buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Hallo,

Ik gef mijn dochter van 20 maanden nog bortsvoeding en heb nog geen menstruatie gehad na de bevalling. We gebruikten ook geen anticonceptie (redenering: als ik zwanger wordt is dat heel welkom, anders hebben we gewoon nog wat geduld, maar ik stop niet met borstvoeding puur om een nieuwe zwangerschap mogelijk te maken, ik geef borstvoeding tot mijn dochertje er zelf genoeg van heeft, en ze is nu geleidelijk aan z-uit zichzelf steeds minder aan het 'drinken', meetal nog maar 2 of 3 keer per dag). Omdat ik me al een tijdje zwanger voelde, heb ik op een bepaald moment een zwangerschapstest gedaan, en tot mijn grote vreugde en verassing was die positief! Op 28 december moest ik naar de gyn voor een echo. Ik bleek 6,5 weken zwanger te zijn, en het hartje klopte maar ... het vruchtje bleek niet in de baarmoeder maar in de eileider ingenesteld te zijn. Ik had al een paar dagen buikpijn en voelde me veel zieker dan tijdens mijn vorige zwangerschap, naar het toilet gaan deed pijn, mijn achterwerk deed pijn wanneer ik ging zitten, ... dus ik was al wel bang dat er iets mis was. Zeker toen ik 's ochtends echt pijn had en een beetje bloedverlies. Ik moest onmiddelijk naar het ziekenhuis voor een laparscopie. Er zat al een halve liter bloed in mijn buikholte, maar het vruchtje zat ingenesteld in de fimbriae en niet in de eileider zelf, dus de eileider hebben ze kunnen sparen.

In het ziekenhuis zei men dat ik het een tijdje "rustig aan moet doen". Maar wat houdt dat juist in? Vorige week was mijn vriend thuis en heeft hij de zorg voor ons dochtertje grotendeels opgenomen, maar dinsdag moet hij terug gaan werken. Kan ik min dochter gewoon optillen, boodschappen doen, huishouden, ... Lichamelijk heb ik geen klachten meer. Af en toe heb ik nog wat buikpijn als ik wat teveel gedaan heb, maar voor de rest voel ik me lichamelijk goed. Emotioneel heb ik het veel zwaarder, maar dat zal nog de nodige tijd vragen vrees ik.

Omdat ik ondertussen toch al 32 ben, willen we niet meer te lang wachten
om opnieuw zwanger te worden. Bovendien zit nu de angst er toch wel in bij mij dat een nieuwe zwangerschap mischien niet zo vanzelfsprekend zal zijn dan we dachten (angst voor nieuwe BBZ, verminderde vruchtbaarheid owv leeftijd, ...)
Nu heeft de gyn aangeraden eerst een tijdje Cerazette te nemen, om mijn lichaam tot rust te laten komen. Maar we willen echt niet te lang wachten o opnieuw te proberen. Toen ik voor mijn vorige zwangerschap met de pil gestopt ben (na deze gedurende 10 jaar geslokken te hebben) duurde het 9 maanden voor ik terug vruchtbaar was (maar het was gelukkig wel van de eerste keer 'raak'). Nu heb ik schrik dat wanneer ik cerazette neem het misschien weer een hele tijd duurt voor ik terug een normale cyclus heb: is deze angst gegrond? Is het mischien niet verstandiger een tijdje condooms te gebruiken en af te wachten hoe en of mijn menstruele cyclus terug op gang komt? Bovendien denkt de gyn dat, aangezien ze geen lichamelijke oorzaak of afwijking van de eileider londen vinden, dat het misschien door een hormonaal onevenwicht is dat het de bevruchte eicel niet naar de baarmoeder getransporteerd is (of anders hebben we gewoon 'pech' gehad): dan zou je toch denken dat je dat hormonaal evenwicht best niet verder verstoord door horonae anticonceptie? Of zie ik het helemaal verkeerd?

Hopelijk is mijn uitleg niet te chaotisch.