie leven uit zorgen voor....waardoor er weinig te genieten en op adem komen bestond. Het zal niet makkelijk zijn voor jou om dit zo toe te moeten geven maar ik lees nergens dat je niet van je oudste kind houdt of minder van je oudste houdt. Succes en geniet van je beide kindjes op een andere manier.
Nee hoor, gewoon weer een andere fase in ons leven. Ik heb jaren al die dingen gedaan en kunnen doen, die met kinderen er soms sneller bij inschieten, ik mis die dingen ook niet. Ik vond dat toen allemaal leuk en nu met ik helemaal gelukkig met ons gezinnetje.