Hoe ouder ik word, hoe minder ik mij aantrek van andere mensen. Zij leven mijn leven niet. Ze mogen er alles van vinden, maar dat is dan helemaal hun probleem. Je doet het toch nooit goed, dus dan maar lekker doen wat goed voelt voor mij.
Nee absoluut niet. Ik trek mij eigenlijk vrij weinig van anderen aan. Ik trek mijn eigen pad en opmerkingen gaan het ene oor in en de andere oor uit.
Dat kun je alleen zelf bepalen. Wij hebben 2 nogal bijzondere kinderen waarbij veel dingen anders gaan/moeten dan bij anderen. Daar is veel onbegrip voor. Het kan mij niet meer boeien wat anderen daarvan vinden. Ik weet dat het goed is zoals ik het voor mijn kinderen doe.
Dat is zeker waar. Als je zoekende bent naar een aanpak dan kun je soms door meningen van anderen wel gaan twijfelen of je het wel goed doet. Juist omdat je het goede wil doen voor je kind.
Ik ben helemaal niet iemand die op gevoel af gaat. Ik ben heel rationeel en ga het liefst af op onderzoek en bewezen dingen. Maar sinds de diagnose van de oudste ben ik ervan overtuigd dat je je moeder gevoel niet moet negeren.
Dat is een beetje de tweestrijd die ik nu heb. Op school lijken ze niets bijzonders te merken, terwijl ik het gevoel heb dat er wel degelijk wat speelt. Moet ik op de feiten van school afgaan of op mijn gevoel vertrouwen. Ik wil geen zeur-ouder zijn
Ja dat herken ik ook wel en ach, ben er in de loop der jaren ook wel achtergekomen dat er altijd wel iemand is in wiens ogen je het niet goed doet (Heb over bv opmerkingen gekregen en over flesvoeding, over wel werken en niet werken, paar mensen uit het groepje waarmee ik om ga (of nu ging) hebben heel nare dingen gezegd over dat ik niet meer werk). Er is altijd wel iemand die commentaar heeft, soms negeer ik het, soms geef ik een opmerking terug (als ik het zat ben), maar mensen moeten zich gewoon lekker met zichzelf bemoeien. Ik heb echt jaren erover gedaan om de stap te nemen om te stoppen met werken en niet voor mijzelf, maar voor onze jongste en ja ik vind het soms wel eens lastig het commentaar van andere mensen, maar het is makkelijk oordelen als je niet in iemand zijn schoenen staat. Dus probeer ik mijn schouders op te halen. Gaat de ene dag beter dan de andere, maar over het algemeen gaat me dat prima af (en soms krijg je een k*t opmerking, tja jammer dan).
Ja hoor, dat is het zeker geweest. Vooral als het om je kinderen gaat is dat een gevoelig punt. Ik heb dat lang moeilijk en erg gevonden. Nu begint het hele traject en gedoe met de jongste weer opnieuw en ik merk dat ik er nu totaal anders in sta. De eerste de beste die nu commentaar levert kan zich bergen
Haha, erg herkenbaar. 1 persoon in onze omgeving moet echt uitkijken, want na de zoveelste opmerking over onze jongste (geef maar een pilletje, waar is zijn muilkorf, oh gedrogeerd? Hij is zo rustig), die moet ik echt niet tegenkomen.
Hier begon de twijfel in groep 2, toen ze 5 was. Daar merkten ze niks, groep 3 hetzelfde verhaal. Maar omdat het bleef knagen heb ik contact met het cjg opgenomen. Hele leuke vrouw die hier thuis een paar keer is komen observeren. Ze gaf eerlijk aan dat zij niet de persoon is en de bevoegdheid heeft om er een naam aan te geven, maar dat ze mijn zorg zeker begreep. Dat sterkte mij wel. Maar omdat er op school geen problemen waren hebben we besloten om het even te laten rusten. Toen kwam ze in groep 4 en in het oudergesprek in december kwam de jif met: "ik wil jullie niet laten schrikken maar ik heb het idee dat er meer met M aan de hand is". Nou kon het mens wel kussen. Terug naar het cjg en zo alles in werking gezet.
Klopt zeker; en twijfel is iets wat voortkomt uit het hoofd. Je gevoel twijfelt nooit Het is wellicht niet altijd even helder en/of rationeel wat je gevoel je "vertelt" - soms kun je het totáál niet verklaren zelfs - maar je gevoel zit er echt maar zelden naast! Het goede (of beste?) doen voor je kind is in mijn ogen dan ook: Je moederhart volgen. Dan kun je het nooit verkeerd doen (De uitkomst is wellicht niet altijd wat je had gehoopt of verwacht, maar maakt dat meteen dat je een verkeerde keuze gemaakt hebt? )
Nee ik niet, maar ik woonde op mijn 19e ook op mijzelf, was getrouwd en kreeg iets later een kind. Maar ik voel soms wel de druk om veel dingen te doen (en goed te doen) veel sociale contacten en uitjes, uitjes met partner, veel uitjes met de Kids, werken, sporten, thuis knutselen en leuke dingen met de kinderen doen en veel helpen op school. Dat vind ik soms wel benauwend.
Op bepaalde vlakken nog steeds. Ik heb nu wel zo iets ons gezin en ons leven. Ik weet wat ik aan kan en een ander niet. Zoals nu zitten wij met onze jongste in de onderzoeken, en dan zijn er mensen die zeggen je moet dit, je moet dat. WIJ MOETEN NIKS!! Wat wij wel moeten doen is zorgen voor een stabiel gezin. @tuc : op school viel het gedrag van onze jongste niet echt op. Hij deed/doet zijn ding. Thuis is hij soms onhandelbaar omdat er op school wat gebeurd is en wat hij daar niet kan uiten. Wij hebben zelf het CJG ingeschakeld.
Ik word in maart 25 en heb nog steeds geen idee wat ik wil gaan doen... Daar heb ik soms wel last van.
Ik word volgend jaar 40. Mijn gezin is compleet, we wonen in een mooi huis, het gaat goed met de kinderen op school. Toch voel ik regelmatig sociale druk over van alles eigenlijk. Of ik wel genoeg zorg voor mijn hulpbehoevende vader. Of we wel genoeg tijd vrijmaken voor de kinderen. Of ik wel genoeg meehelp op school. Of het is niet eens tijd wordt voor een andere baan.