Mijn man is hoogbegaafd.. En dat is flink wennen geweest, zeker in het begin van onze relatie. Hij heeft gewoon een hele andere blik op de wereld dan ik gewend ben. Hij lijkt soms echt in een andere wereld te leven.. Maar dat heb ik goed kunnen accepteren. Soms moet ik hem echt even naar de gewone wereld halen. Hij kan echt zon verstrooide professor zijn. Gelukkig kunnen we hier goed over praten. Ik heb tijden gehad dat ik me echt dom voelde naast hem, terwijl ik dat echt niet ben. Ik merk vaak dat hij ook echt zijn best doet om er voor te zorgen dat ik dat gevoel niet heb.
Ik kom uit een familie van zeer hoogintelligenten (Mensa). Zelf ben ik bovengemiddeld intelligent (120-125) maar dat is toch wel een andere wereld dan hoogintelligent. Mijn zus, moeder, opa en neefje zijn toch wel mensen die anders in de wereld staan / stonden. Ze zijn ook anders sociaalvaardig (of niet vaardig). Ik kan me voorstellen dat het niet de gemakkelijkse mensen om een liefdesrelatie mee te hebben. Mijn man en ik schelen niet erg veel (hij zal rond 125 zitten) en dat gaat meer dan prima.
Huh er is toch geen niveau 5 mbo Dan zit je op het hbo volgens mij.. In iedergeval, nee ik heb er geen ervaring mee. Gelukkig maar ook want ik zou me er kapot aan ergeren denk ik.. Ik en mijn man hebben een gemiddeld IQ (al vind ik het wel leuk om hem af en toe te pesten dat ik een 'hoger' diploma heb)
Mijn man heeft geen problemen ondervonden wat betreft mijn hoogbegaafdheid, eerder de combinatie met autisme maakt het moeilijk voor hem maar dat is weer wat anders Over veel dingen zitten we wel op één lijn en communicatie is gewoon goed.
Mijn man is 3 jaar terug nog getest voor een bepaalde functie. Hij heeft een IQ van 139. Ik heb zelf een gemiddeld IQ maar we ondervinden daarmee geen problemen. Ik vind het juist handig, hij helpt mijn dochter altijd met haar schoolwerk want zelf ben ik al een hoop vergeten van de basisschool. We hebben dezelfde interesses en als ik iets niet weet dan legt hij het geduldig uit en van sommige dingen weet ik weer meer. Mijn man heeft juist veel problemen ondervonden door zijn IQ, op school was hij lastig doordat hij zich verveelde en in die tijd werd er nog niet verder gekeken. Hij heeft de havo met 2 vingers in zijn neus gehaald en hopte van de ene hbo naar de andere maar kon nergens aarden door verveling. Nu loopt hij er wel tegen aan dat hij geen diploma's heeft op zijn havo na. Dan ben ik toch erg blij met mijn MBO papiertje.
Ik ben zelf hoogbegaafd (als kind getest en geconstateerd) en mijn man heeft een bovengemiddeld IQ. Ik weet dus niet hoe het is om een relatie met een hoogbegaafde te hebben, ik ken alleen de verhalen van mijn man (en weet natuurlijk hoe t is om aan de andere kant te staan zeg maar) Qua niveau zitten we praktisch gelijk, maar qua "snelheid van denken" is het wel een wereld van verschil waardoor er wel eens strubbelingen zijn. Ik denk heel snel en ben zo 10 stappen verder. Daarbij ben ik enórm snel verveeld wat soms de nodige frustratie met zich meebrengt. Ook denk ik vaak veel verder na over de meeste dingen; van alledaagse dingetjes tot kwantum fisica bij wijze van ik analyseer graag en wil tot in de extreemste puntjes weten hoe iets zit. Dit zijn een paar voorbeelden van nogal wat verschillen qua denken wat dus soms problemen veroorzaakt met de communicatie, maar ik heb dit steeds sneller door waardoor ik me kan "aanpassen". Dit houdt in; de belangrijke tussenstappen die ik oversla er toch bij halen om iets duidelijk(er) te maken. Vroeger als kind vond ik het heel moeilijk om te begrijpen dat anderen niet denken zoals ik en had ik ook enorme moeite met de omgang met andere kinderen van mijn leeftijd, ik kon veel beter met oudere kinderen en volwassenen overweg. Nu ik heb geleerd me "aan te passen" (wat soms nog steeds erg lastig is) is sociale omgang een stuk makkelijker voor me, maar nog steeds vind ik het moeilijk hoor... Maar eerlijk is eerlijk, ik weet dat ik erg moeilijk kan zijn qua sociale omgang en een groot gedeelte wijt ik toch wel aan de hoogbegaafdheid... Ik zie het zelf dus ook echt niet als iets waar ik nou heel erg blij mee ben. Onze oudste dochter wordt ook hoogbegaafd vermoed, maar als ik eerlijk ben hoop ik dat ze t niet is..
Zelf lid geweest van Mensa, broer en zus ook. En wij zijn freaks!!! Nee, nu serieus, hoogbegaafdheid vind ik niet altijd een gave (heb zelf geen hoger diploma). Je hebt wel de voordelen: ik heb een erg visueel geheugen, ik leer makkelijk, ik vind de weg zonder gps zonder moeite en die iq-testjes vind ik reuzeleuk. Maar sociaal is een ander probleem: als kind leerde ik de hoofdsteden van buiten of alle zoogdieren uit een dierenecyclopedie; als puber praatte ik over wereldpolitiek ed. Tja dan ben je een nerd en maak je niet makkelijk vrienden natuurlijk. Ook met de (on)zin van het leven heb ik het moeilijk. Ik heb vroeger nog gezegd dat je met een iq van 130 evenveel van de norm afwijkt als iemand van iq 70, maar dat er voor hoogbegaafden geen speciale begeleiding is. Je moet jezelf maar zien te redden
Klopt hoor ik zeg ook nergens dat ik mbo heb. Ik zei dat ik niveau 5 (is inderdaad hbo) heb en mijn man mbo niveau 2. Misschien staat het er onhandig?
Wij zijn al 8 jaar samen en heel erg gelukkig, we begrijpen elkaar ook heel goed. Maar wij zijn beiden gezegend. Misschien passen we daarom zo goed bij elkaar. Soort zoekt soort.
Ben het met heleentje80 eens...het is niet altijd een gave. Ik ben zelf ook hoogbegaafd.(IQ is iets boven de 160) Is ook als kind en als volwassene getest. Ben lid geweest van Mensa...maar ja waarom dus ben geen lid meer. Je doet er toch niks mee.Mijn man is niet hoogbegaafd en soms merk ik het wel.Soms in de gesprekken maar dan meer omdat ik snel denk en in een gesprek al zinnen(voor mijn gevoel dan) vooruit ben. Verder kan ik er niet zo goed tegen dat er een verhaal herhaald word of er word wat verteld wat langdradig is.Ik heb dan wel zoiets van kom to the point je hoeft er voor mij niet een verhaal omheen te bouwen.Ik denk dus heel praktisch/theoretisch en zie snel verbanden en denk dus heel snel. Heb 8 diploma's waar ik niks mee doe want ik ben liever mama en gezellig met mijn kindje thuis.Gelukkig kan dat dan ook.Moet zeggen dat ik het eerder een handicap vind.Als kind verveelde ik me altijd,ook op school en ook nu verveel ik me ook snel. Gelukkig ben ik ook best creatief dus teken,schilder,haak,bak ik. Ben redelijk sociaal maar niet heel erg sociaal.Heb geen beste vriendin of zo maar heb daar ook geen behoefte aan.Mijn 2 zusjes en broertje zijn ook hoogbegaafd.Ben trouwens volgende maand alweer 20 jaar gelukkig getrouwd dus verschil in IQ betekend voor ons niks.
Hahaha, ik heb zo het Griekse alfabet uit mijn hoofd geleerd en later ook het NATO alfabet. Vergis ik me nog wel eens in als ik aan de telefoon mijn naam wil spellen... Lima-Alfa-Delta-Yankee... en de persoon aan de andere kant snapt er niks van! Oja... Leo-Albert-Dirk-Ypsilon... Maar daar moet ik meer bij nadenken dan bij het NAT- alfabet! Allemaal geleerd 'uit verveling' Trouwens ook in de 1e klas van de middelbare, bij Engels: - Meneer, mogen we vooruit werken als we de opdracht af hebben? - Ja hoor. ... - Meneer, hoever mogen we vooruit werken? - Hoever ben je nu? - Ik heb net hoofdstuk 3 af (de rest was halverwege hoofdstuk 1) - Oh .... uh... stop maar even... Gelukkig kreeg ik wat anders te doen. Oja en in de 4e klas was de 'straf' voor je huiswerk niet gedaan hebben, dat je een sonnet van Shakespeare uit je hoofd moest leren in 7 dagen en dan voor de klas moest opdragen. Dus ik maakte expres mijn huiswerk niet meer, want dan kreeg ik een sonnet. Ken ze nog steeds uit mijn hoofd en het is al > 15 jaar geleden!
Ja, mijn man is hoogbegaafd (getest toen hij 12 was) en was het type "onderpresteerder" Zijn familie is allesbehalve intelligent en vond hem gewoon een stille, onhandige jongen, ze konden hem daarom ook niet de juiste ondersteuning bieden. Daardoor is hij op de verkeerde opleidingen terechtgekomen en uiteindelijk gestopt met school. Zijn zelfvertrouwen heeft een flinke knauw gekregen en hij had al moeite met sociale vaardigheden. Ik heb vermoedelijk zelf ook een hoger IQ (net zoals mijn moeder, zusje is bewezen hoogbegaafd) en binnen mijn familie is er respect en steun voor wie hij is. Zowel bij mijn man als bij mijn zusje zie ik de hoogbegaafdheid als een handicap, het brengt vragen over de zin van het leven mee en die zijn, als je analyserend denkt, niet naar tevredenheid te beantwoorden. Mijn man heeft zich er redelijk in kunnen schikken, maar is zeker niet gelukkig. Mijn zusje loopt met regelmaat op de rand van instorting, erg moeilijk om te zien. Fijn is dat mijn man altijd alles weet (of denkt te weten ) en goed kan uitleggen. Het zou mooi zijn als er ooit goede begeleiding zou komen voor mensen die door hun hoge IQ problemen ondervinden op school en in het dagelijks leven.
@LadyXiochi......hahaha....ik leerde altijd medische latijnse woorden enzo.Vond het heerlijk om een medische woordenboek uit me hoofd te kennen....ach ja...je moet wat te doen hebben toch ? Oh en wiskunde vond ik superleuk...vooral formules....ook al gebruikte ik ze weer amper bij berekeningen tot grote irritatie van de wiskunde leraar.
erg herkenbaar, ik was gewoonlijk halverwege het jaar al klaar met de leerstof en ging dan nog een taal erbij leren of voor de lol een deel van de Odyssee ofzo uit mijn hoofd leren.
Mijn vriend is vroeger getest en zou hoogbegaafd zijn.. Nu heeft hij denk ik in zijn jeugd wel wat hersencellen weggedronken en gesnoven , maar ik merk er tussen ons niet zo veel van. Hij is in zijn werk (wat hij ook doet) wel altijd heel erg goed en hij is erg goed in triviale kennis. Bizarre sport-kennis ahv 1 beeldje bijvoorbeeld. Maar van andere dingen (medisch) is hij dan weer een complete leek. Hij is ook een echte man, 'ziet' niets in het huishouden bijvoorbeeld Zelf heb ik wel een universitair diploma, maar denk niet dat ik hb ben. We verschillen wel dusdanig dat we elkaar compleet aanvullen. Hij is 100% alfa en ik 100% beta . Eigenlijk nooit een probleem geweest.
ik ken echt niemand met deze getallen. nouja, niet persoonlijk dat is (volgens mij?) vergelijkbaar met hawking? wauw, niet dat het een prestatie is hoor, dat snap ik wel. maar jeetje, wat een hersenpannetje! Merk je dan zelf ook verschil met iemand hoogbegaafd iemand met een iq van bijvoorbeeld 135? Ik vind het zulke interessante materie! owh en dan nog een vraag, is jouw iq in een harmonisch profiel? en zo nee, merk je dan zelf de verschillen?
@ Nessy. Boven de 160 is idd wel èrg hoog. Zelfs Einstein, Bill Gates en Hawking hebben "slechts" een IQ van 160. Je hebt toch geen online test of zo gedaan hè, die zitten vaak 50 punten te hoog.
Bij mij is vroeger ook hoogbegaafdheid uit verschillende tests gekomen. Alleen was er al op de basisschool een houding van he, zij is zo slim zij weet het toch wel, waardoor ik lui werd en zelf vond dat ik niet hoefde te leren want ik wist het toch allemaal wel? Daardoor 'slechts' havo gedaan en een keer blijven zitten. Tijdens mijn opleiding tot goudsmid (mbo) was ik wel veel gemotiveerder en leerde veel dingen naast die studie, voor de lol. Van mijn hoge iq (rond 135) heb ik dus niet echt goed gebruik gemaakt, maar de situatie zorgde er wel voor dat ik me sociaal beter ontwikkelde. Heb niet veel vrienden en in situaties met vreemden voel ik dat ik qua denken gewoon anders ben, maar anders was ik echt een sociale hork geweest. Mijn man is gemiddeld qua iq, maar werkt zo hard dat hij wel een hbo functie heeft (vind ik veel knapper dan ik ben) en ik ga straks thuis voor de kleine zorgen. Mijn man zegt vaak dat ik superslim ben, heb vaak net een andere kijk op dingen, en ben echt zo'n weetjeskanon
Nee...heb geen online IQ test gedaan. Ben als kind bij een psycholoog getest en daar kwam toen deze score uit. Dus iets boven de 160.Bij Mensa kwam er boven de 150 uit. (was in de begin jaren 90 toen ik in de 20 was.) Kan er ook niks aandoen.Ik vind het eerder een handicap want toen ik kind was dacht men ook dat ik autistisch was.Heb toen ook de diagnose Asperger gehad omdat ik "anders" was.Achteraf gezien ben ik dat dus niet. Heb heel wat moeten doen om dat uit mijn dossier te halen. Maar goed...dat is een ander verhaal.
Manlief en ik zijn beide hb. Allebei (onafhankelijk van elkaar) bij Mensa getest. Ml is ook lid geworden; ik niet. Mijn man is wel duidelijk de intelligentste van ons twee. Het enige probleem dat het in onze relatie nog wel eens oplevert, is dat we heel snel kunnen analyseren en als iemand een verhaal vertelt al in een vroeg stadium aan zien komen waar het verhaal naar toe gaat. Vervolgens verliezen we onze interesse, want we hebben geen zin om te luisteren naar iets dat we al weten... Vaak begrijpen we na een of twee zinnen van de ander al wat diens punt is (of punten zijn), en onderbreken we de ander ongeveer zo: "ja en dan gaat dit zus en dat zo en dat leidt tot dat..." We vinden het beiden niet leuk om te worden onderbroken en ons verhaal niet af te kunnen maken, als we net een leuke analyse hebben gemaakt, die we willen vertellen... Ik moet zeggen dat ik me altijd een beetje beledigd voel als mensen beginnen te roepen dat hoogbegaafden niet sociaal vaardig zijn. Dat is echt een misvatting. Als je iemand met een IQ van 100 (gemiddeld dus) een hele dag in een kamer zet met mensen met een IQ van 70, zal diegene ook voelen dat hij niet helemaal lekker in de groep ligt en zich sociaal minder makkelijk een houding weten te geven, dan wanneer hij bij gelijkgestemden zit. Het IQ-verschil tussen hoogbegaafden en de gemiddelde bevolking is echter minimaal evengroot. Zet maar eens 20 hoogbegaafden bij elkaar: dan blijkt er niets mis te zijn met hun sociale vaardigheden. (Uitzonderingen daargelaten, maar die heb je ook onder mensen met een ander IQ, dus dat kun je niet per definitie toeschrijven aan het IQ.) Ik zag ergens anders de opmerking dat IQ niet zo belangrijk is als iemands persoonlijkheid en dat persoonlijkheid niet zo veel te maken heeft met IQ. Daar ben ik het echter niet mee eens (met dat tweede dan!). Een persoonlijkheid wordt wel degelijk mede gevormd door iemands IQ. Als ik me vroeger op school niet niet had hoeven aanpassen om sociaal goed in de groep te passen, als ik de hele basisschool niet had zitten dromen en uit het raam had zitten staren, als de andere tieners bij de tienerclub van de kerk mij niet maar een "rare" hadden gevonden, als anderen mij niet "arrogant" hadden genoemd, omdat ze zich door mijn intelligentie bedreigd voelden, terwijl ik mij echt niet beter voelde dan zij maar gewoon goede oplossingen aan wilde dragen, enz... dan had mijn persoonlijkheid toch wel anders geweest. Mijn hb is deel van wie ik ben en ik ervaar het als een heel privé iets. Sterker nog: bijna niemand weet van onze hb, behalve onze directe families en een klein groepje van onze beste vrienden. We hebben echter ook nog een heleboel goede vrienden aan wie we het niet verteld hebben. Die vriendschappen zijn gebaseerd op het totaalplaatje van onze persoonlijkheden, dus dat onderstreept maar weer dat het klopt dat persoonlijkheid op zich belangrijker is dan IQ. De reden dat ik het niet vertel is eerlijk gezegd dat ik me er vanaf het moment dat ik het begon te vermoeden altijd voor heb geschaamd. O, en ik herken ook het probleem dat hoogbegaafden vaak in de knel komen met zingevingsvraagstukken. Het probleem is gewoon dat hoogbegaafden gewend zijn dat ze alles kunnen snappen en/of beredeneren, maar met de belangrijke levensvragen kom je er daarmee niet. Ik heb echt bewust de keuze gemaakt dat ik wilde leren leven met onbeantwoorde vragen. Mijn broertje (ook hb) kan hier niet mee leven en is al jaren depressief, of op de rand daarvan. Hij is daardoor compleet vastgelopen in zijn opleiding. Hij is drie studies gestart, waarvan ik vind dat ze echt wel bij hem passen en ik hem best in het bijbehorende werkveld zie functioneren, maar heeft niets afgemaakt. Op dit moment zijn we als familie al blij dat hij nu een baan heeft (waavoor hij geen diploma nodig had) en dat hij enigszins in een positie is waarin hij zichzelf kan bedruipen. Bovendien heeft hij daardoor verplicht een ritme van overdag werken en 's nachts slapen en niet andersom, wat ook al veel verbetering heeft gebracht. Toch houden we allemaal voortdurend ons hart vast, want hij is er echt nog niet uit en 40 uur werken vindt hij toch wel zwaar, dus het is helemaal niet onrealistisch dat hij weer zou afglijden. En in de tussentijd houdt hij er de meest intelligente filosofiën er op na, die helaas zo ver buiten de werkelijkheid staan, dat het praktisch nut nul is en hij er alleen maar ongelukkig van wordt.