Ik doe altijd alles al elke dag opnieuw maar nu er geen klok is hier in huis (ja voor de maaltijden) heb ik alle tijd van de wereld om elk verwaarloosd hoekje in huis bij wijze van spreken met een oude tandenborstel te boenen. Voorbeeld, normaal is maandag mijn keukendag. Dan doe ik elke week de keuken grondig van buiten, de oven, magnetron, koelkast, koffiemachine als die gebruikt is en 2 of 3 kastjes / lades van binnen waardoor elke 2 maanden ongeveer elk kastje in de keuken van buiten maar ook van binnen is gesopt. Ik heb nu vanaf maandag elke dag een paar kastjes gedaan, tussendoor weer gespeelt met dochter, weer een kastje, naar buiten met de kinderen, weer een kastje, huiswerk met zoon. En zo heb ik in 3 dagen tijd de hele keuken gedaan. Vorige week in 2 dagen de bankstelhoezen en alle gordijnen in huis gewassen en in de andere dagen de badkamer en slaapkamers grondig gedaan. Alle kasten leeg, spullen uitgezocht, speelgoed schoongemaakt. Maar niet in 1 stuk door alles in etappes met leuke pauze's met daarin tijd voor de kinderen en dochter heeft veel geholpen. Vandaag was het laatste stukje aan bod en dat was de zolder en nu heb ik dus echt niets meer over. Alleen morgen nog de ramen lappen en de voortuin onkruid vrij maken.
Ik trek me dan terug in mijn eigen gedachten. Geluiden van buiten dringen niet door, ik ben moeilijk aanspreekbaar. Erg lastig met kinderen.. Grappig om die totaal verschillende reacties te lezen!
Als ik mij zorgen maak om het heden dan word ik praktisch. Wat heb ik in eigen hand? Wat kan ik doen om de gevolgen/risico's voor mijzelf en de mensen waarvan ik hou zo klein mogelijk te maken? Hoe pak ik controle? Ik heb dingen meegemaakt waarover ik met bijna niemand kan praten. Weinig mensen hebben hetzelfde meegemaakt en zijn tegelijkertijd in staat om er nog over te praten. Ik heb vanaf jonge leeftijd zelf met mijn eigen zorgen om moeten gaan. Dat heeft gemaakt dat ik geneigd ben om naar mijn eigen inzicht te handelen. Ik word er dus vooral eigenwijs/koppig van. Ik vertrouw niet snel op het oordeel van een ander. Dat maakt mij voor een deel heel sterk als het nodig is, maar dat zorgt ervoor dat ik niet makkelijk te troosten ben. Dingen als 'het komt wel goed' zeggen mij totaal niks. Hoe gaat het goed komen? Wat is het plan?
Ik word geïrriteerd. Kan weinig hebben. Meestal probeer ik mij dan terug te trekken om weer tot mijzelf te komen. Maar dat lukt niet altijd.
Als ik me ECHT zorgen maak dan ben ik niet te genieten. Ik kan enorm gemeen en sarcastisch zijn. (En dat is echt heeeel anders dan je hier op het forum soms ziet, geloof me) en dan vooral bij, in mijn ogen, onzinnige dingen. Ik moet met rust gelaten worden en geen gezanik aan mijn hoofd. Maar ik ben geen paniekzaaier. Ik weet wel altijd de rust te bewaren en ga niet zitten gillen of schreeuwen.
Erg herkenbaar. En hoewel je graag anders zou willen reageren.. het lukt gewoon niet meer op rationeel te denken.
Ik blijf maar nadenken. Alle mogelijke scenario's komen voorbij en daar bereid ik dan mijzelf en de omgeving op voor. Dat moet dan ook ala minuut. Nu hoog zwanger is het nog erger. Liefst doe ik dan ook alles zelf/val anderen er niet mee lastig. Midden in de nacht klusjes doen of sorteren. Lijsten maken met boodschappen of tas inpakken. Haha Vervolgens stort ik in van vermoeidheid en krijg ik onrustige benen.
Heel herkenbaar, allemaal. Vooral ook het stukje hoe je de controle (weer) in eigen handen kan nemen; dat is voornamelijk waar ik mij dus ook mee bezig hou in dergelijke situaties. Heb ik er geen controle over? Dan hou ik me bezig met mijn perceptie van de situatie en of hier nog iets aan gedaan kan worden; perceptie is uiteindelijk alles. Waar ik persoonlijk vooral erg moeite mee heb is het stuk acceptatie wanneer ik, uiteindelijk, tot de conclusie kom dat ik niks had kúnnen doen. (Specifieke situaties in mijn leven) Dat heeft me door best wel wat donkere periodes in m'n leven laten gaan.
Goed dat je vrij snel met jouw gedachten bezig kan zijn. Zodra ik nergens een punt van controle kan vinden dan gaat het bij mij mis. Dan komen herinneringen naar boven waarin ik niks kon doen aan de situatie. Dat kan je eigenlijk over alles in het verleden zeggen, want je leeft nu en niet toen. Pas zodra het punt komt dat ik op kan gaan klimmen heb ik weer de ruimte om mijn eigen zicht erop stukje bij beetje te veranderen. Misschien kan je het ook wel een beetje zien als perceptie, dat je met de jaren leert om steeds beter punten te vinden waar je wel controle over hebt.
Zoals nu, onrustig, koude voeten voeten , trillerig, emotioneel,buikpijn misselijk, een gedachte trein die niet stop te zetten is. Het liefste zou ik even weg willen gaan ,even in mijn uppie maar dat kan niet. Ga zo maar schoonmaken. Helpt nog iets en het liefste met harde muziek. Mijn mp3 speler is leeg dus dat is even jammer. Om nu harde muziek op te zetten wanneer zoontje heerlijk een film aan het kijken is dat is ook niet wat. Hopelijk zo weer wat beter
Ik kan dan echt totaal géén lichamelijk contact verdragen. Niet van/met de kinderen en al hélemaal niet van/met man. Gewoon van me AFBLIJVEN en OPROTTEN alsjeblieft...
Oeh, ja... die! Ik trek me het liefst terug, wil helemaal alleen zijn, zo prikkelarm mogelijk (aanraken is ook prikkel...). En ik heb dan hoofdpijn, onrust, slapeloosheid, gespannen gevoel in heel mijn lijf.
Oh exact zo . Liefst gewoon wat met rust gelaten worden . Als we echte zorgen hebben, is dat bij ons meestal rond de kinderen en dan vinden we wel voldoende troost bij elkaar, zonder al te veel woorden of lichamelijk contact. Gewoon een blik naar elkaar werpen en knipoog kan al veelzeggend zijn dan.