Lieve dames, Ik ben zwanger van een jongetje met trisomie 18, oftewel het Edwards syndroom. Maandag a.s. word ik opgenomen in het zkh om de zwangerschap af te breken. Ik ben eigenlijk op zoek naar vrouwen die hetzelfde moeten ondergaan of al hebben meegemaakt. Hoe gaan jullie hiermee om? Ik zit nog in een fase waarin het lijkt alsof alles langs me heen gaat. Ik huil, ik slaap, ik eet, maar alles op automatische piloot. Hoe ga ik ooit vrede vinden met deze beslissing...
Lieverd. Vreselijk, en dat blijft de komende periode. Kan het helaas niet mooier voor je maken! Ik ben 20/9 bevallen van een meisje met 6 ernstige hartafwijkingen. Wij hebben dus ook voor zwangerschapsafbrekening gekozen. Uit liefde kan je dit toch. Praat veel, knuffel de mensen die je nodig heb. Wij hebben veel geregeld voor ik ging bevallen, ik ging op vrijdag het ziekenhuis in en op dinsdag was de crematie. Het is ook een kwestie van ondergaan...ik ben om 17:43 bevallen en ze zijn om 8:30 begonnen met alles opwekken. Tegen een uur of 2 heb ik voor een ruggenprik gekozen, en die zat er uit eindelijk in om een uur of 4. Je kan ook kiezen voor een morfineprik maar daar door word je zo slaperig dat je je bevalling kan missen... Ik had een mandje voor haar gekocht waar ze in kon en ook een klein slaapzakje. Bij een mevrouw... Heet kleine vlinder geloof ik. En we hebben foto's laten maken door stichting Early birds, dat vind ik echt wel een aanrader. Maar iedereen ervaart het anders. Ik en heel blij met foto van haar! En ik weet niet of dit je eerste kindje is, maar je wordt wel mama. Ik vond dat heel bijzonder, zo veel liefde, ondanks dat ze niet bij ons zou blijven. Als je meer vragen heb? Hoor ik het graag. Je kan het aan... Echt. Wij hebben ook "geboorte" kaartjes gestuurd, waarin natuurlijk stond dat ze niet bij ons is gebleven maar zo bijzonder was zij voor ons wel. Heel erg veel sterkte de komende tijd!!
Heel veel sterkte in deze zware tijd. Je wordt ouders en toch moet je straks met lege handen naar huis. Wij stonden twee jaar geleden voor dezelfde beslissing, bijkomende factoren: 2 gezonde dochters thuis en een partner die twee dagen voor de eerste slechte echo (nekplooimeting) met een hartinfarct op de IC was beland. Terwijl partner ook normaal gesproken de zorg van onze kinderen op zich neemt. Al hoe moeilijk het is: wij deden het uit liefde voor ons zoontje, maar ook uit liefde naar onze dochters toe. Wij kunnen er inmiddels goed "mee leven", het is goed zo. Jammer genoeg wilde mijn lichaam niet meewerken aan de ingeleide bevalling. Uiteindelijk heeft het een week geduurd voordat onze zoon ter wereld is gekomen. Moet er wel bij zeggen dat ik geen enkele wee heb gehad en daardoor ook hoegenaamd geen pijn heb gehad! Wij hebben hem via het ZH laten cremeren en hij is later bijgezet in een zogenoemd Engelengraf. Dit was samen met andere kindjes die ook levenloos zijn geboren. Het was voor ons niet "nodig" om hem een eigen grafje te geven. Wel hebben we foto's van hem en voetafdrukjes. Ik wil je één ding meegeven: je hoeft echt geen pijn te lijden, dus wanneer het toch te zwaar wordt, vraag ajb om pijnstilling!
Veel sterkte de aankomende tijd, want het zal niet makkelijk worden. Ik heb het 'gewoon' over me heen laten komen. In de tijd van het besluiten om de zwangerschap af te breken tot aan de dag van de inleiding zat precies een week tussen. Die week heb ik gebruikt om alvast alles te regelen, kleertjes, mandje, crematie etc. Ik vond dat toen ook fijn om te doen, ik kon mijn dochter geen toekomst geven maar dit kon ik wel voor haar doen, een mooi afscheid verzorgen. Hierdoor ben ik me ook steeds meer gaan voorbereiden op het afscheid. Er is ook heel veel mogelijk, bedenk nu dan ook hoe jullie het willen gaan doen. Het afscheid is echt heel erg belangrijk in het verwerkingsproces, als het afscheid goed is, je daar met een goed gevoel op terug kunt kijken dan kun je daar later altijd naar terug grijpen wanneer je je weer waardeloos voelt. Wij hebben ook foto's gemaakt. Heel veel, maar het is nooit genoeg.. er zijn geen andere momenten meer dat je foto's van je zoontje kunt maken. We hebben ook foto's van onszelf met onze dochter enzo deze zijn nu echt heel waardevol. Na de geboorte hebben wij ook 'geboorte' kaartjes verstuurd met het bericht dat we haar hebben moeten laten gaan. Zoveel kaarten van familie, vrienden en kennissen ontvangen, ook van mensen waarvan je het helemaal niet verwacht en zelfs geen kaartje hadden gekregen. Daar hebben wij ook veel steun uit gehaald, was zo fijn. De crematie hebben wij in een kleine en besloten kring gedaan, was erg intiem en daardoor zo mooi. Nadat de crematie voorbij was ben ik de weken daarna een album gaan maken. Gaan schrijven over de zwangerschap, en hoe alles is gegaan, met de echo foto's, daarna met de foto's van onze dochter, van de crematie, gewoon alles. Gedichtjes die wij hadden gelezen, gedicht die door opa's en oma's waren gemaakt voor haar, door ooms en tantes en een tekening van haar grote broer. Het is een heel mooi boek geworden. Het voelde ook goed om het te maken, om het te verwerken. In de tijd daarna kon ik op rottige dagen het boek pakken en daardoor ging het altijd weer even beter, dus dat wil ik je wel als tip meegeven.
wij hebben trouwens ook onze zoon een naam gegeven en een geboorte/overlijdenskaart verstuurd. We hebben ook best veel kaarten geschreven. Eind deze maand is het "alweer" 2 jaar geleden dat we onze Y* moesten laten gaan. Oh ja, we hebben eind 2012 een speciale kerstkaart verstuurd met een mooi zelfgeschreven gedicht er in, als dank aan iedereen die met ons mee had geleefd. een maand of twee geleden kregen we een pakketje toegestuurd... een tante van mijn vriend maakte altijd mooie "schoentjes" van de geboortekaartjes, deze doet ze dan in plexiglas om te bewaren. Voor Y* had ze een hartvormig plexiglas genomen en ze had onze kaart er heel mooi in verwerkt. Dat doet dan altijd weer goed om te zien dat anderen er ook nog altijd mee bezig zijn, al is het anders/minder dan dat je er zelf mee bezig bent.
Lieve dames, Bedankt voor jullie reacties. Ik ben inderdaad ook nu alles zo goed mogelijk aan het regelen. Wij hebben besloten om hem te laten cremeren, vandaag daarvoor van alles vastgelegd. En inderdaad een mooi mandje voor hem uitgezocht. Ik word telkens geconfronteerd met mijn buik, die nu met 22 weken echt aanwezig is, ik kan me niet voorstellen dat hij zometeen weg is... Het blijft zo onwerkelijk. Dit is mijn eerste zwangerschap, waar we lang op hebben gewacht. Ik ben erg huiverig om weer snel zwanger te worden, ik denk niet dat ik het aankan om de hele mallemolen weer in te gaan, de angst zit er diep in nu. Maar veel mensen om me heen zeggen dat het de volgende keer vast goed gaat... Ik wil helemaal niet denken aan de volgende keer, mijn zoon zit nog in mijn buik....
Daar moet je ook niet aan denken. Alles stap voor stap. Eerst bevallen en afscheid nemen van je zoontje. Daarna komt nog een tijd van rouw, en wanneer je weer toe bent aan een nieuwe zwangerschap dat voel je vanzelf. En het klinkt gek, maar geniet nu nog van de bewegingen die je voelt, sta er bewust bij stil. Probeer dus nog zoveel mogelijk herinneringen te maken.
Tranen in mijn ogen nadat ik je bericht lees. Wij hebben vorig jaar onze dochter met trisomie 13 totaal onverwachts moeten laten gaan. Ook wij hebben haar in besloten kring gecremeerd. Er komt nu zoveel op je af. Doe wat je gevoel je ingeeft dan doe je het altijd goed. Ik wens je heel erg veel sterkte deze komende tijd!
Denk aan je! HEEEL veel succes, sterkte, liefde alles wat je maar kan gebruiken op zo'n dag als vandaag... Is niet eerlijk :'-( maar de regenboog is vol andere kindjes die helaas niet bij ons mochten blijven.
Ik las je topic, ik wil je ook heel erg veel sterkte wensen! Onvoorstelbaar wat je als moeder meemaakt door zoiets...want moeder ben je wel degelijk. Gun jezelf de rust en tijd om alles te verwerken!
Wij hebben een soortgelijk iets meegemaakt en met 13 weken de zwangerschap af moeten breken. De enige tip die ik je kan geven, doe wata jij wilt! Iedereen weet iets tet zeggen, weet te vertellen wat je moet doen en wat goed voor je is. Nonsens, alleen jij kan dat aanvoelen! En vraag om (psychische) hulp als je er denkt niet uit te komen. Dat heeft mij weer opweg geholpen. heel veel sterkte meid!
hoi Channie83, ik wil je heel veel sterkte toewensen. neem rust en tijd om dit te verwerken. wij hebben een zoontje verloren na 17 weken zwangerschap. mamsvan6