Ik moet even wat van me afschrijven. Zoals ik de laatste maanden al vaker heb geschreven dat het niet helemaal vlekkeloos verloopt thuis voel ik me de laatste dagen echt ongelukkig. Afgelopen weekend weer flinke ruzie gehad met mijn man , in de winkel ook nog eens nota bene. Van kwaadheid ben ik dus weg gelopen richting huis ( zo'n 15km verderop ). Na zo'n 5 km lopen zag ik hem aan komen rijden , hij boos want had mij overal lopen zoeken en tig x geprobeerd te bellen . Maarja uit boosheid heb ik de telefoon dus uitgezet . Ik voel me moe , op , gesloopt , verdrietig , ongelukkig enz. Ik weet niet of ik het huwelijk nog wil voorzetten , anderzijds kan ik wel janken bij de gedachte dat ik onze kids moet delen of de helft van de week moet missen. Maar momenteel ben ik het beu. Al een hele tijd draait alles om hem , hij heeft een moeilijke jeugd gehad , hij heeft het moeilijk op het werk , hij heeft het moeilijk met zijn familie , hij heeft er moeite mee dat hij zijn bio vader niet kent. Zo kan ik nog wel even door gaan , iedereen roept dat ik begrip moet hebben voor hem maar ik ben op. Ik trek het niet meer. De irritaties stapelen op, misschien heel egoïstisch maar ik wil gewoon even niet meer rekening houden met hem. Hij heeft thuis gezeten met burn out, nou alle begrip voor gehad. Vorig jaar kwam ons huis te koop , ik heb alles geregeld van de makelaar tot aan de verhuizing . Ik heb alles ingepakt en alles gepoetst. Hij niet , hij moest werken .... tja ik werk ook. Na de verhuizing dacht ik steeds ah als we goed gesetteld zijn komt alles goed. Inmiddels aantal maanden verder. Ik doe alles in het huishouden , ik werk 20 uur in de week en als ik thuis kom staat er bijv nog de vuile vaat op de aanrecht , kids niet gedoucht en hij zit rustig tv te kijken . Weer kan ik dan alles doen. Hij is of moe of zoekt naar dingen om over te klagen, ik ben te luidruchtig of te druk. Kids zijn te druk blablabla . Nu ben ik op het werk en ik zit hier gewoon te janken. Ik heb vandaag gezegd dat er in ons huwelijk wat moet veranderen omdat ik niet gelukkig ben en zo niet meer jaren door wil. Maar hij reageert gewoon totaal niet ... En ik ben het ook wel zat om de schijn op te houden naar de buiten wereld . Ik wil gewoon door hem gewaardeerd worden , dat niet alles om hem draait, dat hij ook zijn steentje bijdraagt en het weer leuk word om thuis te zijn
Wat rot voor je. Ik heb niet de gouden tip, behalve dat je misschien relatietherapie kunt overwegen? In ieder geval sterkte, ik snap dat het zwaar is om altijd maar ‘de sterkste’ te moeten zijn.
Is zijn burn-out wel over? Ik zou relatie-therapie overwegen. Wellicht brengt dat jullie wat dichter bij elkaar. doen jullie nog wel eens iets leuks samen zonder de kinderen? Zien jullie elkaar nog als partner of meer als ouders? Waar gaan die ruzies dan over? Klinkt overigens alsof jij het ook flink te pakken hebt. En heel moe bent. Ga eens naar de huisarts. Want een burn-out en depressie liggen heel dicht bij elkaar.
Heb je dit wel tussendoor uitgesproken of alles opgekropt met het idee: het komt later wel goed? Want kan me voorstellen als jij je grens niet aangeeft hij denkt: oke dit is gewoon prima zo. Nu barst bij jou de bom, komt dat bij hem ook even hard binnen. Klinkt inderdaad alsof er meer aan de hand is, je emmer is duidelijk overgelopen. Ik zou in deze periode geen overhaaste beslissingen maken, wel goed dat je je grenzen nu aangeeft in ieder geval. Communicatie is echt heel belangrijk in deze.. altijd.
Ik probeer vaker met hem te praten maar hij reageert telkens met oh we hebben het er straks wel over. Vervolgens komt er niets van. Hij zegt wel regelmatig merken me niet kwijt te willen maar vervolgens doet hij er niets mee dat ik me ongelukkig voel in deze relatie. Nogmaals scheiden is niet mijn eerste keus. We hebben net een nieuw huis gekocht, en ik hoop echt dat we eruit komen. Maar ik voel me op dit moment gewoon op. Ben het continu rekening houden met hem even echt beu.
Psychische aandoeningen kunnen lang duren, maar er zijn desondanks grenzen. Het is essentieel dat jij de ruimte blijft voelen om ook jouw gevoelens bespreekbaar te maken. Zoals jullie nu leven dat is niet gelijkwaardig. Ga jij weleens mee naar therapie, of praat je weleens met zijn therapeut? Als die jouw kant van het verhaal niet kent, is het ook geen onderdeel van de behandeling. Ik ken jullie niet hoor maar de wereld draait niet om hem. Hou vol en vecht ervoor.
Wat moet jij je rot voelen en ook heel alleen. Het klinkt hard, maar een nare jeugd of nare ervaringen in het verleden, zijn niet altijd een ‘excuus’ voor de dingen die niet goed gaan in het heden. Geloof me, ik weet waar ik het over heb met iemand die dichtbij me staat. Op een gegeven moment is de koek op. Ben je lang genoeg een luisterend oor geweest of lang genoeg de kar getrokken. Ga je ook denken, als één van de eerste woorden van een zin, wéér over hetzelfde lijkt te gaan: ‘gáán we wééér’. Ik heb het lang gehad met iemand. Die weet het altijd zo te draaien dat het uiteindelijk weer op de nare jeugd uitkomt. Heb je het gezellig over je kinderen die het zo goed doen op school, begint die ander weer met: ‘als mijn moeder nou...’ Op een gegeven moment kun je dat niet meer horen en praat je er maar overheen. Ik zit er misschien naast dat dit ook bij jullie het geval is, maar het is ook meer als voorbeeld bedoeld. Ik denk dat je heel veel adviezen gaat krijgen met ‘relatie therapie’ erin. Ik ben zelf hulpverlener en eigenlijk zou ik je dat misschien ook moeten adviseren, maar eerlijk? Soms is het gewoon niet voor een stel weggelegd. Deze therapie is geen zogenaamd wondermiddel zonder er iets voor te moeten doen. En daar moet je wel de puf voor hebben of moeite voor willen doen. Het is niet zo dat na 2 gesprekken alles weer koek en ei is. Therapie voor je relatie wordt vaak iets te makkelijk aangeraden is mijn mening. En zoals ik het nu lees ben je stuk en kun je niet meer en misschien zijn dan juist de wat hardere middelen nodig. Ik weet het ook niet. De oplossing ligt bij jezelf. Je zegt zelf; even van me afschrijven. Zou dat helpen? Dit wat vaker doen? In een schriftje of je telefoon? Heel veel sterkte in ieder geval ❤️
Dit klopt grotendeels wel , altijd weer het zelfde liedje... ook met verjaardagen van de kids, koop ik bijv 4 cadeaus voor ze ben ik overdreven want hij kreeg er vroeger altijd maar 1 , krijgen de oudste geld voor hun verjaardag, mogen ze van mij er zelf wat voor kopen. Hij roept dan dat ze moeten sparen want hij moest dat vroeger ook. Enz enz in alles verwijst hij terug op zijn verleden en dan denk ik indd daar gaan we weer. Of relatie therapie zinvol is geen idee. Of ik er überhaupt de zin in heb weet ik ook niet.
Dit wat je nu schrijft klinkt me heel vermoeiend in de oren. En wat betreft therapie; je weet het echt zelf het beste.
Ik begrijp heel goed dat je op bent. Situaties als deze vreten enorm veel energie... Heeft hij hulp/begeleiding van een professional bij het verwerken van zijn problemen? (Een of andere vorm van therapie?) Of is de/zijn aanpak hierin vooral rust nemen en afwachten of/wanneer hij zich beter gaat voelen? Persoonlijk zou ik kijken of er op dit gebied - zijn persoonlijke problemen - eerst vooruitgang te behalen valt, als hij hiervoor open staat. Zoals het nu overkomt, lijken zijn problemen namelijk vooral "de oorzaak" te zijn waardoor ik betwijfel of relatietherapie de oplossing zal zijn...
Allereerst een hele dikke digitale knuffel! Die heb je nodig! Maar, wat een gedoe. Bij het lezen voel ik je twijfels, onmacht, onbegrip. Sluit niet meteen de deur, maar maak wel kenbaar wat de situatie met jou doet. Hoe je je voelt. Wat je ziet gebeuren. Zijn het patronen en routines geworden, en kunnen deze doorbroken worden? Zo ja, ga er voor. En, ga in therapie voor jezelf maar het liefst samen. Sterkte!
Even een vraag, was hij eerst anders? Voor de burn out? Hielp hij toen met het huishouden en deed hij dingen met de kinderen?
Hij deed voorheen wel meer ja. Niet dat hij elke dag het huishouden deed maar hij hielp wel regelmatig met koken , was ophangen enz . Liep toen elke dag flink stuk met de hond en was ook een leukere vader voor de kinderen Ben overigens net thuis gekomen , lijkt wel of hij dit topic heeft gelezen ... de keuken was opgeruimd , er was gestofzuigd , er stond drinken voor mij klaar en hij wilde praten.... dus ik stond even met mijn mond vol tanden. Heb hem gezegd dat ik het fijn vond dat hij had opgeruimd maar dat ik op dit moment niet de energie en behoefte heb om te praten en dat ik dat liever uitstel naar morgen . Wil nu niet de verkeerde dingen gaan zeggen uit ergernis
Ik merk wel een stijging van zijn gedrag zodra de feestdagen er aan komen en de verjaardagen . Laten we nu net tm maart heel veel verjaardagen hebben van familie waar we niet onderuit kunnen
Maak er dan wel een gezellige avond van samen. Wel fijn dat hij in elk geval iets heeft gedaan vandaag. Soort van positief.
Nou weet even niet wat ik ermee moet. Vind dit heel raar . Weken lang vraag ik om zoiets simpels als dit , beetje mee helpen in huishouding, beetje interesse tonen in mij en gewoon praten over serieuze zaken mbt ons huwelijk. Nooit doet hij er wat aan en net nu ik hier alles neer schrijf wil hij praten en heeft uit zichzelf wat gedaan... Zal de hint duidelijk zijn nadat ik gisteren weg ben gelopen en vandaag verder niets ( op dat ik echt ongelukkig ben na dan ) van me heb laten horen ? Zal ik het toch echt op de harde manier moeten laten blijken , dus hem niet meer appen, niet na bellen gewoon echt bot reageren... ?
Ik denk dat hij zich kappot geschrokken is gister. Sowieso niet appen en na bellen. Dingen bewaren tot jullie samen thuis zijn. Dan heb je elkaar nog iets te vertellen
Heb er gisteren niet meer over gepraat, vandaag heb ik hem niet meer gesproken . Ik moet zodra hij thuis komt weer gaan werken dus vandaag gaat er ook niets gepraat worden. Maar ik vind het even niet erg Ik ga hem vandaag ook geen app sturen en niet bellen. Wil even zo ver als kan ( we leven toch in een huis maar deze week ben ik veel avonden weg dus is dat makkelijker ) wat afstand van hem nemen.
Klinkt niet fijn allemaal. Misschien eens op een rijtje zetten wat je nog wel fijn en leuk aan hem vindt en aan jullie relatie? Is dit nog genoeg om voor te vechten? Wij hebben 5 jaar terug in een crisis gezeten en dit heeft ons heel erg geholpen. We zaten zo in een negatieve spiraal en daar zakten we alleen maar verder in en alle leuke en mooie dingen kwamen niet meer aan de orde want alles was toch stom, kut enzovoort. Sterkte met alles.
Geen tips maar wil je wel even veel sterkte wensen. Vind het heel verdrietig dat je het gevoel hebt dat het al zolang om hem draait terwijl ook jou gevoelens net zo belangrijk zijn!