Borderline is volgensmij geen stoornis die komt en gaat hoor. Daar kan je mee leren leven, maar daar was het dan ook verder mee gezegt. Maar dat is weer een hele andere discussie natuurlijk..
ik herken je gevoel wel. Na de zwangerschap van onze dochter wist ik ook: ik wil nog een kindje, ik wil dit nog eens ervaren... (niet alleen om de zwangerschap natuurlijk he) maar ik wist ook, de eerste jaren nog niet. Wij wilden er weer voor gaan als onze dochter 3 was, is ietsjes eerder geworden, zijn er uiteindelijk vorig jaar juni voor gegaan, maar goed ook achteraf En ik vond het eigenlijk heerlijk die 3 jaar, als ik zwangere vrouwen zag dacht ik: o dat ga ik als het goed is ook nog eens ervaren, ik vond het gewoon heerlijk om eraan te denken. Juni waren we er echt aan toe, nu is dit inmiddels de 3e zwangerschap en deze weken vind ik er gewoon niet veel aan, omdat het gewoon heel spannend en beladen is. Vanaf een week of 12 hoop ik er weer met volle teugen van te kunnen genieten. Dat heb ik de eerste keer ook gedaan, ondanks het spugen de gehele zwangerschap en de extreme moeheid.
Je hebt bepaalde gradaties erin 1 t/m 4 en als je gradatie 1 hebt dan heb je bepaalde BPS trekken bij mij was dat op een moment ook niet meer te meten en ben dus 5 jaar BPS vrij geweest maar ik moet inderdaad wel altijd oppassen dat het terugkomt en bij mij door de schommelende hormonen is het terug gekomen...
Ohja, nu snap ik wel wat je bedoelt. Vervelend voor je hoor, ik hoop dat het toch wat minder mag worden als je hormonen wat stabieler worden.
Gaat gebeuren hoor ik heb een kei sterke en nuchtere man naast mij staan die mij heel snel met beide voetjes op de vloer laat vallen Maar tot november moet ik het even wat rustiger aandoen... En ach misschien omdat ik nu weet wat ik kan verwachten dat ik misschien zometeen als Uk er is zeg.. hmmm over 2 jaar voor nummer 2????
Ik ook niet, maar ik zou in zo een situatie niet nu al durven zeggen nummer 2. Ik ben nu nog huiverig, wil nog een keer zwanger zijn om een 2e kindje te krijgen, maar niet om de leuke zwangerschap en bevalling. Dus hier nog hele grote twijfels
Ik ben bang dat het hier altijd zal blijven kriebelen... Eerste zwangerschap was helemaal niet fijn; 3 miskramen gehad vantevoren en ik was de hele zwangerschap zoooo bang om mn dochter kwijt te raken! Daarbij enorme last van BI waardoor ik op een gegeven moment bijna niet meer kon lopen/zitten/staan van de pijn. (vanaf een week of 28) Ook de bevalling ging totaal niet vlekkeloos en toen onze dochter eenmaal geboren was heeft ze 3 maanden bijna aan een stuk gehuild; hoogtepunt was 20 uur per dag.. (bleek heftige koemelkallergie en verborgen reflux te zijn, kwamen we met 3 maanden achter) Al met al vond ik het verschrikkelijk en riep ik ook een hele tijd dat ik absoluut geen kinderen meer wilde! Ik wilde dit allemaal niet nog een keer meemaken.. Stress met miskramen, angst tijdens zwangerschap (die angst bleef overigens na de bevalling ook een hele tijd; ik was echt heel bang om mn dochter kwijt te raken), zware zwangerschap, zware bevalling, etc. Maarja, toen ze eenmaal 6/7 maanden was kwamen de kriebels weer en zijn we er toch weer voor gegaan met de gedachte "we hebben het overleefd, dat kunnen we prima nog een keer!". Wel heel erg bang voor weer die miskramen en helaas weer 3 gehad waardoor die periode (bijna een jaar) ook weer erg stressvol was.. Oorzaak is nu bekend en de 4e x dat ik toen zwanger was werd het meteen behandeld (utrogestan) en die zwangerschap is echt voorbij gevlogen! In het begin wel weer heel erg bang dat t alsnog fout zou gaan, maar de utrogestan en het feit dat we al een gezonde dochter hebben gaven me vertrouwen. Zwangerschap was op momenten wel erg zwaar, maar vele malen minder dan de eerste. Ook de bevalling was echt appeltje eitje; NOOIT verwacht dat het ook zo kon gaan allemaal!! Na de bevalling wel weer wederom een heftige periode van 4 maanden > ook P heeft verborgen reflux alleen was het een grote zoektocht naar de juiste medicijnen/dosis... Maar ook dit hebben we overleefd (hoe zwaar het ook was!) en al deze ervaringen met koemelkallergie en reflux nemen we mee naar een volgend kindje Nu is onze jongste 9 maanden en we zitten nu in de 2e ronde voor een 3e kindje (over 6/7 dagen kan ik testen ) Deze keer direct met utrogestan gestart na eisprong dus we hebben hoop dat het deze keer eindelijk een keer meteen goed mag gaan En dan hoop ik dat de zwangerschap net zo goed mag verlopen als de 2e zwangerschap; dan weet ik zeker dat ik er met volle teugen van kan genieten voor de laatste keer! (*klopt even af* zal mij niks verbazen als we over een paar jaar alsnog besluiten voor een 4e te gaan haha)
ik heb hetzelfde mijn eerste zwangerschap genoot ik heel erg maar kon het niet snel genoeg gaan omdat ik mijn baby wouw zien, de tweede zwangerschap genoot ik echt van elk moment en ging het te snel ik vond het heerlijk dat getrappel in mijn buik en heb ook extra genoten mijn het idee dit is de laatste. Ik heb altijd heel hard geroepen geen derde voor mij, alle baby spullen weg gedaan en nu zegt mijn man een paar weken geleden dat hij het wel leuk zou vinden een derde ik hem er natuurlijk helemaal uit gepraat en hij was het er mee eens 2 is genoeg en toen ging ik er over nadenken en d8 ik nee ik wil toch een derde haha hoe wispelturig kun je zijn maar goed ik verlang op dit moment zo naar een babytje in mijn buik maar goed we zien wel
Nee, geen last van. Vind zwanger zijn echt tien keer niks, het resultaat zeker wel Ik ben blij dat ik dus bijna 'klaar' ben! Verstandelijk is het voor mij ook voldoende zo, twee kindjes. Mijn man heeft het nu al over een derde, maar dat is voor mij echt (nog) niet aan de orde. Ook financieel vind ik het wel prettig om gewoon eerst weer wat rust en stabiliteit te krijgen en dan zien we wel weer verder. Ik moet wel zeggen dat ik tegen een prenatale depressie aanhang en last heb van mijn bekken, dus zowel mentaal als fysiek is deze zwangerschap best pittig. Ik verlang er wel naar mijn kleine baby straks in mijn armen te hebben. Maar als ik dan mijn oudste dochter zie, die nu 1 1/2 is, dat vind ik steeds leuker worden. Ze was als baby heel schattig hoor, maar eten, slapen, eten, slapen, ik vind het juist echt leuk dat ik nu echt contact met haar heb en dat we elkaar steeds meer begrijpen. Misschien als ze straks 20 zijn en de deur uitgaan, dat ik dan denk dat het allemaal wel iets langzamer had mogen gaan
onvoorstelbaar: ik had dit zelf geschreven kunnen hebben! Je omschrijft exact hoe ik er nu over denk maar ook hoe mijn man erover denkt.......ik vind het een hele moeilijke keuze (voor zover je een keuze hebt als je man er zo over denkt), want alles looot nu zo goed, warom dit op het spel zeten voor een derde kindje? En is dit gevoel na een derde kindje wel over? Ik weet het nog niet....,
Ik heb het ook over misschien hoor zeker weten doe ik nog niets maar ik ga niet nu al zeggen van ja er komt een 2e of nee die komt er niet... Ik hou de opties open en ga kijken wat me gaat brengen.
Zwanger zijn en alles wat er bij komt kijken vond ik geweldig. Die eerste trapjes, die band tussen moeder en kind, spelen met je buik en je kindje leren kennen zonder hem haar echt ooit goed gezien te hebben. Dat gevoel van meteen houden van en uitkijken naar de echo's, schopjes en uiteindelijk het ontmoeten van het grote wonder. Heerlijk gevoel. Ondanks dat mijn laatste zwangerschap totaal niet goed is gegaan heb ik er intens van genoten. 5 laatste weken plat op bed ivm gebroken vliezen was alles behalve aangenaam maar kon zo wel optimaal genieten van mijn buik en baby . Toch blijf ik zwanger zijn missen, misschien omdat het z'n intens en bijzonder gevoel is. Toch Willen wij bijde geen kindjes meer. 3 zwangerschappen waarvan de 1e een mk door infectie met 11wk. 2e zwangerschap uitgedragen maar bleek de navelstreng verstopt dmv een prop en dochter heeft geluk gehad dat de bevalling optijd spontaan begon anders had ze een week langer niet overleefd. ( geboren met 38wk). 3e zwangerschap kwamen we er met 32wk achter dat mijn water was gebroken. Heb daar een week meegelopen voor ik het liet controleren tot ik echt een plasje verloor. Meteen opname, weerremmers etc. Uiteindelijk geboren met 37wk en liep hierbij kiss syndroom op waardoor het geen makkelijke baby was. Nee ik ga het lot niet tarten en ben blij met 2 gezonde kindjes.
Kan me t gevoel helemaal voorstellen... Ik geniet zo van mijn meisje in mijn buik, en hoewel ik enorm naar haar uitkijk kan ik me ook niet voorstellen dat mijn buik straks weer alleen maar darmen en andere saaie organen bevat, in plaats van een levend beweeglijk wezentje!
Ik herken het goed We hebben 2 prachtige kinderen een van 2 en een van 5 maanden we vinden het goed zo vooral financieel maar zou nog graag een.x zwanger willen zijn vind het zo bijzonder
Ik vond het zwanger zijn helemaal niks. Maar nu ik bevallen ben, ga ik toch anders over alles na denken. Ik had het er pas nog over met mn man. Dat ik het soms best wel eens mis, het trappelen en de gevoelens van het nieuwe. ik mis dus het idee dat ik het nooit meer voor het eerst kan mee maken. Maar ik zou er nog niet aan moeten denken om nogmaals zwanger te worden. al de onzekerheid van of het kindje wel goed is en of de bevalling goed gaat. Nee (voorlopig) voor mij geen 2e zwangerschap
een poos geleden zelf een topic geplaatst maar helaas maar weinig reacties. Ik herken je gevoel zoooooooo goed. Financieel,kwa kamers,hou leuk mijn meiden nu zijn samen enz enz enz zeg ik nee. Maar mijn gevoel zegt: Nog 1x die baby voelen in mijn buik. Mijn buik zien groeien. wachten tot je kindje er eindelijk is. Die eerste keer je baby op je buik. Pfff als ik er weer over nadenk....
Ik merk dat ik mijn fotoboek van de zwangerschap er steeds meer bij pak. Zeker omdat ik vorig jaar dus met een dikke buik liep en ik nu eindelijk weer op mijn oude gewicht zit. Lijkt zo onwerkelijk en over 2 maanden wordt mijn meisje alweer 1...! Ik heb een heerlijke zwangerschap gehad zonder echte klachten. Met 37 weken wel een hoge bloeddruk waarvoor even in het zh maar met rust ging het en hoefde ik niet ingeleid te worden. De bevalling was ook heel fijn de eerste weeen en de ontsluiting gingen heel snel en het laatste stukje was hevig maar goed te doen. Stiekem zou ik wel weer willen maar mijn vriend nog niet. Op het moment is het best pittig. Maar ik denk maar zo het duurt dan ook weer 9 maanden... Zelf heb ik het gevoel dat het met 2 kindjes goed zal zijn dus weet niet of ik dat daarna ook zo zal missen...
Mijn jongste is nu 11 maanden en ik mis het zwanger zijn nog steeds. Ik wil zo graag nog 1x zwanger zijn, bevallen, borstvoeding geven, zo'n klein hummeltje tegen me aan hebben *ZWIJMEL*. Voor mij is het overduidelijk dat er nog een derde "moet" komen, liever vandaag dan morgen. Maar gelukkig heb ik ook mijn verstand nog en die zegt me luid en duidelijk dat het nu niet het juiste moment is. We hebben nu 2 kindjes kort op elkaar (schelen 14 maanden) en dat is pittig zat. Bovendien gaan we een heel traject in met onze dochter ivm een ontwikkelings- en spraak/taal-achterstand én zou er e.e.a. veranderd moeten worden aan de zolder en 1e verdieping. Al met al genoeg redenen om het voorlopig nog even bij onze 2 schatjes te houden. Maar die derde....als het aan mij ligt gaat die er t.z.t. zeker komen!!!