Ik vind dit een lastige, ik snap je boosheid en verdriet maar al te goed. Als ze hadden gezegd van door onze stomme schuld is je hond weggelopen en we kunnen hem niet meer vinden was dat al anders over gekomen dan dat ze er geen erg in hadden dat de hond überhaupt weg was. Ik vind als je op iemand anders zijn huis past en daar ook huisdieren aanwezig zijn dat je extra controleert of iedereen nog aanwezig is en op slot is. Iemand vertrouwd jou die taak toe, en daar hoor je dan ook zorgvuldig mee om te gaan. Opmerkingen als dan koop je toch gewoon een nieuwe is gewoon een reactie omdat het voor hun een ver van hun bedshow is. Tuurlijk doet het pijn als je hond overlijdt, maar de manier waarop maakt het pijnlijker en moeilijker accepteren dan dat ze medeleven hadden getoond of in ieder geval een schuldgevoel hadden gehad. Dat had de situatie dragelijker gemaakt voor jou. Het verdriet blijft want je hond is dood, en dan maakt het niet uit hoe want elke dood is verdrietig. Maar de situatie er omheen maakt je boos en dat zorgt ervoor dat je haar niet kunt vergeven en het kan laten rusten. Heel eerlijk ik denk pas dat de boosheid wegzakt als zij met een welgemeend excuus aan komt. Ondanks dat ze dat gelijk had moeten doen, maar in ieder geval beter laat dan nooit. Haar houding maakt de situatie er niet leuker op en daarom overheerst de boosheid telkens wanneer je haar ziet en komt het weer naar boven. Wat jij nu telkens doet is het verdriet en de boosheid weg stoppen omdat je het niet kunt accepteren hoe zij je naderhand hebben benaderd en zolang je haar niet ziet lukt dat ook wel. Totdat ze weer in zicht is.. Dan komt alles 10x zo hard terug. Het enige wat je voor jezelf kunt doen om het voor jou makkelijker te maken als je haar ziet is beslissen of dit blijvend is dat je geen contact met haar wilt, of dat je in bepaalde situaties / gelegenheden haar tolereert en normaal doet tegen elkaar op dat moment, of dat je nogmaals een gesprek met haar aan gaat en duidelijk je boosheid nog een keer kenbaar maakt ook wat je op dit moment ontzettend steekt wat betreft haar houding over deze situatie. Wat ik wil zeggen is dat je niet iemand hoeft te vergeven om het een plaatsje te kunnen geven, daar heeft jouw beslissing wat betreft contact met haar ook veel invloed op. Want vergeten ga je het nooit, dus daar moet je ook zeker geen energie in willen steken. Dat gaat gewoon nooit lukken en het zal altijd een gevoelig onderwerp blijven. Dus het enige wat jou zou kunnen helpen is een manier te vinden buiten haar om wat het voor jou dragelijker maakt om het verdriet voor je overleden hond een plekje te kunnen geven.
Hun reactie erop vind ik nog erger dan de daad zelf. En nee bij zo een reactie zou ik het idd niet kunnen en willen vergeven. Je zou je toch normaliter enorm schuldig en rot moeten voelen zeker als je weet hoe belangrijk een hond is. Je moet ze wellicht ontmoeten. Maar ik denk zolang jij (jij notabene ) jezelf schuldig/raar voelt dat je niet kan vergeven dat het echt vervelend zal blijven. Gewoon niet vergeven. Vergeven hoort bij schuldbewust zijn. En ondanks dat ze hun excuus aangeboden hebben merk je gewoon niet dat ze echt zich schuldig voelen. Hopelijk lukt het je de wrok die je voelt weg te halen dat maakt je ook stuk vanbinnen. Het is heel lastig maar zou dingen echt alleen voor jezelf doen en niet voor hun. Hoe wordt jij weer een beetje gelukkiger. Laat ze door hun gedrag jou niet raken. Wat ze gedaan hebben is echt verdrietig. Dat ze zich niet heel rot voelen en je zelfs niet begrijpen is bizar!
Ja, ok, als ik dit lees (& zeker dat stuk over de foto's) dan is het gewoon klaar toch? Dan valt er niets te vergeven, en hoef je niet meer op 'goede voet' te staan met hen/haar. Het zijn duidelijk mensen die geen verrijking vormen voor jouw leven. Ik zou ze dus zoveel mogelijk vermijden op dat familiefeest, en dan hoef je hen daarna weer (voor hopelijk lange tijd) niet meer te zien... Ik ben trouwens wél vergevingsgezind, hecht veel waarde aan familiale banden en kan ook best veel incasseren, maar er zijn grenzen... Ik zou er geen woorden meer aan vuil maken of de confrontatie opzoeken op het feest (kan je alleen maar negatieve energie kosten, want na vier jaar gaan ze de situatie niet plots anders bekijken), dus ik zou ze laten voor wat ze zijn... En met die houding/opstelling naar hen toe maak je trouwens ook een krachtig statement! Sterkte nog!
Oh nee, dit zou ik ook niet kunnen vergeven, niet in de tijd dat ik alleen een hond had en geen kind, maar ook nu niet. De hond is gewoon een onderdeel van jou gezin.. je waarschuwde nog en toch gebeurde het. Nee, mogelijk niet expres maar de daarop volgende reactie is ook echt bagger.. Voor mij zou dit echt niet meer goed komen hoor. Zou ik niet eens willen. Lekker afstand houden en met de mensen omgaan die jou wel begrijpen.
Dit inderdaad... Maar... Doe het wel op je eigen tijd. Niemand die van je verlangt dat je het vergeeft en al helemaal niet per direct o.i.d. Ik ben persoonlijk erg vergevingsgezind, maar dat betekent niet dat het allemaal maar snel of makkelijk gaat. Over sommige dingen heb ik wel 10-20 jaar gedaan. Mij helpt het in elk geval om "het te begrijpen"; wanneer ik kan begrijpen waar iets vandaan komt (gedrag o.i.d. van iemand), maakt dat het voor mij "makkelijker" om op een andere manier naar de situatie te kijken. (Heel makkelijk gezegd, maar zoals eerder gezegd, hier kan heel veel tijd, maar ook verdriet en onbegrip overheen gaan... En zelfs dan... sommige dingen vallen gewoonweg niet/nauwelijks te begrijpen. Maar ik blijf het in elk geval "proberen", omdat ik het uiteindelijk zelf nodig heb om het los te kunnen laten.) Voel jezelf in elk geval niet verplicht om het te vergeven, vooral niet naar die persoon of personen toe; je mág namelijk ook gewoon boos en verdrietig zijn. Alles op je eigen tijd.
Vergeven is 1, vergeten is 2. Je hebt alleen jezelf er maar mee als je haar niet vergeeft, want het blijft aan je vreten. Maar ik zou geen woord meer willen wisselen met deze mensen. Sterker nog, mezelf kennende zou ik ze nog een veelzeggende blik toewerpen zodat ze zich weer even beseffen wat ze verkeerd hebben gedaan. Maar verder zou ik er geen aandacht aan besteden. Dat zijn ze niet waard.
Ik wist niet zo goed te omschrijven wat ik je wilde adviseren maar dit hierboven is dat precies. Ik ben zelf heel vergevingsgezind. Vergeten doe ik dingen niet en daardoor heb ik van sommige mensen hele lage tot geen verwachtingen meer zodat ze me niet meer kunnen teleurstellen en ik dan niets heb om te moeten vergeven. Ik denk altijd maar dat boos blijven zoveel negatieve energie kost. En we leven maar 1 keer, dat leven moet je zo positief mogelijk invullen en van genieten. Mensen die slechte dingen hebben gedaan of anderen slecht behandeld hebben komen zichzelf nog wel tegen, die moeten met die daden leven en zich daarvoor misschien na dit leven nog wel verantwoorden.
Ik ben ook ontzettend boos op 1 persoon, die kan en zal ik nooit maar dan ook nooit vergeven wat zij ons heeft aangedaan. Maar daar kan ik prima mee leven. Ik leef mijn leven en ga gewoon door. dus nee, vergeven vind ik niet nodig. Als je het maar kan laten rusten. Dat heeft mij jaren gekost.
Ik ben best haatdragend en ja daar kom ik ook best voor uit. Ik vergeef mensen wel maar in sommige gevallen ook totaal niet. Wat je nicht heeft gedaan zou ik waarschijnlijk nog kunnen vergeven maar door de reactie dus weer totaal niet. Daar zou ik dus geen tijd en energie meer in willen steken, zeker als het toch al zulke akelige mensen zijn. Scheelt je een hoop gedoe om die uit je leven te bannen.