Hallo allemaal, op 3-6-15 zijn wij ouders geworden van ons dochtertje Lina na een zwangerschap van 18 weken. We hebben zelf de keuze gemaakt om de zwangerschap af te breken omdat na nekplooimeting, echo's en vruchtwaterpunctie geconstateerd werd dat ons meisje het Edwards syndroom had, ze zou geen kans krijgen om te leven en als ze al levend geboren zou worden zou ze een zeer zeer korte levensverwachting hebben met veel pijn en ellende en waarschijnlijk al binnen maximaal een paar maanden overlijden. Voor ons de keuze om haar alle pijn te besparen en haar te laten gaan. Inmiddels is het dus 3 maanden geleden en ik heb goed geprobeerd ons leven (met een gezond zoontje van ruim 2 jaar) weer op te pakken. Ik ben vrij snel weer begonnen met werken, eerst kortere dagen maar ook vrij snel weer volledig (27 uur). In de afgelopen paar weken merk ik echter dat het verdriet me inhaalt...ik merk ook dat mijn omgeving er (wellicht begrijpelijk) niet meer echt mee bezig is...ik ben ook geen type dat zelf zegt dat het even niet goed gaat, moet maar sterk zijn van mezelf, maar ik vind het zo moeilijk om er een weg in te vinden. Ons meisje was zo gewenst...mijn man twijfelt nu of hij nog wel een derde kindje wilt...iets wat ik wel heel graag wil.... Ik post daarom nu hier een bericht...om mijn ei even kwijt te kunnen aan mensen die weten hoe het voelt om zoiets mee te maken.
Ik denk ik reageer even, in juni hebben ook wij ons dochtertje laten gaan, ze was niet levensvatbaar. Haar schedeltje was niet volgroeid. Ook ben ma 2w begonne met werken en na 3weken weer al me uren. Ik merk ook dat niemand het er meer over heeft. De keuze om t nogmaals te proberen hebben we kunnen maken doordat ik iig al een gezonde zoon heb. Dus me lichaam kan t. Ook sluit dat niet uit dat t niet nogmaals kan gebeuren. Maar we hopen er t beste van. Wel houden we t tot 12w voor onszelf. Ik wens je heel veel sterkte!
Wij hebben drie jaar geleden voor dezelfde keuze gestaan en hebben in de 20e week afscheid genomen van ons zoontje Y*, eveneens trisomie18. Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. het is niet niks, ondanks dat je de draad weer hebt opgepakt, wat ook "moet" ivm je zoontje. Een terugslag is niet raar gezien de gebeurtenissen. Geef het aan op je werk, dat je ondanks dat je alweer volledig werkt, dat je toch nog veel last ondervind. mogelijk dat je werkgever een bedrijfsmaatschappelijk werker heeft met wie je in gesprek zou kunnen gaan. Eigen ervaring: ik ben pas na zeven weken weer voorzichtig gaan "koffiedrinken". Moet er wel bijzeggen dat wij dubbel geraakt waren. Mijn partner heeft toen in april eenhartinfarct gehad, direct daarna hoorden we dat het niet goed zat en toen moesten de puncties etc nog worden gedaan. Dus wij hadden in zes weken tijd twee "major life events" Dus na zeven weken eerst gaan koffiedrinken 2 maal een uurtje per week, opgebouwd naar vier dagen van 5 uur in een aantal weken... daarna een terugslag gehad. Dus een aantal weken op die vijf uur blijven hangen. Pas eind november van dat jaar weer op 4*8 uur qua werken. In de tussentijd regelmatig gesprekken met onze bedrijfsmaatschappelijk werker gehad. Al met al een jaar lang met haar gesprekken gevoerd, dit heeft mij ontzettend goed gedaan.
Nog heel veel sterkte....het is totaal niet gek dat het verdriet je inhaalt. Hier ga je waarschijnlijk je hele leven verdriet om hebben. Misschien niet altijd even heftig en dat is misschien maar goed ook. Maar je zult misschien altijd emotioneel worden als je aan haar denkt, want ze is toch je kindje en ze was enorm gewenst. Wij zijn in november onze 2e dochter verloren. Met bijna 39 weken is ze onverwachts overleden in mijn buik. Ze bleek een knoop in de navelstreng te hebben die ze tijdens het indalen strakgetrokken heeft. Omdat ik al zo ver in de zwangerschap was heb ik mijn volledige verlof gekregen, maar zelfs na mijn verlof ben ik de ziektewet ingegaan. Ik kon me nog totaal niet concentreren, vreselijk moe, kort lontje en om alles huilen. Nu is het verschil wel dat ik voor mijn verlof in de ww zat, dus dan kun je helaas niet beginnen met koffiedrinken op het werk. Ik ben wel begonnen met reintegreren maar toen kreeg ik er een miskraam met 11 weken bovenop. Als de wens zo groot is, is verlies gewoon zo'n enorme klap. Ik bedoel hier eigenlijk vooral mee te zeggen; voel je niet schuldig dat je je (nog) niet goed voelt....niks is gek. De een kan met gemak weer snel aan het werk, de ander niet. Probeer er toch zoveel mogelijk open over te zijn. Ik praat ook niet graag over mijn gevoelens en verdriet, maar ik praat wel graag over mijn dochtertje. En dat doe ik dan ook...soms op een verdrietige manier, soms op een luchtige manier. En vinden anderen dat niet prettig, dan is dat hun probleem Wat betreft de wens voor nog een kindje; hier is die wens gebleven. Het verlies van mijn dochtertje betekende voor ons niet dat we geen kindje meer wilden. En idd, je hebt een gezond kindje, dus de kans op weer een gezond kindje is heel groot. Wij hebben nu twee kindjes verloren, maar ik weet gewoon dat dit stomme pech is...en ons 2e dochtertje was gewoon gezond, ze had alleen pech met die stomme navelstreng.
Ik las je verhaal en wil toch niet zomaar 'wegklikken', wil je heel veel kracht en sterkte toewensen met dit verlies.
Veel kracht en sterkte! Neem de tijd om te rouwen! Voor de een duurt het lang voor de andere kort. Ieder krijgt de klap op zijn eigen tijd. En je zult altijd wel momenten hebben dat je weer even terugval hebt. Misschien nu ook omdat je dichter bij de uitgerekende datum komt?
heel veel sterkte, dit is niet niets. rouwen is lastig en loodzwaar. ieder moet hier zijn eigen weg in vinden. soms kan het helpen met een professional te praten. wat zou voor jou fijn zijn? knuffel
Heftige tijden zijn dit. Wat een verdriet heb je meegemaakt. Natuurlijk is het niet gek dat je nog steeds vaak verdrietig bentm. En al die tegenstrijdige gevoelens. Zorg dat je bij iemand iig je ei kwijt kunt. Anders raakt je hoofd in de war. Sterkte
Gefeliciteerd en tevens gecondoleerd met jullie dochter. Ik las je verhaal en kreeg weer even kippenvel. Ook wij zijn op 3 juni ouders geworden van een dochter (bijna 22 weken zwangerschap). Ook ons dochtertje zou niet levensvatbaar zijn. Het is heel herkenbaar wat je schrijft. Omdat ik in het onderwijs werk had ik ook nog de zomervakantie. Na de zomervakantie gelijk weer begonnen met vier dagen in de week te werken. Dit ging goed, alleen merk ik nu dat ik toch misschien iets teveel van mijzelf heb gevraagd. Heb nu een beste terugval. Op mijn vrije dagen heb ik echt tijd nodig om weer bij te komen.