Ik vind dat geslijm naar verpleegkundigen op dit moment echt to much en dat terwijl ikzelf verpleegkundige ben. Respect vind ik niet dat er op dit moment naar mijn beroepsgroep is. Integendeel wij zijn nu keihard nodig. Het zijn woorden van lof, maar daden van respectloosheid. De eerste dag van de crisis werden wij er al op gewezen dat de uren die in ons contract staan niet meer van toepassing zijn. Ook de arbeidsvoorwaarden waar staat hoeveel uren wij maximaal aaneengeschakeld mogen werken, hoeveel uren en tussen verschillende diensten moeten zijn nu "tijdelijk buiten werking". Wij mogen (moeten) zoveel werken als nodig om het systeem draaiende te houden. De afgelopen weken waar duidelijk werd dat het Corona virus steeds dichter bij kwam zijn er in ons ziekenhuis liters sterilium gestolen. Uit de toiletten uit de gang waar wij ze netjes hadden opgehangen zodat patiënten en bezoekers er ook gebruik van konden maken. Wij hebben ze maar weggehaald zodat we zelf ook nog iets zouden overhouden als we midden in de crisis zitten. Ik maak me ook zorgen. Niet dat mijn vakantie niet door gaat. Vakanties mogen door mijn werkgever zowiezo worden geannuleerd als ik op de werkvloer nodig ben. Ik maak me zorgen dat ik 40 plus uur moet gaan werken en dat terwijl ik ook nog een kindje heb en bewust minder ben gaan werken. Ik maak me zorgen dat ik dat niet aankan en geen goede moeder meer kan zijn. Ik maak me zorgen over hoe dat straks gaat als ik om 6 uur moet beginnen of tot 22 uur moet werken. Of 's nachts. Mijn zoon kan niet bij mijn ouders slapen, die zijn een risicogroep. Ik snap dat dit een crisis is en dat er geen andere mogelijkheid is. Ik snap dat deze maatregelen nu nodig zijn. Ik ga zeker ook mijn steentje bijdragen en ik ben nog steeds erg blij met mijn beroep als verpleegkundige. Het is niet zo dat wij vorig jaar geen risico's waren uitgezet. Op mijn afdeling zijn wij vorig jaar allen meerdere keren getest omdat we met open tbc in aanraking waren gekomen. Het is niet zo dat wij vorig jaar niet keihard hebben gewerkt geen keuzes hebben gemaakt, geen levens hebben beïnvloed. Dat applaus en die lovende woorden kunnen mij gestolen worden. Die komen alleen voort om de "daden" wat te verbloemen. Om te verbloemen dat wij nu minder rechten hebben dan ooit tevoren. Om te slijmen zodat wij nu niet opgeven. Om te hopen dat het systeem niet instort. Maar niet omdat wij zo geweldig zijn (ik vind mezelf ook niet zo geweldig), want ik doe nog precies hetzelfde als dat ik de afgelopen 12 jaar in mijn beroep als verpleegkundige heb gedaan.
Dat ouders niet zo moeten klagen over thuisonderwijs. Van onze school vinden alle lessen doorgang maar dan online. Wij als team werken 3x harder dan normaal om dit te kunnen realiseren, monitoren en verbeteringen toe te passen. En ja, ondertussen moeten mijn kinderen ook hun schoolwerk doen. En nee het is niet makkelijk, maar het is noodzaak. Dus doe wat je kunt en stop met klagen!
Whahahaha, ik heb de lente die het niet wist pas 1 keer gelezen, maar ik dacht precies wat jij beschrijft. De boodschap achter het gedicht snap ik wel en is ook grotendeels mijn mening. Maar wat een onnozel zweverig en slecht gedicht.
Dat iedereen die continue iets negatiefs te zeggen heeft ivm Corona ("Nl pakt het niet goed aan", "het komt niet meer goed dit jaar") voor onbepaalde tijd van dit forum geschopt wordt.
School van mijn zoon heeft nog geen minuut online les gegeven. Volgens mij is er zelfs geen mailtje van de mentor naar de klas gegaan. Wordt alleen maar huiswerk in magister gezet en dat is het. Oh ja, voor vragen mag je mailen... ik had wel iets meer verwacht.
Mijn onpopulaire mening is dat al die ouders die zo lopen te zeiken dat ze nu 3 weken met hun kinderen thuis moeten zijn omdat de kids niet naar school mogen, ondankbaar zijn. Het is notabene jouw eigen kroost! Wees blij dat je 3 weken met ze mag zijn. Het leven gaat al veel te snel...
Wat slecht in vergelijking met de scholen van mijn kinderen Hier hebben ze beiden school volgens rooster via teams. Leraren zitten thuis of in een leeg klaslokaal voor de camera en geven uitleg. Daarna het hele lesuur tot beschikking van de leerlingen. Niet aanwezig is een ongeoorloofd absent aantekening in magister.. Gelukkig beseffen mijn man en ik hoe hard de leraren hieraan werken en brengen wij dit ook over aan onze kinderen. Mijn dochter had even een slechte start (ze is donderdag 13 geworden en zag er vooral de lol van in), maar na een mail van de mentor, een reprimande van ons èn een aantekening in magister (die verwijderd wordt als ze verder goed meedoet), is ze hartstikke goed bezig. Jammer dat het niet overal zo is..
Qua strekking ben ik het met je eens - qua verwoording niet zo... Ik zie het namelijk niet als "zeiken", maar een uiting van (huidige/toekomstige) angst/paniek/zorgen ("reëel" of niet maakt hierin geen verschil) en vind het dus vooral heel erg jammer om te zien dat veel ouders (en dus gezinnen) er zo in zitten... (Niet alleen qua school overigens hoor, maar ook andere gebieden.) Het is helemaal niet nodig namelijk. Angst en paniek kunnen heel veel met een mens doen waar hij/zij zich mogelijk helemaal niet bewust van is. Persoonlijk probeer ik dit "gezeik" dan ook te zien als een "hulpkreet" en, waar mogelijk, het om te draaien naar iets positiefs wanneer deze persoon daar dus zelf (tijdelijk) niet toe in staat is. Dat komt beter aan dan iets in de trant van: "Zeik niet zo en wees gewoon blij."
Oh ja dat En de ouderen zouden nu door winkelend publiek anders aangekeken worden wanneer ze buiten het "ouderen uurtje" boodschappen zouden gaan doen. Flikker toch op zeg Die ouderen hier zijn juist blij met dat uurtje. En op m'n werk in andere woonplaats ook. Veel cliënten gaan nu lekker s ochtends vroeg op hun gemak. Alles weer grotendeels op voorraad, geen drukte/rennende kinderen, kassa is open voor betalen met contant geld enz.
Voor sommige ouders is het niet makkelijk. Denk maar eens aan de mensen die zelfstandig ondernemer zijn. Zij moeten wel doorwerken want geen werk = geen geld! Dus thuis werken en daarnaast je kinderen lesgeven en bezighouden. Ik heb hier iemand in mijn omgeving die in die situatie zit. Beide ouders hebben een eigen bedrijf en zitten nu thuis met 3 kinderen van 5, 7 en 11 jaar. Dat is niet altijd genieten! Want er MOET gewerkt worden.
Hier moet ik niet werken maar ik vind het ook zwaar hoor. Ben echt gesloopt eind van de dag. De jongste kwebbelt aan 1 stuk door, ben blij als we naar buiten gaan en ik kan zeggen ga jij maar vooruit fietsen tot die paal (dan hoor ik haar even niet) want ook op die fiets is ze geen seconde stil. Het spelletje wie het langst stil kan zijn is mijn red moment een paar keer per dag.
Als het dan toch over "zeiken" gaat: Mijn impopulaire mening: Ik vind dat er heel veel mensen zijn die geen idee hebben wat het inhoudt om verantwoordelijkheid te nemen, met name als het om henzelf gaat. Het is makkelijk om een vinger te wijzen naar iets buiten jezelf - I know - maar uiteindelijk los je er niets mee op en zal je in vergelijkbare situaties terecht blijven komen; net zo lang totdat je die vinger eens omdraait naar jezelf en het daadwerkelijke probleem intern oplost. (Er is overigens niks mis met op z'n tijd even lekker een potje te zeiken, hoor Mijn mening is nu vooral gebaseerd op dat veel mensen erin blijven hangen en na jaren nog steeds hetzelfde riedeltje opdreunen, zonder er verder iets mee te doen.)
ja en jij kan in andere mensen hun situatie kijken toch? Dit is heel wat anders dan een schoolvakantie. Ik kan niet werken= geen geld. Rekeningen lopen door, daarnaast ben ik alleenstaande moeder. Ze slapen 2 nachten per maand bij hun vader en verder sta ik er helemaal alleen voor. Dus ja het is zwaar, je kan geen dagje ballenbak, zwembad of speeltuin doen. Op visite is nu ook niet handig dus kan ook niet. Nachtje bij oma of tante logeren zit er nu ook niet in. De kinderen worden gek van het thuis zijn en vragen elke dag wanneer ze weer naar school mogen.
Wij zijn beiden zzp'er Waarvan mijn man als fysiotherapeut. Die moet dus doorwerken maar met alle risicos van dien en met veel minder patienten dan normaal dus veel minder inkomen. En hij zorgt voor het hoofdinkomen. Dus dat wordt voor ons spannend de komende tijd. Ik snap dat mensen het lastig vinden om het op te vangen dat ze geen oppas meer hebben. Dat kan ook echt super lastig zijn. Ik blijf bij wat ik gezegd heb. Ik ben zwanger, we hebben een kind van 1 en mijn man werkt in de zorg. Dus ik blijf gewoon binnen en we zitten iedere dag te duimen dat het virus ons overslaat. We zijn allemaal niet happy met de huidige situatie. Maar ik ben er zo dankbaar voor dat we gezellig samen zijn en elkaar hebben, een dak boven ons hoofd hebben, kunnen eten en zelfs tv en internet hebben! En stiekem geniet ik ervan dat mijn man iets meer thuis is en ik helemaal thuis ben. Vind het heerlijk om met mijn gezin te zijn. Als ze wat meer bezig waren met dankbaar zijn dan werd er een stuk minder gezeken over "ik word gek van mijn drukke kinderen". Kijk naar wat je wel hebt en kunt en wees daar gelukkig mee.
Ik ben ook dankbaar voor dat dak, eten, tv en internet. Hier een man die nu nog meer werkt dan normaal. Ik tel de minuten af dat hij thuis komt en ik een volwassen gesprek kan voeren. Ik hou heel veel van de kinderen maar ook heel veel van tijd voor mezelf of even op te laden en die tijd is nu helemaal verdwenen.