Ik keek net een klein stukje van de verloskundigenpraktijk op TV, en ik ben meteen in paniek.. Het is precies de reden dat ik die programma's niet kijk, al zou ik ze juist graag wel willen zien omdat ik er misschien wat van kan leren. Maar na dus 5 minuten gekeken te hebben naar een bevalling, en het was echt mooi helemaal niet eng ofzo, ben ik helemaal van slag en barst ik in tranen uit. Ik ben zo bang dat ik dit niet kan!! Ik hoop dat er meiden zijn die mijn gevoel herkennen, en dat er moeders zijn die me een beetje gerust kunnen stellen.. Bedankt..
Ik kan je maar 1 ding vertellen: JE KAN HET! Omdat je moet . Daarbij is iedere bevalling anders en je wordt goed begeleid en bijgestaan door een verloskundige. Die helpen je er ook doorheen hoor. En stel je kan het niet op eigen kracht, dan krijg je gewoon wat hulp! Ook helpen trouwens de hormonen je straks wel (hoewel die er misschien nu juist voor zorgen dat je in paniek raakt) . Trouwens, de weeen beginnen bijna altijd heel rustig, zodat je als het ware 'in' kan komen. Niet gelijk pats-boem heel veel pijn. Sterkte in elk geval en voor nu geniet lekker nog van je zwangerschap, de bevalling duurt (als het goed is) nog wel even!
Ga voor jezelf na waar je het meest bang voor bent en bedenk dan of die angst reeel is. Het vertrouwen komt vanzelf, enige wat ik je graag als tip mee wil geven is 'laat het over je heen komen'. Tijdens mijn 1e bevalling probeerde ik zo die controle vast te houden waardoor ik mezelf alleen maar heb tegen gewerkt. De weeen bij mijn 2e bevalling waren veel heftiger maar omdat ik er in mee ging waren ze veel beter te handelen.
Je kan het wel, absoluut! Maar ik heb me bij de eerste ook afgevraagd of ik het kon en ik had verwacht dat ik in de stress zou schieten als de bevalling zou beginnen. Maar ik bleef eigenlijk heel kalm. Het kwam zoals het kwam en ookal liep het niet helemaal soepeltjes (toch wat moeite met ontspannen), ik heb het toch maar gedaan! Je lijf zit zo mooi in elkaar met die hormonen en alles, die zorgen ervoor dat je dit kan! Echt waar. Je kan en mag je twijfels ook met je verloskundige bespreken, misschien heeft die nog tips en je zal zeker niet de eerste zijn die dat zo voelt. Maar probeer vertrouwen in jezelf en je lijf te houden, jij kan dit, echt waar!
Weet je, het is niet erg om het eng te vinden!!! Uiteindelijk zul je er door heen gaan, je kind komt er toch uit. En omdat je niet weet wat je precies te wachten staat kan je daar behoorlijk van freaken (heb menig freakmoment gehad!). Wat kan helpen is om het in stukjes op te delen, wat vind je wel eng en wat denk je aan te kunnen. Ik had bijvoorbeeld dat ik het actieve persen heel eng vond (van te voren), bij de weeen had ik zoiets van dat lukt me wel. Uiteindelijk is het allemaal heel anders gegaan dan ik me had voorgesteld en vond ik het persen helemaal niet eng want toen ik eindelijk wat doen! Maar voor iedereen is het weer anders. Misschien helpt het ook om er meer over te lezen? Mij hielp het boek duik in je weeen heel erg. En er over praten helpt ook (en laat je dan niet afschepen met: er is er nog nooit 1 blijven zitten). Oh ja, mocht je dat nodig hebben: je bent geen watje als je om pijnbestrijding vraagt! En het gaat je echt lukken!
Ik heb 'm al eerder genoemd, maar hier is 'ie weer: http://www.zwangerschapspagina.nl/de-bevalling/153328-alleen-maar-positieve-verhalen.html
Ik kamp met lichamelijke klachten, o.a. ondergewicht en een slechte conditie. En verder heb ik ook nog last van paniekaanvallen. Toch heb ik tijdens de 2 bevallingen (en deze waren met een echte weeenstorm) op eigen kracht kunnen bevallen. Van te voren had ik met de gynaecoloog en de v.k. in het ziekenhuis dit wel uitgebreid aangekaart zodat ze hiervan op de hoogte waren. Ik wens je heel veel sterkte en je kunt het, ECHT.
Wat zijn jullie lief! Ik voel me gelijk al iets beter.. Waar ik echt specifiek bang voor ben is niet eens de pijn, daar sla ik me denk ik wel doorheen.. Het is meer dat ik bang ben dat ik iets niet goed doe, of dat ik er te lang over doe waardoor mijn kindje er iets aan overhoudt, bijvoorbeeld zuurstoftekort ofzo. Ik heb daar een paar voorbeelden van gehoord, en die mensen mankeren toch iets (kleins). Trouwens, ik dacht ook dat erover lezen me zou helpen, dus gelijk het boek 'veilig bevallen' aangeschaft. Maar hierdoor wordt de paniek alleen maar erger, omdat ik bij elk onderwerp denk shit, dat kan ook nog, en daar moet ik ook nog rekening mee houden, enz.. Ik hoop dat jullie me niet aanstellerig vinden maar ik ben blij dat er mensen zijn die het herkennen. Ik ben echt ontzettend blij met mijn ventje dat kamen gaat en ik heb alles voor hem over, dus ik moet ook niet zo zeuren.. Maar ik zal dat positieve verhalen topic zeker gaan lezen, bedankt
dag meid ik herken je gevoel vanavond moet ik binnen en morgen word ik ingeleid en ja, soms slaat de paniek hier ook toe maar als iedereen vor je jhet heeft gekund dan kunnen wij het ook! xxx
Sjors, misschien wel goed om je twijfels met de verloskundige of gyn te bespreken. Al is het alleen maar zodat zij weten wat er in je koppie omgaat... Sitara, succes! Dat lijkt me wel spannend, als het gewoon uit zichzelf begint dan is het ineens zo. Maar jij weet gewoon dat het morgen staat te gebeuren, lijkt me dan wel wat lastiger loslaten... Heel veel succes, zet hem op. Ook jij kan het!!!
haha wat herkenbaar. de avond voordat ik ingeleid zou worden kreeg ik het ineens op de heupen. niet slapen en contstant zeggen: Ik KAN DIT NIET! DAT PAST NOOIT!!! maar het is helemaal gelukt hoor. en nog snel ook. en net al wat er eerder werd gezegt. je kan het want je moet! kindje kan moeilijk blijven zitten.
hey hoi! het gevoel dat jij nu hebt had ik ook heel sterk voor de bevalling. Mij is het ook gelukt door niet al te veel meer met de bevalling bezig te zijn voor die tijd (ik begon me te focussen op NA de bevalling) en mensen die hun horrorverhalen wouden delen heb ik verzocht hun mond te houden! boeken ook niet meer gelezen.. ik was namelijk veel te bang gemaakt door alle verhalen en alles wat ik gelezen had.. De bevalling is erg goed gegaan! De verloskundige heeft dit vaker meegemaakt en die zal je er zo goed mogelijk doorheen helpen!
Meid, je kan het echt! Wees alsjeblieft niet bang. Ja, het zal pijn doen, maar er zijn altijd mensen aanwezig die je er door heen slepen. Houd je taai!
Maar dat is iets wat je niet zelf in de gaten hoeft te houden, daar zijn anderen voor . Jij moet je alleen maar concentreren op jezelf, en proberen zo ontspannen mogelijk te zijn. Meegaan in de weeën zoals iemand al zei. Je kunt het hoor, echt waar! Miljoenen vrouwen zijn je al voorgegaan en die konden het ook allemaal (al of niet met een beetje hulp)
Nog maar een keer de oude spreuk van mijn oma uit de kast gehaald: "Men lijdt t meest'onder 't lijden dat men vreest" Hield mij aardig op de been in de laatste weken.
Het belangrijkste is dat je luistert naar de verloskundige/gynaecoloog. Zij houden alles voor je in de gaten en vertellen je wat je moet als het minder goed gaat met de baby. Denk eraan dat als iets heel moeilijk is (bv. persweeen wegpuffen), je het alleen maar doet voor je kindje, niet voor jezelf, of de verloskundige/gynaecoloog. Dat heeft mij door heel wat moeilijke uren gesleept. Ik had soms echt zin om het 'op te geven', maar toen dacht ik aan ons kindje en vond ik de kracht weer om verder te gaan.
Ik heb soms ook wel even van die momenten dat ik em begin te knijpen hoor....en dan van die doomscenario's die door m'n kop heen spoken... Gelukkig geen paniekaanvallen zoals jij beschrijft, maar wel even zo'n beklemmend onzeker gevoel. Maar wat mij dan weer met beide benen op de grond doet staan is het gegeven dat al miljoenen vrouwen je voor gegaan zijn en dat er 9 van de 10 keer toch gewoon een gezond kindje geboren wordt, wat dus niets oploopt of wat ook door de bevalling. Ik denk dan ook altijd aan vrouwen in minder ontwikkelde landen, die werken gewoon op de rijstvelden bijv. en "poepen" even tussendoor een kind eruit om vervolgens weer hard aan het werk te gaan... Niks geen paniek of gestress vooraf... En wij hebben dan nog het voordeel dat een verloskundige of gynaecoloog ons helemaal kan begeleiden, wat wil je nog meer? Ik probeer dan ook gewoon te vertrouwen op mijn eigen lichaam en eigen kunnen, zeker met de hulp/aanwijzingen van dergelijke gespecialiseerde mensen. Het is toch gewoon de natuur eigenlijk en daar kun je zelf toch bar weinig aan veranderen. Mss simpeler gezegd dan gedaan, maar hopelijk heb je er wat aan. Geloof in jezelf. Je kan het vast wel.