Misschien een beetje een wat vies onderwerp, maar de vraag is oprecht. Nu ik samen met mijn partner voor een baby ga, komt het onderwerp 'menstruatie' wat vaker ter sprake. Ik probeerde dat vroeger wat weg te moffelen voor hem, maar dat is nu een heel stuk moeilijker en ik merk dat ik het daar niet makkelijk mee heb. Stom, maar het is zo. Gewoon al zeggen dat mijn menstruatie is begonnen, vind ik lastig. Langs de andere kant: op m'n werk zitten we met een heleboel vrouwen bij elkaar en ik merk dat het vooral voor de jongeren absoluut geen taboe is. De meesten vertellen zonder blozen wanneer het zover is, en sommigen nemen gewoon openlijk maandverband uit hun tas mee naar toilet, of vragen er eentje aan een collega. Ben ik een ouderwetse tante, of zijn er wel meer dames hier die het er moeilijk mee hebben om hier voor uit te komen?
Geen schaamte. Ik ga echt niet met een rode lap in de hand de woonkamer door dansen, maar ik vraag gerust om een maandverband of tampon aan mn man als ik ongesteld ben en er ligt niks in de wc. Als ik last heb van buikpijn en iemand vraagt wat er is dan antwoord ik ook. Ik zou in tijden van nood ook in een dameswc kunnen vragen wie er toevallig een tampon bij zich heeft. Mijn man boeit het ook niet. Die gaat gerust wat voor mij halen bij de winkel.
Behoorlijk open. Iedereen heeft er last van, dus iets heel normaals. Thuis heel erg open. Hij zal weten dat het een ellende is elke keer
Ik hoef hier niets te zeggen iedereen die me kent merkt het sowieso wel aan me.. ik heb geen eetlust, migraine en emoties springen van hoog naar laag. Ik ben overigens niet iemand die dat open en bloot met de buitenwereld deelt maar je partner is toch een heel ander verhaal? Je hoeft heus niet in detail te treden.
Tsja. Ik tover een doosje tampons de wc/badkamer in of ik zet ze op het boodschappenlijstje. Denk dat de hint dan wel duidelijk is.
Het is niet dat ik het overal loop te vertellen, maar als het bv nodig is er iets over te zeggen (tegen wie dan ook) dan ben ik er heel open in.
Ik ben er ook heel open over, mijn man haalt ook vaak maandverband als ik het ben vergeten. Met vriendinnen zijn we vaak ook nog eens tegelijk ongesteld dus dat is altijd feest
Ik was er altijd voorzichtig mee, maar sinds de overgang verander ik in een monster als ik ongesteld ben én moet ik ieder uur verschonen. Dus nu weet iedereen het toch wel, helaas..
Geen problemen mee gehad hoor. Als ik dan eindelijk bloedde kon ik het wel van de daken schreeuwen!! xD Was altijd super blij als het dan weer eens kwam na 4 maanden niks.. Maar qua tampons vragen aan iemand bijv. ook geen problemen mee. En als ik buikpijn had oid zei ik ook gewoon ja sorry hoor, ongesteld, auw.. no biggie.
Ik schaam me er totaal niet voor. Ik ga niet buiten lopen roepen jaaa ik ben ongesteld. Maar ik maak er geen geheim van. Ook niet naar mannen. Bij mijn ex heb ik er nooit geheimzinnig over gedaan. En ook bij dates schaam ik me er niet voor. Ook met vriendinnen of familie is het geen taboe.
Vroeger had ik er wel issues mee; in mijn familie werd er nogal ehm… raar over gedaan. Laten we het daar maar even op houden. Thuis was ik er dan ook totaal niet open over, maar naar vriendinnen bijv. weer wel. Ik had zelf dus wel die behoefte om er (open) over te kunnen praten, maar kon dit gelukkig dus buitenshuis. In dat opzicht heb ik er uiteindelijk dus geen issues mee en krijgt mijn man dus ook gewoon al vanaf dag 1 alles mee - mijn geklaag, mijn vreetbuien, mijn huilbuien en ja, ook de rommel die het regelmatig geeft (en die hij, indien nodig, met alle liefde opruimt/schoonmaakt/wast.) Het hoort er nu eenmaal bij. Misschien een geruststelling; Na een bevalling kijk je er opeens heel anders tegenaan (Wat daar allemaal wel niet bij komt kijken )
Ik vertel het wel tegen mijn man... meestal zeg ik iets zoals "het is begonnen" ofzo. Dan weet hij ook wel hoe laat het is. Maandverbandjes meebrengen uit de winkel ligt wel wat moeilijk voor hem merk ik. Op m'n werk weet ik het ook van sommige collega's die er super open over zijn. Vind ik prima. Zoiets mag bespreekbaar zijn, toch?
Ik vraag rustig aan collega's een tampon/maandverband en thuis staat dit ook gewoon open en bloot op de toilet. Het gaat ook gewoon op het boodschappenlijstje als het op is. praat er ook wel over, als ik veel buikpijn heb o.i.d. dan zeker, dan wil ik gewoon vroeg naar bed. Is niks om je voor te schamen en iedere vrouw heeft er last van.
Ow ja, DIT dus... die hele periode na mijn bevallingen heeft mijn man heel veel voor mij aan verzorging gedaan in de onderste regio zeg maar... dus weg schaamte, hij heeft echt alles al gezien daar...
Hier ook absoluut geen schaamte! Mijn man weet vaak wanneer ik ongesteld moet worden. In december ben ik met de prikpil gestopt en daarna weer de pil gaan slikken, maar die hormonen werd ik echt een heks van, inmiddels ben ik nog steeds niet normaal ongesteld geworden, ook niet zwanger. En wekelijks vraagt hij er naar of ik al eens ongesteld ben. Ook tampons/maandverband meenemen uit de winkel, geen enkel probleem. Ook op het werk altijd heel open, dames die rustig het kantoor binnen wandelen met de vraag of iemand een tampon heeft omdat ze net ongesteld was geworden.
Ik ben daar ook heel open over. Zowel naar vriendinnen, collega's, familie als mijn man. Mijn man vind dat trouwens (na 11 jaar samen ) nog steeds wat ongemakkelijk. Komt denk ik omdat hij alleen maar broers heeft en er sowieso bij hem thuis nergens over gepraat werd. Hij wisselt tussen enerzijds opmerkingen als "dat hoef ik niet te weten" wanneer ik bijvoorbeeld zeg dat ik even boven (in de badkamer) naar het toilet wil zodat ik mijn menstruatiecup kan legen en om spoelen. Of de standaard flauwe opmerking "je bent zeker ongesteld want je zeurt/bent chagrijnig". En maandverband of tampons kopen heb ik hem nog nooit gevraagd, hij zou het hoogst ongemakkelijk vinden. Vind ik wel eens jammer want als ik me rot voel of buikpijn heb zou een beetje begrip en steun wel fijn zijn. Waar ik dan wel weer erg om moet lachen is dat mijn dochter van 4,5 jaar het hele fenomeen ongesteld zijn razend interessant vind. Zij staat er het liefst met haar neus bovenop als ik die cup om spoel. Dat mag ook van mij en ik leg rustig uit hoe alles werkt. Mijn man is het daar wel mee eens maar kijkt toch altijd een beetje moeilijk als dochter in geuren en kleuren vertelt wat ze mama net zag doen
Redelijk open, hoewel ik het niet eens echt letterlijk hoef te zeggen. Hij ziet het vanzelf wel ivm veranderingen qua leefregels wanneer ik menstrueer (ivm geloof). Vroeger, voordat ik wasbaar maandverband gebruikte, kocht hij ook gewoon maandverband tijdens het boodschappen doen. En dat terwijl hij er ook op zo'n panische manier mee is opgevoed (lees: ongestelde zussen die acteren alsof ze niet ongesteld zijn etc ).
Hier geen schaamte. Het is niet mijn favo onderwerp ofzo en zal er niet snel over beginnen omdat ik het vooral een onsmakelijk onderwerp vind maar openbaar tampons/maandverband vragen of mijn man (of kinderen) vertellen waarom ik bloed chaggerijnig ben daar heb ik geen moeite mee.
Oh heel open. Het is toch gewoon iets normaals. Lijkt me best wel raar als je daar niet open over kunt zijn tegenover je partner.