Dag dames, Ik zit ergens mee... de laatste tijd voel ik me alleen en eenzaam... alsof niemand me begrijpt.. Ik voel me door iedereen afgewippelt etc... herkent iemand dit? Voor mijn gevoel is dit niet normaal... je hoort superhappy te zijn in deze periode, maar toch voel ik me alleen, eenzaam en niet begrepen en heb ik last van huilbuien uit het niets
Je zit natuurlijk niet op een cliche antwoord te wachten maar toch kan het waar zijn: Misschien zijn het je hormonen. Maar je kunt ook je hart luchten hier op het forum hoor, hier wordt niemand afgewimpelt!
ik heb het ook gehad bij mijn eerste zwangerschap. Achteraf is het waarschijnlijk een prenatale depressie geweest. Het enige advies dat ik je kan geven is dat je (in ieder geval) aan je man vertelt dat je je zo voelt, en dat hij er aub rekening mee houdt. Dan hoef je in ieder geval niet de schijn op te houden. Af en toe even lekker uithuilen, en probeer te genieten van de dingetjes die je wél leuk vindt van je zwangerschap .
Heb ik ook zo rond die tijd gehad (vanaf 18 weken). IK heb me een klein maandje echt heel beroerd gevoeld: alsof iedereen maar verwachtte dat ik op die roze wolk zat terwijl ik me heel beroerd voelde waardoor ik me dus eenzaam voelde in mn ellende. Gelukkig vond ik herkenning bij mijn zus die zich precies zo had gevoeld in haar zwangerschap. En ik heb een paar keer flink staan zeuren/uithuilen bij mn man. Gelukkig begrijpt hij me en verwacht hij ook niet dat ik alleen maar gelukkig ben en hij ziet ook dat het soms best zwaar is allemaal. Ik moest het hem alleen wel vertellen want ik sloot me voor hem af omdat ik dacht dat hij het toch niet zou begrijpen. Nu hoef ik hem alleen maar te zeggen dat ik me sip voel en dan begrijpt hij dat ik even een dag heb dat ik het niet meer aan kan en dan is hij er voor mij. Dus mijn advies: praat met je man/vriend hierover. HIj ziet je elke dag en kan je dus ondersteunen. Laat de gevoelens toe en probeer ze niet op te kroppen. Schrijf het van je af desnoods (zoals hier). Mocht je er niet uitkomen, kaart het dan aan bij je verloskundige. Zij zal dit wel begrijpen en je mogelijk wat tips geven.
ja het enige probleem is dat mijn man het niet begrijpt, hij vind dat ik me aanstel!... en ik kan dan alleen maar huilen
Dan zou ik juist ongelofelijk kwaad worden! Jij voelt je op dat moment zo, dan mag er best wat begrip komen van zijn kant, en aanstellen? Nee, echt niet, het is soms echt niet makkelijk met al die hormonen die door je lijf heen gieren. Vorige week vrijdag had ik zo'n enorme k dag, jarig en een vent die chagrijnig was, daarna nog ruzie gehad nou, je kon me opdweilen, zat er even helemaal doorheen. De dag erna wel uitgelegd wat er nou was en waarom ik zo reageerde en gelukkig begreep hij het. Hoop voor je dt je man het snel gaat begrijpen. In elk geval sterkte, het is soms niet zo makkelijk
die dagen heb ik ook regelmatig! zal allemaal best aan de hormonen liggen, maar leuk is anders! hen hier ook vaak een mannetje die het niet snapt. Al zei hij vorige week wel ineens toen ik om niks/alles moest huilen: zijn je hormoontjes weer bezig schat? met een dikke knuffel, dat vond ik toen wel wer lief!
Toen ik dat zei hier tijdens mijn eerste zwangerschap zei iemand... jij wilt dat een man, een zwangere vrouw begrijpt, dat kan niet Ik herken je gevoel trouwens wel. Op dit moment loop ik ook even met mijn ziel onder mijn arm door van alles. Ik vraag me dan wel altijd af of het wel reeel is waarom ik me zo voel... is er écht iets aan de hand of trek ik het me weer te erg aan. Met die gedachte kan ik mijn gevoel vaak wel relativeren maar voor sommige dingen heb ik ook geen oplossing en 'klaag' ik het hier lekker van me af
Ik heb ze ook welleens, zeker omdat ik geen vriendinnen heb om erover te praten! heb ze zat hoor maar ze zijn met andere dingen bezig en het lijkt ze soms niet eens te intresseren! Ook voel ik nog niet echt een band ookal voel ik hem/haar soms wel...zo gek! en dan voel ik mij ook welleens alleen... maaaar gelukkig kan ik hier wel lekker praten over de zwangerschap.... en idd hormonen doen ook veel haha
Vanaf het begin van mijn zwangerschap heb ik hier ook al last van...inmiddels ruim 38 weken en inmiddels hulp gevonden in het ziekenhuis bij de POP poli. Mijn dieptepunt heb ik gelukkig wel gehad, was bij mij volgens mij ook rond de 20 weken, maar nog steeds heb ik het geestelijk zwaar. Moet zeggen dat de hulp die ik nu krijg mij wel helpt, voel me wat meer begrepen en wat meer gerust. Mocht ik na de bevalling me nog steeds zo down voelen dan krijg ik direct hulp. Dus als dit bij jou ernstig voelt twijfel niet en laat je door verwijzen door je huisarts. Veel sterkte...
Ik herken het helemaal... Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik me ook zo verschrikkelijk gevoeld het meeste van de tijd. Vaak zo erg dat ik al gedachten had dat ik ons kind helemaal niet meer wilde... Ik zou toch maar een slechte moeder worden die het niet waard was om zo'n wondertje te mogen krijgen.. De zwangerschap viel mij echt ook zoooooo ontzettend tegen! Lichamelijk ging het heel slecht met me en geestelijk ook nog eens. En het gekke was; binnen een week na de bevalling voelde ik me alweer zooo anders! Ik begon me weer mezelf te voelen! Heerlijk was dat! Toen ik er middenin zat had ik het niet zo in de gaten, maar achteraf gezien heb ik gewoon een flinke depressie doorgemaakt tijdens de zwangerschap. Wat hormonen al niet met je kunnen doen zeg! Ik heb ook voor mezelf besloten, dat mocht ik me deze zwangerschap weer zo gaan voelen, dan zoek ik meteen hulp. (gelukkig voel ik me deze keer 1000x beter!) Dit is dan ook wat ik jou eigenlijk wil aanraden. Als je het niet meer trekt of het gaat echt te lang duren, ga alsjeblieft met je verloskundige of huisarts oid erover praten en vraag om hulp. Het is verschrikkelijk om je regelmatig/vaak zo te voelen en je hart luchten bij iemand die weet wat hij/zij ermee moet kan al een hele hoop schelen! Sterkte ermee
hoe ellendig kan je je voelen he?! ik heb het ook regelmatig. kan ik janken om alles en zelfs echt serieus! om NIETS. vreselijk en dan voel ik me echt dood ongelukkig. ik ben bekend met een postnatale depressie en schrik er elke keer wel een beetje van als ik me zo voel want met mijn depressie voelde ik me ook vaak zo maar dan nog 100x erger. en dan zit ik met dikke tranen op de bank en zeg ik 'en dan zit ik nu hier te janken terwijl ik me supergelukkig hoor te voelen!' en dan ff flink janken en is het wel weer over.
het allerergste is dat als ik dus vertel wat me dwarszit en kan dan mijn tranen niet bedwingen en ga ik hardop praten...dan gaat ie gewoon tegen me staan schreeuwen dat alles mijn schuld is etc.... ik heb nu al 4 dagen ook niet meer tegen hem gesproken en hij ook niet tegen mij.... hij probeert het niet eens goed te maken ofzo.... Diep van binnen HAAT ik 'm!!!
ja dat hebben we zeker, daar ligt het ook niet aan. Hij begrijpt gewoon niet hoe ik me voel.. en als ik het hem probeer uit te leggen luistert hij niet en goot ie alleen maar nog meer olie op het vuur!
Jeetje dat klinkt inderdaad heftig, mijn partner begreep mijn gevoel in het begin ook niet. Hij heeft nooit op die manier gereageerd, maar zei wel vaak dat ie mij echt niet begreep; hoe kan jij je nou zo depressief voelen terwijl er een baby in je buik groeit. Hierdoor voelde ik me naast depressief ook nog eens schuldig. Maar na een aantal weken, door veel te praten en hem ook mee te nemen naar de verloskundige kon hij mij wel begrijpen. Het is voor mannen gewoon moeilijk zich voor te stellen hoe wij ons voelen, maar hij mag niet zo tegen je schreeuwen hoor! En besef dat jij er niets aan kan doen! Voel je niet schuldig net als ik mij eerst voelde, want het is niet jou schuld. Meid probeer het uit te leggen en als ie het van jou niet goed kan aannemen dan helpt het soms als een ander het uitlegd. En zoek op tijd hulp! Liefs Lizzy