Een tijdje terug heb ik een topic geplaatst dat mijn huwelijk niet zo lekker ging. Zie link. https://www.zwangerschapspagina.nl/threads/ruzie-met-man.715179/#post-23699352 Wel het gaat nog steeds niet goed. En ik weet het gewoon niet meer. De vader van mijn man heeft nog maar een paar maanden te leven. Mijn man het het hier natuurlijk verschrikkelijk moeilijk mee. Ik steun hem in alles en ik help waar ik kan. Ik probeer er met hem over te praten maar ik push niet. Maar hij kropt het allemaal op en om het minste of geringste krijgt hij een woede uitbarsting. Tijdens etenstijd vandaag ook. Hij had met de arts een gesprek wat voor een medische interventie ze nog wél of niet gaan doen bij zijn vader. Zijn vader kan hier niet zelf over beslissen dus doet mijn man dat. Verschrikkelijk natuurlijk. Ik probeerde met mijn man erover te praten maar hij bleef best gesloten erover. Prima ik ga hem niet dwingen. Dus heb hem gelaten. we zouden na het eten met zijn vieren nog even wandelen maar je telefonische gesprek met de arts liep uit dus we aten erg laat. Ik heb toen gezegd van ga maar met de oudste naar buiten ik breng de jongste naar bed, voor haar word het te laat. Daarop ontplofte hij. Want ik ging tegen hem in en dat moet ik niet doen als hij zit tot voelt. Ik ben rustig gebleven en gezegd dat ik begrijp dat hij zich verschrikkelijk voelt maar dat we nou eenmaal jonge kinderen hebben die gewoon op tijd naar bed moeten. En dat hij nu niet heel redelijk was. Heb ook gevraagd niet zo boos te doen waar de kinderen bij zijn. Hij zei dat hem dat niks kon schelen. Tijdens het eten was in even het groente hapje van de jongste vergeten. Van mijn man mocht ik de groente niet geven want dat duurde te lang en moest ik het fruithapje geven. Ik had toch het groente hapje want dat vind ik belangrijk. Waarop hij weer een woede uitbarsting kreeg. Waarop hij allemaal nare dingen tegen mij zei die ik hier maar niet ga herhalen. Hij wil dat als hij zich rot voelt dat ik dan niet tegen hem in ga en niet moeilijk doe. Maar ik vind mijn dochter op tijd naar bed doen en mijn dochter gewoon haar hapje geven niets mis mee. Ik heb echt het gevoel dat ik constant op mijn tenen loop. Ik help hem met alles , steun hem met alles, wring me in allerlei bochten. Maar het is gewoon niet genoeg. En ik weet het gewoon niet meer.
Wat een rot situatie zeg. Ik snap dat je ervan baalt dat voor je man het gezin even niet op de eerste plaats zet. En dat daarnaast alles voor hem teveel is. Maar dit is een situatie die niet vandaag of morgen voorbij is. Ik zou het gesprek aangaan dat dit geen houdbare situatie is met een jong gezin. Hij moet af en toe zijn emoties heel even uitschakelen als hij met de kinderen is. Vertel hem hoe jij je voelt en wat je mist. Laat daarnaast weten dat je er voor hem bent en vraag hem wat jij voor hem kunt betekenen.
Wat een ontzettend verdrietige situatie wat betreft je schoonvader en het feit dat je man de beslissingen daarover moet nemen. Ik kan me voorstellen dat je man daar veel verdriet en stress door ervaart. En dat hij dit natuurlijk ook laat merken en deze zorgen en gevoelens uit wanneer hij thuis is. De woedeuitbarstingen zijn duidelijk geen goede manier om al deze gevoelens te ventileren. Niet eerlijk tegenover jou, maar ook zeker niet tegenover je kinderen. Ik denk dan ook dat je dit heel goed moet aangeven bij je man. Want er zijn ook grenzen daarin. Leg dit uit op een rustig moment en probeer het bij jezelf en de meiden te houden; hoe jij je er bij voelt en hoe dit is voor jullie kinderen. Heel veel sterkte en kracht gewenst in deze moeilijke situatie.
Ik denk dat praten momenteel als een rode lap op een stier werkt. Is het misschien een idee om hem een brief/e-mail te geven/sturen? Soms komt het er op papier net even wat lekkerder uit, plus je kan nadenken hoe of wat je iets wil zeggen. Ik bedoel niet dat je het gesprek nu niet goed aangaat hoor maar het lijkt niet binnen te komen bij hem. Wat ook wel weer begrijpelijk is in jullie situatie. Sterkte!
Heb je wel eens gevraagd wat hij nodig heeft? Snap dat je je kids optijd in bed wil hebben maar als het eens anders loopt dan is het toch maar zo? Bedoel je kind krijgt er niks van als ze een keer een fruithap extra krijgt ipv groente. Snap dat het vollop stressvol is als je relatie al niet okee is, je man niet goed in z'n vel zit en van zijn vader stress en zorgen heeft en jij op je tenen loopt maar ik zou hierin de middenweg zoeken voor in de situatie hoe die nu is. Daarnaast wel in gesprek gaan en wat @Iertje81 zegt misschien met een brief. Je begrijpt een hoop van hem maar misschien niet wat hij nodig heeft. En hoe jij erin staat en dat je geen uitbarstingen wilt waar de kids bij zijn. Misschien weet hij hetzelf niet wat hij nodig heeft maar kan hij er wel over nadenken. Sterkte!
Zijn er ook momenten dat hij wel rustig/redelijk is? Misschien kan je dan het gesprek aan gaan en vertellen wat dit met jou doet. Wat hij ook op zijn bord heeft liggen, op deze manier afreageren op jou en de kinderen is nooit ok, ik haat het als mensen dat doen. Sterkte in ieder geval!
Nou vandaag kan ik niks goed doen lijkt het wel. Ik krijg allerlei verwijten naar me hoofd geslingerd. Hij voelt zich niet gesteund door mij. Terwijl ik alles voor hem doe en met alles probeer ik hem te ontzien. Ik toon Liefde alle mogelijke manieren, luister naar zijn verhaal, laat hem met rust als hij dat nodig heeft. Ik probeer flexibel op te stellen, niet op alles te reageren, probeer niet te moeilijk te doen. Ik vraag ook wat hij nodig heeft. maar ik heb ook mijn grenzen, wensen en behoeftes. Ik heb hem gezegd dat ik hem even met rust laat omdat ik het idee heb dat we er nu zo niet gaan uit komen.
Zou je ook kunnen afspreken dat jij gewoon gaat eten met de kinderen op de normale tijden als hij toevallig een gesprek heeft? Want hoe je het went of keert het gezinsleven/kinderen gaat ook door. En hij mag/moet ook leren dat hij niet alles kan afreageren op jou of de kinderen. Mijn man kropt ook veel dingen op, hier is de afspraak niet afreageren op ons en alleen gesprekken waar geen kinderen bij zijn. Mijn man heeft ook strubbelingen gehad qua werk en familieperikelen qua ouderdom ouders. Ik heb hem zoveel mogelijk gelaten, maar ook ik heb grenzen.
Allereerst een hele verdrietige situatie zo met je schoonvader. Maar er is nooit een reden om zo uit te vallen tegen je partner en kwetsende dingen te zeggen (waar de kinderen bij zijn?) Ik vind zijnhouding erg naar overkomen eerlijk gezegd.. Een gesprek met hem gaat waarschijnlijk nu niks opleveren. Komen zulke situaties vaker voor? Dan ben ik bang dat het geen eenmalig iets is en dat er wellicht therapie nodig is om uit deze cirkel te komen.. sterkte hoor, ik zou het voor nu laten rusten en hopelijk morgen een betere (aanspreekbare) dag.
Heel veel sterkte, ik ken min of meer de situatie waar je man inzit...alleen was het in dit geval mijn vader die stierf door middel van een hartstilstand. Dus zeer plotseling alles regelen en jonge kinderen. Ik snap zijn verdriet , alleen snap ik niet dat hij dit allemaal op jou af reageerd. Juist in deze situatie is open zijn zo belangrijk. Praten over hoe je je voelt. Verdriet mag er gewoon zijn. Een brief kan, maar een brief kan ( omdat je er geen emotie bij ziet) verkeerd overkomen. Wat was ik blij dat mijn man er voor me was.....niet omdat hij op alles ja en amen zei...maar omdat hij me met 2 benen op de grond hield. Lieve T.s wat ik probeer te zeggen, kom ook voor jezelf en je kleintjes op. En weet je: ik heb ook weleens ruzie met mijn man...beide heel verschillend maar de liefde overheerst...juist in deze donkere tijd heb je elkaar harder nodig dan ooit...maar je helpt niet door alleen maar toe te geven, je doet het goed zo meid.
Dat hij in een rotsituatie zit is vreselijk voor hem, en jullie, maar dat geeft hem nog geen recht om zich zo als een l*l te gedragen. Wat je eraan moet doen... tsja, dat is moeilijk te zeggen. Aan de ene kant zou ik ook begrip willen tonen als mijn man zoiets had en aan de andere kant zou ik absoluut bepaalde acties en gedragingen niet accepteren en daar zou dan inderdaad flinke ruzie van komen. Edit: Nu ik je eerste topic heb doorgelezen blijf ik bij mijn standpunt dat je man zich gewoon als een l*l gedraagt. In bepaalde situaties zal het best niet makkelijk voor hem zijn maar het komt allemaal op mij over of alles moet zoals hij wil want... Hij heeft last hiervan, en daarvan en zus en zo. Dat zou er bij mij dus echt niet ingaan. Ik zou hem willen steunen en helpen waar ik kan maar er zijn duidelijk grenzen en kan hij die grenzen niet respecteren dan zoekt hij het maar uit in zijn eentje.
Ik ga absoluut niet goed praten wat je man doet maar ik herken het wel. Ik zit min of meer in een zelfde soort situatie met mijn moeder. Ik kan alleen maar omschrijven hoe ik mij voel na zo’n gesprek maar ik heb zo’n idee dat het voor jouw man een beetje hetzelfde voelt. Door de situatie is er continu stress aanwezig in mijn lichaam. Wanneer er een gesprek komt voel ik die stress meer omhoog komen. Ik praat niet en hou alles binnen. Tijdens zo’n gesprek komt er heel veel info waardoor ik compleet overprikkeld raak. Ik kan het niet direct verwerken en moet nadenken over dingen. Aan de andere kant wordt van mij verwacht dat ik daarna meedraai met het gezinsleven. Maar eigenlijk gaat dat niet als je zo ‘vol’ zit. En dan hoeft er maar iets heeeeel kleins te gebeuren en dan barst die bom. Ik reageer het af op mijn man. Is dat fair? Absoluut niet. Hier hebben we afgesproken dat wanneer er iets is ik eerst een uur rust neem voor mijzelf en daarna voeg ik mij weer bij de rest. Zou zoiets ook werken voor je man?
Ik weet niet of je wat aan mijn verhaal hebt maar ik wil het toch even met je delen. Met mijn schoonvader ging het ook niet zo goed, ruim 8 maanden verzorgde mijn man zn vader. Denk aan douche, verschonen , tillen , eten geven (hij woonde op 3 hoog en kon niet lopen of staan en moest 3 x per week naar het ziekenhuis, nieren werkte niet meer). Mijn schoonvader kreeg verder geen zorg van buitenaf. Ik merkte aan mijn man dat hij het enorm zwaar had, niet alleen fysiek maar ook mentaal, zijn vader was nog niet terminaal maar het ging erg slecht. Ik heb hem eigenlijk altijd gesteund en als die zn hart wilde luchte was ik er. Soms was ik het niet helemaal eens met hoe hij dacht alleen juist doordat ik zag dat hij enorm veel stress had en zoveel moeite had met de hele situatie, zei ik ja klopt je hebt gelijk. Gewoonweg omdat een discusie voeren met iemand die zoveel stress heeft helemaal geen zin heeft. Mijn man reageerde het overigens niet op mij af. Zijn vader is helaas 2 weken geleden overleden.
In het vorige topic liepen er ook andere zaken, hoe gaat dat nu? Verbouwing etc. Ik vind dat zijn situatie geen excuus mag zijn om jou zo te behandelen, maar het lijkt mij heel moeilijk dit nu te doorbreken. Hoe was hij voor het bericht over zijn vader? Is hij heel erg veel veranderd? Leeft zijn moeder nog? Zijn ze nog bij elkaar? Of heb ik daarover heen gelezen?
Wat een moeilijke en heftige situatie voor jullie allemaal. Ik snap dat je man onder enorme stress staat maar de manier waarop hij dit afreageert op jou en de kinderen is niet ok en dat mag je hem best zeggen, liefst op een rustig moment. Ik denk ook, zoals iemand hierboven al zei, dat je man na zoiets als een heftig gesprek even pauze moet nemen voor hij weer meedraait in het gezinsleven. Laat hem dan even een uurtje wat voor zichzelf doen, wandelen, sporten, gamen ofzo. Maar spreek af dat jij met jullie kinderen wel doorgaat met wat er op dat moment gedaan moet worden en dat hij weer aansluit als hij dat weer aan kan. Leg uit dat het juist onder deze omstandigheden voor de kinderen belangrijk is dat het ritme en de regelmaat gewoon doorgaat en dat jij, door daar voor te zorgen, hem ook helpt. Laat hem even tot zichzelf komen en als hij daarna dingen met jou wil delen of bespreken kan dat alsnog. Sterkte!
Hoi allemaal, bedankt allemaal voor jullie tips en lieve reacties. Heb ik zeker wat aan. Hij heeft vannacht op de bank geslapen en vanochtend zei hij bijna geen woord tegen mij. En vandaag heb ik nog niks van hem gehoord. Ik laat hem even met rust. Vanavond wil ik wel een gesprek met hem. Het kan zo niet langer. Ik wil er heel graag voor hem zijn, maar hij moet ook begrijpen dat ik niet steeds op mijn tenen kan lopen, dat het gezinsleven gewoon door gaat en dat ik ook grenzen hebben. De tip over dat hij dan even wat voor zichzelf gaat doen en zich later bij de rest voegt vind ik een hele goeie, die ga ik zeker weten voorstellen. Doordat mijn man zich steeds slechter ging voelen ging ik steeds meer op mijn tenen lopen, steeds meer hem ontzien door alles over te nemen. Dat is er langzaam ingeslopen en nu zijn de verhoudingen eigenlijk zoek en scheef.
Het klinkt alsof je man overbelast is door de hele situatie met betrekking tot zijn vader. Is hij de enige die zaken voor zijn vader regelt of zijn er meer kinderen? Vanuit mijn werk zie ik zeer regelmatig overbelaste familieleden en wij bieden ze, wanneer ze daar behoefte aan hebben, een gesprek aan met medisch maatschappelijk werk. Dit wordt dan geregeld vanuit het ziekenhuis maar ik denk dat een 'gewone' maatschappelijk werker ook benaderd kan worden voor ondersteuning. Dit hoeft niet alleen praktische hulp te zijn maar het kan voor je man misschien ook helpend zijn om met een onafhankelijk persoon te praten over de situatie. Dat vindt hij misschien makkelijker dan wanneer hij het met jou bespreekt.
Hij is enigst kind. Maar zijn vader heeft wel twee zussen (zijn tantes) die helpen. Daar is heel goed contact mee , helpen en ondersteunen veel en daar kan hij ook goed mee praten over de situatie. En als er beslissingen moeten worden genomen dan bespreekt hij dat ook goed met hun. Hij hoeft het gelukkig niet alleen te doen. Het tijdelijke verzorgingshuis waar mijn schoonvader nu zit die zorgen uiteraard voor mijn schoonvader, en onderhouden contact met het ziekenhuis, dus daarin hoef mijn man eigenlijk niks te doen. Hij is vooral mentaal overbelast. Ik heb ook meerdere malen aangekaart of hij niet beter met een professional kan praten, maar dat wil hij niet. Mijn man vind dat ik er alles aan moet doen om hem te ontlasten. En dat probeer ik ook, maar er zijn grenzen, en ik ben er ook nog en we hebben twee jonge kinderen, wat ook gewoon doorgaat. En dat gaat er bij hem op dit moment niet in.
Dit is niet realistisch van hem. Het is niet leuk waar hij doorheen moet, maar hij is ook vader van 2 kinderen en jouw man. Als hij er mentaal doorheen zit, dan moet hij daaraan werken en niet jou de schuld geven. Hoe vinden zijn tantes dat het met hem gaat?
Dat en inderdaad ff een uitlaatklep zoeken, geen kickbox vereniging in de buurt ofzo? Iets met een bokszak is al prima. Plus iemand die ff begeleidt want anders sloop je je handen ook nog eens een keer. Stormbaan werkt ook prima