Hallo, ik ben LovePoes. Mama van 2 dochters E en L. Van 2014 en 2017 (3 en 5.5). Ik wil heel graag een 3de kindje, maar mijn man wil dit niet. Dit heeft meerdere redenen. Ook heeft het dingen waarom in denk misschien toch niet. Onze relatie is slecht geweest. Zowat in scheiding gelegen, maar hier bovenop gekomen, met name ivm mijn persoonlijk ontwikkelingen en hulp. In die tijd wilde we natuurlijk geen kinderen meer. Alle spullen van de baby weg gedaan, ik heb toen gezegd, mede ook omdat het slecht ging én omdat familie zei nooit weer een kind nemen, is niet verstandig.. gezegd dat hij zich moest seterelisern, hij wilde dit niet, juist omdat het zo slecht ging. Later ging alles weer wat beter, zijn verhuist naar groter huis. Zijn weer gelukkiger met elkaar. En ik twijfel nu ineens, terwijl hij juist nu besloten heeft zich te willen laten helpen... omdat hij het heerlijk vind dat de meiden groot zijn, zich kunnen redden enz... Ik ben bang dat ik spijt krijg als ik niet een derde kindje krijg. Wel zit het mij in de weg wat reacties van familie gaan zijn. Omdat het financieel bij ons ook altijd slecht ging, nu na de verhuizing gaat dit beter.. Mijn man wil op vakantie kunnen, heeft nu de vrijheid enz enz... Kan er amper met hem over praten, maar wil hem niet moeten overhalen, wanr wil dat we het samen doen... Ik ben trouwens 26 en mijn man word in mei 31. Groetjes LovePoes
En nu weet ik niet wat ik moet.. ik wil heel graag, wil het liever nu ivm anders zoveel leeftijd verschil. Maar bang voor reacties. En wat als man het écht nooit wil? Hoe kan ik deze wens dan laten gaan.
Wat een lastige situatie! Ik denk dat je niets anders kan dan je man laten weten hoe jij je hierbij voelt. Reacties van mensen in de omgeving zou ik proberen me niet te druk om te maken het is jullie keuze en jullie gezin een ander kan een mening hebben maar jullie moeten het doen. Je bent "pas" 26 ik vind dit erg jong om al definitief te moeten beslissen of je geen kindjes meer wilt. Wel weet ik uit ervaring als de kriebels er eenmaal zijn ze niet makkelijk te negeren zijn. Het enige wat ik je kan adviseren is probeer toch keer op keer te praten en je gevoel uit te leggen. Hopelijk kom je er samen uit!
Bedankt voor je reactie. Helaas is mijn man een "moeilijke" prater. Ik wil niet dat hij zich om gepraat moet voelen en het doet om mij... hij moet het ook willen, anders krijg Ik de schuld als r niet gaat. En je moet het samen doen. Er valt weinig met hem over te praten. Dat maakt het zo lastig.
Kan me voorstellen dat het heel moeilijk is. Maar andersom is het ook voor jou lastig natuurlijk niet alleen voor je man. Hopelijk kunnen jullie toch in stapjes met elkaar praten!
Hoi Welkom, en ik zou zeggen blijven praten met elkaar. Mensen hebben altijd hun mening. Ik kom uit een gezin van 2 kinderen en mijn man uit een gezin van 4 kinderen. Mijn man vond 2 ook genoeg...maar toen uiteindelijk vond hij 3 ook leuk en zie mijn banner. Nu zeg ik ook 3 is genoeg en manlief vind 3 ook echt de max... Ik zeg blijf erover praten
Ja klopt, maar mijne denk ik nu niet haha. Maar ik wil niet dat ie t voor mij doet, moet geen verwijt kunnen komen om wat voor reden dan ook
Welkom! Blijf praten! Echt, dat is zo belangrijk. Probeer naar hem te luisteren en niet constant je eigen mening neer te leggen. Ik zeg niet dat jij dit doet hoor, maar ik heb soms zelf de neiging dat te doen. Zeker als ik iets heel graag wil. Ik probeer hem te overtuigen van mijn gelijk. Wanneer je dat doet voelt je man zich niet gehoord en zal hij het gesprek een volgende keer uit de weg gaan.
Hij wil sowieso al niet praten hij zegt er over na te denken maar zo'n gevoel krijg ik totaal niet.. Ik ben echt bang dat het nee b lijdt...
Nee, dat is het hele probleem. Zijn gevoel zegt nog steeds nee.. Ik kan er echt niet mee omgaan voel me al dagen zo kut
Hoe is het met je? Vervelend hoor als bij jou de wens voor een 3e kindje groot is en je man geen kinderen meer wil. Maar kinderen krijg je samen. Als hij echt geen kinderen meer wil dan denk ik dat het niet anders is. Je kan hem moeilijk dwingen. Aan de andere kant, hij dwingt jou nu ook tot 2 kinderen.
Het gaat wisselend. We hebben nu man nu een week de tijd gegeven, dan komen we er op terug. Ene kant denk ik wel een ja, maar diep ban binnen weet ik zeker dat het nee blijft. Ik moet er dan inderdaad mee dealen, alleen hij wil er dan ook een knoop in leggen , ja dat doe je ook samen toch??
Allereerst welkom Is het een idee om het voor jullie beiden voorlopig even te laten rusten? Ik begrijp heel goed dat jouw wens heel sterk is en je graag zo snel mogelijk, samen met je man, deze wens wil gaan vervullen, maar, ik betwijfel of dat op deze manier gaat lukken c.q. zal uitpakken zoals je graag zou willen. De wens voor géén derde kindje, voor je man, is namelijk net zo sterk (zoals ik het begrijp uit je verhaal). Jullie zijn beiden nog erg jong; is het nu voor jullie beiden wel echt hét moment om zulke definitieve beslissingen te nemen? Persoonlijk zou ik in deze situatie ervoor kiezen om beide wensen voorlopig even in de koelkast te zetten; zowel een derde kindje als de sterilisatie. Zoals het er nu uitziet staan jullie lijnrecht tegenover elkaar en dat kan alleen maar uitlopen in pijn... Zoals het nu op tafel ligt zal één van jullie zijn/haar wens (gedwongen) opzij moeten zetten - binnen een week?! - en dat is voor niemand eerlijk. Wie weet hoe jullie er over 1/2/3/4/5 jaar over denken? Voor wat betreft het leeftijdsverschil; hierover kan ik, persoonlijk, alleen maar zeggen dat dat helemaal goed komt!
Mijn man heeft nu een week de tijd om ja te denken (wilde hij zelf). Hij is steeds positiever maar mocht hij nee zeggen moet ik me er bij neer leggen. Dan is t zo... maar zien wat t brengt. Ik wil niet als me jongste 7 is en oudste 10 om dan nog een kind te nemen
Tja... Dan blijft er weinig over dan gewoon afwachten Ik vind het persoonlijk alleen erg tegenstrijdig en oneerlijk overkomen, allemaal. Beiden hebben jullie een bepaalde conclusie getrokken; jij wil wel, hij wil niet. Hij moet er nu ineens over na ga denken (van jou) - binnen een week?! - of het toch niet heel misschien anders kan, maar ben jij hier ook toe bereid? Neem jij deze week ook de tijd om na te denken of het vanuit jouw perspectief toch niet heel misschien anders kan? Doen jullie dus allebei je best om nader tot elkaar te komen? Er ligt nog een hele toekomst voor jullie en er kan nog ontzettend veel veranderen de komende maanden/jaren.
Hij hoeft er van mij niet er week over na te denken, als hij 100% weet nee dan moet hij dat eerlijk zeggen, heb ik hem gezegd, hij wil zélf nadenken omdat hij het ergens ook leuk vind maar dingen op een rij wil zetten of het wel slim is. Hij heeft zelf voorgesteld een week, dus niet van mij... Ik heb al flink na gedacht en heb ook gezegd dat hij het moet als ie zelf wil en niet voor mij want dan gaat het alsnog niet gebeurden, want ik wil nooit een verwijd kunnen krijgen (dat merk ik aan hem als ie t voor mij doet). Ik wil nog liever niet dan dat.. dus dat komt wel goed.. we praten er over (eindelijk). Maar laten t voor nu, in ieder geval even rusten. Minimaal een week. Daarna zien we wel. Voor juli gebeurt er sowieso niks, dus we zien wel. En anders moet ik dealen met een nee, hoe moeilijk dat voor mij ook zal zijn.. Maar een knoop erin leggen gaat voor mij een stap te ver.