liiaatje en myrthe: inderdaad wordt er door de omgeving soms heel 'gemakkelijk' gedacht dat weghalen de beste optie is, maar het is jou lichaam en jou kindje, respect dat jullie daar voor gegaan zijn! Nogmaals, ik ben niet per definitie voor of tegen, maar het ligt allemaal veel genuanceerder dan sommige mensen denken.
Ik ben niet voor of tegen, het ligt ook echt aan ieders situatie. Voor mij persoonlijk is in ieder geval abortus not done.
Ben toch wel tegen abortus (op een paar uitzonderingen na) Maar ik vind het ook zo belachelijk dat het kan tot +/- 23 weken Dat moeten ze toch echt gaan veranderen Ik zou zelf nooit abortus plegen, ik zou dat echt niet kunnen
Dat het kan tot 23 weken is een gevolg van de 20 weken echo. Daaruit kunnen afwijkingen komen waarbij het kindje niet levensvatbaar is. Dat het ook voor 'oeps' gebruikt wordt zo laat vind ik idd twijfelachtig. Verder ben ik vrij genuanceerd, het ligt aan de situatie en ik kan niet voor iemand bepalen hoe en wat. Ik hoop alleen maar dat iemand er goed over nadenkt en goede begeleiding krijgt. Vooral sinds ik het steunpunt hyperemesis gravidarum beheer, hoor ik verhalen waarbij ik denk: abortus was idd voor jou de enige optie. En dan is het vaak meer een noodzaak dan een keus.
Ik heb er zelf 2 achter de rug... en ik moet zeggen dat ik het er echt heel zwaar mee gehad heb.. Bij de eerste was ik al 2 maanden bijna 3 en bij de tweede was ik 6 weken... De eerste is me echt zo diep bij gebleven omdat ik tijdens het weghalen gewoon door een buis zag (huidskleur, en veel bloed).. Dat deed me zoveel he maar toen moest ik het echt weghalen. Ik was 15 jaar. De tweede ook wel uiteraard maar het was nog zo klein en het had nog geen hartje. Mijn vriend (ex) inmiddels vader van mijn kindje die nu op komst is wilde het toen niet. Ik heb het uiteindelijk voor hem weg laten halen. Ik zou het nu echt nooit meer willen... zeker omdat je nu echt een mensje voelt... al zou ik 6 7 8 9 10 keer zwanger worden ik zou ze allemaal houden. Maar goed ik ben er niet op tegen... als je een reden hebt dan moet het kunnen en als het in een vroeg stadium is dan moet het ook kunnen... vind ik.
Ik zei altijd ik wil geen kinderen,maar mocht het zover komen zal ik er alles voor doen, toen werd ik op mn 23e zwanger door de pil heen! Na 1 minuut in shock was ik superrrr blij en nu zijn we alweer in verwachtig van de tweede en wil er nog wel 10 haha! En GEEN moment dat ik ook maar aan een abortus dacht,vreselijk!! Ik vind het gewoon echt je kindje vermoorden! (behalve idd medisch of verkrachting) Dat abortus kan tot 23 weken is al helemaal verschrikkelijk Ik kan en mag natuurlijk ook niet oordelen over de situatie van anderen maar dit is mijn mening!
het is geen straf een kindje te krijgen...en allleen een zwerver kan een kindje uiteindelijk geen goed leven bieden.. ookal ben je 16 jaar...dan nog komt het goed met dat kindje..het komt altijd goed...tja dan kan dat meisje van 16 maar geen school af maken OP DAT MOMENT...dan moet je maar werken...of een traject in dat ze steun kijgt, waarbij ze school en werk kan combineren en opvang voor de klein.. Hoe dna ook er zijn mogelijkheden dat kindje een normaal leventje te bieden., Het is te makkelijk om te zeggen dta je het kind niets te bieden hebt...het kost alleen enige moeite of wat meer tijd... maar vergeet niet de kleine meisjes die zich wel volwassen voelen om sex te hebben op een onverantwoordelijke manier...voelen zich ineens niet volwassne mama te wordne..ik vind..deal with it!..Dat je op DAT moment geen eigen huis hebt en nog bij je moeder moet wonen A LA...dat kotm wel...alleen dara moet je hard voor gaan... en ongewenst? ik wete niet wie gaat roepen als zn kindje geborne is dat ie het kindje haat en had gewild dat het nooit geboren was...( ja zoals mn eerdere post, verkrachting oid is een hele andere zaak).. en als je al denkt dat je een kindje gaat haten , was dan niet zo onverantwoordlijk bezig geweest en had je benen liever dicht gehouden.. zo dnek ik...over DIT soort situaties...mn eerdere post zegt ook nog andere dingen
Ik denk dat het wel genuanceerder ligt dan dat. Het is geen kwestie van eigen schuld, dikke bult. Het kind zou er de dupe van worden. Een abortus ondergaan is vreselijk, weet ik uit eigen ervaring. Ik ben jong zwanger geraakt door de pil heen en had geen enkele mogelijkheid om een kind op te voeden. Je leven na een abortus is voorgoed anders. Daar komt bij dat ik liever m'n eigen leven verpest, dan dat van m'n kind. Ik wens het m'n ergste vijand nog niet toe om de hel die abortus heeft te ondergaan, maar ik denk dat ik wel de juiste beslissing heb gemaakt toen.
In geval van toch eigenwijs lekker sex hebben en 'per ongeluk' zwanger worden, vind ik het toch wel een beetje eigen schuld. Ik ben het dan wel met Fafje eens. Je moet dan ook je verantwoordelijkheden kennen. Daarbij vind ik dat er altijd nog een andere keus is: adoptie! Hoeveel mensen zijn er niet die geen kinderen kunnen krijgen en die graag een kindje zouden adopteren. Weghalen is nooit een optie, je hebt het recht niet om een leven te beëindigen, of het nou volwassen is of dat het nog ongeboren is! Je kan altijd wel ergens hulp krijgen, ook als je nog maar 15 ben. Dan had je toch beter na moeten denken. "In het belang van het kind, het kind zou er de dupe van worden", onzin, dan laat je het adopteren door liefhebbende ouders. Als je het maar liefde geeft, dan ben je al een heel eind! Het kind wordt er alleen de dupe van als jij je er niet volledig voor wil inzetten en er moeite voor wil doen en er evt. wat (of een heleboel) dingen voor wil opofferen!
Hier ben ik het totaal niet mee eens. Om te beginnen maar even voor de duidelijkheid: ik ben voor de mogelijkheid tot abortus. En dat betekent dat ik het vaak zat niet eens ben met de redenen erachter, maar soms ook wel. Dan over bovenstaande: ik kan zoveel andere situaties bedenken waarin een kindje geen goed leven kan krijgen dan alleen een zwerversbestaan, ik vind dit nogal kort door de bocht. Het komt helemaal niet altijd goed! Om maar iets te noemen: Een vrouw/meisje met een heftige verslaving kan heel moeilijk een goede moeder worden. Het kind zal daar psychisch zeker heel veel last van krijgen, om nog maar niet te spreken van de lichamelijke gevolgen van drugsgebruik tijdens de zwangerschap. Hetzelfde geldt voor een vrouw/meisje met flinke psychische problemen die vaak niet eens fatsoenlijk voor zichzelf kan zorgen. Er is dan een behoorlijke kans dat zo'n kindje zelf ook psychische problemen krijgt en in dezelfde situatie als de moeder komt later. Tienermeisjes die het kindje wel houden maar het eigenlijk niet willen en daardoor het kind gaan verwaarlozen en tijdens de zwangerschap bijvoorbeeld doorroken en -drinken, hun opleiding nooit afmaken en doodongelukkig worden. Zou jij dat als moeder willen? Ik niet... Laatste voorbeeld uit eigen omgeving: een meisje van 18, flink depressief en heeft anorexia, heeft vriend thuis maar gaat vreemd op vakantie, raakt zwanger. Ze had nooit dat kind fatsoenlijk kunnen opvoeden (vriend heeft voor abortus betaald, is bij haar gebleven, hebben later 2 kinderen gekregen samen). Ik wil hier niemand mee voor het hoofd stoten hoor, maar er zijn echt wel meer situaties waarin ik voor abortus zou zijn. En zoals al gezegd: waarom het kind straffen omdat de moeder 'even niet oplette'? En als het verboden wordt, wordt het toch gedaan, maar dan zonder controle en niet door artsen... krijg je daar weer allemaal gedoe mee.
Ik sta op dit moment voor een tweestrijd, een dilemma.. Het kindje houden of een abortus. Ik ben net 19 jaar oud en 9,5 week zwanger. Ik ben hier 2 weken geleden achtergekomen. Ik woon al een tijdje samen met mijn vriend die 23 is en duaal studeert. Ik ben een WO-studente en gebruikte netjes de Nuvaring. Op 9 november heb ik een echo gehad, het hartje klopte goed en het kindje was 1,57cm lang. Ik was al 8 weken en 1 dag!! Dit had ik niet verwacht.. Ik dacht nog ongesteld te zijn geweest in oktober, not. Met veel moeite heb ik het nieuws aan mijn ouders verteld. Zij willen dat ik een abortus pleeg. Volgens hen ben ik, ook al zou ik een "supermoeder" worden, te jong om al deze verantwoordelijkheid voor de rest van mijn leven met me mee te dragen. Maar zij hebben ook voor de keus gestaan toen ze zwanger waren van mij om een abortus te plegen, en zij hebben dit niet gedaan. Was het te moeilijk? Vonden zij het leven is er en daar kiezen wij voor? Mijn schoonmoeder is anti-abortus uit religieuze overwegingen. Zij vindt dan ook dat wij het moeten houden. Er is altijd wel een weg.. Ik weet het echt nog niet. Overmorgen hebben ik en mijn vriend een gesprek bij het FIOM om over de situatie te praten. Mijn hart en mijn hoofd spreken elkaar tegen. Ik heb nachtmerries gehad en veranderd al is het niet met de dag, dan wel met het uur van gedachte. Ik had gehoopt nooit voor deze keuze te moeten staan... Met de abortuskliniek heb ik een slechte ervaring. Toen ik en mijn vriend besloten hadden om een gesprek bij de abortuskliniek te hebben, zo zat er in ieder geval vaart achter, kon dit pas over 3 weken. Ik zou dan al 11 weken zwanger zijn. 11 weken zwanger en dan pas een oriënterend gesprek?! Dit is voor mij al te lang.. Ik hoop dan ook, mocht ik de beslissing maken om het kindje weg te laten halen a.s. vrijdag, het sneller kan, eventueel in het ziekenhuis. Het lijkt mij moeilijk wanneer er een definitieve keuze over abortus is gemaakt, het kindje nog enkele weken bij je te moeten dragen. Ik ben blij dat de keuze er is om een abortus te plegen. Maar in mijn geval zou het makkelijker zijn als er geen keuzes waren. De vraag die zich telkens bij mij afspeelt: Moet ik voor ons, mijn vriend en ik, kiezen zodat ik makkelijk(er) mijn studie af kan maken, we straks een stabielere financiële situatie hebben en nog even jong kunnen zijn? Of moet ik voor het leven kiezen? Als ik babykamers bekijk van andere mama's op dit forum, dan kijk ik met jaloezie.. Zoiets zou ik mijn kind ook willen bieden en ik weet dat als ik nog 4 jaar wacht, ik dit allemaal kan realiseren. Wat kan ik het kindje nu bieden? Mijn vriend die zijn studieschuld nog aan het afbetalen is met het redelijke salaris dat hij nu verdient, en ik en mijn studiefinanciering.. Maar leven is leven.
ik ben eigenlijk tegen abortus, behalve als je zwanger raakt door verkrachting, maar anders zeg ik hou het of geef het op voor adoptie
Wat een vreemde reactie! Als jij er niet over wilt praten betekent dat toch niet dat niemand er over mag praten? @notsosure: Wat een onwijs moeilijke situatie! Hoop dat je door het gesprek met fiom dingen op een rijtje kunt zetten! En wat je ook kiest, zorg dat je er in elk geval zelf achter staat. Doe niet iets omdat anderen vinden dat je die keuze zou moeten maken! Heel veel sterkte! Oh vergeet niet: die kamers en spullen die je ziet langs komen zijn maar spullen! Ook met een minder budget kun je kinderen genoeg en leuke dingen geven! Bovendien heb je recht op andere en hogere toeslagen met een kindje.
Abortus ben ik zo op tegen, kijk als je door verkrachting of misbruik oke...maar kijk nu naar die mensen die er jaren over doen om zwanger te raken of helemaal geen kindjes kunnen krijgen en onvruchtbaar zijn. Zo oneerlijk Nee hoor ik ben tegen abortus, ik vind het moord:x
Ik ben niet tegen abortus. Ik zelf zou het niet doen, maar ik vind wel dat de keuze voor andere vrouwen moet blijven. Ik heb liever dat sommige abortus doen dan dat een kind verwaarloosd/mishandeld wordt ofzo.
Ik kan echt niet achter abortus staan. Voor mij is een kindje een kindje, zodra de eicel bevrucht is. Als je erachter komt dat je zwanger bent en je een abortus kunt ondergaan, klopt het hartje al en is het voor mij gewoon het vermoorden van je eigen kindje. De reden van abortus maakt mij ook niet uit, er zijn talloze andere manieren om na de geboorte je kindje een goed thuis te bieden als jij dat niet kunt (denk aan adoptie). Ik ben bovendien van mening dat wij mensen niet kunnen en mogen oordelen over leven en dood. Voor mij is het heel zwart-wit: Wil je persé niet zwanger raken, dan geen seks. Als je wel zwanger raakt, is het jouw verantwoordelijkheid (jouw keuze en jouw kindje) en moet je die verantwoordelijkheid nemen.
Ik denk dat het een heel lastig onderwerp is, waar mensen ook nooit echt over eens zullen worden. Dat moeten we dan ook niet willen. Ik vind dat het per situatie bekeken moet worden. Ik heb er wel een mening over, maar hoop er niemand mee te beledigen of kwetsen. Ik ben niet persé tegen of voor abortus, maar vind het goed dat de mogelijkheid er in sommige situaties is. Er zijn vele situatie waarvan ik denk dat het niet goed is, of te makkelijk gebruikt wordt. Situaties als zoveelste keer oeps! (want ja, er zijn er velen die een 'klantenkaart' hebben bij de abortuskliniek). Of volwassenen die vinden dat het nu even niet uitkomt, maar over 2 jaar wel. Of ouders die geen voorlichting geven of niet de keuze bij hun kinderen laten rondom het hebben van seks (ivm geloof of iets dergelijks). Dat vind ik erg onverantwoord. Misschien moeten alle jongeren op een bepaalde leeftijd (12/13) wel een informatiefolder thuis ontvangen door de huisarts met allerlei informatie, om dit soort dingen wat meer te voorkomen. Maar als mensen door verkrachting, door de pil heen, ivm ziekte of ernstige aandoening bij het kindje kiezen voor abortus, dan kan ik dat begrijpen. En er zijn ook situaties waar ouders blijven aanjongen, terwijl ze al onder toezicht staan of waar hun eerdere kinderen al uit huis geplaatst zijn. Dan zou ik bijna willen dat je ze kunt verplichten aan vaste anticonceptie of zelfs sterilisatie.. In ieder geval denk ik dat iemand die voor die keuze staat er heel goed over na moet denken en een keuze moet maken waar ze zich goed bij voelt. Laat je niet beinvloeden door anderen.