Vooropgesteld: Ik heb persoonlijk een hekel aan de term "huilbaby", maar ik gebruik het toch, omdat het wel in één woord duidelijk maakt waar het om gaat. Hoi allemaal, Als moeder van drie huilbaby's (alle drie met een medische oorzaak) weet ik maar al te goed tegen welke hoge muren je aan kan lopen wanneer je hulp zoekt hierbij. Begrip is vaak al ver te zoeken, laat staan hulp. Uiteraard zijn er mogelijkheden via het CB en het ziekenhuis, maar in mijn beleving wordt er vanuit deze hoek veel te klinisch mee omgegaan. Het zijn vooral tips en adviezen vanuit theorie en praktijk, maar zelden kom je iemand tegen in deze sector die je vanuit persoonlijke ervaring een empathisch luisterend oor kan bieden en je kan ondersteunen in jouw specifieke situatie. Ik weet dat hier inmiddels in de afgelopen jaren meer aandacht voor gekomen is en er vanuit eigen initiatieven van ouders/moeders regionale/landelijke steunpunten zijn ontstaan. Maar... Dit moet je: A) Maar net weten. En B) Het is een flinke drempel waar je als ouder overheen moet om zelfstandig naar een dergelijk steunpunt te gaan, als het al in de buurt is. Persoonlijk vind ik dan ook dat dit anders aangepakt moet worden; te beginnen bij het CB, waar (in principe) elke ouder mee in contact komt, maar ook ziekenhuizen. Bij alle drie de kinderen heb ik dit gemist; iemand binnen het CB/ziekenhuis die vanuit persoonlijke ervaring wéét waar we doorheen gaan en er dus op een hele andere manier naar kijkt dan een arts of verpleegkundige dit doet. (Welke vooral volgens protocollen werken. Logisch, maar niet toereikend voor elke situatie.) Iemand die wéét wat de gevolgen (kunnen) zijn van het verzorgen van een huilbaby; zowel persoonlijk als voor de rest van het gezin en privéleven. Iemand die een empathisch luisterend oor kan bieden > Een reactie krijgen als "Jee, wat is dit ontzettend zwaar voor jullie...." kan al een wereld van verschil maken! Iemand die vanuit deze persoonlijke ervaring praktische tips en adviezen kan geven over hoe je als ouder zijnde het verzorgen van een huilbaby kan overleven. Praktische overlevingstips dus die specifiek gericht zijn op de persoonlijke situatie. Iemand die dus via een zeer kort lijntje te bereiken is; zowel door er zelf op af te stappen middels een spreekuur o.i.d. of d.m.v. doorverwijzing via CB/zkh verpleegkundige/arts. Het gaat dus puur om iemand die, waar nodig in samenwerking met arts/verpleegkundige, vanuit persoonlijke ervaring als steun- en adviespunt fungeert als het gaat om praktische zaken rondom het verzorgen van een huilbaby. Eigenlijk een beetje zoals dit forum fungeert voor heel veel (radeloze) moeders; Maar dan samengevoegd tot een persoon die dit 1 op 1 met ouders kan bereiken via een makkelijk toegankelijke weg. Nu zijn mijn vragen aan jullie - en dan vooral aan de moeders van (een) huilbaby('s): Zou jij hier behoefte aan (gehad) hebben? Waar had jij persoonlijk de grootste behoefte aan in die tijd? (Een luisterend oor, praktische tips, fysieke hulp, etc.) Wat heb jij vooral gemist gedurende deze periode? Zijn er nog andere dingen waar je tegenaan gelopen bent? Op het moment ben ik er totaal nog niet aan toe om hier iets mee te doen - het is nog steeds erg onrustig bij ons thuis - maar het is wel een idee waar ik al een tijdje mee rondloop en wat ik, wanneer de tijd ervoor is, wil proberen uit te werken. Vooral als blijkt dat de behoefte van andere moeders net zo groot is als die van mij.
Hoi, wat een ontzettend mooi en goed idee! Ik heb ook wel sterk het gevoel gehad dat er niemand in onze omgeving het begreep, dat is erg vervelend. Ik kan me voorstellen dat je bijv een luisterlijn kunt beginnen hiervoor. Om het verhaal aan te horen en ouders een hart onder de riem te geven. Maar het is denk ik toch lastig om de ouders te helpen bij de problemen vh kind. Omdat er zoveel medische oorzaken kunnen zijn. Dus ik zou focussen op luisteren en hart onder de riem. En beetje coaching of begeleiding bij het vinden van de juiste instanties (osteopaat, enz)
Dank je voor je input! Het is zeker vervelend als je omgeving er ook geen begrip voor heeft; en dan is "vervelend" nog zacht uitgedrukt... (Ik vond het vooral erg pijnlijk om het gevoel te hebben er zo alleen voor te staan) Verder is het niet per se mijn bedoeling om zelf deze rol aan te nemen, maar wel om, waar mogelijk(/nodig?), mij in te zetten om deuren te openen. Daarnaast is het ook zeker niet de bedoeling om medische adviezen o.i.d. te geven, dat deel is voor de artsen en verpleegkundigen. Het gaat puur om een luisterend oor bieden met daarbij praktische "overlevingstips", specifiek gericht op de situatie op dat moment, om de persoonlijke situatie van de ouders te verbeteren, waar mogelijk. Zodat zij zelf (iets) beter kunnen dealen met deze enorm zware tijd. Elk stapje vooruit is er één; hoe klein deze ook is
Ik zou er geen behoefte aan hebben. Nu huilbaby nummer drie thuis (3 maand) en de meelevende woorden als wat moet dit zwaar zijn voor jullie helpen me niets, word er dan zelfs wat chagrijnig van. Ik heb juist meer behoefte aan het alleeb uitsluiten van een medische oorzaak. Als die er niet is, dan is het niets anders dan de tijd uitzitten tot het beter gaat en ooit wordt het gemakkelijker. Daar kan een coach of ervaringsdeskundige mij niet mee helpen. Bij de eerste daar ook nooit behoefte aan gehad.
In Emmen zijn er vrijwilligers die je hiermee helpen, die komen 2x per week gedurende 9 maanden bij je aan huis en bieden je ondersteuning hoe en waar je maar wil. Wordt vanuit het ziekenhuis gedaan en cb.
Ik had juist behoefte aan praktische hulp. Ik kon het hele internet afspeuren naar tips, topics openen op fora voor steun, maar ik had gewoon mensen nodig die even een uurtje met de baby wilden lopen zodat ik kon rusten of lekker wat kon schoonmaken en opruimen of gewoon even een broodje eten. Een luisterend oor heeft toch geen zin met een krijsende baby. Sterker nog, alle telefoontjes werden echt uitgesteld tenzij hoogst noodzakelijk, omdat ik toch niet over mijn baby heen kon praten / luisteren. Een huilbaby is echt killing als je geen netwerk in de buurt hebt, en niet omdat je iemand nodig hebt die "jee, wat zwaar" zegt.
Bedankt voor de reacties en input zo ver! Wat goed dat er in Emmen al zoiets opgezet is vanuit het CB! Ik weet zeker dat er mensen bij geholpen zijn. Een reactie als "Wat is het zwaar" verandert de situatie inderdaad niet, daar weet ik alles van Maar ik hoor toch vele malen liever een oprechte/begripvolle reactie zoals dat, dan de reacties die wij in t verleden van omgeving en zelfs op het CB kregen > "Leg haar maar in de garage ofzo. Dan kunnen jullie ook een keer slapen." Of... "Ja, ze huilt zoveel omdat jij haar steeds oppakt, ze manipuleert je." Of... "Tja, alle baby's huilen. Wen er maar aan." In zo'n context bedoelde ik het dus ook. Een begripvolle reactie dat het gewoon mega zwaar is en niet aan jou ligt, kan dan ineens een hele andere deur openen voor iemand
Gewoon een checklist zou ook al helpen. Denk aan zaken als logboek bijhouden van: voeding, huilen, slapen zodat als je bij een arts komt niet de algehele dooddoener "alle baby's huilen" te pakken krijgt. Daar win je alvast 2 weken mee. Filmpje maken van een standaard huilmoment (want bij een arts zijn ze voorbeeldig). Verder: (Verborgen)Reflux KMA Voeding niet goed (kunstvoeding is te zwaar/te licht om te verteren) Omgaan met krampaanvallen (bekende methoden gewoon verzameld) Lichtst verteerbare standaard kunstvoeding is frisolac, voor zover wij hebben gevonden, maar niemand die dat merk nog kent (CB ook niet) omdat het niet standaard meer in de winkel staat. Toen ik zelf ukkepuk was en slecht op de melk reageerde (moeder had dubbele borstontsteking) ging mijn vader naar de winkel en vergeleek alle potten met elkaar en kwam terug met de lichtste in lactose en dat ging wel goed. Tegenwoordig vrees ik dat iedereen naar de pepti springt, wat begrijpelijk is want alles wat in de winkel staat ontloopt elkaar nauwelijks (afgezien de hypo en de AR). Bij t CB kregen wij alleen maar "het ligt niet aan de voeding" wat het dus overduidelijk wel was. Als ik hun had blijven volgen was t hier nooit goed gekomen. Ik snap dat ze kv niet mogen promoten maar als je al op KV zit en het gaat niet goed, zou een beetje advies in die hoek toch wel fijn zijn. In het kader van shaken baby voorkomen vind ik het ronduit schandalig dat dit soort dingen vanuit t CB niet beter opgepakt worden. Met 18-21 gekrijs dag en nacht door en de langste periode van stilte uitsluitend (en zonder overdrijven) alleen de drinkmomenten, moet je wel verdraaide stevig in je schoenen staan. En ook ik was na 6 weken zonder uitzicht op verbetering ook inmiddels algeheel koekoek en in de stellige overtuiging dat werken nooit meer een optie werd, hoogste denk niveau was hoe laat moet die volgende fles. (Tja na 6 weken geen slaap na een zwangerschap waar je al 18 weken op 2,5 uur in totaal aan slaap had, is het dat hogere denk niveau wel foetsie)
@Weereennieuwemama Wat ik mij nog afvroeg - als je het weet natuurlijk - is het volgende: Zijn deze vrijwilligers er vooral voor mentale steun/begeleiding of bieden zij bijvoorbeeld ook de optie om zo af en toe (of zelfs op regelmatige basis) een uurtje te wandelen (of iets dergelijks) met de baby? Of wellicht andere dingen? Bieden zij dus ook laagdrempelig/kleinschalig fysieke hulp? (Ik snap heel goed dat dit mogelijk niet eens haalbaar is, maar het is wel iets waar ik over nadenk ) @Vero0504 Een standaard checklist voor ouders wat ze zelf alvast aan voorwerk/voorbereidingen kunnen doen om zo het medische proces te versnellen is zeker een goed idee! Maar daarnaast is het in mijn beleving ook heel belangrijk om ouders zo snel mogelijk te wijzen op "mogelijke signalen van...." En heel eerlijk denk ik dat dat dus zelfs al bij de kraamzorg zou moeten beginnen. (Of zelfs al bij de VK d.m.v. uitgebreide informatieve folders hierover???) Dat zij de kennis hebben om (beginnende) signalen op te pakken van veel voorkomende problemen zoals o.a. reflux, allergieën en Kiss-syndroom. Bij onze kinderen was het overduidelijk al aanwezig in de eerste 2-3 dagen na de geboorte; bij de oudste wist ik niet beter en nam ik aan wat professionals tegen me zeiden (totdat het de spuigaten uitliep en ik mijn gevoel ging volgen), maar bij de tweede en derde wist ik absoluut beter. Maar tóch, ondanks alle bewijzen/feiten die ik op tafel kon leggen, werd er doodleuk tegen mij gezegd: "Dat kan je zo snel nog niet zeggen. Zulke problemen komen pas later tot uiting." Als er iets is waar ik me kwaad om maak dan is het dergelijke tunnelvisie; niet open staan voor de observaties van de ouders, die hun kind vele malen beter kennen en daarnaast degenen zijn die het toch maar "even" doen moeten. Gelukkig had ik deze keer een kraamzorg die er volledig voor open stond en met haar eigen ogen gezien heeft hoe snel een kindje na de geboorte al zó enorm last kan hebben van allergieën en reflux + welke impact dat heeft op moeder en het gezin. We hebben er veel over gepraat vanuit mijn ervaring met de kinderen en ze heeft dit meegenomen om hier voortaan op te letten. Ik denk dus dat daar ook enorm veel te behalen valt als kraamverzorgenden hier alert op kunnen zijn. Maar ja... hoe ga je dat bereiken...? (Dat gaat nu vooral door mijn hoofd ) Zelf heb ik jaren als newbornfotograaf gewerkt en heb ik eens de andere kant kunnen zien van wat ik in mijn privéleven alleen maar ken ("een huilbaby" dus); het gros van de kindjes (97%) was namelijk gewoon heerlijk tevreden en daar had je letterlijk geen kind aan. Van de 200+ newborns die ik gefotografeerd heb waren er een aantal waar helemaal niks mee te beginnen viel, wat ik ook deed... (In het kort: Als newbornfotograaf fotografeer je de baby slapend in wisselende posities. Hier komt dus heel veel geduld, rust en liefde bij kijken.) Voor mij is dat altijd direct een signaal geweest om te weten dat er medisch iets aan de hand is en dit heb ik ook altijd naar ouders toe gecommuniceerd; mét daarbij welke signalen opvallend zijn en wat dit mogelijk kon betekenen, zodat ze daarop zouden letten. En niet om mezelf nu een schouderklopje te geven o.i.d., maar deze ouders zijn er uiteindelijk allemaal snel mee geholpen geweest. Ik kon vroeger, bij de oudste, alleen maar wensen dat er iemand (mijn leven) binnen zou lopen die me zou kunnen vertellen "Hey, dit en dit observeer ik en dat kan zus en zo betekenen. Let er goed op en ga er alsjeblieft mee naar de huisarts/kinderarts." Nu had ik dan "toevallig" de ervaring van mijn eigen kinderen om dingen te kunnen observeren/herkennen en deelde ik dit dan ook met de ouders puur als mede-ouder. Ik kwam gewoonweg veel met newborns (tijdens de kraamweek) in aanraking door mijn beroep. Maar ja, eigenlijk zou elke (nieuwe) ouder een dergelijk persoon in die eerste dagen/2 weken over de vloer moeten krijgen die dit kan observeren/herkennen en dan kom je uit op de kraamzorg en verloskundige. (Vanuit theorie/praktijk/ervaring maakt hierin niet uit) Hmm... waar ik eerst nog dacht mogelijk iets "redelijk kleinschaligs" te willen doen, begin ik me nu steeds meer te beseffen hoe groots dit eigenlijk aangepakt zou kunnen en moeten worden. Uiteindelijk zal het vast haalbaar zijn om hier iets/veel mee te bereiken; de voordelen zijn immens als dit op een goede manier aangepakt kan worden, zowel voor ouders, het kindje zelf (mogelijk véél eerder een diagnose en dus verbetering), medische kosten en inderdaad het voorkomen van ergere gevolgen zoals Shaken Baby Syndroom. Al dan niet te spreken over allerlei mogelijke mentale problemen bij zowel ouders als de kinderen, op korte en lange termijn... Want inderdaad... Je moet wel verdomd stevig in je schoenen staan om dit zonder kleerscheuren te overleven. (Mij lukt het niet alvast, ook al is het inmiddels de derde. Ik ben hier ook heel eerlijk in: Ik heb momenten dat ik volledig instort. Ik sta wel weer op, want ik moet wel, maar het heeft hoe dan ook een behoorlijk effect op me.) Ik zou nog even door kunnen gaan met mijn gedachten de vrije loop te geven, maar het is al zó enorm lang geworden.... En ik heb nog een berg was liggen (Ik zal ondertussen in ieder geval verder nadenken, haha)
@Neuzeke (En uiteindelijk ook @Gruffalo123) Kunnen/willen jullie misschien nog iets meer vertellen? Zoals ik het nu lees (en begrijp) is het bij jullie puur het bevestigen/uitsluiten van medische zaken en verder niets? Niet iedereen heeft behoefte aan hulp, uiteraard, in welke vorm dan ook. Maar hadden jullie, naast medische hulp, écht geen behoefte aan andere hulp? Zoals bijvoorbeeld huishoudelijke hulp? Iemand die even gaat wandelen met de baby? Iemand die als "vertegenwoordiger" kan dienen richting medisch personeel wanneer je er als ouder niet uitkomt (doordat je bijvoorbeeld niet serieus genomen wordt)? Noem maar op? Het valt me op dat er nogal "gevallen" wordt over het stukje waarin ik aangeef dat een begripvol luisterend oor voor veel mensen wél van betekenis kan zijn. Het kan ook heel goed zo zijn dat veel mensen daar totaal geen behoefte aan hebben, zoals jullie. Dat is voor mij fijn om te weten, dus bedankt voor deze input Maar ik vraag me daarnaast nog steeds wel af wat de gedachten over de andere vragen/ideeën zijn - evt. ook n.a.v. nieuwe reacties in het topic. Hebben jullie nog andere input waar jullie, naast het zoeken/vinden van een oorzaak, bij gebaat waren of zouden zijn? (Voor mij is dit topic uiteindelijk bedoeld om "gedachten te wisselen" met mede-ouders van (een) "huilbaby('s)" om te kijken wat er mogelijk is binnen zorg/instanties om dit aan te pakken en te verbeteren - elke input is dus meer dan welkom! )
Ik vind het belangrijk dat je serieus genomen wordt en er erkent wordt dat het niet "normaal" is. Wij zijn uiteindelijk doorverwezen naar de kinderarts en daar huilde ons zoontje bij binnenkomst niet. Toen hij na een paar minuten ontroostbaar begon te huilen, zij hem zelfs even over had genomen, was zij de eerste die naar ons toe erkende dat dit niet "normaal" was. Voor ons als onervaren ouders met geen andere baby's in onze omgeving (wij waren de eersten in familie en vriendenkring), was dit toch wel belangrijk en is dit moment ons ook echt bijgebleven. Omdat er verder geen begrip was in onze omgeving (incl mijn eigen moeder) en het CB nooit heeft gezegd/bevestigd dat hij (te)veel huilde ga je dan bijna geloven dat dit er gewoon bij hoort en ja je wilde toch zelf een kindje? Het CB gaf ons het gevoel dat het aan ons lag, wij dingen verkeerd deden. Bij het CB valt hierin nog veel winst te behalen. Ik heb ook wel eens gehoord van 2 vrouwen die vanuit eigen ervaring een vrijwilligersorganisatie zijn begonnen, waarbij ze dus ook langskomen om je huilbaby even over te nemen. Dit is alleen in die omgeving dus niet door heel Nederland, weet even niet meer waar. Ik durf niet te zeggen of ik er anders gebruik van had gemaakt, maar vind het een heel mooi initiatief. Ik ben door deze periode uiteindelijk bij de psycholoog beland.
Helemaal mee eens. CB gaf hier t zelfde resultaat ondanks expliciet aangeven dat ze 18-21 uur totaal per dag extreem huilde/gilde. Ben je lekker klaar mee als nieuwe ouder, met hormonen er bij zie je direct t vakje "ongeschikt" in gedachte gevuld worden. Tis dat ik zoiets had van "mehoela dat dit normaal is" maar hoeveel geloven er dat zij "meer ervaren zijn"? Zo'n vrijwilligersorganisatie denk ik niet dat ik niet dat ik daar gebruik van zou maken. Wie weet wie er voor je kind zorgt? Als extra optie voor inhuur via kraamzorg instantie (als separate dienst) zou ik t dan weer wel gebruiken. Vertrouwen ligt daar toch iets meer bij en iemand betalen voor een lijdensweg vind ik wel zo eerlijk, zo fijn zijn die ukkies niet als ze vol vermogen in je oren schreeuwen. Met wel als alternatief dat mensen met een laag inkomen hier een gereduceerd tarief of vrij van betaling zijn. Andere tip: gebruik je telefoon, doe oordopjes in en zet muziek aan die je onwijs leuk vindt. Die kleine hoor je echt nog wel, maar het dragen van die kleine wordt iets minder heftig zowel voor je oren als voor je psyche. Ik hoorde haar uren nadat ze eigenlijk niet meer huilde (door die andere voeding) gewoon nog steeds gillen. Maanden later zat ik nog in de gordijnen bij elk huiltje wat daar op leek. Echt gezond is t niet, snap niet hoe mensen dit maanden lang kunnen doorstaan. HOE dan of is mijn beeld extreem vertekend met die 18-21 uur per dag?