Ik ben 2 weken geleden bevallen. Alleen de dag van thuiskomst onze ouders op bezoek gehad, en daarna hebben we iedereen geweerd. Het bezoek aan huis willen we sowieso niet tot 6 april en misschien zelfs tot 1 juni. Alleen willen beide ouders nog wel ons andere kind (1,5) meenemen uit fietsen of wandelen in de wagen. Zo zien ze haar wel, maar is het buiten, dus minder besmettingsgevaar. Dit vond ik eerst wel een prima idee, ook leuk voor onze dochter. Maar wij gingen vandaag langs beide ouders wandelen, om vanuit de tuin te zwaaien, en zo zagen we dat ze zich niet aan de regels houden. • Mijn ouders hadden mijn broer op visite, die verkouden is, keelpijn heeft en hoest en dus niet mag werken. Mijn vader helpt hem nu zelfs met klussen in huis. • Mijn schoonouders passen nog wel op de kinderen van mijn schoonzus. Die zag ik vandaag spelen met andere kinderen op de speeltuin en geen 1,5m er tussen. Schoonzus stond erbij en zei er niks van. Mijn man en ik vinden dat onze ouders het niet serieus genoeg nemen. Maar ik heb een hele zware zwangerschap achter de rug waarin ik een groot deel bedrust moest houden, en meerdere keren in het ziekenhuis heb gelegen. Mijn ouders hebben zoveel toen voor ons gedaan: dochter een dag extra in de week opgevangen, boodschappen doen, mee naar het ziekenhuis als man geen vrij kon. Ze kunnen hun pasgeboren kleinkind al niet zien, en nou wil ik die ene wandeling per week met hun andere kleinkind ook al schrappen.. Ik durf dit niet te zeggen omdat ze zoveel voor ons gedaan hebben, en ze zo verdrietig zijn dat ze nu zoveel missen.. Ben er echt de hele dag mee bezig, voel mij er zo naar onder. Wat moet ik nou? :’(
Gefeliciteerd met de geboorte van je jongste. Wat kan je doen om het voor je ouders en je kinderen iets minder onleuk te maken? Dagelijks skypen, of welk systeem je daar ook voor gebruikt. Je dochter mooie tekeningen laten maken. Uitstapjes plannen voor wanneer het weer kan. En toch vooral je zorgen uiten. Want je hebt gewoon gelijk. Maar je kunt je ouders ook niet dicteren hoe ze hun leven moeten leiden. Dus je ziet ze weer als dat volgens het RIVM weer verantwoord is. En je ouders en schoonouders mogen echt wel verdriet hebben, maar dit is echt overmacht. Jij kunt hier niets aan doen. Voel je niet schuldig.
Erover in gesprek gaan? En dat je je zorgen maakt? Moeilijke dingen zijn dit, maar je nu even puur op je gezin richten en de komende weken niemand zien is niet gek op dit moment. Doe wat je gevoel zegt en maak het bespreekbaar!
Qua je eigen ouders geef ik je groot gelijk. Je broer hoort thuis als hij niet fit is. Maar bij je schoonouders, kinderen mogen toch ook gewoon nog buiten spelen. Alleen niet in grote groepen dus daar zou ik zelf veel minder problemen mee hebben. Maar als jullie je er niet goed bij voelen gewoon niet doen. Lekker facetimen whatsappbellen tekeningen maken etc en verder de tijd afwachten dat alles weer kan denk ik.
Probeer erachter te komen waarom je je zo schuldig voelt. Blijf bij je eigen grenzen, als je erover heen gaat en het loopt verkeerd af, dan vergeet je het nooit meer. Leg uit wat de regels zijn (niet naar grootouders gaan), dat het contact de eerste weken niet door kan gaan zoals je had gehoopt, maar dat het tijdelijk is. Zeggen jouw ouders dat ze verdrietig zijn, of neem jij dat aan? In het eerste geval is misschien sprake van lichte chantage en in het tweede geval kan het zo zijn, dat jij het (hun) verdriet groter maakt dan het is. Praat er over. Misschien voel je je schuldig omdat je zo goed geholpen bent door je ouders en de sociale boekhouding niet gelijk is? Bedenk dan iets om die sociale boekhouding recht te krijgen, maar dan zonder over je grenzen heen te gaan.
Ik neem aan dat je (schoon) ouders tot mogelijk een risico groep horen? Niet doen! Hoe lief ook bedoeld. Zoveel te meer contacten zoveel te meer risico op verspreiding. Neem echt de regels in acht hoe moeilijk ook. Opa en oma voor de raam werkt voor je oudste ook niet echt bemoedigend. Tenminste die van mij zou dan naar buiten willen. Probeer raamvisite eventueel om kleinkind te laten zien, zeker gezien verkoudheid in de familie. Sorry ben hier best wel strict in zelf... misschien kun je zeggen dat advies gyneacoloog/verloskundige echt is om rust te houden en niemand binnen te laten?
Als je naar de regels kijkt kan het wandelen met kleinkind ook niet. Je (schoon)ouders behoren niet tot het gezin, dan moet je dus de anderhalve meter afstand in acht nemen. En als ze zelf laks zijn met de regels zou ik het helemaal niet doen. Ik zou dat ook zo uitleggen asn ouders, dat het nu even niet anders is gegeven de situatie. Jij hebt die situatie niet gecreëerd, dat is buiten jouw macht om ontstaan.
Dat verdriet geven ze zelf aan. Voor het hele Corona gebeuren had ik het over mijn verlof, en of ik dan mijn dochter mijn hele verlof thuis zou houden. Toen zei ze al dat ze echt geen week zonder haar kon, dus dat ze heel graag die ene dag wou blijven oppassen. Ze zijn zo gek met ons en haar. Dit tot 6 april vonden ze jammer, maar ze begrepen het. Maar toen (eer?)gisteren de nieuwe maatregelen bekend werden, kreeg ik gelijk een appje of ze alsjeblieft toch niet tot 1 juni hoeven te wachten.. Het schuldgevoel komt ook omdat ze echt zoveel gedaan hebben, en echt dag en nacht klaar hebben gestaan gedurende mijn zwangerschap. Tegenover mijn schoonouders heb ik deze gevoelens namelijk niet zo. Heb een mooie kaart besteld, en probeer nog wat ideeën op te doen wat ik verder voor ze kan doen...
Klopt, ze zijn 60+ en vader heeft diabetes. Alleen zijn ze veeeeel te nuchter voor mijn gevoel. Ze hebben nergens last van, wassen continu hun handen, en dan zou er geen probleem moeten zijn volgens hun... Het zijn ook hele sociale mensen, dit is echt hun nachtmerrie. Van de 5 kinderen willen er 4 niet komen uit voorzorg, behalve dus degene die wél verkouden is. Tja, ben dus ook best teleurgesteld in mijn broer..
Sorry, dit komt hard over, maar ik maak uit je tekst op dat je vaker met de vinger wijst dan naar je eigen tekortkomingen te kijken. Het is fijn dat je ouders/schoonouders ontzettend veel voor je deden, maar onthou dat dit in een tijd was met gunstige omstandigheden. Jullie als ouders blijven zélf verantwoordelijk voor je eigen kinderen! Je zegt zelf dat je ouders in de risico groep horen, maar ben je ervan bewust dat kinderen ook besmet kunnen raken (zie artikel RTL nieuws over het 1 jarige meisje Medina die momenteel op de IC zit). En al beweert men dat kids meestal lichte klachten kunnen krijgen, wil dat niet zeggen dat ze het niet kunnen overdragen. Je leest immers ook dat dit virus, dagenlang op metalen oppervlakken kan leven. Speeltuintjes zijn een broeieffect voor dat virus. Geloof me, ook ik heb een kleine hier die door oma en opa op handen gedragen wordt en ontzettend gemist wordt, ik neem aan dat vele dat hebben, maar ik heb bewust de keuze gemaakt dat we niet (of hij) naar opa en oma gaat. Better safe then sorry. Ik zal je ook uitleggen waarom ik er zo hard insta. Ik werk zelf in een ziekenhuis en zie met mijn eigen ogen hoe erg dit virus is. Dan wordt je echt met de feiten geconfronteerd dat het niet hier om een "seizoensgriepje" gaat. Mijn tip, hoe moeilijk het ook is, maar achteraf gaan je (schoon)ouders je erg dankbaar zijn, kindje thuis laten. En absoluut doorgeven dat ook zij dit niet met een korrel zout moeten nemen, aangezien die neef daar over de vloer komt terwijl hij ziek is! Echt belachelijk vind ik dit zelf. Succes en stay safe.
Weet je, ze mogen ook verdrietig zijn. Het is ook niet leuk! Daar kun je best even bij stil staan. En natuurlijk hoop je dat het eerder klaar is. Maar jij bent niet degene die de regels heeft bedacht! Jij moet ze alleen opvolgen.
Precies dit.. ik hou mijn gezin zelfs in vrijwillige thuis isolatie. Ik werk in de zorg en zie met eigen ogen wat er nu gebeurd. Ik kom op mijn werk en thuis en mijn gezin blijft thuis. Boodschappen laten we komen. Het enige wat de kinderen mogen is in de tuin spelen, of voor op straat als het ons "straat voor ons alleen uurtje" is. (dat hebben wij met de straat zo geregeld, zodat de kinderen ook nog kunnen fietsen en steppen en skelteren). Ik durf en wil geen enkel risico te nemen. Opas en omas bellen we dagelijks via videobellen, vriendjes ook regelmatig. We hebben ook raammeetings. Dan kunnen er kusjes met een raam ertussen uitgewisseld worden. HEt is klote, wij zagen familie meerdere keren per week en nu al bijna 3 weken niemand meer. We missen iedereen ontzettend. Zorg voor jezelf, je gezin en doe wat jij kan om je ouders te beschermen. De situatie is kut, maar als we met zijn alle ons best doen, is de situatie ook het snelste onder controle en kunnen we weer naar het "normale" leven.
Ik neem het juist heel serieus. Hier is ook een uitbraak gaande. Ik werk zelf in de zorg en mijn vakantiedagen na mijn verlof zijn voorlopig ook geschrapt omdat alle mensen nodig zijn nu. Ik wil juist niet dat ze mijn dochter meenemen, en ik ben doodsbang dat ze ziek worden. Doe ze dagelijks berichtjes dat ze voorzichtig moeten zijn. Maar op al mijn waarschuwingen hebben ze een weerwoord. • Bij broer uit de buurt blijven tot hij beter is > ach, hij is niet ziek, heeft alleen een snotneus. • Jullie vallen onder een risicogroep > we voelen ons nog 50.. • Ik ben bang dat jullie ziek worden > we zijn heel voorzichtig. • Via deze app kun je je boodschappen laten bezorgen, dan hoef je niet meer naar de winkel > We wassen goed onze handen na de tijd. • Ik doe dit om jullie te beschermen > Wij zijn hartstikke gezond. Nu de uitbraak hier is maak ik mij constant zorgen om hun, en ik probeer ze constant te waarschuwen, maar ze maken zich zelf totaal niet druk, en dan voel ik mij weer schuldig..
Hun verdriet is niet jouw verantwoordelijkheid. Jij en je gezin zijn jouw verantwoordelijkheid en we leven nu eenmaal even in een tijd waarin dingen heel anders lopen. Heel sneu voor je (schoon)ouders dat dit dergelijke gevolgen met zich meebrengt, maar het is aan henzelf om met deze gevolgen te dealen. Niet aan jou. Nee is gewoon nee en daar zou geen argument tegenop moeten kunnen. Het feit dat ze het toch blijven proberen geeft eigenlijk al genoeg aan m.b.t. de kern van het probleem: Ergens gaat er iets compleet mis als het gaat om grenzen hebben, aangeven en ervoor opkomen.... Makkelijker gezegd dan gedaan, maar probeer je aandacht nu dus vooral even te geven aan jezelf en je gezin. Je (schoon)ouders zijn allemaal volwassen mensen die prima voor zichzelf (zouden moeten) kunnen "zorgen" op dit gebied.
Ook kinderen kunnen ziek worden helaas. Garanties dat jij en/of je man er ongeschonden door zouden komen heb je ook niet. Dus voor mij zou prio 1 zijn dat al mijn gezinsleden zich aan alle regels houden, die regels zijn er niet voor niets. En ik zou dan ook niemand van mijn gezin laten spelen, wandelen etc met iemand die het niet zo nauw neemt met alle maatregelen. Dat van dat handen wassen door je ouders is leuk en aardig maar als zij niet (willen) beseffen dat je het virus ook binnen kunt krijgen via je ogen of je luchtwegen dan zou ik hen ook niet laten wandelen met je dochter. Dikke kans dat ze haar tóch oppakken, knuffelen, aan haar handje zitten etc want hee die maatregelen gelden immers alleen voor anderen.
Jullie als ouders blijven daarom verantwoordelijk. Dit virus kan je niet met het blote oog zien, het tikt niet even aan de deur. Als je het hebt, heb je het. En heus, zoals ik al zei je hoeft écht niks onder de leden te hebben. Ik snap je punt maar sta sterker in je schoenen. Nee is nee. @2jongensmama laat al meer voorbeelden zien hoe je toch erdoorheen kan komen zonder dat je de kans hebt besmet te raken en de kids. Je (schoon)ouders doe er heel luchtig om zo te lezen en dat maakt mij boos. Jij werkt als zorgverlener en ik ook, en ik weet niet hoe het met jou zit maar elke avond worden wij hier in de verpleging geconfronteerd met familie leden die amper bij hun familie lid kunnen zijn om te troosten of afscheid te nemen. En als ik lees hoe laks je (schoon)ouders zijn in het volgen van de regels maakt mij dat behalve verdrietig ook echt boos. Sterkte meid ❤
Eigenlijk kan ik niet veel anders schrijven wat andere zeggen. Jij/jullie zijn verantwoordelijk voor jullie kindjes en niet voor je ouders/schoonouders. Als ze zo luchtig zijn kun je niet veel aan veranderen, vervelend dat ze nog maar 1 kleinkind zien maar jij bent niet de persoon die jullie kind maar moet laten zien als compromissen voor het gemis van de andere kleinkinderen. Geniet van jullie kindjes en probeer rust te nemen. Stuur foto's, briefjes, tekeningen etc.