extreme misselijkheid zonder braken

Ik ben een stuk minder ver, maar heb ook erge last vd misselijkheid, en vind het ook heel moeilijk.
Vorige week heb ik met moeite voldaan aan al mijn verplichtingen, maar er zit niks anders op dan me morgen ziek te melden. Ik moet wel veel overgeven, hoewel dat nu voor een groot deel wordt onderdrukt door medicatie. Maar ik kan me helemaal voorstellen dat je je ook zonder het overgeven zo beroerd voelt. Je voelt je gewoon zo ziek de hele dag.

Ik voel me echt gevangen. Ik kan niks, zelfs douchen is me teveel.

Lukt het jou wel om voldoende te eten? Ik eet steeds minder. Morgen heb ik een belafspraak met de ha.

 

Heb dit bij mijn 2e zwangerschap gehad.
Ik was dag en nacht misselijk, sliep ook slecht door misselijkheid en als ik een dagje werkte, dan lag ik de dag erna huilend van ellende in bed, opgekruld in foetushouding omdat ik gewoon niet meer wist waar ik het zoeken moest. En damn, wat duurt een dag dan lang.
Vanaf 9 weken zwangerschap in ziektewet, ben toen nog wel een paar keer proberen te gaan naar mijn werk, maar ging meestal mis. Mijn baas zei al snel dat ik me absoluut niet meer beter mocht melden. Als ik wilde mocht ik komen, maar ze rekenden niet op mij. Ik werd volledig uitgeroosterd.

Toen ik 10 wkn was heb ik emesafene geprobeerd maar dat deed helemaal niets. En omdat ik niet hoefde te spugen en ook voldoende kon eten/drinken wilde huisarts me ook verder niets geven.

In mijn herinnering is dit mijn zwaarste zwangerschap geweest. Het was moeilijk te accepteren dat ik 'zo'n wrak' was die niets kon doen, het was ook vreselijk zwaar dat het niet beter werd na 12 wkn, ook niet na 16 wkn en ook met 20 wkn... maakte niets uit . Zat iedere controle zo ongeveer te huilen bij VK en voelde me ook erg somber. Kreeg angsten, hyperventilatieaanvallen, herkende mezelf gewoon niet meer terug. Op een bepaald moment kon ik ook niet meer zorgen voor mijn kind. Ik kon alleen maar liggen/zitten en mezelf beroerd voelen. En ik zeg het nog eens, damn wat duren 9 maanden dan lang .

Tja, hoe ga je er mee om? Acceptatie is inderdaad een sleutelwoord. Rusten, veel rusten ook. En beseffen dat het geen 'falen' is, geen aanstellen, hormonen kunnen de meest heftige dingen met je doen.

Praten helpt, vooral met lotgenoten, dat je ervaart dat je niet de enige bent. Eventueel met een professional als de somberheid echt overhand krijgt. En houd ook voor ogen: het gaat een keer weer over, er komt een moment dat je je weer goed gaat voelen. Ik vond het heel moeilijk om in 'een goede afloop' te geloven, dacht dat het nooooooit meer goed zou komen , maar echt vanaf het moment dat baby geboren was... voelde ik me een compleet ander mens. En weg misselijkheid, als sneeuw voor de zon (echt zo bizar!).

Bij mijn jongste had ook weer die extreme misselijkheid, maar nu wel met braken en dus officieel hyperemesis gravidarum, maar ik was nu ingesteld op 9 maanden beroerd zijn, en wetenschap dat ik het al eens eerder had 'overleefd' maakte dat ik het vrij gelaten kon accepteren. Het was, met name psychisch, minder zwaar dan bij mijn 2e.

Ik wil je heel veel sterkte wensen en ik hoop dat je je in 2e trimester toch beter gaat voelen!

 

Hier bij beide zwangerschappen 24/7 misselijk, vreselijk was het. Bij de tweede ook overgeven erbij... Bij mij ging het beter na 18/19 weken en na 20 weken kon ik eindelijk weer eten. Ik heb bij de eerste het 'uitgezeten' maar bij de tweede heb ik medicatie gehad. Ook omdat ik nog een kleintje had rondlopen. Wel eerst tot 11 weken zo geprobeerd hoor (eigenlijk nog te lang). Crackers en water bij het bed staan. Kleine beetjes eten, voornamelijk licht fruit. Zo'n seaband heb ik geprobeerd. Hielp niets. Daarna toch de huisarts gebeld. Kreeg eerste emesafene, dit hielp een dag. Toen over op primperan en omeprazol. Dit hielp! Nog wel iets misselijk maar ik kon wel weer wat eten wat mijn energieniveau erg goed deed. Sterkte, ik vond het ook vreselijk om me zo ziek te voelen die eerste maanden..

 

Ik kan je vertellen dat ik niet idee heb dat mijn kinderen er iets aan over gehouden hebben . Ik heb 9 maanden 'nee, mama is ziek van de baby' moeten verkopen en deed alleen (met moeite) het broodnodige voor/met mijn kinderen. Was inderdaad verdrietig, omdat je het zo graag anders zou willen doen (en dan weer jaloezie op al die 'stralende' zwangeren die met 35 wkn nog met de fiets naar hun werk gaan ). Maar echt, het is niet jouw schuld en het is 'maar' 9 maanden. In de toekomst kun je weer veel beter de moeder zijn die je wilt zijn. Ook je kinderen zullen wel begrijpen dat dit even iets tijdelijks is (mijn kinderen waren heel lief en zorgzaam, de meeste tijd , en ze waren nog jonger dan die van jou). Ze begrijpen het misschien beter dan je denkt...

En een ander soort ervaring: mijn eigen moeder is vanwege een hartprobleem een 3-tal jaren flink ziek geweest (bed in huiskamer e.d.). Zij heeft zich hier ook vreselijk over gevoeld, omdat ze er niet 'voor ons was'... Maar... zo herinner ik mij die tijd helemaal niet. Ik vond het verdrietig voor mijn moeder, maar ik heb vooral heel goede herinneringen aan hoe ik met mijn vader bepaalde dingen deed, hoe ik bij mijn moeder in bed kon kruipen om even te knuffelen en kletsen etc. Heb echt niets gemist... Je kinderen kunnen het best anders ervaren dan je denkt .

 

Jou verhaal, daar kan ik me alleen maar bij aansluiten.
Eerste zwangerschap had ik het ook (hyperemesis)
Wat een nachtmerrie. Nu veel angst voor opnieuw door te maken, maar hoop dat het echt anders wordt.
Maar wat je zegt klopt, er komt weer een einde aan