Hoi, allemaal. Ik weet niet of ik hier mijn topic mag plaatsen, dus op hoop van zegen dan maar. Ik heb denk ik ook niet echt een vraag, misschien meer behoefte aan mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Even kort mijn verhaal, 3/10 had ik een positieve zwangerschapstest. Tijd klopte niet helemaal, want ik zou op dat moment moeten ovuleren, het was ongeveer anderhalve week na mijn menstruatie op zestien september. Zestien sept. Was mijn eerst menstruatie na het stoppen met de pil. Vijf oktober begon een bloeding die negen dagen aan hield. Ik heb 1 x heftige korte pijn op mijn buik en borst gehad met braken, verder weinig klachten. Negen oktober een inwendige echo waarbij een miskraam vermoedelijk werd vastgesteld. Een paar dagen erna bij de gynaecoloog werd wederom vastgesteld dat het vermoedelijk een miskraam was, baarmoeder was bijna helemaal schoon. Voor de zekerheid werd er bloed geprikt, dit was 147 hcg, moest herhaald worden. Week 2: 101 week 3:72 week 4: 24 Vorige week dinsdag had ik een afspraak bij de gynaecoloog, omdat ik op dat moment alweer twaalf dagen een lichte tot medium bloeding had. Ook had ik vage klachten zoals een vol gevoel, bolle buik, vlagen van misselijkheid, buikpijn en pijn op mijn rechterborstkas. Deze klachten werden door familie, mijzelf en de verloskundige weggewuifd als stress. Op de echo werd gezien dat ik vocht in mijn buikholte had, waarschijnlijk van een gesprongen cyste. Dit kon geen kwaad en ik hoefde me geen zorgen te maken. Hcg bleef netjes dalen, baarmoeder was schoon en ze konden weinig tot niets zien. Omdat ik bleef vloeien moest ik toch maar na een week terug komen. Afgelopen dinsdag was mijn hcg 24 dus ik ging met een goed gevoel naar de gynaecoloog toe. Alhoewel ik wel veel last had gehad van die cyste jn mijn buik, mensen gingen onderhand vragen of ik zwanger was. Zo dik was mijn buik geworden. Op de echo was iets te zien in mijn rechter eileider, en na overleg met meerdere artsen besloten ze toch dat ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had. Ik werd direct geopereerd, en mijn rechter eileider is verwijderd want deze was gesprongen. Ze hebben 150 ml uit mijn buikholte gehaald en ik heb drie mooie hechtinkjes op mijn buik. Sorry, mijn verhaal is langer geworden dan ik dacht. Maar ik heb zoveel meegemaakt de laatste anderhalve maand...ik heb de helft nog niet eens verteld geloof ik. De artsen vermoeden dus dat ik al tijdens mijn eerste ronde zwanger ben geworden, en mijn eerste menstruatie dus ook al een soort van miskraam bloeding was. Maar goed het blijft speculeren. Ik maak me nu eigenlijk een beetje zorgen om mezelf, ik ben doods van binnen en voel gewoon even niets. Ik wil graag weten hoe anderen in deze situatie daar mee om zijn gegaan? Ik voel me ook minder mens nu denk ik, of minder vrouw. Er is iets van me weggenomen wat ik niet wilde missen....en als het nu de tweede keer fout gaat dan ben ik onvruchtbaar. Ik ben misschien ook gewoon bang, bang dat het mij niet gegund is of iets dergelijks. Bang dat ik nooit kinderen krijg etc... Ik zou het fijn vinden om met andere vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt te praten denk ik.
Oh bah JuullesD... wat een naar verhaal dat je er zo lang mee bent doorgelopen. Ik heb hier zelf geen ervaring mee maar wil je heel veel sterkte wensen!!
Hey Juulles, ik heb helaas recent ook een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad. Eind juli was ik over tijd. Omdat ik totaal niet het idee had dat ik zwanger zou kunnen zijn (geen klachten) besloot ik na 10 dagen over tijd voor de zekerheid een testje te halen. Net voor ik naar de winkel wilde gaan begon ik te bloeden en ik dacht dat mijn menstruatie op gang was gekomen. Het duurde een paar dagen voor het echt goed op gang kwam en ik heb 1 avond echt ontzettende pijn gehad aan de rechterkant. Ik wist niet meer hoe ik moest liggen en heb op een gegeven moment overgegeven van de pijn. Met een flinke pijnstiller mijn bedje in gedoken en de volgende dag was het zo goed als over. Ik bleef echter bloeden en had zo nu en dan menstruatiekrampen (dus niet specifiek aan de rechterkant). Na twee weken heb ik de huisarts gebeld en ik moest het nog even aankijken. Dat heb ik gedaan, ik dacht iedere keer dat het over was, het bloeden werd dan minder, tot ik ineens weer kramp kreeg en weer bloedverlies had. Weer drie weken later was ik het zat en ben langs de huisarts gegaan. Daar heb ik een zwangerschapstest moeten doen en die was compleet tegen mijn verwachting (ik had nog steeds niets door) hartstikke positief. Ik had toen meteen door dat het niet goed zat en ik dacht dat het een miskraam was die niet goed op gang wilde komen. Ik moest het nog een weekje aankijken.... In die week veel nagedacht en een beetje op internet zitten struinen en langzaam begon ik te denken dat het misschien wel eens een buitenbaarmoederlijke zwangerschap kon zijn. Na een week weer naar de huisarts. Test was weer positief en ik moest naar de verloskundige. Daar kon ik 's avonds al terecht en zoals verwacht; mijn baarmoeder was leeg. De verloskundige vertrouwde het niet en heeft een afspraak voor me gemaakt bij de gynaecoloog. Daar kon ik 2 dagen later komen. Weer een echo, ze zagen vocht in mijn buik en ik was weer aan het bloeden. Vervolgens moest ik met spoed bloed prikken om mijn HCG-waarden te bepalen. De grens van afwachtend beleid was 1500 werd mijn verteld, ik zat daar ver boven en moest gelijk blijven. Tussen de uitslag en de operatie zat amper 1,5 uur, dus het is echt enorm snel gegaan. Ik vond het heel heftig. Ook bij mij zat het in de rechter eileider welke verwijderd hebben. Ook bij mij was het al stuk en het vocht wat ze op de echo hadden gezien was bloed. Je angst herken ik. Je hebt ineens nog maar 1 eileider, wat als het weer fout gaat? Ik wist direct na de operatie ook echt niet of ik er wel weer voor wilde gaan. Ik voelde me ook verschrikkelijk schuldig. Was het mijn fout? Inmiddels zit ik weer in de eerste ronde en ja, ik vind het nog steeds doodeng. Ik ben abrupt gestopt met roken, drink geen druppel alcohol meer, eet gezond enz., ik wil er alles aan doen om het de volgende keer wel goed te laten gaan. En dit is een psychisch dingetje hoor, ze hebben namelijk geen enkele reden kunnen vinden waarom het fout ging, mijn eileider, mijn baarmoeder, alles is in topconditie. Het is helemaal niet mijn schuld, het is pech geweest, maar toch... Zo voelt het wel een beetje. Lieverd, geef het de tijd, geef jezelf de tijd om goed te herstellen. Schrijf het maar lekker van je af, huil maar als je daar zin in hebt en ben een beetje lief voor jezelf.
Bedankt voor jullie reacties. Loenie, wat jij zegt herken ik heel erg. Doet me ook wel wat, ligt het aan mij. Heb ik wat fout gedaan? Na de gedachte van een miskraam dacht ik dat het mij niet gegund was, misschien wilde ik het te graag? Ik ben net ook weer begonnen met vloeien, dus de angst is gelijk terug...
Geen zorgen, dat vloeien hoort erbij en is niet erg. Het mag alleen niet erger zijn dan je normale menstruatie of langer duren.
Iets meer dan 5 weken geleden zelfde meegemaakt: met spoed geopereerd en linker eileider verwijderd. Wij kwamen er overigens achter tijdens de eerste (vroege) echo met 7 weken. Kindje met hartje te zien, alleen op de verkeerde plek. Hier ook 'gewoon' pech Ik kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt... Doe rustig aan en neem de tijd om het te verwerken. Probeer toch ook positief te blijven, want ook met 1 eileider kan het goed komen. Veel sterkte!!
Heel veel sterkte, het is niet niks.. Ik heb ook een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad, maar ik hoefde niet geopereerd te worden.. Ik dacht dat ik een ''gewone'' (het is ook maar wat je gewoon noemt) miskraam had gehad, maar ik bleef maar bloeden, niet veel en soms stopte het een paar dagen en dan begon het weer.. Ik voelde me niet mezelf, geen pijnklachten, maar ik voelde me gewoon niet fijn en soms heel duizelig! Ik deed om te kijken of het hcg al uit mijn lichaam was een zwangerschapstest en toen had ik een mega knaller! Ik schrok me rot, verloskundige gebeld en die was heel laconiek; doe over 6 weken maar weer eens een test.. Mij zat het niet lekker, dus een andere verloskundige gebeld en die heeft me doorgestuurd naar het ziekenhuis.. In mijn baarmoeder zagen ze niks, dus moest weer een zwangerschapstest doen, geprikt op HCG en die waardes waren toch te hoog en de test nog positief.. Weer een echo en toen hebben ze er wel met zijn 3-en naar gekeken, 2 gynaecologen en 1 in opleiding, ik weet nog dat ik daar toen heel gekscherend over deed; komen jullie allemaal even poppetje kijken? Ik werd er bloed zenuwachtig van en dan kraam ik er de raarste dingen uit.. Ze hadden het al over een opname, ik mocht niks meer eten en drinken.. Ze gingen de kamer uit om met elkaar te overleggen, kwamen weer terug en weer een echo.. Maar toen vonden ze het dus wel in mijn eileider, maar het was zelf al aan het verdwijnen, dus ik moest om de 2 a 3 dagen komen om te kijken of mijn hcg wel voldoende zakte! Ik vond het een emotionele rollercoaster en nog steeds ben ik doodsbang dat het weer gebeurd..
Bedankt allemaal! Het vloeien voelt gewoon heel eng, maar ik geloof je wel Loenie. Dat het erbij hoort... Wat kon jij verwachten van je menstruatie, duurde het lang? En hoe lang ben jij uit de running geweest na de operatie? Ik was vanavond met mijn moeder aan het praten en toen kwam er toch wel wat verdriet uit. We hadden het over de OK, en ik merkte op dat ik eigenlijk vond dat er weinig met gevoelens werden gedaan in het ziekenhuis. Tijdens de opname, ok en erna heeft niemand echt gevraagd hoe het met mij ging. Hoe ik dit ervaarde, en hoe het was om dit stukje van mijn lichaam te missen (klinkt dit gek) En terwijl ik dit vertelde brak ik gewoon even, dit zat me dus toch wel dwars. Hierna weer verdoofd, maarja
Ik heb ongeveer 6 dagen bloedverlies gehad en ben 2 weken thuis geweest. Na iets meer dan een week ging het lichamelijk al een stuk beter, maar voelde me emotioneel nog een wrak. Dus heb, voor mijn doen, ruim de tijd genomen. Drie weken na de operatie was ik weer aan het werk. Ik had vooral moeite met het feit dat mijn kindje-in-de-maak gewoon weggegooid was. Met die eileider heb/had ik minder moeite. Maar iedereen voelt het anders natuurlijk. Ik heb overigens ook hele goede ervaringen met het ziekenhuis; heel begripvol en lief personeel. Ook op het OK, eigenlijk overal. Het is logisch dat je nog erg verdrietig bent. Blijven praten werkt erg goed. Ik had ook heel veel aan ervaringsverhalen van anderen hier. Sterkte!
Het gevoel dat wij een kindje hebben verloren hadden wij al verwerkt, omdat wij natuurlijk eerder al te horen kregen dat het een miskraam was. Het is voor mij nu oneerlijk, ik blijf in die emotie hangen. Ik vijd het heel oneerlijk dat ik nu weer vloei, waarom doet mijn lichaam dat, waar komt het vandaan? is het een menstruatie....of niet? En waarom krijg ik niet een paar dagen rust! Tis dat ik al pijn genoeg heb, maar anders had ik mezelf uit frustratie geloof ik een paar keer gestompt...
Mijn operatie was op woensdag, op donderdagavond begon ik te vloeien. Heeft 4 dagen geduurd waarvan 2 dagen heftig. Het verbaasde mij dat er zoveel uit kwam, na 5 weken af en aan vloeien dacht ik wel 'leeg' te zijn. Ook de echo's lieten dun baarmoederslijmvlies zien, dus die heftigheid had ik echt niet verwacht. Maar echt, het hoort erbij, wat raar dat ze je dat niet verteld hebben. Ik was amper een uur terug van de operatie en toen kreeg ik al maandverband voor het geval dat. Que herstel ben ik ook wel even bezig geweest. Lichamelijk was ik best snel opgeknapt, emotioneel was echt even een ander verhaal. Ik ben 1,5 week thuis geweest en heb toen het werken in 3 weken opgebouwd naar fulltime (de eerste 2 weken wel grotendeels thuis gewerkt)
Hey loenie, bedankt voor je antwoord. Eigenlijk is mij weinig verteld.... Ik was in paniek want ik dacht dat het vloeien echt fout fout was. Ik heb het sowieso als fabriekswerk ervaren, ik was alleen en was bang en aan het huilen op de verkoever en de vijf zusters die er stonden zijn geen van allen naar me toe gekomen om te vragen of het ging. Ook na de operatie is er nooit gevraagd hoe het emotioneel met me gaat, misschien dat ik daarom zo in een roes zit. Ik besef het gewoon niet, het is alsof het nooit gebeurt is.... En dan sta ik op, en voel de pijn in die rot hechtingen die zo trekken en dan weet ik het weer. Alles voelt zo gek de afgelopen dagen, ik zal blij zijn als ik weer mezelf kan zijn. Het is al anderhalve maand op en neer zowel lichamelijk als emotioneel, ik heb het idee dat ik alleen nog maar pijn, verdriet heb en bloed... Nogmaals heel erg bedankt voor je berichtje
Allereerst heel veel sterkte en voorspoedig herstel gewenst. Hierbij mijn verhaal, hoop dat je er wat aan hebt. Op 1 maart dit jaar ben ik ook geopereerd ivm buitenbaarmoederlijke zwangerschap; 330cl bloed zat in m'n buikholte want rechtereileider was geknapt en dus ook verwijderd. Bij mij begon het met 7 weken zwangerschap met bloedverlies en krampen dus we dachten aan n miskraam. Ik had eerder al n miskraam gehad dus dat het voor de tweede keer misging was moeilijk te behappen. Met 8 weken hcg gecheckt door bloedprikken en gekeken of m'n baarmoeder al schoon was. Hcg was al redelijk laag maar ik kreeg cytotec pilletjes om m'n baarmoeder de laatste stolsels te laten opruimen. daarna bleek m'n baarmoeder schoon te zijn en mochten we door naar de volgende ronde. Geestelijk voelde ik me zwaar klote, maar we wdurfden het aan om verder te gaan. Bloedverlies en krampen bleven echter aanhouden en verloskundige raadde me aan om naar het ziekenhuis te gaan en te vragen of ze naar m'n eileiders wilden kijken omdat ze het niet vertrouwde (ikzelf ook niet). In het ziekenhuis bleek dmv echo dat m'n buik vol vocht (bloed dus) zat dus werd een spoedkijkoperatie gedaan met de kans dat zou blijken dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was en dat een eileider zou moeten worden verwijderd. Binnen 2 uur na aankomst in ziekenhuis werd ik wakker zonder rechtereileider. Eerste reactie was: blij dat ik nog leef! Ik had gemakkelijk in shock kunnen raken en kunnen sterven als ik er langer mee was doorgelopen. Toen ik de volgende ochtend naar huis mocht en er een zwangere vrouw de afdeling op kwam om te bevallen kwam pas het besef dat ik nu al 2 vruchtjes was verloren en ook nog eens een stukje vruchtbaarheid! Ik vond dat mijn lichaam faalde in haar meest basale taak: voortplanting, en voelde me minder vrouw. Aangezien mijn vruchtbaarheid tijdelijk (andere eileider neemt meestal na n tijd de taak volledig op zich) minder was, probeerden we ons erop in te stellen dat zwanger worden nu wat langer zou duren (vorige zwangerschappen waren telkens in een keer raak, waarvoor we heel dankbaar waren) Ook zijn we na gaan denken over de verdere stappen indien het nog een keer zou misgaan. Ik ben 2 weken thuis geweest om lichamelijk te herstellen, geestelijk ging moeilijker. Daarna gewoon weer fulltime aan het werk. Gelukkig heb ik begripvolle bazen en collega's en zorgde mijn drukke baan voor afleiding. Ik bleef verdrietig en zocht naar manieren om te rouwen, maar dit lukte niet echt. De wereld draaide door maar het verdriet stond stil. Wonder boven wonder ben ik nog voor mijn nieuwe menstruatie zwanger geraakt. Volgens mij heeft mijn man superzaad! Daardoor sloeg het verdriet om in blijheid, maar enkele minuten na de positieve test werd dit angst. Ik was bang voor nog een mislukking. Ivm de buitenbaarmoederlijke zwangerschap bleef ik het eerste trimester onder controle bij de gynaecoloog: een aantal keer hcg moeten checken en ook verschillende vroege echo's gehad. Na 11 weken mocht ik weer gewoon naar de verloskundige en inmiddels ben ik 36 weken zwanger en gaat alles voorspoedig. Toch blijft het af en toe knagen en heb ik het grootste gedeelte van de zwangerschap niet kunnen genieten uit angst voor alles wat er mis zou kunnen gaan. Werk en andere afleiding hebben me erdoorheen geholpen (mijn man is ook een grote steun hoor). Nu begonnen aan zwangerschapsverlof en kan niet wachten tot ons kindje er is! lang verhaal kort: geef niet de moed op en probeer te vertrouwen op je lichaam: wij vrouwen zijn sterk! Neem de tijd om te rouwen maar verwacht niet van de buitenwereld dat ze het snappen. Schrijf over je gevoel of maak een tastbare herinnering. Heel veel sterkte toegewenst en ja, ook jij zult mama worden
Oja, bij vragen of onzekerheid gewoon naar je gyn of vk bellen! Je hebt recht op duidelijke info en ik zou dat gewoon eisen als je vindt dat je weinig reactie krijgt. het gaat om jouw gezondheid nl. voor emotionele steun denk ik niet dat je al te veel van de deskundigen moet verwachten: voor hen ben jij geen uitzonderlijk geval, hoe jammerlijk dat ook is. Hopelijk kun je je ei kwijt bij je partner of eventuele anderen, of hier natuurlijk. Bloedverlies heeft bij mij nog zo'n 3 weken aangehouden na operatie. Je hebt natuurlijk een flinke wond binnen in je buik! Ook al is de buitenkant geheeld, binnen kan dat wat langer duren is mij verteld. Maak je je toch zorgen: trek aan de bel!
Wernhilde, bedankt voor je reactie! En heel erg gefeliciteerd met je zwangerschap, ik hoop dat je de laatste weekjes nog lekker mag genieten! Ik ben iig blij dat ik toch een topic heb geopend, het helpt me onwijs merk ik. Uit je verhaal merk ik op dat jij niet je eerste menstruatie hebt afgewacht? Dat is mij toch wel heel erg aangeraden door de artsen. Ook mijn ouders, hoe lief ook, bemoeien zich nu wel erg veel. Ze vinden dat we eigenlijk twee of drie menstruaties moeten afwachten. Ook zijn ze continue bezig met de oorzaak, waarom dit bij mij is gebeurd. Ik snap ze wel hoor, ze zijn echt onwijs geschrokken. Ik belde natuurlijk vanuit het niets op, en bij hun is de klap heel hard aangekomen. Mijn ouders vroegen ook of ik chlamydia had...heel genant! Maar goed, voorlopig denk ik echt niet aan seks. Ik ben nog echt kreupel, en ik moet mezelf ook nog wel een beetje terug vinden. Doordat ik de eerste keer niet wist hoe of wat qua zwanger geworden zijn, ben ik bang dat dat nu ook kan gebeuren met eventueel weer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap als gevolg? Daarom denk ik wel dat wij de eerste menstruatie af gaan wachten, maar moeilijk vind ik het wel. We willen echt graag kinderen, en zes weken wachten klinkt als zes jaar!
Fijn dat je er iets aan hebt om je verhaal hier te delen onze gyn raadde niet per se aan of af om een cyclus af te wachten. Ze vertelde dat de reden waarom na een missed abortion, miskraam of buitenbaarmoederlijke zwangerschap dit vaak wordt aangeraden, is zodat je cyclus weer kan 'herstellen' en vooral dat het dan minder lastig is om de lengte van een eventuele volgende zwangerschap vast te stellen. Kortom, volgens haar en mijn verloskundige is het medisch gezien niet noodzakelijk of gezonder om een cyclus af te wachten. Mede daarom, maar ook vooral omdat we dachten dat we toch niet meer zo gemakkelijk zwanger zouden worden, hebben we na ongeveer 2 weken na de operatie weer voor het eerst voorzichtig gevreeën. En met resultaat dus totaal niet op gerekend! Bij mij werd ook geen reden gevonden waarom de buitenbaarmoederlijke zwangerschap was ontstaan. Geen afwijkingen in baarmoeder, eileiders of wat dan ook. Pure pech. Niet fijn dat je ouders zich er zo mee bemoeien :/ een buitenbaarmoederlijke zwangerschap kan gewoon gebeuren, net zoals een miskraam. Als ze tijdens de operatie niets geks hebben gevonden, zou er ook niets geks zijn lijkt me. Pas na meerdere miskramen, buitenbaarmoederlijke zwangerschappen of andere 'slechte' zwangerschappen gaan ze in het ziekenhuis grondiger onderzoek verrichten. Logisch ook, want meestal wordt er zelfs na onderzoek geen duidelijke reden gevonden. Ik zou vertrouwen op wat de deskundigen je vertellen (ervan uitgaande dat je ouders geen medisch gespecialiseerde achtergrond hebben). En dit proberen duidelijk te maken aan je ouders. Ik kan me voorstellen dat ze nog nooit van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehoord hebben (had ik eerst ook niet) en dat het in hun oren als een ontzettend vreemde en enge gebeurtenis klinkt, (spoedoperatie, bloed in buikholte, eileider weg) En dat hun bemoeienis voortkomt uit zorgen om jou. Zowel mijn ouders als schoonouders reageerden heel lief, ze vonden het vooral erg rot voor ons en wisten ook van de miskraam. Verder geen 'tips' oid. van ze gekregen gelukkig, gewoon lieve meelevende reacties. Als je liever niet geen cyclus wilt afwachten, zou ik gewoon bellen naar de gynaecoloog en zeggen dat je liever verder wilt en ook vragen waarom hij/zij adviseert om een cyclus af te wachten. Misschien vindt die van jou wel dat er medische noodzaak is om af te wachten (mijn gynaecoloog hoeft natuurlijk niet beter te zijn dan die van jou, misschien weet de jouwe meer dan de mijne). Heb nl gemerkt dat niet alle verloskundigen en gynaecologen altijd op een lijn zitten met hun adviezen en beleid, doordat er nog zoveel onduidelijkheid heerst omtrent de menselijke voortplanting.
Kans op herhaling na een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is wel lichtelijk verhoogd, maar zover ik heb begrepen blijft dat voor de rest van je leven zo. Wordt dus niet kleiner naarmate de tijd verstrijkt. Dit komt doordat er na een inwendige operatie verklevingen kunnen ontstaan waar een volgende bevruchte eicel zich per ongeluk aan kan hechten of dat de verkleving een belemmering wordt op de route naar de baarmoeder waardoor de eicel er blijft steken of ergens anders een nestelplekje zoekt. Dat is ook de reden waarom je bij iedere volgende zwangerschap al vroeg naar de gyn mag/moet om te checken of het vruchtje goed in de baarmoeder is aangekomen. Mocht dan blijken dat de baarmoeder leeg is, dan kan het vruchtje dat zich op een foute plaats genesteld heeft, zsm operatief verwijderd worden zodat je niet nog een eileider of stukje ander voorplantingsorgaan hoeft te missen. kortom, vanaf nu wordt je veel beter in de gaten gehouden en daardoor zal eerder gemerkt worden indien er weer iets niet goed zit. Dat was voor mij een hele geruststelling.
Nog een laatste toevoeging: denk dat je ouders zelf aan het googlen zijn geslagen omdat chlamydia een mogelijke oorzaak zou kunnen zijn van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik zou echt benadrukken dat alle mogelijke oorzaken al door de artsen zijn onderzocht (dat is gebeurt zonder jouw weten tijdens de operatie) en dat ze vertrouwen in de kennis en deskundigheid van de artsen zullen moeten hebben.
Hey wernhilde, Mijn ouders bedoelen het goed natuurlijk, maar wij zijn met zn allen echte googlers....ofwel we zoeken alles gelijk op. Ik wist van tevoren al wat een bbz was, en wat de gevolgen qua operatie kon zijn dus ik hoefde niks meer te googlen. De oorzaak hoefde ik niet perse te weten, ik had en heb zelf zoiets van de artsen hebben niks gezien en het pathologisch onderzoek komt nog dus dat is voor mij dan voldoende. Het heeft nu ook wat meer rust bij mijn ouders, maar zij zijn er verschrikkelijk van geschrokken. En dat vind eigenlijk ook wel heel erg zielig! Wat betreft de cyclus afwachten, toen ik naar huis mocht kwam de arts dat ook vertellen en ik vroeg al waarom dat was. Toen zei ze ja vanwege de termijn bepaling etc. Ik vind dat zo een niet medisch excuus idd, ik bedoel....de termijn kunnen ze later altijd nog heel precies vast stellen met een echo! Daarnaast wilde ik gewoon weer doorgaan met temperaturen, dus dan weet ik toch wel wanneer mijn eisprong was. Preciezer dan dat kan je het niet krijgen lijkt mij Maar ik ben er nog niet over uit wat ik wil, aan de ene kant wil ik elke kans benutten die er is, maar aan de andere kant is er ook de angst...terwijl ik zelf weet dat dit hierboven geen oorzaak is van een bbz!! Over ongeveer anderhalve week heb ik een belafspraak met de gyn, en dat wil ik dit nog wel even aankaarten. Weer bedankt voor al je antwoorden!