Ik weet niet wat het is, maar hoe dichterbij het komt hoe banger ik wordt voor de bevalling. Misschien komt het omdat ik weet niet wat me te wachten staan? Ik droom er snachts zelfs nog over. Hebben meer mensen dit, en is er een rede om bang te zijn?
Ik ben er ook best bang voor en in een eerder onderwerp in het forum heb ik mijn oma's spreuk maar weer eens afgestoft: Men lijdt het meest onder 't lijden dat men vreest. Nog wat sterke argumenten die me op de been houden: - miljoenen vrouwen zijn me voor gegaan - waarom willen vrouwen meerdere kinderen als het zo verschrikkelijk is? - het is maar een dagje... - gelukkig leef ik in een land met moderne medische voorzieningen - de goede en snelle bevallingen worden nooit besproken op verjaardagen, alleen die uit de categorie horror. Voor die laatste verwijs ik je maar even door naar http://www.zwangerschapspagina.nl/de-bevalling/153328-alleen-maar-positieve-verhalen.html Succes!!
hier niet echt angst maar wel flinke kriebels.. wat mij heel erg helpt is de gedachte dat als ik het niet trek, ik de vlos mag bellen, en we naar het ziekenhuis gaan voor pijnstilling. (mits medisch verantwoord natuurlijk) heb het gister nog eens nagevraagd (voor de 2e keer ) en ze doen er écht helemaal niet moeilijk over
Ik krijg wel een ruggeprik vanwege dat ik een beperking heb. Maar toch heb ik die angst. En inderdaad Marlett er zijn er genoeg vrouwen die meerdere kinderen willen, zo kan je het inderdaad ook bekijken.
Ik wilde de volgende dag al wel weer bevallen hoor. Het is zo bijzonder. En ja het doet pijn maar die kun je aan. succes meiden en laat je niet gek maken
Tja...ik heb wel zenuwen..maar bang ben ik ( nog) niet. OLmdat het mijn eerste is, is zo'n bevalling ( net al de zwangerschap) nog zulk onbekend terrein. Je weet niet hoe je lichaam gaat reageren in die omstandigheden, dus ik heb geen idee hoe het bij mij zal zijn. Ik zal het dan dus pas beleven en dan heeft het, zo probeer ik maar te redeneren, erg weinig nut om me vantevoren al bang te maken.
je hoeft er niet bang voor te zijn hoor, het bouwt zich langzaam op, je verlegt je grenzen dus beetje bij beetje. de eerste keer was ik 19 en nu ben ik 37 en op beide leeftijden lukte dat prima, ik heb er 3. ontspannen is belangrijk, en laat je vooral niks aanpraten, als jij in je gordijnen wil gaan hangen doe dat dan ook, hoe belachelijk het ook klinkt. ik heb van de eerste de hele tijd over de rugleuning van de zetel gehangen, en eigenlijk had ik het pas lastig het laatste half uurtje. de laatste is er uit gevlogen en eerlijk veel pijn heb ik niet gehad, ferme menstruatie kramp zeg maar. warm douchke helpt ook erg. succes
Poeh het komt nu echt steeds dichterbij. Nog 6 weekjes. Ik merk nu dat ik er heel veel mee bezig ben, ik ben best bang eigelijk voor de bevalling.
Ik was er niet echt bang voor, maar ik was er wel mee bezig de laatste weken. Ik had me echt voorgenomen om rustig te blijven. En dat is me gelukt. Daardoor vond ik het echt wel meevallen (terwijl het volgens de artsen geen gemakkelijke bevalling was). Het komt allemaal goed, probeer je er niet te druk om te maken liefs
Hier ook een erg bange zwangere. Eigenlijk al vanaf het moment dat ik de positieve zwangerschapstest in m'n handen had. Eerst was ik blij en de 2e gedachte was "ooohhh shit nu moet ik gaan bevallen". Ik weet ook niet of er nog mensen zijn met tips om de angst te verminderen? Ik heb vorige week met vlos mijn angst besproken en ook nadrukkelijk in mijn dossier laten zetten dat ik als de dood ben voor een knip en met name weinig vertrouwen heb in een beslissing van een ander persoon dan ikzelf die dan in mijn lijf gaat knippen. Er staat nu dat er alleen in uiterste nood geknipt mag worden en dat er veel aandacht moet zijn voor goed hechten. Vriendin van mij heeft namelijk wat "probleempjes" gehad achteraf. 's Nachts als ik niet kan slapen dan is het het ergste, met name als ik me dan voorstel dat er een enorme bal door het meest intieme deel van mijn lichaam moet dan breekt het zweet me letterlijk uit. En dan al die mensen die me daar moeten aanraken en onderzoeken en zelfs hechten, dat is toch gewoon niet leuk?? Maakt een kind dat echt goed??
Ik ben gedurende mijn hele zwangerschap bang voor de bevalling geweest. Heb ook een bevallingsplan opgesteld en mijn wensen doorgenomen met mijn vriend en mijn vk i.v.m. verschillende situaties die zich zouden kunnen voordoen tijdens de bevalling. Dat is dus volledig helder en geeft rust. Ik hoef me daar geen zorgen meer over te maken. Het enige waar ik nog niet over uit ben is in welk ziekenhuis ik ga bevallen. Ik heb bij beide opties wel een goed gevoel, dus het is ook net waar er plek is. Vanochtend bij de vk geweest en net zoals veel mensen om me heen verwacht ze me volgende week nog wel op de controle afspraak, maar het zou haar verbazen als we voor de daaropvolgende week nog een afspraak moeten inplannen. Onze kerel is goed ingedaald en ligt met zijn koppie vast in mijn bekken. Niet dat hij het daarmee 'eens' is overigens, hij beweegt zich bijna onophoudelijk nu. Met als gevolg dat ik veel last heb van felle pijn aan mijn schaambotje, staartbeen/stuitje en bekken. Sinds vanavond ook ineens van mijn liezen, dusdanig dat ik schuifel alsof ik achter een rollator zou moeten. Maar somehow heb ik er ineens geen angst meer voor, zó raar! Als er iemand panisch voor was, was ik het wel. Heb sinds vandaag zoiets van 'prima, kom maar, het komt goed'. Was gisteren ook erg emotioneel en er zijn wel wat tranen geplengd. Dat was vandaag ook over, voelde me rustig, kalm en ontspannen. Kan het niet echt verklaren, maar ben er wel blij mee. Maf hé?
Tjah, niemand zal je vertellen dat bevallen geen pijn doet. Dus daar hoeven we geen mooi verhalen over vertellen. Ja, bevallen doet verschrikkelijk veel pijn, maar iedereen kan het aan dus jij ook. En het feit dat vrouwen meer kinderen willen is idd omdat je de pijn heel snel vergeet. Ik weet nog heel goed dat ik een jaar geleden dacht als ik nu doodga dan maakt het mij niet uit, dan ben ik in ieder geval verlost van deze pijn, maar ach. Een week later weet je niet eens meer hoe het voelt. Als ik bedenk wat ik het ergste vond van zwangerschap en de bevalling is de eerste 3 maanden moeiheid en lusteloosheid en niet eens de bevalling. Gek he? Een leuk trukje van moeder natuur. En idd het duurt maar 1 dag en zodra het kindje er is, is de pijn meteen weg. Ik durf het zeker nog 1 keer aan. Kom op, bang zijn heeft geen zin, je moet er gewoon doorheen. Je kan het moeilijk nog terugdraaien he
Het is normaal om bang te zijn...Ik had het ook de 1ste keer op een gegeven moment had ik zoiets van ze snijden het er maar uit . Maar op het laatst was ik zo moe en had last van mn bekken en kon het mij niets meer schelen, ik had zoiets van: maakt niet uit hoe het komt Als het maar komt. Ik heb nu inmiddels 2 gehad en de 3de is onderweg. Ja het doet pijn maar zodra de kleine is geboren ben je het allemaal vergeten... Ik weet dat sommige zullen zeggen: Zo'n pijn vergeet je niet zo maar. En dat is waar maar de intensiteit vergeet je wel.... Maak je niet druk, het komt allemaal wel goed... Gemma
@ BUNNYMOEDER: Lieve schat, het klinkt misschien raar maar een knip voel je amper. Ik heb er zelf niet een gehad maar ik ben wel ingescheurt[ik weet het het geeft niet veel hoop} en hag negen hechtingen. Ik besefte niet eens dat het gebeurt was. Achteraf had ik toch liever een knip gehad, trust me dat is veel beter. Op het moment zelf ben je daar echt niet mee bezig!! En niet iedereen hoeft een knip te hebben, denk positief!!! Ik hoop dat je hier wat aan hebt!!! gemma
Ik heb de knip ook bijna niet gevoeld (alleen dat geluid). verder heb ik ook geen last gehad van de hechtingen. Kwam de verpleging vragen of ik een pijnstiller wilde en ik zo: Waarvoor? Maar goed, ook dat is natuurlijk voor iedereen anders.
ja ook ik heb geen mooi verhaaltje voor je heb een vreselijke bevalling gehad. maar is er een reden om bang te zijn? nee want je kan er toch niks meer aan veranderen. je kan ongeloofelijk peentjes gaan zweten nu of je een beetje ontspannen en het van je af zetten want het gebeurd toch wel en ook jij zult er doorheen komen. dat heeft moedertje natuur natuurlijk wel voor je geregeld. terug kun je niet meer en de pijn kun je je niet meer voor je halen. over de knip kan ik je wel vertellen daar hoef je je echt niet druk over te maken. heb er niets van gevoeld!
In het begin van me zwangerschap zei ik nog heel nuchter ''Nou ik ben niet bang hoor , ik zie het wel'' Maar nu.. pffff.. Het komt steeds dichterbij , helemaal nu ik nog maar 4,5 week moet ! Ik heb het er over gehad met me verloskundige , En die zegt ook ''Ja het doet pijn , daar ga ik niet over liegen !'' Het enige wat je kan doen is je goed concentreren straks , jezelf af en toe even terug trekken.. dan komt het allemaal goed zei ze. Nou.. dan ga ik daar maar vanuit..
Ik had vannacht weer eens ouderwetse darmkrampen ( heb prikkelbare darm syndroom). Dat was heel lang geleden en ze deden zo'n pijn, dat ik echt mijn ademhalingstechnieken nodig had. Toen had ik wel even een paniekmomentje..zo van: als een bevalling zoiets is maar dan urenlang..ga ik dat trekken???? Aan de andere kant ken ik meer mensen met darmaandoeningen en de dames die waren bevallen hebben me vaak gezegd, dat ze liever bevallen, dan dat ze een darmaanval meemaken. Dat moet dan toch bemoedigend zijn!
je vergeet de pijn echt... het gevoel daarvan kan ik niet meer terughalen. Wel dat het ontzettend pijn deed, maar hoe het voelde? Tis ook geen pijn dat je ergens mee kunt vergelijken of naast een bevalling ook ergens anders bij hebt. Dus over je heen laten komen is het enige wat je kan. En je kunt het hoor! Miljoenen vrouwen zijn je voor gegaan, en daarnaast is het zo mooi!! Dat JEZElF met je krachten JE EIGEN KINDJE op de wereld zet! Iets mooiers is er niet! En idd, het doet veel pijn, maar voor je kind alles!! Ik zou het ook zo weer doen, geen twijfel mogelijk!