We hebben allemaal kopzorgen door de huidige situatie. Dat weet iedereen van elkaar. Maar de één zeikt de hele dag dat ze dr kinderen niet meer kan aan zien omdat ze nu constant thuis zijn, en de ander bekijkt de zonnige kant ervan en probeert ervan te genieten. Het leven gaat al zo snel. Voor veel mensen een goede realitycheck dat alles wat je hebt zomaar anders kan zijn...
Je hoeft jezelf niet te verdedigen hoor Ik sta er, in die zin, net zo in als jij en probeer alles in mijn/ons leven positief te bekijken - hoe moeilijk (of wellicht onmogelijk) dat soms ook lijkt. Wat ik vooral wilde zeggen is dat niet iedereen dat "zomaar kan", om wat voor reden dan ook en dat een beetje begrip/compassie nooit verkeerd is. (In welke situatie dan ook, maar juist nu, in deze tijd, denk ik dat het extra belangrijk is...)
Dat ben ik met eens hoor. Man kwam gisteren thuis om 23.00 uur (vanaf 6.00) die zei ook neem het ervan, geniet van dochter, hierna gaat ze elke dag naar school en word het stil in huis. Op dat moment had ik moordneigingen maar hij heeft wel gelijk. Straks gaat man de kinderen uitlaten en heb ik lekker eindelijk dat momentje voor mezelf om op te laden voor volgende week.
Nou ik vind dus dat je wel mag ‘zeiken’ over dat de kinderen nu fulltime thuis zijn. Dat zoetsappige gezeur over; ‘wees blij wat je hebt’ en ‘de tijd gaat al zo snel’ enz enz enz. Waarom mag je daar niet even over klagen dan? Het 1 sluit het ander niet uit. Er zit nog een heel grijs gebied tussen niet zeiken en wel zeiken en ik zit daar middenin. Het komt op mij een beetje over alsof de mensen die nu roepen dat ze het zo heerlijk vinden, normaal gesproken niet deze of die aandacht krijgen die ze klaarblijkelijk nodig hebben óf niet veel om handen hebben naast het moeder/partnerschap.
Ik snap wel wat je bedoeld. En ik klaag niet de hele dag. Maar er zijn ook mensen waar meer speelt waardoor het misschien allemaal teveel is. Ik zit zelf in een moeizame scheiding dat al bijna een jaar duurt, dat zie je niet van de buiten kant. Maar heeft wel veel invloed op je mentale gesteldheid. En zo kan er van alles spelen bij mensen. En leeftijden van kinderen en hoeveel kinderen speelt ook mee he.. Een dag thuis met een 1 jarige is heel anders dan als je 2 kinderen heb van 4 en 6 jaar. toen mijn kinderen nog baby en dreumes waren vond ik het thuis heel relaxed, maar met de leeftijd die ze nu hebben is het een heel ander verhaal.
Ja ws ligt het ook bij mij, ik kan bepaalde onderwerpen overslaan, maar ik vind het echt te gek worden hier. Hoe van de week de vergelijking met oorlog gemaakt werd enz.
Maar dat ik gek wordt van mijn ADHD kind en mijn kleuterpuber maakt toch niet dat ik niet blij mag zijn als ik ze gewoon 5 minuten niet hoor. Dat ik niet dankbaar ben voor de dingen die we hier wel hebben. Ik slaap slecht, heb veel last van harde buiken en een tweeling zwangerschap is echt echt niet makkelijk met daarnaast nog twee jonge kinderen die van 6 tot 19:30 CONTINEU dingen aan het uit halen zijn, ruzie maken, praten enz enz. Ik kan niet altijd met al die prikkels overweg.
Of juist normaliter 50+ uur in de week werken als zelfstandige, waarvan het grootste deel buiten de deur, en daarom nu juist genieten van meer tijd met gezin?... (zoals ik)
Alle tegengas die ik op mijn mening krijg geeft maar weer aan hoe onpopulair die is. Wat de bedoeling is van dit topic, je onpopulaire mening geven
die mening mag je hebben inderdaad. Maar je reacties komen wel naar over. We proberen gewoon te vertellen en uit te leggen dat iedereen zijn situatie anders is en niet alles alleen maar rozengeur en manenschijn.
Zeiken mag altijd We doen het allemaal en op zijn tijd is het ook gewoon even nodig om het eruit te gooien, zodat we daarna met een "frisse" blik kunnen kijken naar mogelijkheden om verandering in de situatie te brengen en/of om ermee om te gaan. Wat het punt nu vooral is, denk ik, is dat het bij sommige mensen allesoverheersend is/kan zijn; "alles" is ineens negatief en "zeikwaardig". Wat dat betreft heb je ook helemaal gelijk met het grijze gebied; alleen maar "negatief" zijn is in mijn beleving niet realistisch, maar zo is het net zo onrealistisch om alleen maar "positief" te zijn. Uiteindelijk gaat het allemaal om balans. Ik zou dus zeggen, gewoon in z'n algemeenheid: Blijf vooral lekker "zeiken" als je dat nodig hebt, maar probeer het niet allesoverheersend te laten zijn, want het is zo'n zonde van de tijd en energie die erin gaan zitten (En uiteindelijk denk ik dat dat vooral de strekking is van het originele bericht? Tenminste, zo heb ik het i.i.g. wel geïnterpreteerd...)
Ik vond de vergelijking met de oorlog ook erg heftig. Maar toen ik mijn opa en oma (eind 80) afgelopen week aan de telefoon had spraken zij zelf over een oorlogssituatie, en zij hebben de oorlog bewust meegemaakt en woonde in het centrum van een grote stad in Zuid Holland. Zij weten dus echt wel wat oorlog is. Vond het dus best heftig dat zij nu dit gevoel ervaren.
School van zoon heeft voor de eerste 2 groepen niets geregeld, ook geen enkel contact mogelijk met de juf want juf heeft nog steeds geen account op t schoolplatform: ze werkt er nu sinds november. Mijn niet populaire mening: de kleuterjuf daar worden wel erg makkelijk betaald zo.... er zijn 4 kleuterklassen en geen juf doet iets... een gemiste kans.
Ik hoorde van een vriendin die juf is dat ze nu ook niks hoeft te doen want de klas mag maar 1 aanspreekpunt hebben en haar collega is dat voor hun groep Hier werken de juffen op de normale werkdag, mails moeten naar beide juffen, de werkende juf van die dag reageert
Ik 'geniet' stiekem ervan dat mijn moeder even niet langs mag/kan komen. Ze kost soms zoveel energie!.(door haar psychische problematiek) Energie die ik liever aan gezin en mijzelf besteed. Ik hou enorm van haar maar fijn om nu haar te kunnen weigeren onder mom van gezondheid en de 'schuld' niet direct bij mij ligt.
Ja, maar niet íedereen heeft nu méér (kwaliteits)tijd met zijn of haar kinderen. Soms net minder. Ik ben niet zo van het ‘zeiken’. Ik probeer (en man ook) echt wel zoveel mogelijk te genieten van de kleine dingen, van het feit dat we de kinderen nu meer bij ons hebben, minder dingen missen dan wanneer we beide voltijds van huis weg werken,... Maar soms kunnen we ook echt wel eens vloeken, want hoewel we nu wel ‘thuis zijn’, moeten we nog steeds wel werken en zelfs meer werken dan ooit tevoren. De gevolgen van Corona voor onze sector zijn zo immens dat er geen einde meer lijkt te komen aan het werk dat op ons afkomt. Deze week al verschillende keren meegemaakt dat we allebei op hetzelfde moment in een virtuele meeting worden verwacht. Niet evident wanneer je ook wel je kinderen (waaronder een tweejarige) wat in het oog moet zien te houden. De taferelen die hier zich de afgelopen week al hebben voltrokken, zijn echt niet zo ideaal (niet voor ons, maar ook niet altijd voor onze kinderen). Dus zomaar roepen ‘mensen moeten niet zo zeiken’ vind ik wat kort door de bocht. Ieder zijn situatie is anders, en je kan de gevolgen van de crisis dan ook echt niet vergelijken tussen gezinnen. Sommigen hebben meer tijd dan ooit tevoren, anderen net minder. Sommigen moeten zich geen zorgen maken om hun bankrekening, anderen hebben schrik failliet te gaan. Enzovoort... Proberen ook naar de positieve kanten te blijven kijken, dat is natuurlijk nooit slecht. Daarin kan ik je wel volgen.
Mijn impopulaire mening: ik vind roepen dat een ander 'niet zo moet zeiken' sowieso een ontzettend negatieve, nutteloze én zeikerige bijdrage.
En het zegt uiteindelijk meer over degene die de uiting doet dan over degene aan wie het gericht zou zijn