Zoals ik al zei, je bent nogal naïef zoals je je hier opstelt. pocorn pakt men over het algemeen bij forumvervuiling
Precies dit! Om deze reden is een hele diepe, goede en jarenlange vriendschap van mij gestrand. Mijn bestie deed zulke impulsieve dingen waarbij ze haar man en erger nog, haar kinderen , de ellende introk, dat ik daardoor in gewetensnood kwam. Hoe erg ook, mijn persoonlijke grens was gepasseerd en ik kon niet langer doorgaan met die vriendschap. Na jaren kwam ik haar bij toeval weer tegen. We hebben toen goed gepraat en hebben besloten om onze vriendschap weer een kans te geven. We zijn nu weer goed met elkaar, maar het wordt nooit meer zo als vroeger. Als ik het goed begrijp, ben ik dus niet zo'n beste vriendin.....
Dat hoeft toch ook niet. Ik ken genoeg relaties waarin vreemdgegaan is, en die nog prima werken. Niet iedereen laat daarop een relatie stranden. Áls de ander het al te weten komt.
Ik vind dat je als vriendin advies hoort te geven wat het beste is voor langer termijn. Eigenlijk, vind ik het zwak om als vriendin achter haar te staan als ze getroost word met vreemdgaan. Op langer termijn zal ze echt wel spijt krijgen en misschien jou wel kwalijk nemen dat je haar in die rotperiode maar hebt laten vreemd gaan. Ik zou als vriendin alles op alles zetten om haar wakker te schudden en bij te staan in de periode dat ze het moeilijk heeft vanwege haar man zijn burn out. Ik vind niet dat @Mirle weinig levenservaring heeft omdat ze dit afkeurt. In tegen deel.... Als ik in een burn out zit en mijn man die mij in goede en slechte tijden trouw heeft beloofd vreemd gaat en zijn vriend hem hierin steunt.... dan eh.... dan vliegt er echt wat. Ik ben wel zo een psycho want mij ga je niet bedonderen en als zogenaamde vriend die hem hierin steunt? Terwijl diegene zijn huwelijk op het spel zet? En laten we eerlijk zijn. Als ze nu de kriebels krijgt van een andere man. Zou ze echt nog aandacht aan haar zieke man schenken? Ze is waarschijnlijk nu te druk met excuses vinden om het goed te praten om vreemd te gaan. Ik dacht dat vreemd gaan iets was waar je niet over na denkt, wat gewoon gebeurt en later spijt van hebt omdat het fout is en blijft. Wist niet dat mensen bewust hierin keuze maken om hun leven en die van hun dierbaren (o.a. kinderen) kapot maken. En ja ik snap dat het voor haar hartstikke moeilijk is dat ze geen seks heeft en aandacht. Maar kom op? Je gaat je nu toch geen zorgen maken om seks??? Je gaat toch ervoor zorgen dat de vader van je kinderen het mooie van de wereld komt te proeven en hier ga je toch voor door het vuur? Mee naar zijn afspraken, in contact blijven met hem... geduld?! Sorry, not sorry. Maar this is freaking me out for real
Zoals ik eerder al aangaf: een jaar lang in een relatie zitten met een partner met psychologische problemen, dat is verdomd eenzaam. Dat is niet «even doorbijten dat je geen seks en aandacht krijgen». Vreemdgaan vind ik niet ok, maar het gemak waarmee sommigen (niet alleen jij) beweren dat het maar even door bikkelen is, bewijst dat jullie nooit in die situatie gezeten hebben.
Ik vind je ook een goede vriendin. Hopelijk kan je haar morgen goed uitleggen dat vreemdgaan niet de oplossing heeft. Dat is leuk voor een avondje denk ik maar het geeft volgens mij véél meer problemen daarna.
Dat kan. Maar het is altijd makkelijk te oordelen als je het niet meegemaakt hebt. Ik ben trouw gebleven destijds. Maar man toch, die periode was ook voor mij de hel. En dan hadden wij niet eens kinderen om uit die miserie te proberen te houden, ik moest gelukkig alleen mezelf zien te redden. En mijn man.