Onze dochter is nu bijna een jaar oud. Ze is nu al bijna 7 weken ontzettend boos. Snel aangebrand, gelijk huilen en heel erg driftig worden. s'Ochtends bij het ontbijt, en s'avonds bij het avond eten is het echt gillen als het op is. Zodra ze al merkt dat ik het schaaltje aan het leegschrapen ben, gooit ze haar hoofd achterover en krijst ze het uit. Dikke tranen, en zeker 5 minuten niet te troosten. Terwijl ze echt genoeg te eten krijgt! Precies hetzelfde gebeurt als je tegen haar zegt dat iets niet mag. Als ik 'nee' zeg wordt ze ook erg boos, ook dikke tranen. Ze gedraagt zich echt als een driftkikker en is zo licht geraakt. Eerst dacht ik dat het misschien kwam omdat er 4 tanden tegelijkertijd door kwamen, of dat het kwam van een sprongetje. Maar nu ben ik bang dat het misschien haar karakter is? Verder merk ik dat ze mij echt niet leuk vind. Papa is haar alles. Tuurlijk erg leuk om te zien, maar mijn man is door zijn werk maar 2 dagen per week thuis. Dus mevrouw is 5 dagen chagerijnig tegen mij, soms kan er geen lachje vanaf. Trouwens, bij mijn man doet ze hetzelfde als het eten op is. Iemand enig idee hoe ik hier mee om moet gaan?
Ik zeg sprong én tandjes. Rond een jaar was onze dreumes ook niet te genieten. Ik was ook bang dat ze zo zou blijven Maar dat is gelukkig niet zo. Als dit de eerste keer is dat je je dit afvraagt, is de kans klein dat het haar karakter is, dus nog even volhouden! Hoe je hiermee om moet gaan, qua sjagrijnigheid zou ik zeggen, doe zo vrolijk mogelijk naar haar, maak haar aan het lachen (verstoppertje? Kiekeboe spelletjes, kietelen ) en doe leuke dingen. Vrolijkheid werkt aanstekelijk! Het drama en tranen als reactie op iets wat niet mag, zou ik zoveel mogelijk negeren. Even boos laten zijn (uitspreken dat ze best even boos mag zijn), maar dan snel afleiden met iets anders.
Mijn zoontje is ook al een paar maanden zo... Krijsen als hij zijn zin niet krijgt, als het eten op is, wordt ie helemaal hysterisch. Nee zeggen is echt het eind van de wereld voor hem. Ongelooflijk hoeveel woede er in zo'n kindje kan zitten he. Ik troost me met de gedachte dat het tijdelijk is en gelukkig zijn er nog genoeg momenten dat hij zo lief en grappig is. Hier zijn het denk ik voornamelijk de tandjes waar hij veel last van heeft.
De (beruchte) 11 maanden sprong... De ergste tot nu toe vind ik Hier rond die tijd ook een chagerijnig driftkikkertje. Vreselijk! Werd er soms echt gek van. Het gaat echt over!! Mijn ventje is alweer een tijdje een vrolijke dreumes nu.
Hou vol! Klinkt inderdaad als een sprong.. Onze dochter heeft dit ook een tijd gehad ronde d'r eerste verjaardag.. zelf vrolijk en begripvol proberen te blijven, dan gaat het vanzelf over..
Hier ook zo van 11-13 maanden (gecorrigeerd), niet te pruimen was hij. Toen weer een tijd goed en nu joepie-jee weer een pieperd in huis, krijsen als ik hem niet begrijp, hij is er hees van. Met de vorige sprong ging hij lopen, nu zal het wel praten worden. Als iemand hem wil lenen, graag!
Is gewoon de leeftijd. Belangrijkste is dat je het niet persoonlijk opvat, want je dochter bedoelt het niet persoonlijk! Ze is de wereld aan het ontdekken en ze is nu op een leeftijd waarop er veel op haar afkomt, wat overweldigend kan zijn, waardoor ze uit haar hum lijkt. Verder begint ze menselijke relaties te ontdekken. Jij bent het centrum van haar wereld...alles wat jij belangrijk vindt, vindt zij belangrijk. Daarom is ze zo gek op papa, ze merkt dat hij belangrijk is voor je, en zijn afwezigheid versterkt dat. Ze merkt waarschijnlijk ook dat je haar gedoe van het moment niet zo leuk vindt, ze kan er niets aan doen, en ook daarvan kan ze 'bozig' worden. Gekke van het centrum van de wereld van kind zijn is wel dat je het idee kunt krijgen volledig over het hoofd gezien te worden...
mijn neefje heeft het met verschonen..als je hem wil verschonen (hij is 17 maanden) dan krijst ie het uit..al geef je hem een speeltje 8 van de 10 x is het een verschrikking om meneertje te verschonen..
O wat herken ik dit! Onze dochter is net zo of misschien nog wel erger. Als iets niet mag laat ze zich gewoon achterover vallen, in de box,op de grond, overal! Dat hoofdje dat bonkt overal maar steeds tegenaan omdat niets haar naar de zin is. Eten wil ze zelf doen en als ik maar naar de lepel kijk is het al gillen(resultaat,ze krijgt geen hap binnen) afleiden helpt niet helaas. In bad is ze ook al niet happy,haren wassen krijg ik 9 van de 10 keer gewoon echt niet voor elkaar. Luier verschonen heeft mevrouw ook geen tijd voor. Ik bied al steeds iets in de handjes aan om haar af te leiden maar dat gooit ze echt direct aan de kant en begint dan weer te draaien en te huilen dat ze niet wil. er is 1 ding wat ze wel wil Stappen door de kamer, de heeeele dag ,maar ja soms moet ze ook gewoon nog even in de box, want anders kan ik echt niets beginnen. haar grote broer gaat tegenwoordig boven een filmpje kijken omdat zusje dan weer zo'n "ik krijg m'n zin niet krijs dag" heeft. Tips heb ik niet voor je, ik ben hier aan het uitzitten hahaha het gaat over
Ik ben dus niet de enige! De oudste had hier ook wel eens last van, maar dan hooguit 2 weken. Deze dame is dus echt een doorzetter. Bedankt voor jullie reacties!
ooohhh, dat ken ik wel. Inderdaad gewoon een fase, daarna zijn ze weer een zonnetje. Mijn dochter heeft net een 18 maanden sprongetje gehad en is nu echt een schatje weer, maar ik heb haar werkelijk achter het behang kunnen plakken een paar weken lang. Mijn man is 3 dagen id week thuis ivm werk in buitenland en ook hij is haar universum. Het is papa voor papa achter, maaaaarrrr, als ze echt verdriet heeft kan alleen mama haar werkelijk troosten. Nog steeds roept ze echter 'papa papa papa' ook als hij niet thuis is. Ik heb het idee dat datgene wat niet altijd in de buurt is het meest begeerd wordt en bovendien is het altijd lachen gieren brullen met papa en mama is soms gewoon ff niet aan het spelen met haar
Toen ze hier konden staan ben ik meteen gestopt met liggend verschonen. Dat deden we staande, op de WC. Kon ik de inhoud van de luier meteen in de WC mikken (scheelt enorm in de stank), en ze leern meteen waar eenWC voor is. Daarnaast waren ze de eerste tijd zo bezig met hun balans houden dat ze geen tijd meer hadden om tegen te stribbelen. Dat klooien bij het liggend luier verschonen is trouwens een verdedigingsinstinct...als je op je rug ligt ben je weerloos en heb je geen regie meer over je daden. Dat verklaart waarom veel kinderen dat gewoon op een gegeven moment niet meer willen: het voelt onveilig, je bent 'overgeleverd'.
Wij zitten nu ook in zo'n periode met de jongste (2 weken jonger dan jouw jongste dochter), maar ik herken het volledig van de oudste Als ze iets doet wat niet mag, bijvoorbeeld aan de planten trekken, dan zeg ik "nee" en gaat ze meteen huilen. Ik haal haar dan gewoon weg en geef haar wat anders om mee te spelen. Wat eten betreft wil ze na 3 happen niet meer geholpen worden en slaat alles boos weg uit onze handen. Geen probleem, dan doet ze het maar lekker zelf Ik leg dan gewoon steeds 2-3 happen op het tafelblad van haar stoel (Ikea stoel) en ze vermaakt zich wel (en eet natuurlijk ook). Ik laat haar eigenlijk gewoon zoveel mogelijk haar eigen gang gaan en help daar waar nodig. Uit ervaring bij de oudste merk ik gewoon dat dit het beste werkt. De jongste heeft het niet, maar de oudste hing ook een hele periode heel erg aan papa, moest niks van mij weten als papa in de buurt was. Tja, ik vond het niet leuk en voelde me gekwetst, maar ik besteedde er eigenlijk geen aandacht aan en liet de dingen dan door papa doen als hij er was. Als hij er niet was (werk) was er ook niks aan de hand.
Kan me hier helemaal bij aansluiten, op deze manier vind ik ook dat je je kind 'in z'n waarde' laat. Kind hoeft strijd niet aan te gaan, jij hoeft strijd niet aan te gaan, waardoor alles rustiger blijft. Ik zei trouwens zelden of nooit 'nee', dat heeft vaak zo weinig effect en je wordt er zelf zo negatief van...kind even oppakken, of ding wat niet mag even weghalen, dan blijft het rustiger.