Hoi, Wat vervelend dat je zo je zo voelt.. Tsja ik heb de zwangerschap van mijn zoontje niet als een roze wolk ervaren.. Ik was het op slot helemaal beu. Zo ziek, zoveel kwalen.. Weet je wat bij mijk heeft geholpen? Een zwangerschapsdagboekje bij houden... Soms las ik dan de dingen terug en dan daht ik ochhh dat is idd wel heel zwaar geweest, maar soms lees je dan ook de leuke dingen even terug en dan denk je, yes daar doe ik het voor.. Snap je wat ik bedoel? Ik wil je één ding meegeven, het is een cliche, maar echt waar, wanneer je kleintje in de wieg ligt weet je dat het het allemaal waard was.. Echt waar, e pijn, de depressiviteit.. Nu denk ik wel eens, hoe zwaar het ook was, zwanger zijn, hoe mooi is mn ventje!! Ik geniet elke dag nog van hem... Misschien is een doula in jouw geval ook een handige? Ken je het? Een soort VK maar dan meer voor het geestelijke? Hier in Utreht heb je ook steeds meer zwangerzijn begeleiders maar dan voor het geestelijke, want man, wat gebeurt er veel met je zelf in die periode.. Iig succes!! Ik hoop dat je er veel met je man of vriend over kunt praten..
Helaas geen tijd om alle reacties door te lezen dus bij voorbaat excuses voor iets dat al geschreven is... Ik herken dingen in je verhaal! Toen ik zwanger was van mijn dochter ben ik vreselijk depressief geweest. Ik startte toen dit topic: http://www.zwangerschapspagina.nl/zwangerschap/133186-prenatale-depressie.html Misschien heb je er iets aan al is het maar vanwege de herkenning! Deze site is ook een goede bron van info: Geen roze wolk - Home Bij mij was het na 14 weken echt van de een op de andere minuut over. Ik herinner me nog goed dat we na een echo op een terras ontbeten en ik ineens iets weg voelde "vloeien", had zin in koffie. We zijn er tot het donker blijven zitten omdat ik niet durfde op te staan uit angst dat het terug zou komen. Dus het kan echt in 1 keer over zijn! Succes!
Ha Assje, Las je eerdere topic, ik wilde even vragen hoe het op dit moment met je is! Hopelijk gaat het stukken beter en kun je nu lekker genieten. Liefs, Elleke
Ik vind het allemaal niet zo raar hoor.. het is je eerste en je weet niet wat je te wachten staat. Niet zo gek dat je dan onzeker wordt. Probeer 1 dag tegelijk te doen en niet nu al lopen piekeren over de bevalling... dat is nog heel ver weg. Over dat bloedprikken moet je je denk ik helaas heen zetten. Probeer een andere kant op te kijken of laat je vriend je heel hard in je andere arm knijpen zodat je de prik niet voelt. Het voordeel is dat die prikdames zo ervaren zijn dat het zo achter de rug is. Ik vind het ook niet prettig maar het is voor de goede zaak denk ik dan maar. Wij zijn zwanger geworden met iui en toen moest mijn vriend mij 10 dagen achter elkaar een prik geven. Bepaald niet prettig want ik vind die prikken ook vreselijk.. maar voor de goede zaak heb ik alles over.... En dat overstuur zijn dat komt gewoon door je hormonen hoor.. ik zit soms te huilen als het wcpapier op is... om niks dus! Probeer het een beetje over je heen te laten komen en je niet teveel op te vreten over allerlei angsten. Je ontkomt toch niet aan bloedprikken en onderzoeken want je bent zwanger, dus leg je er bij neer.
Dit is al een oud topic, ik weet niet hoe ze daar op dit forum tegenover staan om dat weer omhoog te halen? Je neerleggen bij een fobie gaat niet zomaar. Iemand met pleinvrees gaat ook niet zomaar de straat op als je zegt dat de boodschappen op zijn en dat ie wel zal moeten. Iemand met smetvrees vragen om iets van straat op te rapen heeft ook geen enkel nut. Als je een fobie niet hebt denk je er een stuk lichter over, dat snap ik wel, maar zo makkelijk is het dus niet. Ik heb gelukkig een goede verdovende zalf gekregen, mijn man is mee gegaan en ik heb niet gekeken. Toch heb ik beide keren dagen van tevoren paniekaanvallen gehad en zat ik letterlijk te zweten toen het moest gebeuren. Ik mag zo vreselijk blij zijn dat ik die zalf gekregen heb, wat het draaglijk maakte. Helaas is mijn situatie niet noemenswaardig verbeterd. Ja het went om zwanger te zijn en er zijn ook wel leukere momenten, maar niet voldoende en ik heb dan ook professionele hulp gezocht.
Oh ik herken dit zo goed! Ik dacht dat ik echt gek werd. Ik voelde me op den duur een vreemde in eigen lichaam. Bij mij had het ook te maken met HG dat ik had, constant ziek zijn, op den duur totaal geen vreugde meer in niets... Ellendig! Pfff. Toen ik dan info zocht, vond ik er echter weinig over terug. Uiteindelijk bleek ik door HG nog hartkloppingen te hebben en daarbij paniekaanvallen. (soort hyperventilatie) Nu ben ik al een paar weken meer mezelf maar helemaal mezelf ben ik nog niet. Veel heeft ook te maken met het feit dat ik lichamelijk nog redelijk wat kwaaltjes heb en buiten werken, niet echt nog een sociaal leven heb. Ook mijn oude hobby's doe ik niet meer wegens te vermoeiend. Dus heb ik in het weekend echt momenten dat ik me verveel en nutteloos voel, wat ook niet echt zo opmonterend is. En ik kan ook veel minder tegen drukte dus afspreken met vrienden, doe ik ook niet veel meer. Nu ben ik echt volop aan het aftellen naar de bevalling, nog 9 weken te gaan. Weet dat je dus niet de enige bent, die meer op een donderwolk zit dan op een roze wolk. En dat het voorbij gaat! Het is inderdaad verstandig om hulp te vragen. Bij mij werd er niet echt ernstig op gereageerd door dokters. Ze wilden geen medicatie geven en verlengden enkel mijn ziekteverlof (ook nog altijd ziek door HG) zodat ik zolang rust had. Volgens mij hebben de zwangerschapshormonen toch grote invloed. En de één is er duidelijk gevoeliger aan dan andere. Ik heb bvb ook altijd last van PMS voor mijn maandstonden en ben dan superemo en zo. Vandaag had ik slecht nieuws op werk en ik heb dus 4 keer met tranen in ogen gezeten. Ik had het niet meer, ik was precies gewoon op. Dat heb ik nu al paar keer gehad tijdens de zwangerschap. Ook heb ik in begin van zwangerschap echt dromen gehad over doodgaan en zo. En dan over familie. Afschuwelijk! Ik denk gewoon dat ik door die hormonen vatbaarder ben voor angsten of zo. Bon, ik spring blijkbaar nogal van de hak op de tak Sorry dus als het wat verwarrend overkomt.
ik herken het ook heel erg. Ben blij dat ik dit lees Ik heb helaas een een Mk gehad/ ben ik meebezig. Ik teste in de laatste week van maart possitief de eerste twee dagen vond ik het nog leuk toen kwam de paniek. Ik wilde niet meer zwanger zijn, vond het gevoel in mijn buik vreselijk, ik was echt helemaal van de wereld. Mijn man heeft de HA post gebeld omdat het niet goed met me ging. Ik ben bekend met paniek en angststoornis. Mijn ha heeft al weer een verwijsbrief uitgeschreven voor hulp en dat ga ik maar aanpakken. Want ik wil bij een eventuele nieuwe zwangerschap hulp want ik vond het een HEL ook al was het nog zo kort. OP dit moment vind ik het zo eng dat ik even niet zwanger ga worden. Ik ben een echte controle freak en ja dat ben je kwijt als je zwanger bent.
hoi meis, je bent heus de enige niet, gelukkig maar! En het heeft niks te maken met je kinderwens of je kwaliteiten als moeder. Je zou het bijna niet geloven met al die blije bakfietsmamas maar ook de donderwolk is volstrekt normaal. Gelukkig kan je er wel hulp voor krijgen. Want dit is natuurlijk ook niet hoe je graag zwanger zou willen zijn. Het hoeft trouwens niet meteen na de bevalling over te zijn. Het kan, maar als het even duurt is dat ook normaal. Of ja, normaal... Ik bedoel meer dat het wel vaker voorkomt en dat ook niks te zeggen heeft over jou als goede moeder. Ik ben na 3 vroege miskramen en een missed abortion (kort op elkaar) vrij depressief en angstig aan de zwangerschap begonnen. Het lukte me slecht om ervan te genieten, ook toen de echos goed waren, ook na 20 wkn, ook na de bevalling. Ik heb echt heel erg aan ons meisje moeten wennen. Het hielp niet dat ze de eerste maanden nonstop gekrijst heeft en we nauwelijks hulp kregen van artsen, cb of omgeving. We kregen vooral het gevoel dat het wel aan ons moest liggen. Ik zal het taboe maar doorbreken, ik had - ook tijdens de zw - spijt dat we er ooit aan begonnen waren. Zilverman ook, trouwens. En dat terwijl onze wens zo sterk was, ze was zo vreselijk gewensd, m aar daar kon ik tijdens de zw soms weinig meer van voelen. Rothormonen! Ik maakte me vreselijke zorgen over haar ontwikkeling, hechting, of ze wel gezond was, of ze autistisch was oid. Ik ben vaak in huilen uitgebarsten omdat ik haar zo moeilijk vond, het niet kon opbrengen het gekrijs nog aan te horen, de zw niet leuk vond... Ik was de enige die zij had en ik vond haar niet eens leuk. We durfden ook nauwelijks leuke dingen met haar te doen. Het ov in met haar? No way! Winkelen? Teveel prikkels. Kraambezoek? Nee, dank je. Tja, daar zit je dan, thuis, midden in het gekrijs, vooral alleen.... Ik wilde toch een kind? Achteraf niet gek dat ik het allemaal slecht trok, hoe moet je die situatie nou leuk vinden? Maar toen vond ik het slecht van mezelf dat ik niet blij was. Ik was zo bang dat ik haar tekort deed. Nu mijn bv afloopt, ik aan het sporten ben en zij van het ene op het andere moment ophield met krijsen (raadsel!) begin ik me weer mens te voelen (ipv de falende crisismoeder). Achteraf bedenk ik me hoeveel ik voor haar over had, hoe erg we ons best gegaan hebben, hoe zwaar het was. Nu is het veel makkelijker, ik hou van haar en dat groeit iedere dag. Zo moet het dus voor blije mamas voelen. Je plant het niet, om depressief en angstig zwanger te zijn. Natuurlijk wil je die roze blije mama zijn, maar helaas heb je dat niet altijd in de hand. Neem het jezelf niet al te kwalijk, vergelijk jezelf niet teveel met die roze wolk moeders. Het is voor jou gewoon anders. Achteraf wou ik dat ik me niet zo geschaamd had en hulp had gezocht. Wees lief voor jezelf, accepteer dat de bakfiets met bloemen nog even op zich laat wachten en zorg goed voor jezelf. Je komt die zwangerschap en je bevalling wel door, dan zijn er mensen om je te helpen. En dan komt er - vroeger of later - een moment dat je naar je kindje kijkt en het lijkt alsof ineens de zon in je hart kruipt en je eindelijk kan ademen. (overigens, ik ben van mezelf niet zo depri, heb een leuke baan, een geweldige groep vrienden en genoeg zelfvertrouwen. Allemaal veranderd door die zwangerschap. En nu - al zeg ik het zelf - ben ik de leukste mama van de wereld .... Het zegt echt niks over hoe je als mama zal zijn!) En dat draakje waar we zo bezorgt over waren? Die voelt zich helemaal blij, lacht wat af, ontwikkelt zich meer dan prima en vindt papa en mama het einde. Het komt wel goed! Sterkte, en ik hoop dat je snel dat moment gaat hebben dat je gelukkig bent! En dat je jezelf ondertussen niet teveel op de kop zit.
Dankjewel voor je verhaal Het doet me goed te lezen dat er zoveel serieuze reacties op komen en ook alle privéberichtjes die ik heb ontvangen hebben me stuk voor stuk geraakt. Ik weet inmiddels beter dan de roze wolk en ik besef dat je niet alles in de hand hebt. Loslaten en aanpassen aan wat er is vind ik heel moeilijk, maar alle positieve berichten en tips die ik heb ontvangen hebben me echt geholpen! Vooral het merken dat je niet de enige bent met zulke gevoelens is echt een geruststelling! Met mij gaat het inmiddels redelijk. Ik heb hulp gezocht die nu langzaam op gang komt en zoek zoveel mogelijk informatie op. De zwangerschap went langzaam en ik voel me lichamelijk beter wat ook echt een enorm verschil maakt. Het is zeker geen roze wolk, vaak miezert het nog wat of er valt eens een flinke bui Maar over het algemeen is het een vrij neutraal wolkje geworden. Op de roze wolk hoop ik niet meer, maar ik zou al zeer tevreden zijn met zo'n leuk stapelwolkje waar je soms dieren in ziet Heel erg bedankt iedereen die heeft gereageerd in welke vorm dan ook!
Assje, ik herken je verhaal zo ontzettend goed.... Ik voel me echt vreselijk en weet niet hoe ik de dag door moet komen. We hebben dit kindje zo gewenst, maar alles in me zegt nu dat ik het niet wil. (Klote hormonen!) Echt vreselijk om je zo te voelen...... Ik hoop echt dat het snel wat beter zal gaan, want dit trek ik niet. Gelukkig lees je dat het "normaal" is om je zo te voelen, maar dat neemt niet weg dat het gewoon k*t is!