Eigenlijk valt mijn mond open van onze situatie. We hebben geen cent te makken. We zijn er afgelopen week goed mee bezig geweest om oplossingen te regelen, want beiden lagen we er wakker van. Zoals het nu lijkt wordt alles betaald, en zouden we zelfs kunnen sparen het komende jaar. We leven nu erg zuinig, hebben vaste lasten aangepakt en zijn er helemaal ingedoken. Ik hoop dat het allemaal goed mag blijven gaan en dan kan ik ook komende jaar nog bij huis blijven bij de kinderen ♡ Want daar doen we het allemaal voor!
Ik vermoedelijk ook... Ik begrijp absoluut hoe het zit qua beroepsgeheim en dat ze hiermee in overtreding is, maar ik begrijp dus ook de intentie naar haar dochter toe om het te (willen) melden. Hoe kun je daarover zwijgen als zo'n situatie ineens heel dichtbij je eigen familie komt? Met mogelijke risico's? Het is absoluut niet goed dat het uiteindelijk aan de grote klok is gehangen doordat dochter het verspreid heeft, maar ik denk wel dat ik dezelfde keuze als moeder (oma) gemaakt zou hebben om het te vertellen aan mijn dochter (of zoon). (Maar dan wel met de mededeling erbij dat dit dus niet zomaar verspreid moet worden...)
Dat bericht heb ik dus nog niet gelezen. Maar beaamd alleen maar mijn gevoel nog meer dat ik vind dat ze juist gehandeld hebben.
Ik heb ook beroepsgeheim en ik ben daar altijd enorm zwart/wit in. .....maar ik denk dat ik in dit geval mijn rechtsbijstand ingeschakeld zou hebben om te kijken wat er nog mogelijk was. Die man valt duidelijk in herhaling en ik moet zeggen dat mijn kinderen of überhaupt alle kinderen, boven mijn werk gaan. Maar nummer 2, ik ken de situatie natuurlijk niet en weet niet hoe erg het is met die meneer. Maar bij echt gevaar zou ik geen risico lopen met kinderen.
Ik wil wel vermelden dat bij een reëel risico ik wel mijn beroepsgeheim zal breken, ga ik wel ander werk doen. Veiligheid van kinderen gaat boven alles.
Ik in principe ook niet. Als we op kantoor lunchen dan doen we dat vaak wel met de mensen die op kantoor zijn. Dat kan zo een uur of langer duren. Maar als ik huisbezoeken heb op een dag, plan ik het zo dat ik tussendoor nog even boodschappen kan doen of zo. Of niet en dan stop ik eerder. Als ik tussendoor boodschappen doe (of stiekem even een winkel in glip) betekent het vaak wel dat ik later thuis ben. Veel van onze jongeren zitten op school dus vaak zat dat je pas na 5 uur weggaat bij een gezin. Ik ben zo blij met dit werk dat ik het gewoon zelf kan inplannen en daarnaast ook gewoon afspraken in het ziekenhuis etc kan maken tussendoor. Dat betekent soms wel dat ik op m’n vrije dag een uurtje werk maar dat geeft niet. Ik zou niet anders meer kunnen.
Dit blijft natuurlijk de eeuwige discussie. Sommige mensen vinden inderdaad dat ze 2 banen hebben. Zeggen; als ik thuiskom, begint het werk waar de tbm de hele dag voor heeft. Tenminste; voor het zuigen, wassen, strijken etc. Anderen zijn het daar totaal niet mee eens. Je huis blijft schoon als je niet thuis bent, je hebt niet 24/7 kinderen om je heen, etc. Pfff. Ik vind het een lastige.
En dit is dus, jouw reactie dus, wat het gros van alle mensen staat te roepen. Zeker in combinatie met Hart van Nederland: het smeuïgste nieuws onder het smeuïgst. Deze rechter heeft gewoon gelijk. De man kan genezen zijn, als hij al ooit echt heeft gedaan waarvan hij verdacht wordt. Oma kan wel meer roepen. Is ze psychiater? Psycholoog? En dan nog. Misschien had ze alleen maar een vermoeden. Mogen mensen die bijvoorbeeld opgenomen zijn geweest en genezen zijn verklaard geen 2e kans hebben? Zijn ze altijd slecht? Geen voordeel van de twijfel? En oma ook nog lekker het vuurtje opstoken en dochter flyers uitdelen. We leven niet meer in de middeleeuwen zeg. Ik werk met jongeren en misbruik is 1 van de ergste dingen maar ik denk dat deze oma ergens de welbekende klok heeft horen luiden en daardoor terecht op haar vingers is getikt. Ik vind, vooral jouw gedachtengang in oa dit stukje, vooral weer heel zwart-wit en zoals de grootste Geert Wilders roepers. Tuurlijk moeten we (onze) kinderen beschermen, maar niet op deze manier en zonder ‘bewijs’. Als oma echt in haar recht stond had de rechter dit ook wel gezien.
Ik zag een keer zo'n programma waarin advocaten aan het woord kwamen (kijken in de ziel of zoiets). Was er gewoon een advocate die het beroepsgeheim zó zwaar vond wegen dat ze niet de politie zou inschakelen wanneer ze wist dat haar cliënt een moord/aanslag zou gaan plegen... (ongeacht de dodelijke slachtoffers die zo voorkomen kunnen worden) Net alsof het beroepsgeheim dáárvoor bedoeld is? Dat vond ik ronduit schokkend!
De man deelde flyers uit volgens mij de dochter deelde het op een groepsapp, wat ook niet handig is natuurlijk..
Voor degenen met beroepsgeheim: In bepaalde situaties moet je, vanuit je beroep, juist melding maken, bij instanties. Maar hoe zit dat precies in je privéleven; mag je, uit principe, nóóit iets zeggen tegen anderen? Ook als je vanuit je beroep iets weet van iemand wat die persoon een risico kan maken voor anderen? Je mag dus ook niet tegen iemand die je dierbaar is zoiets zeggen als bijvoorbeeld: "Met die persoon zou ik me niet inlaten als je weet wat wijsheid is..."? (Dan zeg je in feite niets, maar geef je toch een "waarschuwing"?) Als je inderdaad helemaal niks mag zeggen, tegen wie dan ook (privé dus), hoe ga je daarmee om in zo'n situatie waar (dierbare) mensen bij betrokken kunnen raken?
Het gaat toch echt te vaak mis als een rechter vond dat het wel goed zou moeten gaan. Ik snap deze oma volkomen. Klinkt leuk om mensen een kans te geven, maar met een kwetsbare groep als kinderen werkt dat niet vind ik. Ik geloof ook echt niet als iemand vanuit het werk weet dat er een pedofiel in de buurt woont bij de gastouder waar jij je kindjee zelf brengt dat je dan niks zegt. Geloof ik echt niet.