We hebben gelukkig niets om te overwegen. Onze (grote) kanshebbende embryos liggen nu alle drie in bed
Ik vraag me trouwens af of er dezelfde eisen aan de nieuwe ouders gesteld worden als bij een 'normale' adoptie.
Wat fijn voor jullie En ook fijn dat embryo-donatie nu ook in Nederland mogelijk is, voor de stellen die het willen. Persoonlijk denk ik niet dat ik er achter zou staan. Het vernietigen van embryo's zou mij ontzettend tegenstaan, maar ze weggeven ook. Het wordt door een aantal mensen vergeleken met adoptie. Dat vind ik niet. Adoptie gebeurt als ouders niet voor een kind kunnen of willen zorgen. En daar is in ons geval geen sprake van. Ik zou dus nooit een kind afstaan ter adoptie. En dus ook geen embryo. Maar goed, omdat ik me bij geen van beide mogelijkheden zou kunnen neerlegen (vernietigen / afstaan) zou dat voor mij -denk ik- een reden zijn om geen IVF te overwegen. Al kan ik me voorstellen dat als je eenmaal n een bepaald traject zit, dat die drempel dan misschien steeds lager wordt. Gelukkig hoeven wij daar op dit moment niet (meer) over na te denken.
Zo denk ik er ook over! Er kunnen dan mensen zeggen dat je er anders over gaat denken als je het zelf nodig hebt,maar dat is niet waar.Ik zou enkel een kind willen hebben van mij en mijn partner en anders geen kinderen.Ik zou daar zelf niet mee kunnen leven. Ik vind zoiets heel persoonlijk,dus ik vind ook niet dat een ander daar over kan oordelen.Dat moet je respecteren.
Ik hen gelukkig dit traject nooit hoeven doorlopen maar zowel ik als partner zouden dit een fijne optie vinden om overschot aan embryo's weg te geven als we zelf een gevulde kinderwens zouden hebben. Ik zie die eitjes of zaadjes ofwel embryo niet iets als van mezelf. Net als dat je niet meteen vader of moeder bent alsje een kind op de wereld zet. Ik zou ook dolgraag aan eicel donatie doen maar nu nog niet. Hormonen zijn veel werk en het doet veel met jezelf en gezin. Is wel een toekomstplan. Ben pas 27 dus hen nog even om er over na te denken
En toch...sorry ik ben zeer eigenwijs ... Natuurlijk kun je daar nú zo over denken. Maar als je afhankelijk zou zijn van die malle molen is de kans ontzettend groot dat je je grenzen verlegt. Ik ken maar heel weinig stellen die er uiteindelijk voor gekozen hebben te stoppen met behandelen en meestal was het dan een geldkwestie en moesten ze wel stoppen. Ik heb in al die jaren geroepen: Of het kind is van ons samen of adoptie, maar niet zo 'half/half'. Nou, zie mijn onderschrift, uiteindelijk na jaren toch voor half/half gekozen en ben nu al dolblij met die kleine in mijn buik. Ik draag het, het groeit in mij en ik voel me nu al 100% moeder,ondanks dat het niet mijn genen heeft. Je maakt zo'n keuze niet spontaan, daar gaat een heel lang traject aan vooraf en je groeit er naar toe.
Dit antwoord wilde ik dus ook geven. Je kunt het pas ervaren als je er geweest bent. Bloed, zweet, tranen, prikken en pijn voor die klompjes cellen..
Sorry maar voor mijn eerste geboren werd heb ik OOK in dat traject gezeten! Gelukkig was het niet meer nodig.Toen uiteindelijk toch de eerste kwam,kwamen de andere kinderen makkelijk.best wel vreemd eigenlijk. Nu ben ik gescheiden en ben hertrouwd.Mijn man heeft nog geen kinderen en helaas krijgen we de ene miskraam na de andere....we hebben weer de hele MMM doorlopen.Maar het houd voor ons op helaas.Er zijn grenzen voor ons namelijk. Dus zeg niet dat als je het zelf niet meehebt gemaakt,dat je er dan niet over mee kan praten.Want dat kan ik dus helaas wel.
Wow, je hoeft niet te bijten. Ik kan niks uit jouw onderschrift opmaken en schreef volgens mij dat de kans GROOT is dat je je grenzen verlegt als je in die molen zit. Niet dat iedereen dat ook doet. Vind het btw erg naar voor jullie dat jullie zoveel miskramen hebben gehad.
Wat mooi dat dit kan! Zelf zou ik het niet kunnen om een embryo van mijn man en mij te doneren; het is het totaalpakketje wat je dan weg geeft en dat vind ik een heel vreemd idee. Het lijkt me heel vreemd als er ergens nog een kindje rondloopt wat genetisch gezien een broertje of zusje van mijn kinderen is. Eiceldonatie is in mijn ogen anders en dit overweeg ik ook om te doen over een paar jaar. Als dat samenkomt met het dna van een andere man wordt het totaalpakket (de embryo) heel anders en zie ik het persoonlijk alleen als een paar bouwstenen die ik weg geef. Kortom, ik vind het heel mooi dat het op deze manier mogelijk is dat vrouwen toch kunnen meemaken hoe het is om zwanger te zijn en een kindje te baren, maar zelf zou ik het niet kunnen.
helemaal mee eens! ook al heb ik gelukkig nooit zelf in het traject gezeten, ik ken mezelf (en mijn partner!) en wij hebben vooraf ook altijd gezegd: geen biologische kinderen= geen kinderen. heel misschien waren we dan voor pleegzorg gegaan, maar wij zijn geen stel dat "geschikt" is voor adoptie en zouden dus ook never nooit embryo's doneren! ik ben heel zeker van mijn zaak, dus zeggen dat je je grenzen ws wel verlegt als je in het traject zit, zal voor veel mensen opgaan, maar niet voor ons!
Moet het dan perse in je onderschrift staan? Dan heb ik te weinig ruimte om alles neer te zetten. Toen wij in de MMM zaten heeft het overigens wel in mijn onderschrift gestaan,maar nu we de behandelingen stop gezet hebben en niet meer heen en weer naar het belgische ziekenhuis rijden,heb ik het onder mijn handtekening vandaan gehaald. Sorry dat mijn reactie fel overkwam,maar het doet pijn om te lezen dat er gelijk gesuggereert dat je niks meegemaakt hebt en het dus niet kan weten. Als iemand zijn mening neerzet(en zijn gevoel),dan kan daar wel eens een heel verhaal achter zitten.
Mooi dat het kan! Ondanks dat we zelf in de mmm zitten zou ik dit ook niet kunnen. Gewoon het idee dat er dan ergens op de wereld een kind rondloopt wat genetisch 100% van ons is lijkt me een heel raar idee. Ik mis hier alleen de keuze van een embryo afstaan aan de wetenschap. Ik zou zelf niet kunnen kiezen voor vernietigen na alles wat we hebben meegemaakt maar ik zou het wel af kunnen staan voor de wetenschap. Ook al blijft er dan ook niets meer van over, ik heb wel het gevoel er andere stellen met een kinderwens weer mee te helpen.
Ik vind het top! Het zou inderdaad mijn dna hebben maar dus.. Als het in iemand anders groeit en in een andere familie wordt grootgebracht dan is het van hun niet van mij.. Ookal vind ik het een raar idee, ik ben volledig donor wanneer ik dood ben heb ik liever dat ik leven kan schenken aan iemand die anders dood zou gaan dan aan mijn eigen egoisme toegeven want wanneer ik aan het gedonerend kant zou staan dan ik ook ontzettend dankbaar zijn aan de persoon die mij dat leven gunde.. En idd beter dan vernietigen.. Is het bij embryo's ook niet zou onder deze betreffende dat de eismelting al nooit in de baarmoeder heeft plaatsgevonden?
Wij hebben over ruim vier weken een eerste gesprek voor IVF en ik ben nu daarom noodgedwongen bezig met de do's en don't voor ons. Ik zou zelf denk ik ook nooit afstand kunnen doen van een embryo van mijn man en mij - als dit ooit aan de orde zou zijn. Het lijkt me zo'n raar idee dat je misschien dan ooit een kindje tegen het lijf loopt dat als twee druppels water op het jouwe lijkt, maar dat je dan niet weet of dit hét kindje is of niet. Eiceldonatie vind ik ook anders en zou ik wel overwegen - in ieder geval wel voor mensen in m'n naaste omgeving. Maar embryos vernietigen lijkt me heel naar. Gewoon het idee dat je iets dat je juist zou graag wilde zomaar laat vernietigen. Ik zou ze dan denk ik toch maar stuk voor stuk laten terugplaatsen, ervan uitgaande dat wij toch niet makkelijk zwanger worden. Mocht het wel lukken dan is dat het lot en zou ik het kindje of de kindjes lekker bij ons laten blijven.
Heel interessant en mooi dat het kan. Wij zouden niet voor embryodonatie gaan of zomaar een embryo weggooien. Wij hadden gezegd: als het ooit raak is ern er zijn cryo's over, dan doen we die ook nog. We gaan ze echt niet weg doen. Dus dan desnoods 3 ipv 1 kindje. Helaas hebben we nooit die keus mogen maken
Och, kaboutertje, bah wat een naar onderschrift. Wat moet dat vreselijk moeilijk voor jullie zijn . Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, behalve dat het heel raar voelt om over embryos vernietigen te praten wanneer je zo'n onderschrift ziet. *Knuffeltje*
Embryo's waren voor ons ( en voor vele anderen) als kindjes en niet zomaar een klomp cellen. ( wat eerder geschreven werd) Want een mk is een kindje en geen klomp cellen, lijkt mij dat je bij een mk echt niets voelt en gewoon weer verder gaat of er niets gebeurt is. Maar we zijn er wel al overheen. kk is ondertussen "oud". We hebben ons leven anders ingevuld en het wordt met een ouder kindje allemaal wel makkelijker qua weggaan ed. Maar we hadden kk graag een brusje gegeven. Hoewel kk zusjes en broertjes heeft. Als ze sterren ziet is ze altijd tegen haar broertjes en zusjes aan het praten. Soms is ze verdrietig, omdat haar brusjes dood zijn gegeaan. En soms, zeker na zo'n berichtje dat wij helaas nooit hebben mogen kiezen, word ik ook wel weer verdrietig en boos. Want als de gyn mij gewoon goed had dichtgenaaid, was het voor ons vast nog wel weggelegd. Of als ze na de zoveelste echo zeiden: er zit nog vocht en zovaak in mijn bm gekeken hebben moet er toch na jaren zh iemand zijn bij wie een lampje gaat branden en zeggen: mevrouw K U heeft een niche. Gewoon boos, omdat het prutsers zijn geweest in meerdere zh-en. En dan moet ik via iemand van hier horen: he heb jij toevallig ook niet een niche??? Artsen!!! Dat maakt me boos. Maar dank je voor je berichtje. ( soms doet het nog enorm pijn en dan kan ik het niet laten op zo'n berichtje te reageren)
Kaboutertje, wat vreselijk Heb er geen andere woorden voor... Zelf ben ik ook behoorlijk teleurgesteld in bepaalde artsen. Ik wist al wel dat mijn artsen in mijn vorige ziekenhuis niet het fertiliteitswiel hadden uitgevonden, maar ik heb onlangs helaas ook mogen beleven dat zij eigenlijk onkundig zijn gebleken in het uitvoeren van een degelijk oriënterend onderzoek. Vijf jaar na het starten met de medische molen is bij mij pas Hydrosalpinx ontdekt. Dat is op te lossen door een operatie en verder met IVF is dan toch met heel veel geluk de kinderwens te vervullen, en dus niet zo uitzichtloos als jouw Niche, maar wel ook heel verdrietig als je elke maand gehoopt het op een wonder en je achteraf gezien verminderde kansen door het teruglopende vocht uit de eileiders hebt gehad... Om te janken hoe sommige artsen hun werk verrichten... En daar ben jij nu wel een heel groot slachtoffer van geworden. Dikke knuffel!! Terug naar het onderwerp: ik vond ter beschikking stellen aan de wetenschap best een mooie oplossing tussen doneren en vernietiging. Ik hoop dat áls wij ooit embryo's over zouden hebben en niet meer zouden gaan gebruiken wij de wetenschap verder zouden kunnen helpen om IVF nog beter te gaan ontwikkelen. Al worden ze daar in principe ook mee vernietigd, en dat is een best verdrietig idee als je zoveel hebt gedaan om de embryo's in elkaar te laten knutselen...