Ik geloof dat alles met een reden gebeurd. Soms is die reden niet direct duidelijk/zichtbaar. Dus ik geloof nief in toeval
Ik geloof al jaren niet meer in toeval, toen mijn vader plotseling overleed in 2005 was ik zó boos op letterlijk alles,de wereld,God, alles. Ook al was ik niet gelovig,alles kon eraan het kon mij niks meer schelen. Máár de dood van mijn vader heeft mijn ogen geopend, en mij meer open gezet voor het hele leven en alles eromheen. Ik ben mijn intuïtie met de jaren steeds beter gaan gebruiken en ik weet vaak vooraf of iets goed zal gaan of niet. Net als het meteen aanvoelen van intenties van mensen. Heb mijn partner bijvoorbeeld al héél vaak gewaarschuwd voor mensen die hij vertrouwde. Waar ik hem op voorhand voor gewaarschuwd heb. Maar mij geloofde hij dan niet, tot ik inderdaad gelijk kreeg omdat het zo gebeurde als hoe ik zei. En het ook al is ons leven gered heeft jaren geleden. We hebben hier vrije wil ja, maar we zijn hier allemaal om te leren. De wereld is als een grote school. We kiezen op voorhand wat we beter willen doen,of kiezen ook niet voor onszelf maar bijvoorbeeld om anderen te assisteren helpen in hun leven. En ja dat kunnen fijne levens zijn,maar dus óók de minder fijne levens. Het is allemaal een groot plan, omdat we weten we keren weer terug, en niks is voor eeuwig hier. Als wij dus sterven, is het niet Wij die doodgaan, maar alleen ons lichaam. Wij die denken, en het lichaam besturen is de ziel. En een ziel is energie wat niet dood kan gaan. De meeste mensen zitten te vast in hun ego om verder te denken want ik moet toegeven het klinkt misschien ook als klare onzin. En velen zullen mij in een inrichting willen stoppen met mijn manier van denken . En waar ik toch wel het meest moe van wordt is die "Never-ending discussie" over God. "Dat het een man met een baard op een wolk is ". Maar eigelijk het toch heel makkelijk is. Wij zijn allemaal "god", wij creëren ons eigen leven dag voor dag
Maar... Misschien heeft het voor hem/zijn leven wel iets betekend? (Dat kan al zoiets simpels zijn als een bepaald gevoel wat je bij hem oproept of een herinnering aan iets in het verleden wat hij (vanaf nu) anders aan zou moeten pakken... etc.) Volgens het principe dat toeval niet zou bestaan spelen we allemaal een rol in elkaars leven. Soms komt er iemand op jouw pad en soms kom jij op andermans pad
Ik begrijp hoe je ernaar kijkt, maar ik blijf, ondanks je uitleg, dan toch een brandende (kritische) vraag hebben: Wat is in jouw beleving dan het nut van "het grote plan" als het toch op elk moment gewijzigd kan worden? (Ik sta er dus anders in dan jij wat dit betreft, maar ben gewoon heel benieuwd! )
O wat grappig, dit soort dingen heb ik ook! Hele sterke voorgevoelens, wat varieert van vooraf al ‘weten’ dat iets van mijn boodschappenlijstje niet op voorraad is in de supermarkt tot ‘weten’ dat iemand erg ziek of bijv zwanger is
Dat is maar hoe je het bekijkt. Vanuit religieus oogpunt zie ik dit wel zo. Als iemand overlijd heeft het zo moeten zijn. Dan was het blijkbaar zijn/haar tijd. Maakt het overigens niet minder verdrietig, maar er is wel rust en acceptatie in de vinden.
ik geloof in: Puur toeval, botte pech, 'onderbuikgevoel', beredeneerde kans/risico en samenloop van omstandigheden.
Toeval bestaat, alles heeft zo zijn reden. Soms is deze duidelijk, soms ook niet, soms denk je pas later aha. Ik vind wat jij vertelt erg interessant @Kristel86 !!
Ik ben absoluut team ‘alles gebeurt met een rede’ tot grote ergernis van mijn man. Maar hij gelooft in God en ik in het lot. En ja dat betekent ook dat ik dat geloof in ‘negatieve’ situaties. Soms als het me allemaal teveel word ben ik zo woedend op het universum, waarom moet ik me blij en bewijzen is het gevoel dan soms. Maar uiteindelijk gebeurt er dan altijd iets waardoor ik het weer begrijp, of dat nou is door een gebeurtenis of mensen die op mijn pad komen. Daarnaast kies ik ervoor om zo te leven en te voelen/denken. Het geeft me kracht. Overigens vind ik het niet hetzelfde als meant to be. Ik geloof dat voor ieder mens bij geboorte een bepaald pas uitgestippeld is, maar dat wijzelf wel nog steeds de vrije wil hebben hoe we dat pad willen bewandelen. Soms neem je een andere afslag of omweg maar ik geloof dat je uiteindelijk weer op je uitgestippelde pad terecht komt.
Als iemand horror en trauma meemaakt dan had dat zo moeten zijn? Dezelfde soort vraag aan @sejh1988 , een baby dat geboren wordt, verkocht wordt, misbruikt wordt, zijn/haar hele leven in gevangenschap doorbrengt en uiteindelijk als jong volwassene overlijdt aan de gevolgen van drugs in een mensonterende plek ergens diep in Rusland was zijn/haar uitgestippelde plan? Dat gebeurde met een reden? Het is zo makkelijk om ons veilige leventje te zien als 'het had zo moeten zijn' , bijna elke misstap komt weer goed , elke verkeerde keuze heeft geen onomkeerbare consequenties, we blijven vrij, gezond en rijk ondanks wat ons overkomt. (Uitzonderingen daargelaten) maar kijk eens 3000 km naar het oosten of zuiden. Een kind dat op 2 jarige leeftijd sterft aan *noem een onzinnige ziekte* ? Wat was zijn/haar uitgestippelde plan dan?
God denk ik in hun ogen? En zijn zijn wegen niet ondoorgrondelijk? Of het lot? Wat dat ook moge zijn?
Daar kan ik dus helemaal niks mee. Omdat Zijn wegen ondoorgrondelijk zouden zijn kan het dus alle kanten op vliegen. Ik geloof wel dat sommige toevallige gebeurtenissen wel kunnen zorgen voor een verandering in je leven. Omdat je daar zelf betekenis aan geeft. Toen mijn vader de fatale diagnose kanker met uitzaaiingen kreeg was dat voor mij het einde van de wereld. Dat ik de ochtend daarna een mail had van iemand die hier niets vanaf wist over Alpe d'Huzes was stom toeval. Maar die mail leidde er wel toe dat ik zelf mee ging doen. En dat heeft weer gezorgd voor enorm veel positieve energie. Maar het was niet God die die mail stuurde. Dat was een collega. En het was mijn keuze hier iets mee te doen. En over de dood zelf. Voor mij betekent dat dus wel het einde. Ik heb de dood gezien. Letterlijk. Ik was erbij toen mijn vader overleed. Eerst lag hij te snurken. En even later was ie stil. --the end-- Die nacht heb ik hem gezocht. Gewacht op een teken. Wat dan ook. Maar hij was er gewoon niet meer. Toen hij nog in leven was en wij bij hem waakten voelde ik zijn aanwezigheid. Na zijn dood was hij weg.
Ik begrijp je vraag en onbegrip, maar weet niet goed hoe erop te antwoorden. Niet zozeer omdat er geen antwoord zou zijn, maar omdat het gewoonweg een perspectief is die absoluut niet kort samen te vatten is. Daarnaast vind ik het persoonlijk niet op zijn plaats op dit forum, waar bijv. veel moeders zijn die hun kindje verloren zijn... (Het is nogal een perspectief namelijk...) Ik ben zelf in elk geval op zoek gegaan naar een antwoord hierop; gewoonweg omdat ook ik het idee, dat zulke vreselijke dingen voorbestemd zouden zijn, onbegrijpelijk, maar vooral enorm oneerlijk vond. Ik heb zelf bijv. ook een behoorlijk traumatisch verleden en ben heel lang boos geweest... Vond t zó oneerlijk! Heb me lang afgevraagd wat ik in godsnaam gedaan heb dat ik dit allemaal verdiende... Maar... inmiddels kijk ik er al jaren compleet anders naar - zie eerdere posts. Tja... laten we het erop houden dat alles in de basis neutraal is. Wij bestempelen het als iets vreselijks, maar zoals ze vaak zeggen: It is not happening to you. It is happening for you. (I.v.m. de lessen, ervaringen en persoonlijke groei. Zowel voor jezelf als de mensen om je heen.) Ook iemand met een zwaar/kort/pijnlijk leven kan een positieve, levensveranderende, invloed hebben op de mensen eromheen. Niemands leven is "zomaar".
Heb nog niet alle reacties gelezen, dus misschien is dit mosterd.. maar dit valt toch gewoon onder het kopje 'voorgevoel' en heeft toch niets te maken met 'toeval' of 'het heeft zo moeten zijn'?
Sorry maar ik vind het allemaal BS Sommige dingen zijn gewoon vreselijk , dat is geen kwestie van 'ligt eraan hoe je het bekijkt' , in sommige gebeurtenissen zitten geen lessen. Lekker simpel ook om te stellen dat de ziekte, lijden en de dood van een jong kind dan voor iemand anders een les is. Wil je een betekenis hangen aan de dood van een geliefde, ga je gang. Als het helpt in je verdriet en rouw , geloof dan in het lot/god/universum. Maar bepaal niet voor een andere moeder dat de dood van haar kind een les is voor wie dan ook. Je kan niet tegen een slachtoffer van verkrachting zeggen: 'het is maar hoe je het bekijkt' en 'alles gebeurd met een reden.' Hou die mening lekker voor je.
Het korte antwoord: Dat doe je zelf. Of je ziel. Of je hogere zelf. Hoe je het maar noemen wilt. Niet jij als in mens-jij, maar jij die ervoor gekozen heeft dit menselijke lichaam te bewonen tijdens dit leven. Waarom? Dit kan ik niet kort uitleggen zonder nog 50x een "Waarom?" als vervolgvraag te krijgen, haha. Het lange antwoord.... kan ik beter overlaten aan de vele mensen die hier boeken over geschreven hebben, blogs bijhouden en/of op bijv. YouTube veel video's erover gemaakt hebben. (Vooral in het Engels heb je enorm veel informatie tot je beschikking Er zitten ook veel hele vage dingen tussen, dus kijk vooral naar wat jou aanspreekt. Of niet natuurlijk als je er totaal geen behoefte aan hebt )
Je mag het allemaal BS vinden; dat is je goed recht en ik begrijp het ook helemaal, echt waar! Ik wil hier ook echt niet over in discussie; het is namelijk geen persoonlijke mening die ik verkondig - Of een of andere ultieme waarheid - maar puur een perspectief vanuit een andere hoek op vragen die gesteld worden. (Ik vertel hoogstens hoe ik het persoonlijk op mijn eigen leven en situaties toe pas, maar hiermee zeg ik niets over anderen.) Daar kan prima open over gesproken worden, maar zoals ik al zei, sommige onderwerpen gaan héél diep/ver. Zonder uitgebreide context/achtergrond is een (persoonlijke) reactie zoals die van jou heel normaal. Gewoonweg omdat het zonder die context/achtergrond ontzettend oneerlijk lijkt/is. (En wellicht mét nog steeds... Dat kan alleen jij uiteindelijk zeggen.) Hiermee wil ik je overigens absoluut niet veroordelen o.i.d. maar puur om aan te geven dat ik je reactie in ieder geval niet "raar" of wat dan ook vind. Ik vind het heel begrijpelijk dus zelfs Het is ook dé reden dat ik terughoudend ben in het geven van bepaalde antwoorden en dit soort onderwerpen normaliter alleen met mijn man bespreek. Het kan veel heftige (persoonlijke) reacties losmaken namelijk... (net zoals héél veel andere onderwerpen; op dit forum, maar ook in het dagelijks leven) Ik wil ook niemand overtuigen ergens van en dat zal ook nooit mijn doel zijn. Mijn persoonlijke standpunt hierin is namelijk dat mensen zelf wel kunnen zoeken als ze iets willen weten
@KleineLai Wat ik dus eigenlijk wil zeggen hierboven is dat ik gewoon iemand ben die dit hele boeiende levensvragen vindt en daar graag open over praat, zonder veroordelingen of persoonlijke meningen naar wie of wat dan ook. (En mocht ik dit (onbewust) toch doen ergens, zeg het me vooral, dan kan ik er iets mee ) Ieder perspectief en elke mening is voor mij even waardevol; of het nu BS is voor iemand, Gods plan, gewoon zoals het is of dat het hele leven een hersenspinsel van het vliegende spaghettimonster is. Dat is mij allemaal om het even Vanuit elk perspectief valt te leren, voor mij in ieder geval Het blijven in ieder geval allemaal perspectieven; verschillende invalshoeken die eventueel samen een geheel kunnen vormen. Losse puzzelstukjes waarvan iedereen zijn eigen puzzel kan leggen