Waarderen op zich niet zo'n probleem mee maar wel in context met een baby. Dat je moet waarderen dat je lichaam er als een wrak uit ziet, dat ze al 2 jaar niet door slaapt, dat ze je gillend gek maken. Maar hé je MOET ALLES waarderen wat tja ik heb ze tenminste.
Wat ik gezeur vind, is de klaagzang van een vriendin van mij. Ze heeft altijd vanalles en hun overkomt ook altijd vanalles. En het ligt vaak aan anderen of ze wil er niks aan doen om het te veranderen. Dan denk ik echt "wat een gezeur".
Zeuren over te weinig geld hebben maar ook geen bal doen om de situatie te veranderen. Liever zichzelf beklagen. Zeuren over hoe druk ze het hebben. En eigenlijk in een enorme luxe situatie zitten en het zelf niet inzien (niet werken, kinderen overdag op school, poetsvrouw, ramenwasser, grootouders die heel veel doen, tuinman,.....). Zeuren over kinderen hun taalgebruik en gedrag en zelf niet anders doen als vloeken, roepen of dramatisch doen.
Mensen die klagen hoeveel beter anderen het wel niet hebben. Ik heb ook een vriendin die zichzelf nogal zielig vind omdat ze maar 8 uur per week werkt en veel bij haar kids is. Ik heb het zoveel makkelijker want ik werk 32 uur. Ik zou graag met haar ruilen.
Mensen die nu in winkels lopen te zeiken dat er producten op zijn.. dan neem je een keer een ander merk Gerda, je weet toch wat er aan de hand is
Dit. En het ergste is nog dat de schuld/oorzaak altijd bij een ander of iets anders ligt. Zij kunnen er nóóit wat aan doen. (Daarom doen ze het dus ook niet )
Sorry, maar ik ben ook zo'n 'klager'. En ik kreeg hem laatst ook van iemand te horen; 'ja jij wilde die kinderen. Je hebt er 6 jaar voor in de MMM gelopen, dus nu mag je niks zeggen ook. Je hebt er bewust voor gekozen' En weet je? Ik kon wel janken daarom. Waarom mag ik niet 'klagen'? (ik zeg liever mopperen of uiten trouwens) Ik ben óp. Ik kan eigenlijk niet meer, maar je gaat door. Juist voor je kinderen. En dan slaapt Luc nu ruim 1,5 jaar niet door. 3/4 keer in een nacht is gewoonte geworden. En het breekt me op. Ook na 3 zware operaties waarvan het herstel een stuk makkelijker is als je geen kinderen hebt. Maar dat zeg ik nooit; dat het zonder kinderen makkelijker zou zijn. Tenminste; niet hardop tegen iemand. Waarom zouden anderen dan wel tegen mij mogen zeggen dat ik 'klaag' en dan vooral in de context als: 'wees blij dat je kinderen hebt' of 'ik zou willen dat ik daarover kon zeuren'. Sorry, maar dat vind ik echt totaal geen vergelijking.
Oh, en mensen die altijd roepen dat ze iets wél écht graag willen, maar er uiteindelijk nóóit tijd voor "hebben". Want "tijd maken" ergens voor dat is "onrealistisch" en "zo werkt het leven niet". (Nu heb ik het uiteraard niet over specifieke momenten/situaties; soms kun je nu eenmaal gewoonweg geen tijd vrijmaken die er niet is. Ik heb het nu even over mensen om mij heen die al 15 jaar nergens tijd voor "hebben" )
Mijn antwoord wil je niet horen nu. Ben ongesteld, chaggerijnig en kan van niemand iets hebben. Ik denk dat ik werkelijk waar ALLES nu gezeur vind. Heb echt behoefte om flink ruzie te maken en al mijn frustratie eruit te gooien en dat kan met niemand want ik zit thuis grrrrr.... (Dit was vast ook zeuren)
Daarom zei ik ook: over een tijdje zal ik zelf vast ook klagen/zeuren. Het was echt niet zo serieus bedoelt zoals jij hem nu oppakt.. sorry als het zo overgekomen is!
Vooraf weet je wel dat je slaap gaat missen. Maar pas dan merk je echt wat het met je doet icm alle hormonen.