Mijn ervaring is dat hypothetische kinderen zich een stuk makkelijker laten opvoeden en ikzelf ten alle tijden rustig blijf... Met echte kinderen blijkt de praktijk een stuk weerbarstiger...
Ik snap denk ik niet helemaal wat je nu bedoeld . Zijn vrouw overigens vond ook dat hij echt heel extreem reageerde en zei er wel iets van .
Omdat Je zegt dat je zelf erom zou lachen en er late op terug zou komen. Je hebt zelf, denk ik,geen pubers? Dus bij jou hypothetische puber zou je de ideale reactie geven. Het was ook meer grappig bedoeld. Ik had vroeger ook de allerbeste ideeën voor de opvoeding van alle kinderen, en zou het zelf heel anders doen dan mensen om me heen. Maar de praktijk leert dat opvoeden gewoon heel lastig is...
Dat voorzichtig bespreekbaar maken heb ik wel geprobeerd zonder te benoemen dat zij een tik uitdeelde. Ik vind dat blijkbaar erg moeilijk. Als ik dan vertel wat ik doe zegt zij dat het bij haar niet werkt op die manier. Dan wordt het gesprek vrij kort als ik haar in haar manier niet wil aanvallen.
Ik zeg helemaal niet dat ik het veel beter kan. Mijn kinderen zijn ook echt niet de makkelijkste en ik straf mijn kinderen ook.
Bedankt voor de antwoorden. Even ter verduidelijking ik vind mijzelf geen heilige en ik zal soms situaties ook anders aanpakken dan anderen. Ik verhef mijn stem ook wel en heb ook mijn kind wel eens bij zijn arm gepakt om hem te laten luisteren. Waar het mij meer omging is dat ik mezelf geen houding wist te geven in deze situaties. Niet naar haar, niet naar haar kinderen niet naar mijn kinderen. Mijn kinderen schrokken er van maar als ik daar aandacht aan gaf op dat moment versterkte het het gevoel bij haar kinderen. (Heb het later wel besproken met ze). Haar keek ik niet of nauwelijks aan want ook voor haar was het geen leuke situatie. En ik wist ook niet wat ik naar haar kinderen moest doen die toch wel verdrietig waren. Het heeft indruk gemaakt op me waardoor ik ook wel weer naar mijn eigen manier van opvoeding ben gaan kijken.
Ja ik bedoel, jij vind jouw manier van aanpakken -lijkt me- beter dan slaan. Zij vind slaan (pedagogische tik) een goede aanpak. Ieder zn ding..
Ieder heeft zijn eigen manier van opvoeden. Ligt denk ik ook heel erg aan het kind. Mijn moeder deed het wel, heb er niks aan overgehouden en bij mij was het wel echt nodig want ik was heel driftig en anders luisterde ik niet. Of ik het zelf zou doen bij mijn kind kan ik nu nog niet zeggen is hij nog te jong voor maar ik vind een kind eens flink bij de arm pakken niks ergs. Tegenwoordig zijn veel moeders ook te soft in mijn ogen, als ik sommige kinderen in de winkel zie hoe ze zich tegen hun moeder gedragen.. wauw dat zou ik niet pikken.
Dit ben ik helemaal met je eens! Ik heb ook wel meer dan eens een draai om mijn oren gehad of een tik voor mijn billen. Toen we wat ouder waren en niet wilden slapen werden wel eens (wel met deken) in de garage gezet. Dat heeft nooit lang geduurd want als we daar 1 minuut zaten wilden we wel graag ons bed weer in. Ik heb geen enkel trauma daaraan over gehouden, ik ben niet verknipt (al zeg ik het zelf ) en heb echt een goede band met mijn beide ouders. Kan goed met ze praten en nog steeds altijd bij ze terecht. Love them to death!!! Dus idd we moeten het niet overdrijven!
Ik heb mijn kind ook wel eens een tik gegeven. Dat deed ik uit onmacht en het voelde heel erg fout. Voor mij is slaan niet “normaal”. Ik voelde mij daardoor erg vervelend in deze situatie omdat ik er wel in betrokken was. Haar huilende kind zat bij mij in de auto
Euhm, jawel ik heb juist zelf wel een puber. En als er iets niet helpt is het wel schreeuwen en volledig uit je plaat gaan. Het werkt vaak wel om er niet teveel op in gaan (en lachen bedoel ik dan voor ons zelf als ouders naar elkaar toe) en als ze uit hun emotie zijn na een tijdje er nog eens over beginnen, wat je wel en niet van ze verwacht. Ik weet wat ideaal klinkt voor mezelf en voor ons zelf werkt. Een ander vindt daar zijn eigen weg in. Maar ik weet wel zeker dat niemand zich laat intimideren door iemand tegenover je te hebben die volledig door het lint gaat naar je. Volwassenen niet maar ook kinderen niet. En ik wil mijn kinderen ook zeker niet aanleren dat je zo tegen elkaar moet schreeuwen om elkaar iets duidelijk te maken. Dus ja dan kan ik daar inderdaad anders over denken en ik laat hem ook in zijn waarden door me niet met zijn manier te bemoeien.
Ja zo zou ik er echt niet over kunnen denken. Zij geeft ranja, jij water. Prima. Maar een tik uitdelen is wat mij betreft echt van een andere orde.
In die onderzoeken hebben ze mij niks gevraagd. En ProudMama en Mississippi blijkbaar ook niet. Ik geloof er trouwens ook niks van, dat uit onderzoek zou blijken dat het “alleen angst en wantrouwen” zaait. Er zullen vast gezinnen zijn waarin sprake is van angst en wantrouwen. Maar echt niet in alle gezinnen waarin ooit eens een tik is uitgedeeld, heerst angst en wantrouwen. Zo’n uitspraak lijkt me dus een behoorlijke overdrijving van de werkelijke onderzoeksuitslag. Zelf heb ik nooit de noodzaak gevoeld een tik uit te delen. Er zijn voor onze kinderen genoeg effectieve alternatieven. Maar heel eerlijk... ik heb wel eens kinderen van anderen gezien waarvan ik dacht “geef dat kind een pets”. Sommige kinderen snakken gewoon naar duidelijke grenzen. Het is dan gewoon bijna pijnlijk om te zien hoe ouders die grenzen maar niet aangeven, terwijl het kind er zo’n behoefte aan heeft. Hoeft natuurlijk niet met een tik. En het zijn misschien uitersten. Liefst geef je natuurlijk op een andere manier grenzen aan. Maar ik vind het wel opvallend; ouders die hun kind prima opvoeden en daar soms een tik voor gebruiken, worden soms als halve (of hele) misdadigers weggezet. Terwijl ik denk dat er een groepje ouders is dat hun kind oneindig veel meer schade aandoet, door helemaal géén grenzen aan te geven. Als kind heb ik wel eens aan de ontvangende kant van zo’n tik gestaan. En geloof me: het gaat prima met me. Geen angst, geen wantrouwen, prima band met beide ouders. Het gebeurde niet vaak, maar als het gebeurde was het een héél duidelijke grens. En het voordeel: ‘t is ook zo weer over en daarna kun je samen weer door. Wat dat betreft heeft een kind denk ik langer last van time-out, speelgoed afpakken e.d. Ik mocht m’n straf natuurlijk niet kiezen, maar ik gaf de voorkeur aan een tik (duidelijker en sneller over) dan aan ‘meteen na het eten zonder toetje naar bed’. Ik was dan alweer vergeten wat er ook alweer gebeurd was. Of wist het nog wel, maar was alweer met totaal andere dingen bezig en in een normale bui. Kreeg ik dan nog de straf bandje middag.
Maar wat zouden jullie doen in zo’n situatie? Het waren echt geen heftige dingen die de kinderen deden. Denk aan “ ik wil geen jas aan”, broertje slaat en de ander reageert.
Ik zou het laten gaan. Maar hier vakt ook weleens een tik. Vroeger zelf ook gehad als ik/we het echt te gek maakte(n) en we komen allemaal nog graag bij mn ouders en elkaar. Wij vonden het veel erger als we op de trap moesten, die zat naast de buitendeur dus iedereen die binnen kwam zag dat je straf had, de horror
Hier een gekleurde reactie, ik kreeg thuis meer dan een pedagogische tik. Mijn moeder sloeg, stompte, schopte en trok aan mijn haren. Gelukkig kan ik ook op een andere manier vervelend gedrag van mijn kinderen doorbreken. Iig zonder fysiek te worden. Daar ben ik ook heel erg mee bezig, ik heb er persoonlijk een afkeer van gekregen. Overigens heb ik wel contact met mijn moeder, maar dat is geen warme vertrouwensband.
Dit. Ik doe het zelf niet, maar helaas doe ik wel andere dingen die ik ook afkeur, soms ben ik er helemaal klaar mee en dan brul ik wel even tegen ze. Heb ook wel mensen in de omgeving die hun kinderen wel fysiek straffen. Ik vind het niet prettig om te zien, het is mijn ding absoluut niet, maar er iets van zeggen, nee, ik zie dat de kinderen verder echt liefde krijgen, geknuffeld worden ed.