Ik had nog iets toegevoegd later hierboven dat je soms idd beter niks kunt zeggen. En wat het laatste betreft, je kunt je best doen om alles zo neutraal mogelijk te bekijken, maar ik geloof zelf niet dat men in staat is alle gevoelens uit te zetten. Ik denk niet dat mensen dat vermogen hebben.
Ach ja, dat laatste is ook weer een discussie op zichzelf (Die ik ook liever niet aan ga. Gewoonweg omdat ik niet van dergelijke discussies hou, waar persoonlijke gevoelens bij betrokken worden.) Ik kan alleen voor mezelf zeggen hoe ik erin sta en dingen ervaar, maar dat is het ook. En mijn ervaring is dat de meeste mensen het, vanuit hun eigen kijk op het leven, goed bedoelen (Nu begeef ik me ook op gevoelig terrein... Maar uiteindelijk bepaal je zelf, en jij alleen, of iets jou kwetst, of niet. Dat sommige dingen algemeen bekend staan als "kwetsend" - en dus als ongeschreven regel over het algemeen niet bewust gebeuren - maakt hierin even niet uit. Je kán er namelijk ook voor kiezen om dingen naast je neer te leggen... Ik zal nergens beweren dat dit makkelijk is, maar het is ook zeker niet onmogelijk. Met "je" bedoel ik hier overigens niet "jou specifiek", maar gewoon "je" in het algemeen.)
Ik zeg toch nergens dat mensen het niet goed bedoelen? En hoe kun je ooit een discussie voeren zonder gevoelens? Je kunt als mens eigenlijk niet objectief zijn. Alles wat je nu typt is ook subjectief, alles wat je doet eigenlijk. En dat laatste is deels waar, maar dat maakt niet dat het een vrijbrief is om alles maar te kunnen zeggen wat je wilt.
Dit heb ik ook zo ervaren bij het overlijden van mijn beide ouders. Hun aanwezigheid eerst nog voelbaar maar na het overlijden helemaal niets meer. Weg. Klaar. Nooit meer hun aanwezigheid gevoeld ook trouwens. Wel gezocht trouwens want wat zou ik wel graag willen dat ze ergens nog zijn.
Dat zal ik ook nooit ontkennen. Maar, zo dus ook jouw mening over of wij als mensen wel of niet objectief kunnen zijn Zo kunnen we dus eeuwen discussiëren (Wat filosofen, religieuzen, spirituelen, etc. ook al duizenden jaren doen, dus voor mij heeft het geen enkele nut om die discussie aan te gaan...) Voor wat betreft dat laatste; dat is een conclusie die je er zelf aan hangt. Ik heb die conclusie nergens getrokken in ieder geval. Ik belicht hoogstens één kant van iets waar wel 1000 kanten van te bekijken zijn. (En die overige 999 kanten die ik er nu toevallig dan even niet letterlijk bij betrek in mijn teksten zijn allemaal wel gewoon mogelijke opties voor mij. Ik concludeer dus niets, maar sluit ook niets uit. Hoogstens in mijn eigen persoonlijke visie; die ik een ander nooit zou (willen) opleggen.)
Edit: Ik had hier eerder iets staan, maar vind het achteraf gezien toch niet helemaal gepast in de situatie. Mijn excuses hiervoor!
Als jij die conclusie voor jezelf wilt trekken dan is dat helemaal prima. Ook dát is een perspectief - en je weet inmiddels hoe ik daarover denk
Sorry, maar ik kan er echt helemaal niks mee. Je zoekt overal wat achter/ bij. Vind het vooral heel erg vermoeiend en ben er wel klaar mee.
Let's agree to disagree. Even goede vrienden hoor (Of "No offence", "no hard feelings", hoe je het maar noemen wilt...) (Wat mij betreft dan in elk geval.)
Dit inderdaad. Waarbij het wel mooi is om op te merken dat mijn moeder zijn aanwezigheid wel nog af en toe voelt. Dus. Of haar geloof dat hij er nog is klopt, en ik ben niet gevoelig voor 'energie' of rondvliegende zielen. (Of hoe je het ook wil noemen) Of zij voelt wat ze heel graag wil voelen vanuit haar eigen wens / overtuiging. In beide gevallen geeft het haar troost. Dus is het goed zo. Ik voel hem wel van binnen. Het liedje 'hij leeft in jou'. Van de Lion King. Omdat ik zoveel op hem lijk. En ik in gedachten zijn raad vraag (en krijg).
Oh dat heb ik regelmatig gehoord. Ben jarenlang gepest, heb autisme en ADD , rotjeugd, hoogstwaarschijnlijk als klein kind misbruikt. Ik loop tegen een hoop dingen aan maar sta na een burnout toch nog overeind. Wat krijg je van verschillende mensen te horen? Het is Gods wil, we krijgen allemaal wat we kunnen dragen, het moest zo zijn, de wegen zijn al bepaald door God enz. Nou, bedankt joh, daar voel ik me vast beter door. Omdat ik zo sterk ben en God mij voor deze missie uitgekozen heeft, krijg ik deze shit. Nou geloof me maar ,ik geloof absoluut niet in God maar mocht ik hem ooit tegenkomen dan heb ik een aardig appeltje met hem te schillen
Ik geloof dat toeval niet bestaat. Ook al heb ik een hoop trauma's. Ik zie m'n lessen, groei en mogelijkheden.
Ik zie dat mensen en kinderen die verkracht en misbruikt worden niet als meant to be of het lot. Ik weet eigenlijk niet wat ik van de positieve dingen vind zoals iemand tegen komen na jaren of zo. Is dat toeval of meant to be? Ik denk toeval. Soms is de wereld nou eenmaal klein. Waarom zou de 1 veel geluk in het leven hebben en de ander juist niet? Ik heb zo geen idee! We kunnen het alleen maar raden of onszelf juist gek ermee maken. Niemand verdiend een leven vol ongeluk en trauma's. Leef jouw leven, wees goed voor iedereen daar kun je beter je energie in stoppen want hier kunnen we over blijven discussiëren maar dat heeft in dit geval geen enkele zin. Al snap ik je vraag wel. We zullen hier nooit antwoord op krijgen. Ik geloof wel in karma, maar dat is iets anders.
Ik geloof dat dingen heel toevallig goed uit kunnen pakken en dan kunnen voelen als "meant to be". Zonder in detail te treden ivm herkenning; hier zijn bepaalde dingen wel heel toevallig gelopen dat het in eerste instantie pech leek, maar later als puzzelstukjes in elkaar vallen.
Als het gaat om zaken zoals je in je voorbeeld aangaf van je moeder die al twee kinderen verloren was, dan ben ik het met je eens. Als ik gelovig zou zijn, zou ik denk ik wel proberen op te passen met wat ik (in uiterst moeilijke/zware situaties) zeg naar een niet-gelovige toe, toch als het gaat om zaken die mogelijks zouden kunnen kwetsen. Dat doe ik nu immers ook, los van geloof dan (wat trouwens niet wil zeggen dat ik nog nooit iets verkeerds gezegd heb; iedereen kan al eens een fout maken, een verkeerde inschatting, te vlug hebben gesproken,...). Maar als het gaat om zaken zoals een kaars branden of een gebedje zeggen voor iemand (voorbeelden die ook gepasseerd zijn), dan hoeft dat toch geen probleem te vormen? Ook al geloof je er zelf niet in (ik ook niet), gewoon de symboliek erachter - weten dat iemand die daar wél in gelooft dat voor jou wil doen, dat hij of zij op die manier mee hoopt dat een situatie beter wordt (bv. mee hopen & een kaarsje branden dat je erdoor komt wanneer je door ziekte getroffen bent), dan is dat toch alleen maar mooi? In die gevallen zou ik niet iets hebben van “daar kan ik niets mee”. Al is het maar al dat je je gesteund en geliefd voelt, daar kan ik áltijd iets mee.. Maar bon, dat is natuurlijk ook weer een persoonlijk gevoel