2 maanden geleden is mijn moeder voor de 2-jaarlijkse controle bij het bevolkingsonderzoek voor borstkanker geweest. Je weet waar het onderzoek voor dient, maar je verwacht eigenlijk nooit dat er daadwerkelijk iets uit zal komen. Helaas kwam er wel iets uit; uitslag: er is iets gezien en het moet verder onderzocht worden. Via de huisarts is er heel snel vanalles in gang gezet om via het ziekenhuis nogmaals een mammografie te maken en een echo van de borst. We hadden nog de hoop dat het misschien een cyste zou zijn oid, maar diep van binnen wist ik al dat het niet goed zat. En dit werd bij de tweede mammografie en tijdens de echo bevestigd: Mijn moeder had een tumor in haar linkerborst ter grootte van ongeveer 2 cm. Tijdens de echo zijn er meteen biopten genomen om te onderzoeken of het goedaardig of kwaadaardig was, maar de echo-meneer waarschuwde ons al dat we van het ergste uit moesten gaan. En ja, de volgende dag kregen we de uitslag: Kwaadaardige tumor met een hoog risico. Direct werd er een behandelplan opgesteld. Mijn moeder zou geopereerd worden en de tumor zou verwijderd worden. Dit is middels een borstbesparende operatie gedaan en daar zijn we dan ook erg blij om dat dit mogelijk was! 1 Dag voor de operatie is er een speciale vloeistof in de tumor gespoten zodat de lymfeklieren ook meteen gecontroleerd konden worden. Als er klieren zouden zijn die deze vloeistof opnamen dan zouden deze in contact staan met de tumor en dus uitzaaiingen kunnen hebben. Er was dus inderdaad 1 klier aangetast en die is tijdens de operatie ook meteen verwijderd. Wij hadden hoop dat het wel goed zou zitten, omdat er maar 1 klier verwijderd was. Helaas was dit niet het geval, deze klier zat bomvol kankercellen en dit betekende dat alle lymfeklieren in de linkeroksel verwijderd moesten worden uit voorzorg. Deze operatie nu 2 weken geleden gebeurt en vorige week kregen wij de uitslag van de onderzoeken op deze klieren: nog 3 extra klieren waren aangetast.. Dit betekent nu dus dat mijn moeder verder behandeld moet worden.. Ze zou sowieso al tussen de 25-30 bestralingen krijgen ivm borstbesparende operatie, maar dit wordt voorlopig uitgesteld. Vandaag zijn we bij de internist-oncoloog geweest en mijn moeder zal eerst behandeld worden met chemotherapie en hormoontherapie.. We waren er al vanuit gegaan dat ze chemotherapie zou krijgen, maar nu het vandaag bevestigd is en de eerste behandeling ineens heel dichtbij komt (over 2 weken al) komt het ineens keihard aan.. De afgelopen periode is al heel stressvol geweest vanwege alle onzekerheden, maar vooral vanwege het feit dat wij 200km bij mn moeder vandaan wonen en het dus heel veel organisatie vergt om telkens mee te kunnen gaan naar de afspraken in het ziekenhuis.. Elke keer zijn wij minstens 1-2 dagen kwijt hieraan ivm onze dochter en we dus niet zomaar even op en neer kunnen rijden, we blijven elke keer een nacht slapen. Dit gaat nu al bijna 2 maanden zo en bijne elke week 1-2 keer zo op en neer.. Ik zie nu dan ook door de bomen het bos niet meer, heb erg veel moeite om mn hoofd boven water te houden.. Ik wil er zoo graag zijn voor mn moeder en tot nu toe is dat steeds gelukt, maar straks als de behandelingen gaan beginnen kan ik er gewoon niet meer elke keer voor haar zijn.. Ik heb immers ook nog een man die gewoon 40 uur per week moet werken, maar waar ik wel van afhankelijk ben als t gaat om naar mn moeder gaan (ik heb gelukkig geen werk wat problemen kan geven), een dochter die mij nodig heeft, een huishouden wat gewoon doorgaat en ook nog een eigen leven, maar van dat laatste merk ik de laatste tijd eigenlijk niet zoveel meer.. Ons leven is gewoon in 1 klap omgegooid, het leven van mn moeder, ons leven, het leven van mn broers, de rest van de familie.. Ik krijg het er steeds moeilijker mee omdat het besef dat mijn moeder kanker heeft steeds groter wordt. Ook vind ik het erg moeilijk om er zo voor mn moeder te moeten zijn.. Ik doe het graag en met heel veel liefde, maar soms breekt het me echt op.. Ik heb in mijn leven al heel veel vreselijke dingen meegemaakt en eindelijk is er sinds 3 jaar rust in mn leven en dan gebeurt dit weer.. Mijn vader ben ik al kwijt sinds mn 15e en ik ben zooo ontzettend bang om ook mn moeder kwijt te raken, die gedachte vliegt gewoon steeds vaker door mn hoofd.. Ik ben over het algemeen wel positief ingesteld, maar soms is het gewoon zoo moeilijk om nog positief te blijven wat dit betreft, de angst neemt soms de overhand. Ook is er door alle drukte en zorg die ik op me neem weinig ruimte voor mijn eigen gevoelens. Ik wil zoo graag er eens met iemand goed over praten en mn emoties helemaal los laten gaan, maar ik kan het niet.. Bang dat ik dan helemaal instort.. Zoals vandaag ook, sinds het bezoek aan de internist-oncoloog wil ik al huilen, maar zodra de tranen een beetje beginnen te komen hou ik het weer tegen, ik kan het gewoon niet.. Ik moet sterk zijn voor mn moeder en mn gezin.. A.s. zaterdag zullen we weer flink geconfronteerd worden en ik zie er nu al ontzettend tegenop.. We kregen namelijk de melding dat mn moeder kaal zal worden van de chemotherapie (dit hoeft niet bij alle vormen, maar bij deze dus wel) en ik heb met mn moeder afgesproken dat we zaterdag alvast een pruik voor haar gaan uitzoeken.. Ik vind dit echt vreselijk en ik weet niet of ik die confrontatie wel aan kan; het wordt dan zo echt ineens.. Maarja, ik moet wel, ik weet namelijk dat mn moeder het t fijnst vindt als ik met haar meega, dus dan doe ik het ook, met liefde, maar ik vind het wel heel erg moeilijk.. Als mn moeder over 2,5 week gaat beginnen met de eerste chemokuur dan blijf ik 1-2 weken bij haar in huis samen met mijn dochter, maar daar zie ik ook echt als een berg tegenop. Mn moeder zal naar alle waarschijnlijkheid erg ziek worden van de chemo en ik heb dus 24/7 zorg over haar. Maar mijn dochter heeft ook 24/7 zorg nodig. Ik ben erg bang dat er momenten zullen komen dat de zorg voor hun beiden niet gecombineerd kan worden door wat voor reden dan ook. Er zijn wel mensen die ik dag en nacht kan bellen als er problemen zijn en ik heb zelf ook de nodige medische kennis om in bepaalde situaties op te treden, maar ik ga me sinds vandaag echt afvragen of ik het geestelijk ga redden allemaal.. Veel mensen in mijn omgeving hebben voor mijn gevoel ook totaal niet door wat voor een impact dit nu allemaal heeft. Die zien mij gewoon doen wat ik doe en wensen me sterkte, maar dat is het ook.. Ook dat vind ik erg moeilijk, mensen weten volgens mij gewoon niet wat ze moeten zeggen.. Dit vind ik erg begrijpelijk, want ik zou misschien hetzelfde hebben als iemand anders in deze situatie zou zitten, maar ik vind het ook erg moeilijk; voel me daardoor alsof ik er echt alleen voor sta (met uizondering van mn man dan natuurlijk, hij staat continu voor me klaar!) Nouja, ik weet ook eigenlijk niet wat ik precies wil bereiken met dit topic.. Weet alleen dat ik het graag van me af wilde schrijven en mn gevoelens wil delen met mensen die misschien ook in een soortgelijke situatie zitten/gezeten hebben en mij misschien wat kracht en/of tips kunnen geven om het vol te kunnen houden.. In ieder geval, heel erg bedankt voor het lezen en dan ik mn verhaal kwijt kon..
Wil je even heel veel sterkte wensen..!!! Zie dat je waarschijnlijk even oud bent als ik...kan het me zo moeilijk voorstellen om in jouw situatie te zitten
Vreselijk.. ik wil je heel veel sterkte wensen. Ik weet niet wat ik zeggen moet in dit soort situaties. knuffel...
Sterkte... Mijn moeder had ook borstkanker maar is genezen.Alleen heeft ze het verzwegen voor mij en mn broer terwijl iedereen in hun kerk ervan wist... Dat is nu 13 jaar geleden maar ik kwam er pas dit jaar achter. Mn ouders woonden toen in Australie vandaar dat we ook niks doorhadden. Wegens geldgebrek gaan ze nu helemaal niet meer naar een dokter(wonen in Indonesie)dus daar maak ik me weleens zorgen om...
Ach meid, wat een verschrikkelijke situatie. Maar gelukkig was je moeder er tijdig bij en houd voor ogen dat ze een hele grote kans heeft dat ze dit te boven kan komen! Over één jaar kijken jullie er weer heel anders tegenaan en de tijd vliegt gelukkig om. Het is alleen nu een vreselijk lange zwarte tunnel waar jullie doorheen moeten, maar er is licht aan het einde van de tunnel, echt waar! Dus ff doorbijten en volhouden, jullie weten waar jullie het voor doen...... Ik krijg trouwens de indruk dat er erg veel zorg op jouw schouders terecht komt? Kan je de zorgtaken niet wat meer verdelen met je broers en/of andere familie of goede vriendinnen van je moeder? Heel veel sterkte meid en houd je taai. Achter de wolken schijnt de zon, óók voor jullie!
Dit moet echt vreselijk voor je zijn pff, en natuurlijk ook voor je moeder en je familie. Ik vind het onwijs knap hoe goed jij er voor je moeder bent. Dat zal ze vast en zeker wel heel erg fijn vinden! Kan me heel goed voorstellen dat je nu even door de bomen het bos niet meer ziet. En wil je wel oppeppen maar weet zo ook niet de juiste woorden te vinden. Alleen dat je moeder je ontzettend dankbaar mag zijn dat ze zo'n lieve dochter heeft die er zo goed voor haar is. En als je het bij niemand kwijt kan, kom dan maar lekker op het forum van je aftypen. Wij zullen wel luisteren (lezen), en er proberen voor je te zijn voor zover het gaat natuurlijk. Dikke knuffel!
Bedankt voor de lieve reacties, doet me erg goed.. Ik heb mn verhaal net ook aan mn man laten lezen, omdat ik het heel erg moeilijk vind om het hardop uit te spreken; wat ik niet eens kan zonder in tranen uit te barsten.. Maar hij heeft het dus hardop voorgelezen zodat ik zou weten waar hij was met lezen en toen kon ik mezelf echt niet meer inhouden.. Voelde me net een klein kind, zo hard was ik aan t huilen Het lucht wel op dat het er even uit is, maar ik weet dat voorlopig niet de laatste tranen zullen zijn.. Ik ben gewoon echt heel bang om mn moeder kwijt te raken, vooral na het bezoek aan t zkh vandaag. Oncoloog zei dat mn moeder met de combinatie-therapie van chemo en hormonen 82% kans had om over 10 jaar nog gezond te leven. Wat dus positief is, maar dat kwam echt keihard en confronterend aan in de zin van: Mn moeder kan er dus echt aan overlijden.. Dit wist ik al wel een tijdje natuurlijk, dat kanker dodelijk is/kan zijn, maar nu kwam het besef ineens alsof ik een klap met een hamer kreeg.. @Chillin: Jeetje, dat lijkt me ook echt heel moeilijk om er ineens achteraf achter te komen dat je moeder zo'n zware periode meegemaakt heeft en ze het niet heeft gedeeld met jullie.. Weet je waarom ze het niet heeft gedeeld met jou en je broer? Ben je er boos om? (wat ik me heel goed kan voorstellen..) En wat naar ook dat ze nu niet meer naar een dokter gaat vanwege financiele problemen, ik kan me je zorgen wat dat betreft echt heel goed voorstellen.. Je wilt gewoon dat je moeder gezond is en doordat er nu niks gecontroleerd kan worden weet je dat dus niet.. Vreselijk @Nikki: Bedankt voor je lieve bericht Ik denk ook wel dat je gelijk hebt hoor, dat we er over een jaar anders tegenaan kijken, maar op dit moment lijkt er even geen einde aan te komen.. Eerst nu 5 maanden chemotherapie, dan 2-3 maanden bestralingen en daarna hormoontherapie wat 5 jaar duurt.. Er komt idd heel veel zorg op mijn schouders terecht, maar dat komt gewoon door wie ik ben.. Ik zorg graag voor mn moeder en doe het met liefde. Mijn vader kan het niet meer en mijn broers zitten wat dat betreft ook heel anders in elkaar. Mijn oudste broer zit nu al 2 maanden bij mn moeder in huis, maar hij zorgt meer praktisch voor mn moeder door haar te helpen met boodschappen en het huishouden, hij vindt het te moeilijk om mee te gaan naar het ziekenhuis. Als de chemotherapie gaat beginnen is hij er niet en dan sta ik er dus echt even alleen voor de eerste weken (mijn man kan dan wel 2 dagen per week er zijn en in t weekend, maar toch..) Wat vrienden betreft van mn moeder.. Tja, die kan ik dus wel bellen als het nodig is, maar zij hebben ook hun werk en eigen leven, dus kunnen er ook niet continu zijn voor mn moeder. Het is gewoon erg moeilijk allemaal, maar met een beetje hulp van iedereen zal het theoretisch ook wel op zn pootjes terecht komen, maar mentaal is het me gewoon even te veel aan t worden..
Vreselijk meid. Weet helaas een beetje hoe je je voelt. Mijn moeder heeft ook borstkanker gehad. Tot 2 x toe. Was de eerste keer nog erg jong maar heb het wel allemaal meegekregen.(pruik uitzoeken, mee naar zkh en naar de chemo's, vreselijke ziek zijn) Maar niet de druk die jij er ook nog bij hebt omdat je zelf een gezin hebt enzo. ook zo rot dat je zover bij haar vandaan woont. Maakt het er niet makkelijker op. Misschien is het een idee thuiszorg in te schakelen als ze erg ziek word. Dan heeft ze in ieder geval hulp in de huishouding en mocht jij of je broers er niet zijn heeft ze wel een paar uur iemand om zich heen. Weet dat wij ook thuiszorg hadden want mijn vader was allang niet meer in zicht en mijn moeder mocht niet veel ivm lymfeklieren die waren verwijdert(of zoiets, weet niet meer precies) Ik denk verder dat je jezelf en je emoties niet teveel weg moet cijferen. Als je wilt huilen, huil dan, ben je boos, wees dan boos, wil je praten, praat. Het is verschrikkelijk wat jij, je broers, je moeder en de rest van de fam mee moet maken. Wil nog even zeggen, Mijn moeder heeft 2x bk gehad(ook erg agressieve vorm), 2 borstamputatie's en lymfeklieren aan beide kanten zijn verwijdert, 1 chemo(2e keer wilde ze echt niet meer door hoe ziek ze de 1e x is geweest) en ze heeft het overleeft, ze was kankervrij(ik zeg was omdat ze helaas is overleden aan totaal iets anders maar dat is een ander verhaal) Ik vertel je dit omdat ik je wil laten weten dat het ook goed kan aflopen betreft bk. Misschien heb je er niet veel aan maar ik bedoel het goed. Meid heel veel sterkte en blijf erover praten. Probeer het niet op te kroppen. Als het je oplucht praat dan idd hier op dit forum. Wens je zoveel sterkte en een hele dikke knuffel
Pf meid wat een nieuws he...ik begrijp ee beetje wat je bedoeld, niet helemaal gelukkig want bij mij werd er bij mijn opa kanker geconstateert. En het hele je sterk houden en de klap als blijkt dat het echt iemand van jou is die dood kan gaan heb ik ook gehad. Ook het gevoel dat iedereen maar door leeft en niemand door heeft dat het echt is wat er gebeurt. Heb weleens van de daken af willen schreeuwen naar al die mensen, terwijl die er niets aan konden doen dat ik me zo machteloos voelde. En dan je moeder....dat is nog erger want je hebt maar 1 moeder. Gelukkig is de kans groot dat het goed gaat komen, en meis hoe zwaar het nu ook is later ben je er blij om dat je dit gedaan hebt voor haar. Maar hoe moeilijk het ook is om te doen, huil afentoe gewoon maar, je mag soms een beetje in elkaar storten, daar ben je mens voor, niet jezelf op vreten en alles binnen houden. Ik weet wel toen mijn oma overleed ik constant sterk aan het wezen was, want het was de moeder van mijn moeder en ik wou haar steunen. Maar uiteindelijk klap je dan met zo'n smak in elkaar dat het niet meer te houden is...bij mijn opa heb ik steeds weer het verdriet eruit gelaten, veel gepraat met mijn oma (vaders kant dus deze keer) en het werkt echt...wees niet bang om die gesprekken aan te gaan en je gevoel te tonen, het maakt je echt niet minder steun en minder sterk. Heel veel sterkte en zoals Nikki zegt als dit achter de rug is kijk je er heel anders tegen aan....en hebben jullie het toch maar mooi geflikt!
Nou meid, dat is een heel verhaal en niet niks. Ik herken veel in je verhaal, al was het bij mij niet mijn moeder, maar mijn vader. Ik wil je heel veel sterkte wensen met alles. En zoals al aangegeven is, praat het wel van je af want dit heeft zo'n grote weerslag op iedereen, dat kan je je gewoon niet voorstellen. Heel veel sterkte, ook voor je moeder natuurlijk.
Mijn moeder heeft ook borstkanker (gehad) hopen we. Afgelopen 2 jaren zijn erg heftig geweest, alles wat zo'n beetje bij behandelingen kan komen kijken is er bij komen kijken. Van het verliezen van het haar, tot een longontsteking tot het verliezen van de nagels. Zenuwpijn, een open wond terwijl de operatie 2 jaar geleden is. Bij deze operatie is haar gehele borst verwijderd incl klieren in haar oksel. Bij de operatie hebben ze de hoofdzenuw beschadigd. Wat een pijn opleverd in het operatiegebied. Kan uren doorgaan over wat haar allemaal overkomen is. Heeft ook naast het verwijderen van de borst, chemokuren, bestraling en hormoonbehandelingen gehad. En de hormoonbehandeling loopt nu nog steeds. Maar mijn moedertje is onwijs sterk, gaat veel te ver over haar grenzen maar ze staat er nog. Ook mbt het alweer bijna een jaar lang fulltime werken. Tot het opzetten van een glimlach, door de pijn en moeilijkheden heen. Er is nu een nieuw knobbeltje ontdekt, in haar andere borst. Dus we gaan nu met zijn allen opnieuw de medische molen in. Samen staan we sterk, en gaan we ervoor. Het zien van dat je moeder kaal is, tot de pruik. Is idd erg confronterend, omdat het een bevestiging is. Dit was in mijn geval zo. Maar het went echt waar, en voor je het weet zie je het niet eens meer. Voor ons als familie, als buitenstaanders, als mensen die machteloos vanaf de zijlijn staan toe te kijken is het al ontzettend moeilijk. Maar het allermoeilijkst is het voordegene die ziek is. En als gezin, of je gezin nou uit 2 of 8 bestaat, sta je sterk. En ga je ervoor.
Ook wij hebben in een emotionele mallemolen gezeten nadat er bij mijn moeder een gezwel werd gevonden op haar nier. Het was een moeilijke tijd, gelukkig is mijn moeder op dit moment genezen. Ik wens je veel sterkte..........
Jeetje Kristel... wat *piep* zeg... meis toch.. heel veel sterkte en kracht toegewenst in de komende periodes, ook voor je moeder en je hele familie natuurlijk. Dikke, dikke knuff. Xx