Maar nu doe je jezelf verdriet door er wel in mee te gaan...? (Even in z'n algemeenheid) Waarom zou andermans pijn/verdriet/miserie (altijd?) zwaarder moeten tellen dan dat van jezelf? Jij hebt net zoveel recht op leuke feestdagen (of wat dan ook!) als een ander en het is niet jouw verantwoordelijkheid om het voor een ander leuk te maken. Nee zeggen mag, altijd, welke reden je ook hebt. ("Gewoon geen zin" is al reden genoeg!) Als iemand dit niet kan accepteren dan zegt dat vooral heel veel over henzelf; iets met grenzen die niet gerespecteerd worden bijv.
Te veel! Het lijkt wel alsof ik de domste beslissing ooit heb genomen om thuisblijfmoeder te zijn met mijn HBO diploma echt iedereen die ik tegen kom, kan dat niet begrijpen of vraagt wanneer ik weer wil gaan werken En mensen die denken dat ik niks te doen heb, omdat ik toch niet werk en overal maar beschikbaar voor moet zijn *zucht*. Ik ga er tegenwoordig niet eens meer op in. Zonde van mijn tijd en energie
Nee gelukkig niet. Een enkele keer krijg ik een jaloerse reactie als mensen er achter komen dat ik regelmatig alleen, met vriendinnen of alleen met mijn man in het buitenland zit. Of dat ik regelmatig ga stappen. Maar de meeste mensen vinden het alleen maar erg gaaf dat ik dit soort dingen nog doe terwijl ik moeder ben. Sowieso ben ik geen 'standaard' moeder, ik werk parttime, volg een opleiding en ben mantelzorger. Maar buiten dat ben ik gewoon altijd mijzelf. Wat andere mensen daar van vinden interesseert mij totaal niet.
Ik voel soms sociale druk. Maar dit is inderdaad meer gericht op het verantwoorden van bepaalde keuzes. Wat natuurlijk te zot is, maar soms voel ik het wel zo. Ik ben ook actief bezig met mijn mindset en probeer ook meer bij mijn gevoel te komen en daar te blijven. Het is een proces, maar een leuk proces.
Geloof me, je wordt zowat uit de familie verbannen als je niet komt. En ik zou daar geen moeite mee hebben, maar mijn man staat daar helaas anders in.
Het is echt bizar hoe mensen dan ineens denken van alles over je te mogen vinden he? Binnenkort sportdag op school:" nou jij helpt natuurlijk dan mee, jij bent toch vrij ". Nu help ik idd mee, maar als ik dat niet zou doen, zou het nog niemand wat aangaan.
Ik heb gestemd op 'een beetje'. Ik voldoe vaak niet aan de verwachtingen en dan is er wel wat druk, maar inmiddels kan ik dat redelijk negeren. Ben al ruim 20 jaar tbm en daar is regelmatig commentaar op. Eerst wilde ik me nog wel verdedigen, maar tegenwoordig niet meer. We zeggen gerust "nee" tegen uitnodigingen als we geen zin hebben of als het teveel stress oplevert. Mijn kinderen hebben allemaal een stempeltje en mensen (ook familie) snappen vaak niet dat dingen die "alle" kinderen leuk vinden, bij die van mij angst, paniek en overprikkeling opleveren. Dus daar zit wel wat druk, want ik ben te streng, we gunnen ze geen leuke dag, of (een hele pijnlijke) "aan jouw kinderen is ook geen lol te beleven." Maar wij weten dat hoe wij het aanpakken werkt voor ons gezin en wat de rest daarvan denkt kan me meestal niet schelen.
Breek me de bek niet open. Ze hebben hier bedacht dat ze weer klaarovers willen gaan neerzetten op 2 plekken. En dan 4x per dag, dus je hebt 8x iemand nodig per dag. "Jij werkt ook niet toch, dan heb je vast wel wat momentjes over. Kun je je kinderen wel met een klasgenootje mee laten lopen" Ik heb niks gezegd en me zo omgedraaid. Toedels!
Ja, ik ben ook klaar ermee, vraag me echt af waar mensen het lef vandaan halen om zich ermee te bemoeien, de volgende die dat doet heeft een groot probleem met mij haha.
Het ligt eraan hoe ik zelf in mijn vel zit. Over het algemeen ben ik niet zo'n twijfelaar en erg tevreden met mijn leven. Het interesseert me dan ook niet echt wat mensen van onze of mijn keuzes vinden. Maar soms als ik weer een opmerking naar mijn hoofd krijg van: '' is dat niet wat veel 34 uur werken?'' ''en wij hebben geen kinderen gekregen om naar de opvang te brengen'' kan ik soms wel eens denken shit, zou het echt erg zijn? Zouden mijn kinderen aan het einde van de rit echt minder gelukkig zijn dan als ik thuisblijfmoeder was geweest? Meestal is het in combinatie met mijn kinderen of ik het wel goed genoeg doe. En dan merk ik dat ik sociale druk ervaar omdat alles omtrent hen heel goed te doen. Ik wil toch het liefst de perfecte moeder zijn (die niet bestaat haha) Maar ik ervaar het niet dagelijks ofzo.
Het enige wat nu langzaam irritant begint te worden is de vraag of wij geen kinderen willen en dat het wel eens tijd begint te worden, want we zijn toch al zo lang samen. De wens is er sinds vorig jaar augustus maar ja, als het niet lukt, lukt het niet, en pcos helpt ook niet echt mee. Soms zeg ik wel gewoon dat we wel willen maar dat het niet lukt en dan vragen ze meestal ook niet door, dan ben ik er ook vanaf. Verder voel ik niet echt sociale druk. Heb ik wel een tijd gehad omdat ik in de horeca werk en velen zien dit meer als bijbaan (en wat doe je dan als normaal werk nog? OH DAT IS JE NORMALE WERK, jeetje!) ook al doe ik dit ook vaak 40+ uur per week. Maar dat interesseert mij nu niet meer.. het is gewoon mijn werk, punt, ja ik weet dat je er niet rijk mee word maar rijk en ongelukkig is ook zo wat. Zo lang ik gewoon lekker kan leven zit ik prima in mijn velletje.
Als het even kan, dan beperk ik mij tot omgang met naaste personen die zich hebben uitgeselecteerd in de loop van mijn leven, met wie ik dezelfde levensstijl deel. Voor de rest ben ik vrij gesloten. Dus ja, ik voel veel druk.
Raar hè! Ik werk maar 12 uur per week, vooral s avonds. En mensen vinden niet alleen altijd dat ze dan voor mij kunnen bepalen dat ik wel kan helpen met een activiteit, schoonmaak o.i.d. Maar zelfs als ik bijvoorbeeld geen oppas kan vinden voor de jongste (dreumes, die je er met schoonmaken echt niet bij wilt hebben), voelen ze zich vrij om advies te geven dat ik maar eens wat meer buurmeisjes als oppas moet gaan regelen o.i.d. Echt, waar bemoeien ze zich mee..
Dat heb ik wel een poosje zo ervaren, maar ook omdat ik vond dat ik daar aan moest voldoen. Daar ben ik mee gestopt. Als ik geen tijd heb. Heb ik geen tijd. En als ik geen zin heb. Heb ik geen zin. Ik verantwoor mij er niet meer voor. Jammer de bammer. En mn leven is zo een stuk relaxter.
Sorry, on-topic: Ik voel verder niet zoveel druk. Ik wilde zelf graag redelijk jong ‘huisje boompje beestje’ en dat is ook gelukt. Had achteraf gezien wel meer mijn eigen kop moeten volgen en een universitaire studie die beter bij mijn interesses aansluit moeten doen ipv snel gaan werken om een huis en bruiloft te kunnen betalen etc. Verder sla ik regelmatig sociale verplichtingen over en sommige mensen haken daardoor af. Wat ook prima is, de vrienden en familie waar we nu mee omgaan, zijn daar allemaal flexibel in. Leuk om iets af te spreken maar nooit verplicht.
Ja helaas wel, zit nu ook thuis met een burn-out en een depressie. Hard aan het werk om mezelf terug te vinden, het niet meer moeten pleasen van iedereen en voor iedereen klaar willen staan. Maar o wat is dit moeilijk en geeft het nee zeggen me zo'n rot gevoel. Misselijk wordt ik ervan, zeggen dat ik niet kan voelt alsof ik een moord moet bekennen.
Nee niet meer. Toen ik 30 werd had ik een leven vol onzekerheid, bewijsdrang en sociale druk achter de rug. Ik maakte mij om alles druk en kon in de ochtend zelfs voor de spiegel staan wat anderen van mijn kleding vonden. Wat heel degelijk en totaal niet spectaculair was overigens. Ik moest steeds goed genoeg zijn en daar kan je nooit tegenop leven. Ik ging er echt bijna aan onderdoor. Een verjaardag of een trip naar de supermarkt was vreselijk. Wat vinden ze van me, hoe doe ik het, hoe zit mijn haar, loop ik niet vreemd, oh ze kijken naar me... Op mijn 30ste verjaardag heb ik mij voorgenomen de knop om te zetten. Natuurlijk kwamen die gedachten nog wel opzetten, maar dan zei ik tegen mezelf dat ik een afspraak had gemaakt om mij er niet meer druk om te maken en zette ik die gedachte opzij. En dat werkt erg goed. Elke keer dat ik onzeker was herinnerde ik mijzelf eraan. Nu kan ik ruim een jaar later zeggen dat ik zelden meer onzeker ben. Ik heb veel mazzel gehad dat die afspraak met mijzelf aansloeg, want daarvoor werkte het allemaal niet. Ik wist wel dat het anderen eigenlijk geen barst uitmaakt en niemand ligt wakker van wat ik draag, of ik op vakantie ga of hoe ik mijn huis inricht, maar de gevoelens van sociale druk bleef destijds. Ik ben een thuisblijfmoeder, intelligent maar niet hoog opgeleid. Studie niet afgemaakt. Ik heb een kind met ass waarvan mensen vinden dat ze alles erover mogen zeggen. Ik ben niet rijk en niet materialistisch. Genoeg redenen voor mensen om te zeiken. Ze doen het en het boeit mij niks. Eindelijk. Ik hoop dat iedereen zich zo kan voelen!