Persoonlijke ervaring: Ja, ik geloof er in. Zowel met positieve als negatieve ervaringen. Positief en negatief zijn, in mijn beleving, namelijk waarden die wij als mensen zelf ergens aanhangen. Wij vinden iets negatief of positief, omdat we er een goed gevoel of slecht gevoel door hebben/krijgen, maar uiteindelijk, vanuit de basisprincipes van het leven bestaat deze tweedeling niet; alles is neutraal en het perspectief van de observeerder bepaalt uiteindelijk of het als positief of negatief bestempeld wordt. Ik heb bijv. al heel veel (traumatische) ervaringen gehad in mijn leven, van kinds af aan, maar heb ik daardoor een "rotleven" of een "negatief" leven? Nee. Het zijn ervaringen waar ik uiteindelijk zó ontzettend veel van geleerd heb; dit had ik nooit op een andere manier zo kunnen leren. Het is, op het moment dat het gebeurt, alles behalve leuk (wie heeft er ooit gezegd dat het leven "leuk" zou móeten zijn? ), maar uiteindelijk ben ik, hoe raar het misschien ook klinkt, ontzettend dankbaar voor de lessen die ik eruit heb mogen halen. (Ik heb ook heel veel "positieve" ervaringen hoor! Maar nu even het stukje "negatief" omdat dat toch het deel is wat vaak onbegrijpelijk lijkt...)
Ik geloof dat je vooraf een soort blauwdruk van je leven maakt en dat gebeurtenissen er zijn om tot je persoonlijke doel te komen. Tuurlijk is het niet eerlijk dat mensen jong overlijden of ziek worden. Maar ik geloof in het hiernamaals, dus in die zin zie ik de dood niet als een straf maar eerder als iets dat je bereikt als je je levenslessen hebt voltooid. Tuurlijk zullen nabestaanden van een overleden (kind) dat anders zien, en dat mag ook.
Dit is een vraag waar ik zelf heel lang mee gelopen heb en waarvoor ik lang naar een antwoord gezocht heb. Deze heb ik gevonden, althans voor mezelf, maar heel eerlijk? Ik durf het hier niet te plaatsen. Gewoonweg omdat het zo'n allesomvattend "antwoord"/perspectief is; dat valt niet samen te vatten in een kort stukje en er komen heel veel principes en percepties bij kijken. (En dit resulteert geheid in een zelfde soort discussie als dat het geloof kan doen en/of er zullen zelfs mensen zijn die erdoor gekwetst raken vanuit persoonlijke ervaring... En dat voorkom ik liever....) Een tip: Mocht je op zoek gaan naar een antwoord hierop; probeer je observatie niet te laten kleuren door persoonlijke ervaring(en).
Wat fijn dat je er zo in kunt staan. Je verwoord het mooi, dat is ook hoe ik op negatieve ervaringen terugkijk. Je haalt er bepaalde lessen uit.
En wat voor een lessen Niet alleen voor mezelf, maar voor iedereen die erbij betrokken is of is geweest. In welke situatie dan ook. Zo geloof ik er ook heilig in dat "negatieve" dingen onder andere - maar niet uitsluitend - gebeuren om bepaalde situaties te beëindigen en daarmee een nieuw begin te creëren. Dit kan een scheiding of ontslag zijn, maar ook zoiets als in mijn volgende ervaring... Ik wil niet te veel details vertellen, maar kortgezegd komt het erop neer dat mijn vader al van baby af aan een enorm trauma met zich meegedragen heeft en dit nooit heeft kunnen verwerken. Hij is hierdoor al jong aan de alcohol gegaan en is zichzelf hier, naarmate de jaren verstreken, steeds verder in verloren (en later aan ook andere middelen). Naast zijn alcoholprobleem had hij ook veel issues met diepgewortelde woede en agressie wat op ons gezin uitgeleefd werd. Dit ging van kwaad tot erger, ondanks alle hulp en steun die hij kreeg. 17 jaar geleden was het moment daar dat hij gedwongen opgenomen zou worden in een afkickkliniek. HET omslagpunt?! (Hoopten wij - er móest in elk geval nú iets veranderen.) Nou ja, dit is uiteindelijk helemaal misgelopen - de opname ging, door een paar lullige regeltjes, wettelijk niet door. En toen... Nog geen week later.... stond er een agent om 3 uur 's nachts bij ons aan de deur: "Hij heeft een ongeluk gehad en ligt in coma in het ziekenhuis." Om een lang verhaal kort te maken... Hij is er, na maanden, lichamelijk bovenop gekomen, maar heeft er een zware hersenbeschadiging aan over gehouden (vergelijkbaar met zware dementie) en is sindsdien woonachtig in een verpleegtehuis. Is hij ongelukkig? Absoluut niet! Ik heb hem nog nooit zo gelukkig gezien als de afgelopen 17 jaar. Hebben wij het er als gezin moeilijk mee gehad? Ja, absoluut! Maar uiteindelijk is het wél het "nare" einde geweest, voor iedereen, wat gezorgd heeft voor een "geweldig" nieuw begin; voor zowel ons als gezin d.m.v. vrijheid, maar dus ook voor mijn vader met zijn eigen nieuwe leven, verlost van zijn levenslange trauma en alle gevolgen daarvan... Beiden dingen die niet gebeurd zouden zijn als de opname wél doorgegaan was... (Geloof ik dan.)
Ik geloof echt niet dat dingen zo hadden moeten gaan. Dat is gewoon puur toeval. De een word rijk geboren de ander arm. De een is ernstig ziek en de ander super gezond. Soms zit alles tegen en soms zit alles mee. Als ik ga denken dat het zo had moeten zijn dan maak ik mezelf gek. Er is zoveel leed op de wereld, waarom zou dat zo moeten dan? Het lot? Dingen lopen zoals ze lopen. En ik neem ze zoals ze komen.
Ik geloof ook dat dingen soms gebeuren met een reden. Ik geloof echter vooral in dat woordje 'soms'. De vraag waarom er dan zoveel ellende gebeurd heeft daar voor mijn gevoel totaal niets mee te maken. Ik geloof namelijk niet dat het leven maakbaar is, dat zou wel een hele rare wereld opleveren. Ik geloof zelf wel dat er 'meer' is, wellicht anders dan de standaard geloven. Maar ook daarbij geloof ik niet dat dit 'meer' voor ons dan maar alles regelt en bepaalt en er dus voor kiest dat er mensen ziek worden of ongelukken krijgen. Wij als mensen leven ons leven, maken keuzes, er worden keuzes voor ons gemaakt en wij ontwikkelen ons als mensheid, dat doen wij zelf. Ik vind het gek om dan de schuld van dingen altijd maar op een hogere macht af te schuiven. Persoonlijk geloof ik dat er 'meer' is, voor mij zijn dat energieën die anderen bijvoorbeeld God en/of engelen noemen. Zij kunnen degene die hiervoor open staan sturen, om ons te helpen, maar zeker niet alles maar bepalen of het leven voor ons te maken. En onze toevalligheden zijn voor mijn gevoel dus ook soms een bepaalde sturing of een duwtje de goede richting op of je even een hart onder de riem steken. Dat iemand dat niet zo ziet is prima toch? Dat degene die er wel in gelooft daar een prettig gevoel uithaalt is ook helemaal prima toch?
Ik ben zelf gelovig (moslim) en vanuit het geloof worden de minder leuke dingen in het leven als beproeving gezien. Het is een test, hoe ga je om met tegenslagen? Ik vraag mij ook nooit af waarom ik minder leuke dingen meemaak. Ik geloof erin dat God een plan voor mij heeft. Ik merk dat ik daardoor wel makkelijker dingen accepteer, het geeft rust.
Rationeel gezien neig ik naar toeval, want dan kan ik het leed dat gebeurd naast me neer leggen. Maar nee, ik 'geloof' in de wet van aantrekkingskracht en jouw doel hier op aarde met de bijbehorende levenslessen. Tot in grote lijnen is dit vooraf bedacht, door jezelf, voordat je naar aarde kwam. Maar dat betekent niet dat er geen vrije wil is, want als je besluit er niks mee te doen dan veranderd er ook niks. Dat is even de beknopte samenvatting. Voorbeeld.. als ik situaties uit het verleden aan het verwerken ben, trauma's, dan komen ook die personen op mijn pad toen ik zo oud was. Ja, dat kan selectieve waarneming zijn of toeval. Maar ik geloof er wel in dat sommigen ontmoetingen zo moeten zijn en jou kunnen helpen.
Ik sta er ook zo in voor wat betreft aantrekkingskracht en vooraf gemaakte keuzes. Alleen voor wat betreft het stukje wat ik nu dikgedrukt heb, heb ik zo mijn twijfels... (Niet persoonlijk naar jou hoor, gewoon in z'n algemeenheid ) Persoonlijk denk ik namelijk dat we, in de grote lijn, onbewust wellicht minder vrije wil hebben dan we denken... Niet zozeer in de zin van dat we marionetten zijn en geen enkele inspraak hebben, absoluut niet. Maar wel in de zin van: Dit of dat (resultaat) gaat hoe dan ook een keer gebeuren; jij bepaalt alleen met je keuze/vrije wil HOE het ingevuld zal gaan worden. Je krijgt gedurende je leven dus heel veel opties en mogelijkheden om uiteindelijk datgene te bereiken wat je bereiken moet (positief/negatief maakt hierin geen verschil; het gaat puur om een ervaring), maar als jij deze kansen (zogeheten synchroniciteiten) keer op keer niet ziet of aangrijpt... Dan zal het op een gegeven moment voor je ingevuld worden c.q. je komt er niet meer onderuit. (Dit kunnen hele kleine, maar ook grote dingen zijn. Alles kan in ieder geval ) Ik ben wel benieuwd hoe anderen hiernaar kijken? (Ik praat persoonlijk alleen met mijn man over dit soort dingen eigenlijk...)
Dit idd. En als hij dan ook de buikgriep krijgt, kunnen we met redelijke zekerheid vaststellen dat dat geen toeval zal zijn hahaha maar een logisch gevolg van de ontmoeting
Ik geloof wel dat bepaalde dingen een reden hebben. Ik heb mijn vriendin na jaren teruggevonden. Ik wil niet het hele verhaal plaatsen ivm eventuele herkenbaarheid. Maar we wonen nu allebei ergens waar we niet vandaan komen. En ik heb nu al een paar jaar weer contact met haar en we zien elkaar bijna wekelijks.
Overigens heb ik zelf ook wel reden aan toeval gegeven. De bbz is puur toeval geweest, dat ik niet dood ben een medisch wonder en t geeft mij meer rust om de hernieuwde waardering voor t leven een reden te geven. Domme pech en toeval bij hele erge sh#t zijn moeilijker te verteren dan wanneer je er een mooie draai en betekenis aan geeft. 'als ik dit niet had gehad, waardeerde ik de schoonheid van de stromende regen op mijn gezicht nu niet'. (En dit dacht ik dus ook echt ) Mens eigen. Komt door ons complexe brein. Mede oorzaak van ontstaan van religie en overige vormen; om te kunnen verklaren dat wat onverklaard. God van de donder was bij bliksem logischer als je de wetten van de natuur niet weet.
Nou voor mijzelf hoef ik daar niet naar op zoek, omdat het voor mij toeval is en niet een doel of een weg naar een beter bestaan, maar gewoon een pechgeval.
Het kan allemaal zeker een kwestie zijn van hoe ons brein werkt. Maar, ook van die werking weet men nog lang niet alles... (Ons brein (maar ook ons lichaam) kan, n.a.v. steeds meer onderzoeken, heel veel wat wetenschappelijk (nog) niet te verklaren is.) Ik ben zo'n nuchtere boer die altijd als levensmotto had: "Eerst zien, dan geloven." Tja.. Iets met de wet van aantrekkingskracht > Ik heb uiteindelijk enorm veel gezien waardoor ik ben gaan geloven... Haha (Ik vind het overigens wel jammer dat er een waardeoordeel over religies geuit wordt in je bericht. Ik ben zelf niet religieus (ik haal wel veel wijsheden uit diverse religies overigens) maar de manier waarop het gezegd wordt geeft mij het gevoel dat religie c.q. religieus zijn in jouw ogen per definitie een "onverstandige" keuze is, omdat het niet wetenschappelijk bevestigd kan worden? Klopt dat? P.s. Ik vind dit "gevaarlijk terrein" trouwens waar ik me nu op begeef... Ik heb in ieder geval mijn best gedaan om de woorden zo zorgvuldig mogelijk te kiezen... No offence in elk geval!)
Maar dat is onmogelijk. Getuigenverklaringen zijn niet voor niets vaak aardig onbetrouwbaar. Je ziet iets en je brein verwerkt het en gooit t in je geheugen (en dat gaat vaak selectief ook nog, want je stemming beïnvloed t al bv, of een geur op dat moment). Dat maakt dat 4 mensen die exact hetzelfde zien, toch alle 4 een afwijking kunnen hebben in wat ze hebben gezien. In onderzoekswereld is onderzoek puur en alleen op basis van observatie daarom ook niet heel erg favoriet. Je kan alleen de bias verminderen door gestandaardiseerde scoringslijsten te gebruiken die je vaker hebt getest op betrouwbaarheid. En dan nog zit er het menselijke element in, waardoor je liefst meerdere getrainde observatoren hebt. Ik kan de glimlach van een kind zien, maar onderzoeker b ziet alleen zenuwtrek van de mond bv (en bij geen gelijke scoring kun je die dus vaak schappen, dan is of de vraag niet duidelijk of de setting laat teveel ruimte over voor interpretatie.) Oftewel, de mens is eigenlijk niet in staat om ongekleurd te observeren doordat ons complexe brein short cuts moet gebruiken om informatie te verwerken
Er zit geen waardeoordeel in mijn bericht over religie. Daarom heb je in gebieden afgesloten van de kenniswereld/buitenwereld zoveel natuurgodsdiensten ook ipv christelijk geloof. Zij merken bv op dat in een bepaald jaargetijde het vaak regent doordat ze offeren, vanuit kennis is het te verklaren als regenseizoen door geografie/klimaat en weten we: als ze geen kip offeren, regent het ook. Maakt hun keus tot offeren van de kip absoluut niet onverstandig of suf maar juist bewonderingswaardig dat ze het verband leggen en er zo mee omgaan Ik vind het juist onwijs fascinerend en gaaf van de mens dat wij in staat zijn tot religie (en ons daarin te verenigen!!), drive om dingen te verklaren etc Dat onderscheid ons van dieren.