Hallo Allemaal Ik schoot gister opeens helemaal in de stress... Ben ik wel toe aan kinderen, kan ik het wel, heb ik de keus wel bewust genoeg genomen. Wil ik het zelf of wil ik het omdat ik denk dat het van mij verwacht word...... Word er gek van. Mijn man denkt dat het komt door de hormonen... Schijn over veel meer dingen opeens minder duidelijk te zijn dan anders En hij denkt dat ik zwanger ben.... Herkennen jullie de twijfel en de angst? Froukje
Ja, die angsten herken ik. Zelfs na al met al 2 jaar ouwehoeren vraag ik het mij wel eens af. Op een bepaald moment geef je toe aan een gevoel. En dan? Bij mij spelen dan hele domme aspecten mee. - Worden wij goede ouders? (vraagt denk ik iedereen zich af) - Romantiseer ik alles niet een beetje? (vast wel eens, maar soms dramatiseer ik het ook weer.) - Mijn carriere mogelijkheden, (ben er achtergekomen dat ik dat nog niet eens zo belangrijk vind. ) - Of het financieel wel kan, ( zou prima kunnen, maar is een telkens terugkerend denkbeeldig dillema) - En nu komt er nog eens bij, hoever wil ik gaan voor een kind. Denk aan de MMM. Maar dan zie je zo'n mooi wezentje en alles erop aan en er om heen, en dan denk ik iedere keer weer, dat wil ik ook. Maar de angsten, ja die heb ik wel eens. Liefs Marieke
Nee ik heb dat nog niet gehad die gedachten . Ik weet gewoon dat ik een kindje wil en twijfel geen moment , althans nog niet gehad .
ik kreeg die gedachten toen ik zwanger bleek..schijnt wel vaker voor te komen. nu is het weer over. bij mij kwamen die gedachten echt uit angst voor het onbekende, niet omdat ik twijfelde of ik wel kinderen wilde. toen ik me dat realiseerde scheelde dat heel veel. misschien dat bij ook het geval?
Hier kwamen die gedachten ook toen ik erachter kwam dat ik zwanger ben. Ineens kan je niet meer terug (om t zo maar even te zeggen) en ga je twijfelen of je het wel echt kan... maar wat Marieke ook al zegt, dat komt dan vooral door de angst voor het onbekende, want ik wil supergraag een kindje!
ik had het toen ik zwanger was.. ik wou zooo graag zzwanger worden.. en toen was ik zwanger en kreeg ik slecht nieuws bij de echo;s en toen dacht ik.. wou ik daarom nou zo graag zwanger worden.. uit eindelijk ook een miskraam gehad maar ik had het ook opeens
Ik had het juist voor mijn zwangerschap. Ik twijfelde enorm of we er al aan moesten beginnen. Op een gegeven moment hoopte ik zelfs op een ongelukje. Tja, dan ben je er waarschijnlijk wel klaar voor. Sinds ik echt zwanger ben, heb ik geen twjfels meer gehad, gelukkig. Maar het is heel normaal als je het wel hebt, 't is ook niet niks natuurlijk.
ik hoop dat het bij mij ook over is zodra ik zwanger ben..... kan me er ook gewoon geen voorstelling bij maken.... bedankt voor jullie reacties Froukje
Volgens mij is het heel normaal om jezelf zulke dingen af te vragen. Je begeeft je ook op totaal pnbekend terrein, je enige motivatie is op dit moment een gevoel dat je kinderen wilt. Wat mij betreft is het een onderdeel van het proces dat je klaarmaakt voor het ouderschap en is het niets om je zorgen over te maken.
Ha daar heb je stresskippetje weer.... Lieverd, ik denk dat het heel normaal is wat je aan dubbele gevoelens tegen komt...ik zou zeggen maak ze niet te GROOT; het hoort er volgens mij gewoon bij. (zelfs ik, die al 41 jaar is en zooooooooo ontzettend graag wil....echt zooooooo ontzettend graag, schiet wel eens in de lichte paniek als ik naar zo'n vreselijk programma the nanny of iets dergelijks kijk. Dan schiet ik hier helemaal in de stress als ik me bedenk dat we zo'n vreselijk schoppende, bijtende, krijsende lastige (peuter)puber zouden krijgen ). Haha, als we allemaal zo'n monsters van kinderen krijgen dan richten we gewoon een forum op waar we urenlang kunnen klagen en zeueren Nee, grapje hoor, stresskippetje. Ik weet zeker het komt helemaal goed! (wanneer ga je nou eens je naam veranderen in relaxkippetje ) Liefs, lola2
Zal mijn naam gewoon veranderen in Froukje ook een idee? Fijn om gerust gesteld te worden, Denk zelf ook dat het met mijnhormonen te maken kan hebben. De mood swings zijn niet van de lucht dus wel licht dat de paniek en de angst wel wat groter zijn nu.... froukje
Nee dat gevoel ken ik niet zo.. mijn droom en grootste wens is gewoon een kleintje, misschien als ik eenmaal zwanger ben dat ik dan over die dingen in twijfel kom maar ik weet gewoon dat mochten wij zwanger raken de baby in een warm nestje wordt groot gebracht..ha ha, nu maar hopen dat het dan ook maar snel gebeurd. Inge
Ik heb het ook hoor. Ik wilde héél graag en toen we gestopt waren met de pil kwam het ineens héél dicht bij. Dan kan het écht gaan gebeuren. Ik heb een posi zwangerschapstest gehad (wel vals helaas) maar ik wist niet wat me overkwam...was wel een beetje in paniek. Ik denk ook wel dat het overgaat hoor als het echt zo is maar net als wat iemand anders ook al zei, het is het onbekende.
hoi meiden, hier een -knuppel in 't hoenderhok- van mij. vandeweek hadden wij een gesprek met een groepje; allemaal met kinderwens. Maar wat doet zo'n verandering in je leven met jou als persoon, en je omgeving? Diverse jonge ouders rond je heen zijn er niet leuker op geworden sinds ze - bloedjes van- kinderen hebben. Zoals in programma's als the Nanny; Geen gewoon gesprek meer mee te voeren, altijd onderbroken door- of met als onderwerp- hun kids. Worden wij dan ook zo, terwijl die ouders toen ze nog geen kids hadden, hebben gezworen "zo" niet te worden ? Willen we dat eigenlijk wel? Herkent iemand dat? Ach, wie weet, zijn het hier ook de hormonen en valt het allemaal reuze mee groetjes uit koud zeeland
Hier juist andersom. tenminste bij mij na 3 kids waren we klaar. overtuigd nr 4 komt er niet meer. toen ik ineens in november zwanger bleek. Ongepland, maar welkom. het werd een vmk. Toen was mijn gevoel omgeslagen als een blad aan de boom. manlief nog niet, maar dat duurde kort. we gaan ervoor zei hij. direct weer zwanger, maar ook snel ging het mis.. Nu de onzekerheid (of eigenlijk bij mijn niet meer) en na de achtbaan van emoties van de afgelopen maanden lijkt hij het zat. hij is niet meer overtuigd en wil het laten rusten. snap ik wel, maar moet ik me nu gaan neer leggen bij een wens die niet in vervulling gaat? natuurlijk zijn we gezegend met 3 kids en mag ik niet klagen, maar een wens is een wens en die wordt niet minder omdat je er al 3 hebt. Ik hoop dat hij nog veranderd, want een kindje ontvangen doe je niet alleen, maar me neerleggen bij zijn beslissing zal ik wel alleen moeten doen en die gedachte valt me errug zwaar. *zucht*... waarom hebben mannen zo af en toe niet de emobrains van een vrouw..
Ja heel herkenbaar. Ik was net gestopt met de pil, toen dacht ik.. Ja dat doe ik wel eventjes. Het duurde bij ons 1,5 jaar, vaak heb ik gedacht ik lijk wel gek, ik word nooit een goeie moeder. En vooral op het einde van mijn zwangerschap sloegen de zenuwen toe. Ik wilde terug, wilde niet meer. Ik kan toch geen kind opvoeden. Nu is ze er, tis de liefde van mijn leven, kan niet meer een leven zonder haar indenken en het ging allemaal vanzelf!
Ik neem me ook stellig voor om niet te veranderen... Ik blijf wie ik ben, en blijf net zo veel aandacht hebben voor anderen als nu.... Maar ik denk dat in de praktijk je kind gewoon centraal staat in je leven........ Dit maakt me ook bang. Straks verander ik heel erg. of straks wil ik niet veranderen en neem ik het mijn kind kwalijk dat ik wel anders ben...... Straks is het heleaal niet leuk om mama te zijn..... Iedereen zal natuurlijk zeggen dat het het mooiste is wat je kan over komen.. Maar zal net bij mij wel weer anders zijn Hormonen, onbekende, onzekerheid.... Ik word er niet stabieler op HAHAHAHAHA Groetjes Froukje
Ik denk ook weleens, stel je voor dat je je eigen kindje lelijk vind haha....ik schaam me weleens voor die gedachtes maar ik heb ze wel....Oei oei. Eerder was ik ook wel bang voor de bevalling maar daar ben ik wel iet/wat overheen. Of het 's nacht opstaan om te voeden, kan ik dat wel? Of vroeg opstaan? En inderdaad, de aandacht verdelen over de andere mensen? Blijf ik wie ik ben? Praat ik strax ook alleen maar over de kleine? Jee zeg, klinkt allemaal heel zwaar maar toch is de wens groter dan die gedachtes....gek eigenlijk, eerder had ik dat helemaal niet...toen wilde ik nooit kinderen...
Mijn keuze was helemaal niet bewust........ De eerste kwam onverwacht. Niets is leuker dan het hebben van (een) kind(eren) dat geldt voor zowel mij als mijn man.... We zijn zo gelukkig met zn drietjes, heerlijk! Probeer alles op een rijtje te zetten maar bedenk wel dat je gewoon niet kunt overzien wat het krijgen van een kind met je doet. Klinkt cliche maar het is gewoon echt zo!