misschien een ontzettende rare vraag maar hebben jullie ook een beetje dat dubbelgevoel gehad bij het begin toen jullie stopte met de pil. van is het wel het goede moment, krijg ik geen spijt........(ze hebben me al gezworen dat spijt krijgen absoluut geen optie is) haha maar ik ben best een twijfelaar dus ik vind het best eng allemaal of het wel een goede keue is( slaat waarschijnlijk nergens op). ik wil heel graag ben ook vanaf november gestopt met de pil maar dat dubbelgevoel. hebben jullie dat ook gehad of ligt het aan mij? groetjes xx agneta
Dat had ik ook hoor. Ik dacht vooral zo tegen mn NOD aan van straks is het raak! wat dan! hahaha Je weet nooit helemaal zeker of je iets moet doen volgens mij maar de stap moet je gewoon wagen.Maar als je negatieve gevoel meer overheerst moet je er nog wel eens goed over nadenken.
Nee ik heb dat niet gehad wij hebben er echt voor gekozen om te stoppen omdat we heel graag kinderen wilden en ja ik was toch al wat op leeftijd (35) Maar als je twijfelt of een dubbel gevoel hebt denk dat je dan met je partner moet gaan praten van willen we dit op dit moment nu eigenlijk wel willen we een heleboel opgeven voor een gezinnetje dus ga praten alleen tobbe heeft geen zin. Suc6 Liefs JAnette
hoi hoi ja ik zit eigenlijk een beetje met mijn werk. want ik weet echt niet hoe ik dat op zou moeten lossen. ik werk namelijk 1 op 1 met mijn baas 4 dagen in de week. en als we een kidje krijgen wil ik niet 4 dagen blijven werken. en eerlijk gezegd zie ik een beetje op tegen een bevalling. of stel ik me nu een beetje aan? xx
iedereen ziet denk ik wel op tegen de bevalling.... ik tenminste heel erg kon er gelukkig goed over praten met mijn verloskundige en had met haar ook afgesproken dat ik al heel vroeg een ruggeprik kon krijgen., achteraf niet nodig gehad want Teun was er binnen 4 uur, tijd gerekend tussen de eerste wee en dat hij op me buik lag. Je kan je er op voorbereiden met een cursus maar iedereen beleeft het anders. en ja wat betreft je werk overleg eens met je baas en zeg "in d etoekomst willen we kids en wil ik evt minder gaan werken hoe gaan we dat hier oplossen" wie weet valt dat ook 100% mee. een oom van mij zecht altijd 90% van de problemen lossen vanzelf op de andere 10% moet je wat voor doen.
ja waarschijnlijk heb je ook gelijk dat van de bevalling dat is ook maar een moment daar kom je ook wel doorheen. maar toch he. maar ik misschien moet ik dat maar teen die tijd bekijken. (waar een mens ich allemaal wel niet druk om kan maken) en me werk ach ja je hebt gelijk. het liefst zou ik het eerste jaar helemaal willen stoppen. om lekker te genieten.
Hoi hoi Ik heb zelf niet de twijfel of ik het wel echt wil, ik wilde op mn 15e al supergraag kinderen, maar toen ging het jammergenoeg nog niet Nu dat we alles voor elkaar hebben, eigen huis, goed inkomen, stabiele relatie, ben ik er juist NOG meer aan toe en kon ik niet wachten tot ik mn pil in de bak mocht gooien Het enige waar ik af en toe mijn twijfels over heb is dat ik me afvraag of ik wel een goeie moeder zou zijn... Het ene moment denk ik: jaa echt wel! ik doe/kan dat veel beter dan die of die. Maar et andere moment denk ik: hmm, wat als ik het nou niet trek allemaal... Dat is mijn zorg, maar ik denk dat elke (aanstaande) moeder dat wel heeft, het is gezonde twijfel laat ik het maar zeggen. Of heb ik dat verkeerd?
hoi hoi ja dat is denk ik ook wel zo een geonde twijfel. je weet immers nooit iets voor 100% zeker van te voren. k vraag mezelf ook wel eens af of ik een goede moeder zou zijn. maar wat is een goede moeder?! ik zou/ga in ieder geval een hoop liefde geven dat weet ik wel zeker.
ja wat is een goede moeder....... de een doet het zo en dan denk jij "echt nooit op die manier" en jij doet het zus en denkt de ander weer "ja dag nooit dus" iedreen vind zijn eigen weg er wel in... wij houden veel van ritme en zo af en toe een uitspatting en daar gedijd Teun heel goed op, terwijl ik ook gezinnen ken die denken van elke dag moet ik weg..slaaptijd of niet.... ik kan je nog 1 advies meegeven denk er niet te licht over..... Hoe lief Teun ook is het valt ons erg zwaar...mss komt dat ook wel omdat bij ons alles in een stroomversnelling is gegaan hoor, in 2004 ben ik me vriend tegen gekomen 2005 een huisje en in 2006 een kindje..... Suc6 met denken en doen maar Twijfel nooit aan je zelf!
Ik had het helemaal niet, ik vond het wel spannend. En nu hoop ik weer dat ik een keer mag stoppen....
Och, herkenbaar. Ik had dat ook, en wat nog erger was: toen ik eenmaal zwanger was twijfelde ik nog meer Was meteen de eerste maand raak, en ik ging me afvragen of ik dat wel allemaal aan zou kunnen, en of ik wel klaar was voor een kindje (ja, daar had ik van te voren ook uitgebreid over nagedacht, maar toen het eenmaal zover was, was het meteen zo definitief ofzo) En ik kan je vertellen: ik kan me er nu niks meer bij voorstellen. Ik zou me geen leven zonder mn kindje voor kunnen stellen. Het is de beste beslissing in mn leven geweest, en zodra mn zoontje er was twijfelde ik er ook niet meer aan of ik wel een goeie moeder zou zijn. Ik zat ook heel erg met mn werk in mn maag, en uiteindelijk besloten te stoppen. Maar dat is voor iedereen persoonlijk natuurlijk
ik zei altijd {en nu stiekem weer} ik heb ruzie met mezelf! mijn verstand en gevoel zeggen wat anders! ff uitleggen; mijn gevoel zegt-> ga ervoor! mijn verstand zegt-> wacht nog even dan heb je meer geld! twijfelen over het wel of geen kinderen heb ikn iet gedaan! en doe ik nu over een tweede ook niet! maar het plannen vind ik moeilijker! al is een kindje niet te plannen wbt de bevalling. tja ik dacht maar zo; er is er geen 1 blijven zitten en het zal er toch echt uitmoeten! en mijn ma e.d. leven ook nog! en eerlijk is eerlijk; ik had dat nooit willen missen! ik vond bevallen heel speciaal!
ik heb eigenlijk geen twijfels gehad daarbij heb ik ook niet echt tijd gehad om te twijfelen want ik was gelijk zwanger.verder de bevalling zie ik niet tegen op.ik ben wel onzeker en ben me nu druk aan het maken over de 20 weken echo wat er allemaal verkeerd kan zijn je gaat er niet van uit maar het blijf wel in je achterhoofd
Het eerste half jaar had ik dat misschien, maar daarna werd de wens alleen maar groter omdat het niet wilde lukken, de wens werd verdriet en frustratie en ik weet niet wat voor emoties meer ik ben tegengekomen in de 7 jaar die wij nodig hadden om zover te komen...
ok ik ben dus niet de enige. pff gelukkig. mijn vriend zegt ook daqt ik niet zo moet zeuren en nadenken voor alles is een oplossing. voorlopig ben ik nog niet zwanger ik ben nu net klaar met mijn provera kuur en nu maar hopen dat ik weer ongesteld wordt(het is nu al 6 maanden geleden) dan mag ik beginnen met clomid. en dan een inwendige echo om te kijken of mijn eitjes goed zijn. best spannend dus. xx
@Agneta, ooh wat herken ik het gevoel. Ik ben eind dec07 gestopt met de pil en elke maand dacht ik wel even "oh stel dat"... "en wat dan".... Qua werk zit ik eigenlijk ook in de zelfde situatie, werk 1 op 1 met me baas 5 dagen in de week. Heb besloten om na me bevalling toch te stoppen en wat lichter werkt te gaan zoeken. En ja bevallen pffff hou op schei uit wil daar niet eens over nadenken. Ben vandaag 12 weken zwanger en had gisteren een mooie echo. (zie album) En nu begin ik er langzaam meer van te genieten. Heb echt weken achter de rug dat ik zo last had van me hormonen dat ik dacht als het zo allemaal moet dan laat die hele zwangerschap maar, vaak ook huilen en in paniek raken van kan ik het wel allemaal aan kan ik wel een kind opvoeden. Het zijn allemaal hele normale gedachtes, de 1 heeft er meer last van dan de ander en het is niet verkeerd om het jezelf af te vragen. Heel veel succes met het zwanger worden.
Ik was doodsbang om een zwangerschapstest te doen, want ik wist ergens wel dat hij positief zou zijn. En dat was hij dus ook. Meeeen wat ging mijn hart tekeer toen ik die twee streepjes zag! Het was echt zo'n onomkeerbaar, definitief moment. Zo van: nu is er geen weg meer terug, nu gaat je leven compleet veranderen. Inmiddels ben ik ruim 15 weken, en nog steeds heb ik die piekermomenten, vooral 's nachts. Mijn 'favoriete' piekeronderwerpen? 1. Hoe gaan we het financieel doen? 2. Hoe ga ik in godsnaam alles combineren met mijn werk? 3. Gaat mijn kind wel happy zijn als ik hem/haar naar het kdv breng? Ben ik dan geen slechte moeder? 4. Ga ik nog wel eens tijd voor mezelf en voor mijn vriend hebben? Ga ik het allemaal aankunnen om mezelf zo weg te cijferen? 5. Gaat de relatie met mijn vriend er niet onder lijden? Kortom: ik breng heel wat gezellige uurtjes met mezelf door, 's nachts Maar ik probeer het nu wel wat binnen de perken te houden en met de stroom mee te gaan, want ik ben bang dat die negatieve gedachten anders effect op mijn kindje hebben. Het is nu gewoon zo, je bent zwanger, en het enige dat je kan doen is 'go with the flow'. Laat alles gewoon komen zoals het komt. En dan komt het vanzelf goed...denk ik