Wat ik me altijd afvraag, vaak hoor je wanneer iemand iets ergs meemaakt dat ze zeggen: "ik dacht altijd dat overkomt alleen een ander" Ik heb dat namelijk dus helemaal niet..maar ben ook nogal een hypochonder soms Als ik iets lees of hoor denk ik juist altijd dat kan mij ook overkomen. En het gekke is sommige dingen overkomen me dus ook gewoon. Dat je haast gaat denken roep ik dingen op me af? Oke, beetje raar onderwerp misschien maar ben gewoon benieuwd of jullie echt vaak denken dat overkomt me toch niet of dat dat gewoon vaak gezegd wordt als een soort standaard uitspraak? Het is trouwens niet zo dat ik er heel veel mee bezig ben hoor kan echt genieten van de kleine dingen juist.
Ik denk dat wel eens ja, eerlijk gezegd. Maar dat is meer zelfbescherming denk ik, of kop in het zand steken. Net hoe je het noemen wilt. Als je bij alles denkt, dat kan mij overkomen, zou ik enorm bang en onzeker worden. Het is trouwens niet zo, als me iets naars overkomt dat ik gelijk roep "waarom overkomt míj dit nou!" Nee, iedereen maakt kl*te dingen mee in het leven. De een meer dan de ander. Wat ik oneerlijk vind is dat sommige mensen echt veel te verduren krijgen.
Heb ik ook niet hoor, ik denk vaak meer bij dat soort berichten; jeej t zal je eigen ... Maar zijn. Ik ben me dus echt wel bewust van t feit dat het mij/ons evengoed kan treffen.. Maar goed dat is even een bewustwording en dan ga ik ook weer door, blijf er niet in hangen/over nadenken. Als je dat gaat doen wordt je gek denk..
Nee dat zeg ik nooit omdat we in de familie toch best (helaas) wat mensen zijn verloren. niet 1 aan kanker ( daar ben ik het meest bang voor) maar een ongeluk, hart, ziekte vanaf de geboorte ( hartafwijking), ouderdom.
Bij mij wisselt het en ligt het aan waar t precies om gaat... Bij bepaalde dingen denk ik idd: "Dat kan alleen een ander overkomen...." (en dit zal met name een vorm van zelfbescherming zijn, anders word ik gek als ik overal "bang" voor moet zijn) maar bij andere dingen denk ik weer: "Tja, dat kan alleen mij overkomen" Dat laatste eigenlijk alleen maar bij zaken qua "lichamelijke gezondheid", ik heb wat dat betreft nogal pech namelijk....
Ik denk dat dat bijna standaard zinnetjes zijn die mensen zeggen als ze in z'on moeilijke situatie niets anders weten te zeggen. Das net zoiets als " t zal je maar gebeuren zeg" Heb nooit gedacht waarom ik. dat vond ik raar, want een ander wens je het toch ook niet toe... Ik vond het wel een heel raar idee dat ik plotseling ook hoorde tot de mensen die moesten vechten tegen kanker. Wel vraag ik mij inderdaad ook af waarom sommige mensen zoveel te verwerken krijgen en anderen bijna fluitend door het leven gaan.
Dit heb ik inderdaad ook. En dan wat betreft het verlies van ons zoontje. Ja en verder heeft ieder huisje zn kruisje denk ik altijd maar. Veel zie je denk ik ook niet, de mensen waarvan wij denken dat alles ze voor de wind gaat daar kan natuurlijk ook van alles spelen waarvan je niet weet.
Ik denk altijd gelijk dat kan ons ook overkomen en heb er vervolgens bij vlagen dus ook 2 a 3 dagen "last" van, dat ik dat regelmatig in mijn hoofd heb. Nu heb ik aardig wat teleurstelling (lichamelijk en daardoor ook psychisch) moeten verwerken, dus dat heeft me wel getekend.
Ik denk dat alleen voor ik een vliegtuig in stap. Dan denk ik wel eens aan een vliegtuig ongeluk wat kort geleden is gebeurt en denk dan: dat kan mij natuurlijk ook overkomen. Verder heb ik er geen last van. (ik stap overigens zonder problemen in een vliegtuig, want als we gaan dan gaan we met z'n allen)
Denk dat het een uiting is van onbegrip over eigen situatie die je niet onder controle hebt net als dat je er stiekem achter bent gekomen dat dat dus wel gebeurd en dat is een manier van omgaan met snapje wel?
Teveel meegemaakt om onbezonnen in het leven te staan Ik ben dan ook de laatste die zal zeggen " dit overkomt mij niet" Ik heb ook een hekel aan hardroepers Ik zal ook nooit hard roepen als " mijn kind zal nooit dit of dat doen..." In mijn familie stikt het van die mensen en daar kan ik niet tegen " de mijne zal nooit stelen" (grootste dief vd stad) " de mijne is op z'n 18 het huis uit of ik schop m eruit (28 en nog steeds thuiswonend" " als de mijne zou zeggen dat de lesbisch is dan hoef ik haar nooit meer te zien ( diegene is nu uit de kast en woont nog gewoon thuis) Je moet niet hard roepen als je niet weet hoe het ooit zal lopen vind ik. Je hebt het leven van jezelf en je kids niet in de hand. Nee, ik denk nooit " mij overkomt dit niet" maar ben er heel realistisch in
Ik zal nooit zeggen: dat overkomt me toch niet. Maar ik denk altijd: ik hoop maar dat het ons bespaard blijft. Ik heb het vooral als dingen zó goed gaan dat ik het bijna niet kan geloven, dat het voor mijn gevoel té goed gaat zeg maar. Ben altijd bang dat er dan iets vervelends gaat gebeuren dat ons geluk gaat verstoren. Maar ik ben wel realistisch. Iedereen krijgt z'n portie wel te verwerken in het leven. Je kan alleen maar hopen dat het meevalt. En het leven is helaas niet eerlijk, sommige mensen komen meer 'aan de beurt' dan een ander. Helaas kan niemand daar iets aan veranderen...
Ja dat laatste dus he dat heb ik ook heel sterk. En dit spraken we dus afgelopen vakantie nog naar elkaar uit. Alles ging zo goed en wat waren we blij dat we na de eerste ICSI poging zwanger waren. Had het boek paaseitjes zoeken in het AMC net uit en realiseerde me dus nogmaals wat een mazzel we hadden en 3 dagen later was het over Daarom ook soms een gevoel roep je dingen op je af..
Ja ik snap je gevoel. Ik heb dat ook gehad: van Eva na 1,5 jaar zwanger geworden met medische hulp, daarna 3e cyclus zwanger, dat werd een miskraam, daarna weer 3e cyclus zwanger en dat ging wel goed. Het zwanger worden ging toen opeens zo makkelijk dat ik ook zoiets had van jeetje, wat een geluk! En ook meteen de angst dat het niet goed zou gaan, want het leek wel té goed te gaan. Gelukkig ging het wel goed. Bij jullie niet. Ik denk dus niet dat je het over je af kan roepen. Maar dat je dat gevoel krijgt snap ik wel heel goed. Wij kregen uiteindelijk wel problemen met de reflux van Lisa, sondevoeding voor een half jaar. Toen had ik wel zoiets van, kijk, zo makkelijk zal het dus niet gaan allemaal. Maar eerlijk, het was zwaar, maar we waren zo dankbaar dat ze er was, het heeft me allemaal nooit echt veel moeite gekost (wel veel tranen, maar ook dankbaarheid dat ze verder niet ziek was). Denk dat je ook zo 'moet' denken: genieten en koesteren van wat je hebt, als er dan iets mis gaat, heb je in ieder geval genoten. Ik weet niet of ik nog zo kan denken als er hier iets zou gebeuren met iemand, want het lijkt me heel zwaar. En als je overkomt wat jullie is overkomen, dan ga je van alles denken, je hersens maken overuren, tenminste, dat kan ik me zo voorstellen. Over het waarom, waarom weer, waarom wij, waarom net te vroeg, waarom heeft Ruben geen kans gekregen. Maar meid, het ligt écht niet aan jullie. Het was jullie zo gegund, waarom het nou weer (en nu een stuk verder) mis gaat, het is gewoon stomme pech, het kan iedereen overkomen. Ik was juist zo blij om te lezen dat het dit keer zo goed ging bij jullie. Je was al voorbij de kritieke periode en ik had echt nooit verwacht dat jullie dit zou overkomen.
Mijn man heeft altijd zoiets: Ver van mijn bed show, maak je niet druk! En ik kan mij er juist enorm druk om maken! Wij wonen bijvoorbeeld op een breuklijn, in de kranten van afgelopen jaar heeft al 5x gestaan dat ons een aardbeving staat te wachten van schaal 7... Hoger als Haïti dus... Ik ben als de dood en zit onze emigratie of verhuizing heel ver van de breuklijn al te plannen! Zeker omdat er gewaarschuwd wordt dat de huizen hier en niet op bestemd zijn! Maar goed, dit is maar 1 ding. Ik heb dit eigenlijk wel bij alle berichten die ik lees waar van ik denk: Shit, dit kan ons ook overkomen!
Ja die angst is dus heel herkenbaar. Ik kan het me nog goed herinneren idd die tijd met de sonde van Lisa. Ja ik probeer dus ook altijd heel erg te genieten al was dat deze zwangerschap veel moeilijker en dat kwam ws door de miskraam. En toen kon ik echt genieten na de 20 weken echo en kwamen we in deze nachtmerrie. Vandaar ook dat ik soms een gevoel krijg alsof je dingen op je af roept..maar ergens weet ik ook wel dat het niet zo werkt.